Δεν μας αρέσει αλλά συμβαίνει

Φίλε μου Πιτσιρίκο, απορείς γιατί το ζήτημα της Novartis έχει περάσει στην τελευταία θέση της επικαιρότητας μετά το τελευταίο επεισόδιο στα Ίμια.

Τυχαίο ήταν.

Το σκάνδαλο της Novartis –όπως έγραψα και σε ένα άλλο κείμενο– θα παίξει πάλι στα πρωτοσέλιδα μόνο όταν κι αν το FBI και η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίσουν να πιέσουν περισσότερο την εταιρία για καταβολή αποζημιώσεων, οπότε θα χρησιμοποιήσουν ξανά σαν πολιορκητικό κριό τους λαδιάρηδες Έλληνες πολιτικούς.

Διαφορετικά, το ζήτημα θα θαφτεί ουσιαστικά και θα χρησιμοποιηθεί μονάχα ως θέμα για μαλλιοτράβηγμα στα τηλεοπτικά πάνελ των επόμενων εκλογών.

Το ζήτημα όμως με τα Ίμια είναι κάτι διαφορετικό.

Ένα παλιό γραμμάτιο που διαμαρτυρήθηκε ξαφνικά ετούτη την βδομάδα.

Μετά την δημιουργία των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, μια κατάσταση δηλαδή που αποδέχτηκε η κυβέρνηση Σημίτη –και φυσικά όλες οι επόμενες κυβερνήσεις– και η οποία παρέμεινε σταθερή από το 1996 μέχρι τα σήμερα, το σκηνικό αλλάζει πάλι βάζοντας την Ελλάδα για μια ακόμα φορά σε μια πολύ δύσκολη θέση.

Η τράπουλα ανακατεύτηκε με πρωτοβουλία της Τουρκίας που στην αρχή απαγόρευσε στρατιωτικά κάθε πρόσβαση των Ελλήνων στα Ίμια, μετά επιχείρησε να βυθίσει το σκάφος του Λιμενικού και στην συνέχεια διακήρυξε επισήμως πως οι βραχονησίδες της ανήκουν.

Πρόκειται στην ουσία για de facto προσάρτηση ελληνικού εδάφους από την Τουρκία.

Ακόμα κι αν οι περισσότεροι Έλληνες σκέφτονται πως είναι παράλογο να φτάσουμε σε πόλεμο για δύο γαμημένες βραχονησίδες, η πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχει ήδη αλλάξει και εκείνο που η Άγκυρα δοκιμάζει –και πετυχαίνει– σήμερα στα Ίμια θα το επαναλάβει και με άλλα νησιά στο προσεχές μέλλον.

Σε έγγραφο του Τούρκου αντιστράτηγου Αττίλα Ατες –διοικητή της Τούρκικης Ακαδημίας Πολέμου– του 2001, η Τουρκία φαίνεται να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί 46 νησιών και νησίδων στο Αιγαίο, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι Αρκοί, η Ψέριμος, οι Φούρνοι, τα Ζουράφα, οι Οινούσσες, το Φαρμακονήσι, το Γυαλί, και άλλα.

Μετά λοιπόν την de facto προσάρτηση των Ιμίων, η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει.

Το μοναδικό ερώτημα για εμένα είναι το πιο νησί θα μπει στο στόχαστρο της αμέσως μετά.

Η Άγκυρα, η οποία δεν επιθυμεί καμία πολεμική αναμέτρηση με την Αθήνα, έχει εκτιμήσει σωστά αφενός μεν την ανικανότητα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και αφετέρου την βούληση του ελληνικού λαού να μην πολεμήσει για «κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία» (τις γαμημέvες βραχονησίδες που λέγαμε παραπάνω).

Οι Τούρκοι γνωρίζουν καλύτερα κι από εμάς ότι για τον νέο-Έλληνα «ιδιαίτερη σημασία» έχει μονάχα ο δρόμος στον οποίο κατοικεί, άντε το πολύ-πολύ και ο δήμος στον οποίο αυτός βρίσκεται.

