Περί ανθρώπινης φύσης

Οι κοινωνίες των καιρών μας βιώνουν μεγάλες αλλαγές, οι περισσότερες των οποίων έχουν τη συνήθεια να διαιωνίζουν τις παθογένειες των προηγούμενων χρόνων. Αυτό έχει δημιουργήσει μια αίσθηση πεσιμισμού, που οδηγεί κάποιον να πιστέψει ότι η αλλαγή είναι αδύνατη, αν όχι αφύσικη.

Μια κυνική αντίληψη, η οποία δέχεται ότι τα πράγματα είναι όπως θα έπρεπε να είναι, εφόσον η ανθρώπινη συμπεριφορά προσδιορίζεται από τα γονίδια μας, τα “εγωιστικά γονίδια” μας, όπως θα έλεγαν κάποιοι, και επομένως όποια ενέργεια εναντίον τους είναι μια ενέργεια εναντίον της Φύσης, εναντίον της ίδιας της Εξέλιξης.

Τυχαίνει, οι περισσότεροι υποστηρικτές αυτής της άποψης να είναι μέλη της άρχουσας τάξης ή να χορηγούνται από αυτή, αλλά αυτό είναι ένα πολύ αδύνατο επιχείρημα ενάντια στην εγκυρότητά της.

Αυτή η ντετερμινιστική αντίληψη υποθέτει πως η ανισότητα και η έλλειψη δικαιοσύνης στις μέρες μας προυπήρχαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είναι έμφυτα χαρακτηριστικά μίας παγκόσμιας ανθρώπινης φύσης η οποία αναγνωρίζει πως ο εγωισμός, το ιδιωτικό συμφέρον και ο ανελέητος ανταγωνισμός, είναι οι κατευθυντήριες γραμμές της Εξέλιξης του είδους μας και αυταπόδειχτα επιχειρήματα του δικαιωματικού στάτους αυτής της ελίτ στην σημερινή τάξη πραγμάτων.

“Εξουσιάζουμε επειδή είμαστε οι πιο ικανοί να εξουσιάσουμε, επομένως η θέση μας είναι μια ‘φυσική’ απόρροια της ανθρώπινης εξέλιξης, των πανανθρώπινων συμπεριφορών που επιβραβεύουν τους ισχυρούς και τιμωρούν τους αδύνατους”.

Η πολιτική ιδεολογία της Ελευθερίας και της Ισότητας από την άλλη, η οποία νομιμοποίησε την ανατροπή της αριστοκρατίας, παρήγαγε μια κοινωνία στην οποία η έννοια της Ισότητας θεωρείται πάντα ανατρεπτική, αν την πάρει κανείς στα σοβαρά.

Αν η κοινωνία στην οποία ζούμε μπορεί να επέλθει σε μία κατάσταση δικαιοσύνης, για τους έχοντες και μη έχοντες, εξαρτάται από την αναγνώριση πως η πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής και της κοινωνικής τάξης πρέπει να ταυτιστεί με μία ηθική που να εξυμνεί αυτές τις ιδέες (της Ελευθερίας και της Ισότητας).

Είναι ακριβώς η προσπάθεια της αποφυγής μιας τέτοιας ηθικής, που προδίδει τις προσπάθειες των ισχυρών να δικαιολογήσουν τη θέση τους με μία ιδεολογία που αποδέχεται τη στασιμότητα και την απόλυτη αποστροφή από οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή.

Οι άνθρωποι, χειραγωγούμενοι στο να στρέψουν τη προσοχή τους από το πώς δομείται η κοινωνία, στο τι είναι φυσικό για όλους τους ανθρώπους και πανανθρώπινα κοινό, επέτρεψαν στην άρχουσα τάξη να χρησιμοποιήσει την ιδεολογία της Ισότητας ενάντια στην ίδια την ισότητα και αυτό γιατί σύμφωνα με τις ‘φιλελεύθερες’ απόψεις τους, ο οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει σε αυτή τη ζωή, αρκεί να δουλέψει σκληρά και να επιμείνει.

