“Αν ήταν το δικό σας παιδί, τι θα κάνατε;”

Στη σημερινή συνάντηση του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας, Φώτη Κουβέλη, με τους γονείς των δυο στρατιωτικών που κρατούνται από τις τουρκικές αρχές -μετά τη σύλληψή τους στον Έβρο-, η μητέρα του ΕΠΟΠ λοχία Δημήτρη Κούκλατζη ρώτησε τον κ. Κουβέλη το εξής: “Αν ήταν το δικό σας παιδί, τι θα κάνατε; Τί περισσότερες προσπάθειες θα κάνατε;”.

Καταλαβαίνω την αγωνία των γονιών των δυο στρατιωτικών αλλά θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις, με αφορμή αυτή την ερώτηση.

Κατ’ αρχάς, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το παιδί του Φώτη Κουβέλη στην θέση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών.

Όχι μόνο επειδή ο Φώτης Κουβέλης έχει δυο κόρες και κανένα γιο, αλλά γιατί, ακόμα κι αν είχε γιο, δεν θα είχε γίνει ποτέ επαγγελματίας στρατιωτικός.

Ακόμα κι αν ο Φώτης Κουβέλης είχε γιο και είχε γίνει στρατιωτικός, θα ήταν εντελώς απίθανο να έκανε περιπολία στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο.

Έχουν περάσει τα χρόνια που οι στρατοί αποτελούνταν από το σύνολο των αρρένων πολιτών μιας χώρας.

Τώρα πια, οι στρατοί είναι επαγγελματικοί.

Αυτό είναι λογικό σε μια εποχή που όλα -από την παιδεία και την υγεία ως την αλληλεγγύη και την ομορφιά- έχουν γίνει επάγγελμα, ενώ οι πατρίδες έχουν αντικατασταθεί πια από εταιρείες.

Επαγγελματίες στρατιωτικοί γίνονται άνθρωποι που δεν έχουν και πολλές άλλες επαγγελματικές επιλογές. Δηλαδή, πάνε στον στρατό από ανάγκη.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Συμβαίνει σχεδόν παντού.

Και βέβαια, είναι βολικό να είναι επαγγελματικοί οι στρατοί, αφού οι αντιδράσεις στην κοινωνία για τους πολέμους και τις ανθρώπινες απώλειες είναι μικρότερες.

Ο λόγος που οι Αμερικανοί πολίτες δεν αντιδρούν στους σημερινούς πολέμους της χώρας τους σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, είναι πως σε αυτούς τους πολέμους συμμετέχουν επαγγελματίες στρατιώτες.

Δεν συμβαίνει δηλαδή αυτό που συνέβαινε στον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν σχεδόν κάθε αμερικανική οικογένεια είχε ένα μέλος της ή κάποιον γνωστό της να συμμετέχει στον πόλεμο.

Τώρα, στους πολέμους των ΗΠΑ, συμμετέχουν οι φτωχοί της κοινωνίας, οπότε εκατομμύρια Αμερικανοί δεν ξέρουν ούτε έναν στρατιώτη των ΗΠΑ και δεν έχουν λόγο να ανησυχούν ή να αντιδρούν για τις πλαστικές σακούλες με τα πτώματα που επιστρέφουν στην πατρίδα.

Είναι γνωστό πως στον πόλεμο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν συμμετείχαν στον αμερικανικό στρατό και άνθρωποι που δεν είχαν πάρει ακόμα την αμερικανική υπηκοότητα.

Μάλιστα, πολλοί από αυτούς πήραν την αμερικανική υπηκοότητα νεκροί. Δηλαδή σκοτώθηκαν στον πόλεμο και έγιναν Αμερικανοί πολίτες, όταν επέστρεψαν μέσα στο φέρετρο στις ΗΠΑ.

