Ο Ισπανός

Γεια σου, φίλε μου Πιτσιρίκο. Αυτή την φορά δεν σου γράφω από την ηλιόλουστη Βασιλεία αλλά από την μαύρη κι άραχνη Σκωτία, όπου θα βρίσκομαι για τους επόμενους δυόμισι μήνες -εξαιρούνται οι εορτές- ως εργαζόμενος, προσωρινός βεβαίως, βεβαίως, του NHS.

Βρίσκομαι λοιπόν περίπου στο ίδιο γεωγραφικό μήκος με τον Βασίλη οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τον πόνο του.

Δεν ξημερώνει, φίλε, καθόλου. Ξεχνιέται ο καιρός στην νύχτα και το κρύο είναι επίσης τρομερό. Κρύο και υγρασία.

Είναι να απορεί κανείς το πώς αυτά τα μέρη κατοικούνται από ανθρώπους. Δεν είναι φυσιολογικό πράγμα αυτό.

Μιλώντας με άλλους συναδέλφους μαθαίνω για Έλληνες και Ισπανούς γιατρούς που έρχονται κάθε δεύτερο μήνα για να καλύπτουν τις ανάγκες του συστήματος.

Ένα μήνα Σκωτία, ένα μήνα Ελλάδα. Σκωτσέζικο ντουζ που λένε.

Η Σκωτία κατοικείται από ανθρώπους που είναι σίγουρα πιο ευχάριστοι από τους Εγγλέζους, δεν παύουν όμως να είναι τυπικοί Βρετανοί, με την έννοια ότι έχουν τις ίδιες συνήθειες και εμμονές με τους άσπονδους φίλους τους που κατοικούν την χώρα νοτιότερα από το περίφημο τείχος του Αδριανού, πάλαι ποτέ σύνορο του Ρωμαϊκού από τον Κέλτικο κόσμο.

Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ διαφορετικούς, κάποιος όμως τρίτος πολύ δύσκολα διακρίνει τις διαφορές από τα νότια ξαδέρφια τους.

Φαντάζομαι πως και κάποιος Σκωτσέζος δεν θα έβλεπε και μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους Βαλκάνιους, ανάμεσα πχ στους Αλβανούς και στους Έλληνες, άσχετα με το πόσο μοναδικούς βλέπουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Εγώ, πάντως, εδώ δεν περνιέμαι καθόλου για Έλληνας. Είμαι σαν τον Ράσελ Κρόουλ στον Μονομάχο.

Ο Ισπανός.

“Από την Ισπανία είσαι;” με ρώταγαν στην αρχή.

“Όχι από την Ελλάδα” τους απαντούσα.

Από χθες, όμως, το έχω αλλάξει το τροπάρι κι απαντάω «ναι».

Από ποια πόλη, συνεχίζουν.

Από την Σεβίλλη τους απαντώ σχεδόν αυτόματα.

Σήμερα, μάλιστα, είχα μισή ώρα συζήτηση για το πως βλέπουμε εμείς οι Ανδαλουσιανοί το αίτημα της Καταλονίας για ανεξαρτησία.

Ο συνομιλητής μου μάλιστα ένιωσε μεγάλη έκπληξη που τοποθετήθηκα υπέρ της ανεξαρτησίας του Καταλανικού λαού.

Κι ένιωσε πολύ μεγαλύτερη έκπληξη όταν του είπα ότι δεν βρίσκω καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτό και στο δικαίωμα των Σκωτσέζων για ανεξαρτησία.

Φάνηκε να ξαφνιάζεται ευχάριστα από όσα του έλεγε ο …Ισπανός.

Έχει πολλή πλάκα αλλά οι σημερινοί Έλληνες ιατροί μοιάζουμε με τους παλιούς ναυτικούς.

Από το ένα μπάρκο στο άλλο, ώσπου σιγά σιγά να ξεχνάς ποια είναι η γη σου, ποια η πατρίδα σου.