Αν κάποιος δεν τα καταφέρει, δεν είναι εξαιτίας της ανισότητας και της έλλειψης δικαιοσύνης στην κοινωνία, αλλά απόδειξη της αδυναμίας της θέλησης ή του χαρακτήρα τους.

Συνεπώς, η ανισότητα είναι το φυσικό αποτέλεσμα της αδυναμίας την πλειοψηφίας των ανθρώπων να υπερνικήσουν τις δυσκολίες της ζωής και επομένως είναι αδύνατο να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα εξίσωνε τους αδύναμους με τους ισχυρούς, αφού μια τέτοια προσπάθεια θα διάβρωνε τα θεμέλια της κοινωνίας που με τόση πάλη και θυσίες έχουμε δημιουργήσει

Η άρχουσα τάξη έχει προσπαθήσει πολλές φορές στην Ιστορία να στερεώσει το καθεστώς με κάποιο είδος επιστημονικού ντετερμινισμού.

Οι Βέλγοι αποικιοκράτες στην Ρουάντα υποστήριξαν την εξουσία των Τούτσι ενάντιον της πλειοψηφίας των Χούτου, με ανθρώπινα πειράματα διαφόρων Βέλγων επιστημόνων που προσπαθούσαν να αποδείξουν την βιολογική ανωτερότητα των Τούτσι και επομένως τη φυσική κατωτερότητα των Χούτου.

Οι Ναζί εκτελούσαν τους αρρώστους, τους ομοφυλόφιλους και τους Εβραίους, βασιζόμενοι σε μια ‘επιστημονική’ θεωρία για την αγνότητα της Άρειας φυλής.

Η ‘κατωτερότητα’ των γυναικών θεωρούνταν ‘φυσική’ σε πολλές δυτικές κοινωνίες μέχρι πολύ πρόσφατα.

Η Ιστορία έχει δει πολύ αίμα να χύνεται για την ‘ανωτερότητα’ κάποιου απέναντι σε κάποιον άλλο και η επιστήμη έχει συχνά χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο των ελίτ για να εξουσιάζουν και να δικαιολογούν τη βία τους.

Ένα από τα πιο γνωστά επιχειρήματα ενάντια στον επιστημονικό ντετερμινισμό, είναι αυτό της ‘φυσιοκρατικής πλάνης’, το οποίο διαχωρίζει το τι ‘είναι’ και το τι ‘θα έπρεπε’ να είναι.

Οι βιολογικές διαφορές μας δεν αποτελούν από μόνες τους βάση για το τι είναι δίκαιο ή σωστό σε μια μοντέρνα κοινωνία.

Αυτό θα σήμαινε πως τα γονίδια μας, η ακόμα η κληρονομιά μας, για τα οποία δεν έχουμε καμία ευθύνη ή επιλογή, αποτελούν τις μοναδικές συνθήκες πάνω στις οποίες θα κρίνεται η θέση μας στην κοινωνία.

Πώς κάτι τόσο αυθαίρετο, όπως ο γενετικός κώδικας των γονέων μας, χωρίς κανένα λάθος από μεριά μας, να αποτελεί την απόλυτη συνθήκη για το ποιοι είμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε, τη συμπεριφορά μας αλλά και τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς;

Οι ιδέες της δικαιοσύνης δεν μπορούν να εξαχθούν από φυσικά γεγονότα.

Κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε a priori στο να συμπεράνουμε ότι ό,τι είναι φυσικό είναι επίσης και καλό και, άρα, θα πρέπει να δεχτούμε ότι η εκ γενετής τύφλωση των βρεφών από τράχωμα είναι κάτι δίκαιο ή καλό.

