Το Τρίγωνο

Φίλε μου Πιτσιρίκο, μικρό δεν με λες, όμως δεν είμαι δα και τόσο μεγάλος όσο κι η Πελοπόννησος. Τα έχω βέβαια τα χρονάκια μου και κλείνουν πια 25 χρόνια από την ημέρα που σιγοψιθύρισα τον όρκο του Ιπποκράτη.

Όλα αυτά τα χρόνια, από το αγροτικό και την ειδικότητα μέχρι την άσκηση της ιατρικής σαν ελεύθερος επαγγελματίας, είχα την ευκαιρία να δω και να ακούσω πολλά και, στην συνέχεια, όταν πια έφυγα στο εξωτερικό, να καταλάβω ακόμα περισσότερα.

Όταν λοιπόν ξεκίνησα το αγροτικό μου –άγονο στην ορεινή Ναυπακτία–, έμαθα πως οι προηγούμενοι συνάδελφοι είχαν το δικαίωμα να πουλάνε φάρμακα στους ντόπιους.

Ήταν δηλαδή εκτός από αγροτικοί γιατροί και κάτι που, τραβώντας από τα μαλλιά, θα μπορούσες να το πεις και πλανόδιοι φαρμακοποιοί.

Την εποχή της ειδικότητας, κορόιδευα τους άλλους μούλους που συνταγογραφούσαν το «θαυματέξ» και το «θανατόλ» του τάδε και του δείνα μικρού εγχώριου φαρμακέμπορου για λίγα φράγκα κι αργότερα λίγα ευρώ επιπλέον χαρτζιλίκι το μήνα.

Εκείνοι περνούσαν τους εαυτούς τους για μάγκες, εγώ τους είχα για ξεφτίλες και κοίταζα να γράφω πάντα τα brand name –τα «καλά» δηλαδή– σκευάσματα για τους ασθενείς μου.

Φυσικά, με το κούτελο καθαρό, και φυσικά στο τζάμπα.

Οι μεγάλες φίρμες ούτε που καταδέχονταν να πιάσουν τους μούτσους που έκαναν την ειδικότητα τους στα μεγάλα νοσοκομεία.

Είχαν όμως πάντοτε από κοντά τους καπετάνιους της γαλέρας.

Τα συνέδρια και τα ταξίδια αναψυχής ήταν το λιγότερο που συνέβαινε εκείνες τις παλιές εποχές.

Υπήρχαν τύποι που ζητούσαν από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες να πληρώσουν την εγκατάσταση των ηλεκτρικών ή των υδραυλικών στο σπίτι που έχτιζαν κι εκείνες ήταν πάντα πρόθυμες να ικανοποιήσουν τα παράλογα αιτήματά τους.

Ήταν η εποχή της μαφίας των δρόμων που τόσο όμορφα περιέγραψε στο τελευταίο του κείμενο ο φίλος Γ.Κ.

Δεν άργησε όμως να αλλάξει το παιγνίδι –πρώτα σε διεθνές επίπεδο και τελευταία μετά την χρεοκοπία και στην Ελλάδα– και να αντιστραφούν οι ροές του βρώμικού χρήματος και να κατευθυνθούν πια όχι στην βάση αλλά στην κορυφή.

Το κλειδί σε όλη αυτήν την θεαματική και ξαφνική μεταστροφή βρίσκεται στις λέξεις «regulatory» και «guidelines».

Αφενός υπάρχουν οι ρυθμιστικές αρχές –συνήθως κρατικές ή κρατικά ελεγχόμενες– κι αφετέρου τα πανεπιστήμια και τα μεγάλα ερευνητικά κέντρα και ιδρύματα που, ως επί το πλείστον, τρέχουν τις μελέτες, παράγουν την αποδεικτική γνώση και σχεδιάζουν –τα πάντα επιστημονικά τεκμηριωμένα– θεραπευτικά πρωτόκολλα για τις διάφορες παθήσεις.

Τους δύο αυτούς πόλους συμπληρώνουν –πώς αλλιώς θα σχηματιστεί το τρίγωνο;– οι μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες.