Δεδομένου του γεγονότος ότι ο μισός πληθυσμός της χώρας κατοικεί στην Αττική, «ιδιαίτερη σημασία» και αξία προκειμένου να πολεμήσει κανείς έχουν η Αθήνα, άντε και η Μύκονος με την Σαντορίνη.

Για τα υπόλοιπα, δύσκολα αποφασίζουμε τον πόλεμο.

Απέναντι λοιπόν σε μια Τουρκία που κινείται αδίστακτα αλλά και πολύ συγκεκριμένο και υπολογισμένο σχέδιο, η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιδράσει μονάχα με ένα από τους παρακάτω τρόπους.

1. Θεωρώντας ότι η Τουρκία ούτε κανείς άλλος μεγάλος παίκτης στην περιοχή επιθυμεί μια θερμή αναμέτρηση στο Αιγαίο αυτήν την περίοδο, να προετοιμαστεί κατάλληλα και να απαντήσει δυναμικά και απροειδοποίητα στην επόμενη -τα Ίμια πάει χάθηκαν- τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο.

Κατάλληλη προετοιμασία, σημαίνει ενίσχυση συμμαχιών τόσο εντός όσο κι εκτός του ΝΑΤΟ και κλείσιμο άλλων εκκρεμοτήτων -πχ με την ΠΓΔΜ-, βελτίωση της εκπαίδευσης και της ετοιμότητας των ενόπλων της δυνάμεων, εκ των προτέρων σχεδιασμός των κινήσεων σε περίπτωση κρίσης, κλπ.

Κατάλληλη και δυναμική απάντηση, σημαίνει ισχυρό στρατιωτικό χτύπημα -πχ κατάρριψη αεροσκάφους, βομβαρδισμός κομάντος, βύθιση πλοίου, κλπ- στις μονάδες του αντιπάλου που θα επιδιώξουν την επόμενη πρόκληση.

Αυτό φυσικά προϋποθέτει όχι μόνο την επίδειξη αποφασιστικότητας αλλά και την αποτελεσματική παρακολούθηση και αξιολόγηση των κινήσεων του αντιπάλου.

Μια τέτοια στάση θέτει προ των ευθυνών τους όλους έχουν κάποιο ρόλο στην περιοχή.

Φυσικά, εμπεριέχει τον κίνδυνο μια γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης αλλά βασίζεται στην υπόθεση ότι ο κίνδυνος αυτός είναι μικρός επειδή ο αντίπαλος δεν είναι προετοιμασμένος ούτε αποφασισμένος για κάτι τέτοιο.

Τηρουμένων των αναλογιών, η αντίδραση του Ανδρέα Παπανδρέου στην κρίση του 1987 είχε τέτοια χαρακτηριστικά και λειτούργησε επειδή όλοι πείστηκαν πως η Ελλάδα δεν μπλοφάρει, ιδίως όταν είδαν πως είχε συντονιστεί με την Βουλγαρία του Ζίβκοφ και κατέγραψαν με τους δορυφόρους τους τις κινήσεις των βουλγαρικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Τουρκία.

2. Στο επόμενο σενάριο, η Τουρκία προσαρτά de facto κι άλλες περιοχές στο Αιγαίο που αποτελούν τμήματα της ελληνικής επικράτειας, επαναλαμβάνοντας στον Α ή στον Β βαθμό το σκηνικό των Ιμίων και η Ελλάδα αντιδρά κλαψουρίζοντας και βλαστημώντας, εκλιπαρώντας την μεσολάβηση της ΕΕ, της Γερμανίας ή των ΗΠΑ για την εκτόνωση της κρίσης.

Όταν λοιπόν τα Ίμια επαναληφθούν δύο, τρεις ή και τέσσερεις φορές, χωρίς οι καλοί μας «σύμμαχοι» και «εταίροι» να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι, η ελληνική πολιτική ηγεσία θα βρεθεί μπροστά στο εξής δίλημμα: γενικευμένη πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία έχοντας ήδη χάσει εθνικό έδαφος και ηθικό για τα σκουπίδια ή επίλυση του προβλήματος με «ειρηνικά μέσα» δηλαδή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όπως πιέζουν από το 1996 οι Αμερικάνοι;

Κατά την γνώμη μου, η δεύτερη εκδοχή είναι και η πιο πιθανή.