Αν η ‘ανθρώπινη φύση’, ο γενετικός μας κώδικας, είναι το μόνο κριτήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ό,τι θεωρούμε ‘κακό’ στις κοινωνίες μας, αφού είναι απόρροια της φύσης, είναι επομένως ‘φυσικό’ να υπάρχει, τότε πώς εξηγείται η ιατρική επιστήμη;

Αν ένα βρέφος γεννιέται άρρωστο ή παραμορφωμένο, γιατί να το γιατρεύουμε;

Πώς εξηγείται η ελεύθερη βούληση;

Αν είμαστε έρμαια των κακών γονιδίων μας, πώς μπορούμε να θεωρούμαστε υπεύθυνοι όταν εγκληματούμε;

Αν η ανισότητα και η έλλειψη δικαιοσύνης είναι ενδογενή κοινωνικά χαρακτηριστικά της δικής μας ατελούς φύσης και τα ένστικτα μας μας οδηγούν σε μία κατάσταση ανταγωνισμού και ιδιωτικού συμφέροντος, γιατί να έχουμε καν δικαστήρια και νόμους;

Μπορούμε απλά να δεχτούμε την ‘φύση’ μας και την ανικανότητά μας να την αλλάξουμε και να μην κάνουμε τίποτα να γιατρέψουμε τους άρρωστους, να ταΐσουμε τους φτωχούς ή να βγάλουμε νόμους για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ας ρίξουμε το ζάρι της ζωής και οποιοσδήποτε μπορέσει να σκαρφαλώσει πιο γρήγορα την κοινωνική πυραμίδα πάνω στα πτώματα των συνανθρώπων του να ανακηρυχθεί νικητής.

Είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε από την ανθρωπότητα μετά από 10.000 χρόνια πολιτισμού;

Δεν νομίζω.

Το επιχείρημα της ‘φυσιοκρατικής πλάνης’ οδηγεί συνεπώς σε ένα δεύτερο επιχείρημα εναντίον του επιστημονικού ντετερμινισμού, ενάντια στην εξίσωση του ‘έμφυτου’ με το ‘αμετάβλητο’.

Αν έχουμε διδαχθεί κάτι από την Εξέλιξη, είναι το ότι η Φύση είναι σε μια διαρκή ρευστή και ευμετάβλητη κατάσταση.

Μία πολύ αργή ευμετάβλητη κατάσταση που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόμα και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.

Όταν δίνουμε το χαρακτηρισμό του ‘αμετάβλητου’ στη Φύση, υπό το στενό πρίσμα των 80 χρόνων ζωής μας ή ακόμα και των 200 χρόνων, συμπεριλαμβάνοντας και τις κοντινές γενεές, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό αποτελεί ένα απειροελάχιστο κλάσμα σε εξελικτικούς όρους.

Το ‘αμετάβλητό’ μας, αυτό που θεωρούμε ‘φυσικό’, ακόμα και υπό το πρίσμα της ολότητας του ανθρώπινου πολιτισμού τα τελευταία 10.000 ή ακόμα και τα τελευταία 200.0000 χρόνια του Homo Sapiens, είναι απλά μια στατική εικόνα σε ένα κινηματογραφικό έργο που δεν έχει τέλος.

Η Γή υπάρχει εδώ και 4.2 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Homo Sapiens υπάρχει μόνο για το 0,0048% της ηλικίας του πλανήτη.

Είμαστε εξελικτικά βρέφη, κυριολεκτικά.

Η εξίσωση λοιπόν του ‘φυσικού’ με το ‘αμετάβλητο’ είναι απλά μια ψευδαίσθηση χωρίς λογική.

Η Ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη από παραδείγματα της υπερίσχυσις του ‘τεχνητού’ πάνω στο ‘φυσικό’.

Ο άνθρωπος δεν έχει φτερά, αλλά πετάει, καθημερινά.

Ο άνθρωπος δεν έχει αρκετά δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα για να πολεμήσει όλους του ιούς και τις ασθένειες που δημιουργεί η Φύση, κι’ όμως είμαστε ακόμα εδώ.

Ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να μετακινεί βουνά ή να ενώνει τις θάλασσες, κι’ όμως το έχουμε κάνει.

Ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην ικανότητα του ανθρώπου να ξεπερνά τις φυσικές αδυναμίες του και να μετασχηματίζει το περιβάλλον γύρω του, ώστε να εκπληρώσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, δυστυχώς με καταστροφικές συνέπειες μερικές φορές.