Στην σύγχρονη λοιπόν εποχή υπάρχουν αυστηροί κώδικες που ρυθμίζουν τις σχέσεις και την επικοινωνία μεταξύ εταιριών και γιατρών και καθορίζουν επακριβώς το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.

Κομμένα τα στυλό και τα μπλοκάκια που μοιράζονταν κάποτε αφειδώς στους ιατρούς-ιθαγενείς, κομμένα και τα ταξίδια-συνέδρια για εκπαιδευτικούς ή «εκπαιδευτικούς» λόγους.

Σήμερα στις προηγμένες χώρες –προφανώς και στην δική μας– ο γιατρός δικαιούται συγκεκριμένο και πολύ μικρό αριθμό –δύο ή τριών τον χρόνο– συνεδρίων χρηματοδοτούμενων από φαρμακευτικές εταιρίες.

Πρέπει μάλιστα να καλύψει από την τσέπη του ένα σημαντικό ποσοστό –περίπου το 35% – των συνολικών εξόδων- για την παρακολούθηση του συνεδρίου, συμπεριλαμβανόμενου του κόστους της διαμονής.

Οι υπάλληλοι δε της εταιρίας –βάσει του κώδικα δεοντολογίας– απαγορεύεται να καλύψουν τα έξοδα για το τάισμα του γιατρού σε κάποιο ακριβό εστιατόριο.

Στο τελειωμένο Βασίλειο πχ, η συνεισφορά των εταιρειών στο σπονσοράρισμα κάποιων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, σε τοπικό κυρίως επίπεδο, περιορίζεται στην προσφορά 2-3 χυμών και λίγων σάντουιτς της πλάκας αγορασμένων από το διπλανό σούπερ μάρκετ.

Και δεν κάνω πλάκα καθόλου.

Οι δε φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι απαγορεύεται δια ροπάλου να περιφέρονται μέσα στα νοσοκομεία, ψαρεύοντας στους διαδρόμους και στις καφετέριες γιατρούς, προκειμένου να προωθήσουν τα προϊόντα τους.

Συνάντηση μονάχα κατόπιν ραντεβού, λόγια προσεκτικά και μετρημένα γιατί καραδοκούν οι ρυθμιστικές αρχές που δεν αστειεύονται καθόλου με τα πρόστιμα.

Επιπλέον, δεν χρειάζεται να βρουν πια τον γιατρό για να τον πείσουν για την αξία του φαρμάκου που προωθούν.

Ο γιατρός είναι πια σχεδόν υποχρεωμένος να ακολουθήσει τα θεραπευτικά πρωτόκολλα και τις πολιτικές αποζημίωσης των διαφόρων φαρμάκων από τα κρατικά ταμεία που φτιάχνονται από άλλους και αλλού.

Διαβάζοντας κάποιος το κείμενο μέχρι αυτό το σημείο, θα σκέφτεται ίσως ικανοποιημένος πως εξελίχθηκαν επιτέλους τα πράγματα και έχουν επιτέλους μπει κανόνες για τις φαρμακευτικές εταιρίες που δεν μπορούν να συμπεριφέρονται πια λες και η παροχή των υπηρεσιών φαρμακευτικής περίθαλψης στους ασθενείς είναι τσιφλίκι του πατέρα τους.

Είναι επίσης πολύ πιθανό να σκέφτεται πως καλά κάνανε στους σκατογιατρούς και τους έβαλαν πια τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, αφού πριν το είχαν ξεφτιλίσει τελείως το ζήτημα.

Αυτό όμως που σίγουρα δεν θα έχει σκεφτεί από μόνος του να απαντήσει είναι το παρακάτω κρίσιμο ερώτημα:

Μετά από την υιοθέτηση και εφαρμογή του παραπάνω ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου, έχει μειωθεί το συνολικό ποσό του μαύρου χρήματος που κυκλοφορεί εντός του συστήματος ή μήπως όχι;

Ε, λοιπόν η απάντηση είναι σοκαριστική.

Όχι μονάχα δεν έχει μειωθεί αλλά αντίθετα έχει κατά πολύ αυξηθεί και πολλαπλασιαστεί.