Πολλοί τότε θα πέσουν από τα σύννεφα, όταν το δικαστήριο της Χάγης επιδικάσει στην Τουρκία όλα ή τα μισά από τα νησιά τα οποία δεν αναφέρονται ονομαστικά στις διάφορες συνθήκες.

Η ελληνική Πολιτεία όμως τότε θα υποχρεωθεί να σεβαστεί και να εφαρμόσει την απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου, κι αν δεν το κάνει η Τουρκία θα νομιμοποιείται να τα καταλάβει.

Πάλι δηλαδή το δίλημμα που τεθεί ξανά θα είναι είτε υποταγή βάση του διεθνούς δικαίου είτε πόλεμος.

Ενδεχομένως να ακούγονται παλαβά όλα αυτά αλλά η ιστορική εμπειρία, η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, η διαχρονική απουσία στρατηγικής και ο Νενεκισμός, καθώς και ο μη ρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο ο ελληνικός λαός έχει εκπαιδευτεί στο πώς να κρίνει τα πολιτικά γεγονότα και το λεγόμενο εθνικό συμφέρον, προς τα εκεί οδηγούν.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να αντιληφθεί τα πράγματα ως έχουν και να αντιδράσει.

Η χώρα είναι ένα μπoυρδέλο βυθισμένο στην ανομία και στην υποκρισία που το κυβερνούν λίγες οικογένειες μαφιόζων.

Ας ξυπνήσουμε πια από την μ@λακία που δέρνει.

Το όνομα της Μακεδονίας έχει χαθεί.

Τα Ίμια έχουν χαθεί.

Αν δεν ξεσηκωθούμε για να απαιτήσουμε την τιμωρία όλων εκείνων που μετέτρεψαν την χώρα σε ένα χρεοκοπημένο μπoυρδέλο, η πατρίδα θα χαθεί.

Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί με το αίμα του έναν βρωμερό βόθρο.

Πεθαίνεις για κάτι που αξίζει να αγαπάς.

Κοιτάξτε απλά γύρω σας και αναρωτηθείτε τι από όλο αυτό το χάλι αξίζει.

Αν δεν αξίζει, αλλάξτε το.

Αν δεν σας ενοχλεί πια και έχετε συνηθίσει την σαπίλα, σταματήστε να παπαριάζεστε με τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, και ζητήστε από την κυβέρνηση σας να προσφύγει στην Χάγη.

Να μυξοκλαίτε μετά με την απόφαση και να σας φταίνε πάλι οι ξένοι που δεν αναγνωρίζουν τα δίκαια των απογόνων του Μεγαλέξανδρου.

Φιλιά από την –περίεργο που κατοικείται από ανθρώπους– Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Το 1992 αμέσως μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, δεν υπήρχε ένας Σέρβος που να μπορούσε να φανταστεί τον σημερινό χάρτη. Κάποιοι άλλοι όμως ήξεραν. Από τότε.

(Φίλε Ηλία, οι Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τι σήμαινε η χρεοκοπία της χώρας το 2010. Καλά, πολλοί δεν έχουν ακόμα αποδεχτεί πως η χώρα χρεοκόπησε. Τώρα, με όλα αυτά, κάτι θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν. Αργά-αργά, όμως. Η καλύτερη άμυνα για μια χώρα είναι να είναι οικονομικά ισχυρή. Την Ελλάδα την διέλυσαν οι σάπιοι πολιτικοί και ολιγάρχες. Και ο “λαός” είναι για τα μπάζα. Ο εχθρός της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία ή τα Σκόπια ή η Γερμανία. Ο εχθρός της Ελλάδας είναι μέσα στην Ελλάδα. Από παλιά. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.