Τίποτα στη Φύση δεν είναι αμετάβλητο.

Τα αμετάβλητα μέρη της Φύσης είναι αυτά που δεν επιβιώνουν τη ροή της Εξέλιξης.

Ο ‘ικανός’, σε εξελικτικούς όρους δε σημαίνει ο ‘ισχυρός’, αλλά ο ‘ευμετάβλητος’, ο ‘προσαρμοστικός’, και για να προσαρμοστεί πρέπει να βρεί το κουράγιο, τη δημιουργικότητα και τη θέληση να αλλάξει και να συνεχίζει να αλλάζει.

Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον τυραννόσαυρο Ρεξ.

Η Θεωρία της Εξέλιξης έφερε στην επιφάνεια ένα σημαντικό στοιχείο στην κατανόηση των διαδικασιών της ζωής των έμβιων όντων: Τον Χρόνο.

Αυτό μας βοήθησε να κατανοήσουμε ότι οι έμβιοι οργανισμοί δεν είναι σταθεροί στον αιώνα τον άπαντα, αλλά αντιθέτως έχουν μια προϊστορία από προηγούμενες, πιο απλές και πρωτόγονες μορφές.

Αν η αμοιβάδα είχε οποιαδήποτε συνείδηση του εαυτού της, ώστε να εφαρμόσει τον φυσιοκρατικό ντετερμινισμού της ‘αμοιβικής φύσης’, ακόμα θα κολυμπούσαμε στην αρχέγονη σούπα.

Είναι εξαιτίας της δυναμικότητας της ‘ανθρώπινης φύσης’ και της εξάρτησης της αλλά όχι του περιορισμού της από περιβαλλοντικούς παράγοντες, το γεγονός ότι μπορώ και γράφω τούτες τις γραμμές και εξασκώ την ελεύθερη βούλησή μου.

Μια κοσμοθεωρία βασισμένη στον αναγωγισμό και τη δυαδικότητα, κληρονομικότητα vs. περιβάλλον, δεν μπορεί παρά να περιγράφει έναν κόσμο στατικό, όπου τα μεμονωμένα μέρη του αλληλεπιδρούν με προκαθορισμένους, προβλέψιμους και απαράλλακτους όρους, έναν κόσμο όπου η αλλαγή είναι αδύνατη.

Πόσο βολική κοσμοθεωρία για αυτούς που ήταν αρκετά τυχεροί ώστε να κληρονομήσουν μια θέση στο πλουσιότερο 10% της κοινωνίας.

Κάποιοι εξελικτικοί ψυχολόγοι θεωρούν πως η ισχύς των ενδογενών βιολογικών κινήτρων μας είναι απαραβίαστη στον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Στα επιχειρήματά τους, η γυναίκα έχει μια πρωτόγονη ορμή να αγκιστρώνεται σε πλούσιους άντρες, αφού έτσι εξασφαλίζει τη μέγιστη ωφελιμότητα κατά τη μακρά διάρκεια της εγκυμοσύνης και της ανατροφής των παιδιών, όπως ακριβώς έκαναν και οι πρωτόγονες γυναίκες όταν επέλεγαν τους δυνατότερους άντρες, τους καλύτερους κυνηγούς, ως τους ιδανικούς συντρόφους τους.

Ο άντρας, από την άλλη, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη μεταφορά του γενετικού του υλικού, επιλέγει επομένως την ιδανική γυναίκα με κριτήρια κατά βάση αυτά της γονιμότητας, για τα οποία η νιότη και η ομορφιά είναι συνήθως χρήσιμες ενδείξεις.

Στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου ο σεξισμός ποικίλει εντός των πλαισίων τους και όπου το γενικό επίπεδο της ισότητας των φύλων σε μια χώρα δεν μεταφράζεται κατ’ αναλογία σε ισότιμες συμπεριφορές μεταξύ των μελών της, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε εννέα χώρες, τα αποτελέσματα έδειξαν πως όσο περισσότερο σεξιστές ήταν οι άντρες, τόσο περισσότερο προτιμούσαν γυναίκες νέες και αισθητικά γοητευτικές.