Όταν στην διάρκεια των βομβαρδισμών της Σερβίας από το ΝΑΤΟ οι Σέρβοι έπιασαν αιχμαλώτους τρεις Αμερικανούς πεζοναύτες, ο αγωνιστής για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων Αμερικανών, αιδεσιμότατος Τζέσε Τζάκσον, πήγε στο Βελιγράδι, συνάντησε τον πρόεδρο της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τον παρακάλεσε να τους αφήσει ελεύθερους.

Πολλοί κατηγόρησαν τον Τζέσε Τζάκσον για αυτή του την κίνηση, θεωρώντας πως έδειχνε αδυναμία από την πλευρά των ΗΠΑ.

Σε μια εκπομπή του CNN, σχεδόν όλοι οι καλεσμένοι συμφωνούσαν πως δεν έπρεπε να πάει ο Τζέσε Τζάκσον στη Σερβία και να ζητήσει την απελευθέρωση των Αμερικανών αιχμαλώτων, ενώ κάποιοι τον κατηγορούσαν κιόλας για αυτή του την πρωτοβουλία.

Τότε, ένας από τους καλεσμένους τους είπε “Αν ήταν ο δικός σας γιος, τώρα θα φιλούσατε τ’ αρxίδια του Τζέσε Τζάκσον”.

Αμέσως μετά, όλοι οι καλεσμένοι παραδέχτηκαν πως όχι μόνο δεν ήταν κάποιο από τα παιδιά τους στον αμερικανικό στρατό αλλά και πως δεν γνώριζαν προσωπικά κανένα στρατιώτη των ΗΠΑ.

Δεν ισχύει λοιπόν το “Τι θα κάνατε, αν ήταν το δικό σας παιδί;”.

Γιατί τα παιδιά αυτών που ρωτάτε, δεν θα ήταν ποτέ σε αυτή την θέση.

Γενικά, τα παιδιά αυτών που ρωτάτε για τα δικά σας παιδιά, δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Λάθος ανθρώπους ρωτάτε. Και λάθος ανθρώπους ψηφίζετε.

Ζούμε σε απόλυτα ταξικές κοινωνίες -αν και αποφεύγουμε να μιλάμε για τάξεις πια- και αυτό καθορίζει τα πάντα.

Όταν τα παιδιά των Ελλήνων πολεμούσαν στο βουνά της Αλβανίας τον χειμώνα του 1940, ήταν μια εποχή που οι περισσότεροι Έλληνες είχαν λίγο-πολύ τα ίδια.

Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό.

Σήμερα, τα παιδιά των Ελλήνων μεγαλοαστών την περνούν ζωή και κότα, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν τίποτα.

Αντιθέτως, κάποια άλλα παιδιά Ελλήνων -πολλά παιδιά- αναγκάστηκαν ακόμα και να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, γιατί δεν είχαν πια ζωή εδώ.

Κάποια παιδιά Ελλήνων θα αρρωστήσουν και θα έχουν την καλύτερη περίθαλψη -ακόμα και σε νοσοκομείο του εξωτερικού- και κάποια παιδιά Ελλήνων θα αρρωστήσουν και θα πάνε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Το ίδιο ισχύει και για την Παιδεία. Δεν έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες ευκαιρίες.

Στην Ελλάδα -και όχι μόνο στην Ελλάδα- οι κοινωνίες δεν θεωρούν όλα τα παιδιά δικά τους παιδιά.

Για την ακρίβεια, κάθε οικογένεια ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά της παιδιά και τα μεγαλώνει λες και δεν θα ζήσουν σε κοινωνίες με άλλους ανθρώπους αλλά σε ένα βασίλειο που θα είναι μόνα τους.

Κακά τα ψέματα, ζούμε την εποχή του ατομικισμού και της απόλυτης ιδιωτείας. Μια εποχή-selfie.

Οπότε, όσο σπαρακτικό και να είναι το ερώτημα μιας μητέρας που ρωτάει “Αν ήταν το δικό σας παιδί, τι θα κάνατε;”, η απόλυτα ειλικρινής απάντηση θα ήταν η εξής:

“Το δικό μου παιδί δεν θα ήταν ποτέ στην θέση του δικού σας παιδιού”.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.