Και πώς το καταλαβαίνουμε αυτό;

Πολύ απλά το αντιλαμβανόμαστε, χωρίς όμως να είμαστε σε θέση να το αποδείξουμε αν ρίξουμε μια ματιά στους σημερινούς τζίρους των 10-25 μεγαλύτερων πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιριών και τους συγκρίνουμε με εκείνους που επιτυγχάνανε 10 και 20 χρόνια νωρίτερα.

Άβυσσος!

Ένας ακόμα έμμεσος τρόπος για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα περί ροών μαύρου χρήματος, είναι να κοιτάξει προσεκτικά τα ονόματα των ανθρώπων κάτω από την αιγίδα των οποίων τρέχουν όλες οι μεγάλες διεθνείς μελέτες όλων των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών.

Έκπληκτος (ακόμα;) θα διαπιστώσει ότι είναι –μέσες άκρες– οι ίδιοι άνθρωποι.

Είναι επίσης εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην έκδοση των κατευθυντήριων θεραπευτικών οδηγιών.

Κι αφού λοιπόν συμφωνήσαμε ότι «λεφτά –πολλά και μαύρα– υπάρχουν», ας σκεφτούμε λιγάκι και το που πάνε.

Ποιοι τα παντελονιάζουν.

Ή μήπως προτιμάτε την λέξη «ενθυλακώνουν» που ηχεί λιγότερο πρόστυχη από το «παντελονιάζουν»;

Διαλέξτε όποια θέλετε, δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Το πιο σπουδαίο είναι να μην φύγει από το μυαλό σας το τρίγωνο: Κρατικές υπηρεσίες/Πολιτικοί – Ερευνητικά κέντρα/πανεπιστημιακοί – Φαρμακευτικές εταιρείες.

Ακόμα και ο τελευταίος ηλίθιος που σκέφτεται για το σκάνδαλο Novartis ότι πρόκειται για συνωμοσία του Καρανίκα και του ΣΥΡΙΖΑ ή που αναρωτιέται για το «τι ανάγκη είχαν αυτοί για να χρηματιστούν», θα καταλάβει εφόσον κοιτάξει το τρίγωνο.

Άσε τα πολύπλοκα επιχειρήματα, άθλιε πανίβλακα Έλληνα και κοίταξε το πιο απλό και συνάμα πιο όμορφο γεωμετρικό σχήμα στην πλάση.

Κοίταξε προσεκτικά το τρίγωνο. Κρατικές υπηρεσίες/Πολιτικοί – Ερευνητικά κέντρα/πανεπιστημιακοί – Φαρμακευτικές εταιρείες.

Αυτός, αυτή και τα …μυστήρια.

Το ποιοι τα αρπάξανε από όλους όσους κατηγορούνται δεν το γνωρίζω.

Το μόνο σίγουρο πάντως για μένα είναι πως κάποιοι τα πήρανε.

Κι αφού η Ελλάδα είχε σημαντικό ρόλο και βάρος στην ρύθμιση των τιμών αναφοράς και σε άλλες μεγάλες χώρες, όπως πχ η Βραζιλία, αν τα πήρανε από την Novartis, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα έχουν πάρει κι από άλλες εταιρίες.

Η ώρα που αφέθηκες να ενδώσεις, που έγραφε κι ο μεγάλος Αλεξανδρινός.

Πάντως, το παρελθόν και η προσωπικότητα κάποιων από αυτούς δεν μου αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για την ενοχή τους.

Δεν περιμένω το πόρισμα για να μάθω.

Κλείνω δυστυχώς με το ίδιο και αναπόφευκτο μοτίβο.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει και όσο περνάει ο καιρός θα μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο και χαβούζα με την ευθύνη των πολιτών της, κυρίως, και λιγότερο των πολιτικών της.

Δεν συμβαίνει πουθενά στο πλανήτη – πουθενά! – να αποκαλύπτεται ένα τέτοιου μεγέθους διεθνές σκάνδαλο και οι «δημοσιογράφοι» να τρέχουν από την πρώτη κιόλας μέρα να αθωώσουν τους κατηγορούμενους πολιτικούς.