Αντίστοιχα, όσες γυναίκες παρουσίαζαν σεξιστικές αντιλήψεις, τόσο περισσότερη σημασία έδιναν στην κοινωνική θέση και το χρήμα ως βασικά κριτήρια στην επιλογή ενός άντρα.

Απ’ ό,τι φαίνεται, στην πραγματικότητα, δεν είναι τα ‘γονίδια’ τα οποία καθορίζουν την καταλληλότητα στο άλλο φύλο, αλλά οι προκαταλήψεις μας.

Ο βιολογικός ντετερμινισμός θεωρεί πως η ανωτερότητα ορισμένων οργανισμών απέναντι σε άλλους, βασίζεται στην ικανότητά τους να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους καλύτερα.

Είναι αυτό όμως αλήθεια; Μπορεί μια τόσο πολύπλοκη διαδικασία να είναι τόσο μονοδιάστατη;

Είναι προφανές για πολλά είδη, πως η επιβίωση τους δεν εξαρτάται μόνο από την προσαρμοστικότητα τους στο περιβάλλον, αλλά και από την προσαρμογή του περιβάλλοντος στις ανάγκες τους.

Σκεφτείτε απλά το παράδειγμα των πουλιών όταν φτιάχνουν τις φωλιές τους.

Χρειάζεται να συλλέξουν μικρά ξύλα, ξερά χόρτα, ακόμα και μικρές πέτρες και αφού τα κολλήσουν μεταξύ τους να δημιουργήσουν ένα κατάλληλο χώρο γι’ αυτά και τα μικρά τους στα πρώτα στάδια της εξέλιξής τους.

Οι φωλιές των πουλιών δεν βρίσκονται στη Φύση.

Οι φωλιές των πουλιών είναι η προσπάθεια τους να προσαρμόσουν το περιβάλλον τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να τους δώσουν την ευκαιρία να προστατευτούν από τους κινδύνους της Φύσης.

Το ίδιο κάνουν και πολλά άλλα είδη.

Η ανθρώπινη μας φύση είναι τελείως άχρηστη στο να παρατηρούμε την υπεριώδη ακτινοβολία ή τα ηλεκτρικά πεδία, κι’ όμως και τα δύο αποτελούν καθημερινές μας δραστηριότητες

Η αναγωγιστική αυτή αντίληψη της ανθρώπινης φύσης είναι τελείως άχρηστη όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε την ανθρώπινη πρόοδο, αλλά παρόλα αυτά είναι το πρωταρχικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται όταν η συζήτηση αφορά θέματα όπως η ανισότητα, ο πόλεμος και η πείνα.

Είναι σύνηθες να θαυμάζουμε την ανθρώπινη ευρηματικότητα και την Λογική, όταν περιγράφουμε την εξέλιξη της ανθρώπινης κατοικίας, από τις σπηλιές σε ενεργειακά ανεξάρτητους ουρανοξύστες τους ενός χιλιομέτρου, αλλά είναι επίσης σύνηθες να θεωρούμε παράλογο την απαίτηση να έχουμε παγκόσμια ειρήνη, αφού κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη ‘Φύση’ μας.

Συμφωνώ ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την έως τώρα ανθρώπινη Ιστορία, αλλά όχι την ανθρώπινη Φύση.

Η αιτία που ο άνθρωπος εξελίσσεται σε θέματα τεχνολογικά και επιστημονικά αλλά όχι σε θέματα όπως η ανισότητα ή η παγκόσμια ειρήνη είναι απλή και προφανής: Η Πολιτική.

Η Πολιτική δεν είναι μέρος της ‘ανθρώπινης φύσης’. Δεν είναι καν μέρος της Φύσης.

Η Πολιτική είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα και επομένως είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη θέληση.