Σαν τους παλιούς ναυτικούς όπως είπα, που στο τέλος κάνανε πατρίδα τους την θάλασσα, δηλαδή το μπάρκο.

Φαντάζομαι πως ισχύει για όλα τα επαγγέλματα αυτό που θα γράψω, αν και νομίζω ότι για τους γιατρούς ισχύει δυο φορές περισσότερο.

Δεν μπορείς να κάνεις για μια ολόκληρη ζωή το ίδιο επάγγελμα.

Ακόμα περισσότερο δεν γίνεται να εργάζεσαι σαν κλινικός γιατρός για περισσότερα από 10-15 χρόνια.

Δεν αντέχεται.

Το βλέπεις αυτό στις στατιστικές, στο ποσοστό των συναδέλφων που παθαίνουν burn out στις ΗΠΑ, στο ποσοστό των γιατρών που εργάζονται 2 ή 3 φορές την εβδομάδα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το βλέπεις στα πρόσωπα των συναδέλφων και στο αληθινό –και όχι επαγγελματικό– ενδιαφέρον που δείχνουν για τους ασθενείς τους.

Το βλέπεις καμιά φορά και το πρωί, όταν βάζεις την ξυριστική μηχανή στην πρίζα κι ετοιμάζεσαι να φύγεις για την δουλειά.

Στις χώρες του αναπτυγμένου Βορρά, οι έξυπνοι πιτσιρικάδες αντιλαμβάνονται πολύ νωρίς την κόλαση που ονομάζεται παντού στην οικουμένη «ιατρικές σπουδές» και ιατρική «καριέρα» και προτιμούν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις σε άλλους περισσότερο δημιουργικούς και λιγότερο ρουτινιάρικους τομείς.

Αν δεν υπήρχαμε όλοι εμείς οι μαύροι του Ευρωπαϊκού, Ασιατικού και Αφρικανικού νότου τα νοσοκομεία τους και οι υποδομές υγείας τους θα είχαν προ πολλού ρημάξει.

Διαφορετικά, θα είχαν ήδη κάνει αυτό που θα συμβεί πολύ σύντομα στο μέλλον: να αντικαταστήσουν τους γιατρούς με ιατρικά ρομπότ.

Άλλωστε, τα πάντα –διαγνώσεις και θεραπευτικές αποφάσεις– βασίζονται πια όλο και περισσότερο σε αλγορίθμους.

Αν μάλιστα προσθέσεις σε όλα αυτά και την απαίτηση του κράτους να περιορίσει όσο το δυνατό τα κόστη -χωρίς όμως να θιγούν οι μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες-, αντιλαμβάνεσαι ότι το ιατρικό ρομπότ είναι η λύση του μέλλοντος.

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι δυνατό να υποκατασταθεί ποτέ η ανθρώπινη επαφή και η σχέση μεταξύ ιατρού και ασθενή.

Μπούρδες για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον δεν κτίζονται σχέσεις μέσα στο 15λεπτο ενός ραντεβού σε κρατικό ίδρυμα όπως το NHS, ούτε μέσα στο 45λεπτο ενός πλήρους ιδιωτικού συστήματος όπως εκείνου της Ελβετίας, όπου ο ιατρός χρεώνει με το 5λεπτο και ψάχνει τρόπους και αφορμές για να αυξήσει το κέρδος από την επίσκεψη, κάτι που φυσικά ο εξεταζόμενος το αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα.

Δεύτερο –και πολύ πιο σημαντικό– είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος -τα παιδιά μας δηλαδή- έχουν εκπαιδευτεί και συνεχίζουν να εκπαιδεύονται στο να αποφεύγουν την προσωπική επαφή και το χτίσιμο των ανθρωπίνων σχέσεων.

