Για έναν καφέ και ένα αυγό δεν φτάνει μόνο η δουλειά
Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο,
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, δούλεψα για ένα φεγγάρι σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας, όπου μεταξύ άλλων, γευμάτιζαν, σε τακτική βάση, υπουργοί και βουλευτές της τότε κυβέρνησης. Στις αίθουσες συνεδριάσεως του ξενοδοχείου οργάνωναν συχνά ομιλίες, συναντήσεις κλπ.
Μια τέτοια μέρα, θυμάμαι, μετά το τέλος μιας εκδήλωσης, ξεχυθήκαν όλοι στο μπαρ του ξενοδοχείου και άρχισαν να παραγγέλνουν καφέδες. Ο μπάρμαν δούλευε μόνος του εκείνο το πρωί.
Δεν προβλεπόταν μεγάλος όγκος δουλειάς, καθώς οι συναντήσεις του κόμματος και οι καταναλώσεις τους περιορίζονταν στους συνεδριακούς χώρους και στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Με έστειλαν, λοιπόν, να βοηθήσω στο ταμείο και, όταν πλησίασα έναν μεγαλοϋπουργό με τον λογαριασμό του στο χέρι να του ζητήσω να με πληρώσει, η πρώτη του αντίδραση ήταν η έκπληξη που δεν ήταν τα πάντα δωρεάν.
Όταν του είπα, ευγενικά, ότι οι καταναλώσεις στο μπαρ ποτέ δεν ήταν δωρεάν, με κοίταξε με ένα περιφρονητικό ύφος και, γεμάτος αγανάκτηση, με ρώτησε στον ενικό πόσα θέλω, να τελειώνουμε.
Φόρεσα το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο και προβλέποντας τη συνέχεια, του έφερα τον λογαριασμό μπροστά στα μούτρα του και του είπα γλυκά «1.100 δραχμές, παρακαλώ».
Ο τύπος άλλαξε τρία χρώματα. «Ένα χιλιάρικο ο καφές! Αν είναι δυνατόν!»
«1.100», τον διόρθωσα, χωρίς χαμόγελο αυτή τη φορά.
Άρπαξε τον λογαριασμό από το χέρι μου, μουρμούρισε κάτι και κατευθύνθηκε προς την υποδοχή.
Δεν ξέρω αν τελικά το πλήρωσε ο ίδιος και τότε δεν είχα την περιέργεια να το ψάξω, αν κι εμένα μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν είχε να το πληρώσει.
Τζαμπατζήδες, άνθρωποι χωρίς πορτοφόλι, με θράσος και τουπέ, τρώνε, πίνουν τζάμπα, χωρίς συναίσθηση του μέχρι πού μπορεί να φτάνουν αυτά που δικαιούνται.
Που έχουν να πληρώσουν καφέ από τα φοιτητικά τους χρόνια, έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοστολογημένη πραγματικότητα και αυτοί έχουν σαν επάγγελμα το να ορίζουν την πραγματικότητα των άλλων.
Μου τα θύμισε όλα αυτά η γιαγιά Ντόρα, που δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση της αξίας των 2.300€ και μάλλον δεν έχει καν συναίσθηση του ψωνίζω με τα λεφτά μου και χρησιμοποιώντας την κάρτα μου.
Μου θύμισε, επίσης, έναν τύπο, που στο περίπου, μόνο, ξέρει τι έχει και, όταν του είπα τι μισθό παίρνω, μου λέει με μία φυσικότητα «εντάξει, μη μου πεις τώρα ότι δουλεύεις για τα λεφτά!».
Κατάλαβες, Πιτσιρίκο μου; Να έπαιρνα πολλά λεφτά, να παραπονιόμουν ότι δε μου φτάνουν – σαν τη Ντόρα.
Να παίρνω ψίχουλα, που έτσι κι αλλιώς δε φτάνουν για τίποτα, και να παραπονιέμαι για τα αυτονόητα είναι γκρίνια· κουραστική, ανώφελη και ως εκ τούτου, περιττή.