Αν η κοινωνική οργάνωση που δημιουργεί τις ανισότητες της κοινωνικής θέσης, του πλούτου και της εξουσίας, είναι αποτέλεσμα της βιολογίας μας, τότε οποιονδήποτε νόμο και να περάσουμε, οποιαδήποτε επανάσταση και αν κάνουμε, τίποτα δε θα αλλάξει, αφού το βιολογικό μας προφίλ θα ακύρωνε τις προσπάθειες αυτές.

Αυτό βέβαια δεν απαντά στο εύλογο ερώτημα γιατί τα κέντρα εξουσίας, πλούτου και άρχουσας τάξης έχουν τόση μακρά ιστορία στο να καπηλεύονται πολιτικές θέσεις για να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους.

Αν η ισχύς τους προέρχεται από τη ‘φυσική’ τους θέση στην κοινωνία, από την βιολογική τους ανωτερότητα απέναντι στους κατώτερους προλετάριους, τότε η Πολιτική θα έπρεπε να θεωρούνταν από αυτούς ως τελείως ανούσια. Εκτός κι αν δεν είναι.

Τα σύγχρονα κέντρα εξουσίας αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα να χρησιμοποιούν βία διακριτικά.

Όταν αυτό είναι δυνατό, η πλευρά που αντιτίθεται στα συμφέροντά τους θα πρέπει να καταπιέζεται θεσμικά.

Ιδανικά, γι’ αυτούς, η θέση τους θα πρέπει να εξασφαλίζεται από την απροθυμία των από κάτω να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της εξουσίας τους.

Το απόλυτο εργαλείο γι’ αυτό είναι ο σχηματισμός μιας ιδεολογίας.

Αν το status quo της εξουσίας είναι ‘φυσικό’ και ‘δίκαιο’, αν οι άνθρωποι πεισθούν πως το να αντιτίθενται σε αυτό είναι το ίδιο με το να αντιτίθενται στη Φύση την ίδια, κάθε προσπάθεια αλλαγής θα είναι καταδικασμένη εξ’ αρχής στην αποτυχία.

Η αστική κοινωνία, όπως και η αριστοκρατική και φεουδαρχική τις οποίες αντικατέστησε, χαρακτηρίζεται από μεγάλες διαφορές αναμεταξύ των ομάδων που την αποτελούν.

Το γεγονός ότι η οικονομική ανάπτυξη, με τα χρόνια, έχει οδηγήσει τη κάθε γενεά σε μία καλύτερη κατάσταση από αυτή των προκατόχων της και έχει μεταλλάξει την οικονομία από εργατική σε οικονομία υπηρεσιών, απλά βοηθά στην απόκρυψη των διαφορών αυτών.

Κάθε θετική εξέλιξη στις κοινωνίες προήλθε από τη δύναμη της αλλαγής, όχι από την δύναμη της διατήρησης της τάξης πραγμάτων.

Η Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν βρίσκονται πουθενά στη Φύση, κι όμως αποτελούν δύο από τους ακρογωνιαίους λίθους της κοινωνικής εξέλιξης.

Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, είναι η κατάσταση εκείνη από την οποία ο homo sapiens προσπάθησε να απελευθερωθεί, δημιουργώντας οργανωμένες κοινωνίες.

Η Φύση δεν εμπεριέχει έννοιες όπως Καλό, Κακό, Δίκαιο ή Άδικο και, επομένως, μπορεί να γίνει αμείλικτη απέναντι στους αδύναμους που την υπομένουν.

Μια κοινωνία που προσπαθεί να μιμηθεί την Φύση ή τη ‘φυσική τάξη’ πραγμάτων, δε μπορεί ποτέ να είναι μια Καλή ή Δίκαιη κοινωνία, αφού θα παράξει την ίδια ανήλεη εχθρότητα.

Τα επιτεύγματα του ανθρώπου ως είδος προήλθαν από την υπερίσχυση της Λογικής απέναντι στην αδιαφορία της Φύσης.