Όταν οι φίλοι τους είναι κάποια profile στο Facebook ή οπουδήποτε αλλού στο διαδίκτυο, γιατί ο γιατρός τους να είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά;

Η virtual ιατρική βρίσκεται ήδη στα σκαριά και σε πολύ λίγα χρόνια θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Μεγάλο κρίμα που δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα, και βρίσκουμε ακόμα καλοπληρωμένα μπάρκα για να βασανίζουμε την ψυχούλα και το κορμάκι μας.

Ίσως διαφορετικά να είχα βρει το κουράγιο να δραπέτευα σε κάποιο νησί και να έκανα με χαρά τον μάγο της φυλής, τον ψαρά, τον αγρότη και τον τσοπάνο ταυτόχρονα.

Μεταξύ μας, όμως, μου φαίνεται πως έχουν τελειώσει τα νησιά και οι φυλές που κάποτε τα κατοικούσανε και διψούσανε για μάγους.

Είναι τόσο ίδια όλα που και η σκέψη μονάχα σχετικά με αυτή την απίστευτη ομοιότητα του πλανήτη σου προκαλεί ίλιγγο.

Μονάχα το κλίμα έμεινε –για πόσο ακόμα;– να ξεχωρίζει τα μέρη όπου ζουν οι άνθρωποι.

Διαφορετικά, παντού το ίδιο βασίλειο της καταναλωτικής μ@λακίας.

Πάντως, για την δική μας την γενιά, φίλε μου Βασίλη, η σύνταξη θα είναι σαν το μαρτύριο του Σισύφου ή σαν το παιγνίδι με τα προαπαιτούμενα που παίζει η Γερμανία όταν είναι να μειώσει το χρέος.

Όταν φτάσουμε στα 63, θα μας ανακοινώσουν ότι το όριο αυξήθηκε στα 67.

Στα 65 μας θα ακούσουμε στις νυχτερινές ειδήσεις ότι το όριο αυξήθηκε αιφνιδιαστικά στα 70.

Και μετά στα 72.

Κι όταν τελικά κόψουμε το νήμα, θα τα τινάξουμε.

Και λίγο πριν κλείσουμε οριστικά τα ματάκια μας, θα σκύψει για να μας ψιθυρίσει στο αυτί κάποιος κρατικός υπάλληλος ότι την σύνταξη του εκλπιπόντος δεν θα την πάρει η χήρα αλλά το κράτος.

Πώς το είχε πει ο Τζιμάκος (περαστικά να του ευχηθώ και γρήγορα γερός κοντά μας);

«Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή
μόλις είναι να μπεις, λίγο πριν την επαφή
Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα η πoυτάνα η ζωή»

Φιλιά από την Εσπερία,

ο Ισπανός

(Φίλε Ηλία, βλέπω πως κάνεις ζωάρα. Από την Ελλάδα στην Βρετανία, από την Βρετανία στην Ελβετία, και από την Ελβετία πάλι στην Βρετανία. Βέβαια, μετά την “έξοδο” από την Ελλάδα, είσαι σταθερά εκτός της ευρωζώνης. Ηλία, προσπάθησε να θυμηθείς πώς φανταζόσουν τη ζωή σου, όταν ήσουν φοιτητής στην Ιατρική. Μάλλον δεν φανταζόσουν πως θα πηγαίνεις από χώρα σε χώρα. Είναι γεμάτη εκπλήξεις η ζωή. Ωραία πρέπει να είναι στην Σκωτία. Οι Σκωτσέζοι μιλάνε αγγλικά με έναν τρόπο που -εγώ τουλάχιστον- δεν καταλαβαίνω τίποτε. Ηλία, σύνταξη δεν θα πάρουμε ποτέ. Για να πάρει κάποιος σύνταξη, πρέπει να ζήσει πολλά χρόνια και να υπάρχουν και λεφτά για συντάξεις. Όπως έχουν γίνει οι ζωές των ανθρώπων στον πλανήτη -που ζουν αλλά δεν ζουν-, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως πρέπει να υπάρχει ζωή και μετά τον θάνατο. Γιατί αυτό δεν είναι ζωή. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.