Και όλοι αυτοί οι «πατριώτες» που έτρεχαν στα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας των Σκοπίων και φώναζαν δίπλα στους φασίστες της Χρυσής Αυγής και στους μιζαδόρους πολιτικούς της Novartis και των μνημονίων, θα πρέπει κάποια μέρα να απολογηθούν.

Να απολογηθούν στα παιδιά τους που τους ετοιμάζουν να γίνουν οι επόμενοι «μιγάδες» μετανάστες της Ευρώπης, οι «μαυροκέφαλοι» που έλεγε κι ο Βασίλης.

Να απολογηθούν επίσης και στην πουτάvα την μάνα που τους γέννησε γιατί θα την αφήσουν χωρίς σύνταξη και χωρίς φάρμακα να πεθάνει, σαν το σκυλί του δοσίλογου πολιτικού στο ξένο αμπέλι που κάποτε ήτανε η πατρίδα της.

Θα πρέπει να απολογηθούμε και όλοι εμείς οι ξεφτιλισμένοι αριστεροί του κώλου που δεν κάναμε ποτέ αυτό που έγραψες ή είπες εχθές Πιτσιρίκο και με έκανες να ανατριχιάσω.

Δεν οργανώσαμε, ούτε λάβαμε μέρος σε απεργίες και διαδηλώσεις για την κατάργηση του μαφιόζικου νόμου «περί ευθύνης των υπουργών» που βρίσκεται σε ισχύ από το 2003.

Έναν νόμο που κατασκεύασε ο «σιχαμένος χοντρός» και θα τον χρησιμοποιήσει σήμερα για να γλυτώσει την όποια ποινή θα έπρεπε να εκτίσει για τα εγκλήματα τα οποία έχει διαπράξει εις βάρος αυτής της χώρας και των επόμενων γενεών.

Ντρέπομαι, τι άλλο να πω;

Και το χειρότερο από όλα είναι πως λίγοι νιώθουμε ντροπή και οι περισσότεροι έχουμε φύγει.

Φιλιά από –την περίεργο που κατοικείται από ανθρώπους– Εσπερία

Ηλίας

(Φίλε Ηλία, νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από την εκμετάλλευση άνθρωπων που είναι άρρωστοι. Ηλία, δεν υπάρχουν σκάνδαλα. Ο καπιταλισμός είναι σκάνδαλο. Ολόκληρος. Πάντα πίστευα πως ο καπιταλισμός θα έπρεπε να εξαιρεί δυο τομείς από τη λειτουργία του: την Υγεία και την Παιδεία. Δηλαδή, σε αυτούς τους δυο τομείς να μην υπάρχει κέρδος. Δεν αμφιβάλλω πως οι περισσότεροι που θα το διαβάσουν αυτό θα σκεφτούν “τι λέει ο βλάκας;”. Τους εύχομαι να μην χρειαστεί να βρεθούν πεταμένοι σε κάποιο νοσοκομείο, για να σκεφτούν πως μπορεί να έχω και δίκιο. Ηλία, ο κυνισμός είναι πια αφόρητος. Ιδιωτεία, αγένεια, μαγκιά, αμορφωσιά, και όλα αυτά που καλλιεργήθηκαν πολύ έντεχνα τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα. Βάλε από δίπλα και τον φθόνο -τη μεγάλη κατάρα των Ελλήνων- και έχεις όλη την εικόνα. Μην ντρέπεσαι, Ηλία. Ας ντραπούν εκείνοι που επέλεξαν καρέκλες, καμιά θεσούλα, καμιά χορηγία, καμιά δωροδοκία, αυτοί να ντραπούν. Έχουν σπάσει πολλοί άνθρωποι τους καθρέφτες τους. Ηλία, εγώ σκέφτομαι πως έγραψα άπειρες φορές πως η Ελλάδα θα πάει στον διάολο, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας. Οπότε, δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα από αυτά που συμβαίνουν τώρα. Ξέρω και τη συνέχεια. Να είσαι καλά, Ηλία. Και να μην ξεχάσεις ποτέ τον όρκο του Ιπποκράτη.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.