Το κράτος, ο θεματοφύλακας των τεχνητών κοινωνιών μας, έχει ως βασικό καθήκον του την αναδιανομή των πλεονασμάτων του συλλογικού μόχθου.

Το πόσο δίκαιη είναι η αναδιανομή αυτή θα καθορίσει και το πόσο ίση είναι και αυτό είναι κάτι που καθορίζεται από τις ιδέες μας, τις αντιλήψεις μας, όχι από τη ‘φύση’ μας.

Το αν κλείνουμε περισσότερο προς την προστασία του ανθρώπινου δικαιώματος στη ζωή, σε μία αξιοπρεπή ζωή, ή προς την προστασία του ‘φυσικού’ δικαιώματος των ισχυρών να κυβερνούν, είναι μια συνειδητή επιλογή.

Το ίδιο συνειδητή επιλογή είναι και το να αγκιστρωθούμε στη πραγματικότητα που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές ή να δημιουργήσουμε τη δική μας, ασχέτως ιστορικού προηγούμενου.

Κάθε μετάλλαξη του DNA που οδήγησε τους προγόνους μας όλο και πιο κοντά στον homo sapiens, όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν σίγουρα μοναδική και επομένως ‘αφύσικη’.

Είμαστε οι απόγονοι εκατομμυρίων φρικιών.

Κάθε φρικιό μπορεί να μην είναι απαραίτητα και βελτίωση, αλλά κάθε βελτίωση προήλθε πρωτίστως από κάποιο φρικιό, από κάποιον ‘αφύσικο’.

Η φυσιοκεντρική θεωρία που θέλει τον άνθρωπο ως ένα αμετάλλακτο σύμπλεγμα γονιδίων που καθορίζουν τη συμπεριφορά του, είναι μια χρεοκοπημένη θεωρία.

Αδυνατεί να μας δώσει οποιαδήποτε καθοδήγηση στο τι είναι καλό, δίκαιο ή πολύτιμο σε μια κοινωνία ή στο να καθορίσει τους στόχους αυτής.

Ο σεβασμός της Φύσης και τα βήματα που πρέπει να κάνουμε για τη διατήρησή της, ελαττώνοντας τις αρνητικές επιπτώσεις του πολιτισμού μας σε αυτή, δεν είναι το ίδιο με το να δεχόμαστε πως η Φύση διακατέχεται από κάποιο ιδανικό το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να αναπαράγουμε στις κοινωνίες μας.

Οι νέοι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας δημιουργούνται από τις επιλογές μας.

Είναι αυτές που καθορίζουν το ποιοι είμαστε, όχι το αντίστροφο και αυτό γιατί οι αξίες μας προέρχονται από μια διαδικασία ορθολογικής -κατά προτίμηση- διαλεκτικής και όχι ως συνέπεια των αναγκών μας.

Η κοινή μας φύση, αν υπάρχει σε κάποιο βαθμό, καθορίζεται από τις επιλογές τις οποίες έχουμε λόγω βιολογίας, των οποίων όμως η τελική απόφαση καθορίζεται από τις αξίες τις οποίες πρεσβεύει ο καθένας μας.

Αυτό που μας διδάσκει η βιολογία σχετικά με την “ανθρώπινη φύση”, είναι ότι στην ουσία του πράγματος, δεν υπάρχει “ανθρώπινη φύση”.

Κωνσταντίνος

(Αγαπητέ Κωνσταντίνε, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως δεν ζούμε στη ζούγκλα, ώστε να επιβιώνει ο πιο ισχυρός και οι αδύναμοι να ψοφάνε. Αυτούς τους λέμε φιλελέδες. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η διαρκής προσπάθεια του ανθρώπου να επιβληθεί στη Φύση. Βέβαια, ο πλανήτης μας είναι πεπερασμένος. Από την άλλη, οι δυνατότητες του ανθρώπου δεν είναι. Πάντως, με τα σημερινά δεδομένα, μάλλον η ανθρωπότητα θα πρέπει να το πάρει αλλιώς γιατί καταστρέφει το σπίτι της και δεν έχει ακόμα άλλο. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.