Είναι η βασική αρχή που πρέπει να αποδεχθείς για να παραχωρήσεις το δικαίωμα και την εξουσία σε ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση του πώς ζεις και τα βγάζεις πέρα, να διαχειριστούν τα δικά σου συμφέροντα. Μια χαρά!
Αυτά είχα να σου πω, πιτσιρίκο μου, γιατί με εκνεύρισε η σκύλα (λογόκρινε!).
Και είναι οι μέρες που μετράω ένα ένα τα ευρώ να βγάλω τα δώρα για τα βαφτιστήρια.
Καλό Πάσχα και πολλά σοκολατένια αυγά!
Κατερίνα
(Αγαπητή Κατερίνα, είναι γνωστό πως οι υπουργοί και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ κυκλοφορούσαν χωρίς πορτοφόλι. Δεν πλήρωναν πουθενά. Κατερίνα, αυτοί οι άνθρωποι, όπως και η Ντόρα, δεν ξέρουν πώς είναι να μην έχεις μία. Δεν ξέρουν πώς είναι να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου, το ρεύμα σου, την ασφάλειά σου. Δεν ξέρουν γιατί δεν το έζησαν ποτέ. Κι ως γνωστόν, ο χορτάτος τον πεινασμένο ποτέ δεν τον κατάλαβε. Καλά, η Ντόρα δεν είναι και πάρα πολύ έξυπνη. Όταν έχεις …ξεχάσει να δηλώσεις ένα εκατομμύριο ευρώ του αντρούλη σου στη φορολογική δήλωση, δεν βγαίνεις να μιλάς για πασχαλινά αυγά και capital controls, παίζοντας την πτωχούλα. Αλλά και η Ντόρα μπορεί να είναι χαζή αλλά ξέρει πως απευθύνεται σε εντελώς ηλίθιους. Γιατί μόνο ηλίθιοι θα τάιζαν και θα ψήφιζαν όλο το Μητσοτακέικο για δεκαετίες. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια γνώρισα και “αριστερούς” πολιτικούς, και είναι και αυτοί έτσι. Δεν λέω πως δεν πληρώνουν τον καφέ τους, αλλά δεν έχουν ιδέα πώς είναι να μην έχεις μία, οπότε δεν μπορούν να νιώσουν αυτούς για τους οποίους υποτίθεται πως αγωνίζονται. Κατερίνα, εγώ δούλευα μια εποχή σε ένα καφέ, που ήταν κοντά στο γνωστό ξενοδοχείο που έκανε το ΠΑΣΟΚ τις συνδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του· μάλιστα, είχα δουλέψει σε αυτό το ξενοδοχείο, όταν ήμουν φοιτητής. Έρχονταν λοιπόν οι στελεχάρες του ΠΑΣΟΚ στο καφέ -ακριβώς επειδή ο καφές ήταν πολύ πιο φτηνός από το καφέ του ξενοδοχείου- και έπιαναν την κουβέντα. Εγώ, για πλάκα, έβαζα όποια πασοκική μουσική υπήρχε. Εκείνο το Chariots of fire του Vangelis -που ακουγόταν σε ένα σποτ του ΠΑΣΟΚ- το έβαζα συνέχεια. Χαμογελούσαν οι πασοκαρίες, με ύφος “αυτός δικός μας είναι”. Όταν ερχόταν η ώρα να πληρώσουν, έβγαζαν λεφτά, τσακώνονταν τάχα μου ποιος θα πληρώσει, κι εγώ έλεγα “συγγνώμη αλλά θα πληρωθώ από το κύριο υπουργό τάδε, γιατί είναι στην εκλογική μου περιφέρεια και τον ψηφίζω”. Κοκκίνιζαν οι άλλοι αλλά φούσκωνε από περηφάνια ο υπουργός, πλήρωνε, άφηνε και γενναίο φιλοδώρημα. Ωραία τα περνούσαμε επί ΠΑΣΟΚ. Να είσαι καλά, Κατερίνα. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.