Η ζωή μέσα – έξω

Γεια σου, πιτσιρίκο.
Η περίπτωσή μου μπορεί να είναι κάπως παράδοξη για το οδοιπορικό που παρέθεσες.
Δεν ζω πια στο εξωτερικό, το Δεκέμβρη που έρχεται κλείνω 2 χρόνια που επέστρεψα.

Μπορώ, όμως, να παραθέσω κάποιες εμπειρίες και σκέψεις τα 5 χρονιά που βρέθηκα έξω.

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έφυγαν από ανάγκη. Οι γονείς μπόρεσαν να με στηρίξουν στη σπουδές μου και τη διαμονή έξω για την δημιουργία μιας προοπτικής για μια ανεξάρτητη ζωή.

Ήμουν στη Βαρκελώνη για 4 χρόνια και έπειτα 1 χρόνο στο Βέλγιο.

Η πρώτη και σημαντική δυσκολία ήτανε η γλώσσα.

Μια ή πολλές φορές, και δυο ή τρεις γλώσσες να ακούγονται εκεί που μένεις. Ισπανικά, Καταλανικά, Γαλλικά, Αγγλικά.

Διαπίστωσα κατόπιν πόσο δύσκολη είναι η μητρική μας γλώσσα, πόσο δύσκολο να τη μάθει κάποιος ξένος σε σχέση με τη δικιά μας προσπάθεια για να μάθουμε τις γλώσσες τους.

Άνθρωποι που μιλάνε διαφορετικούς κώδικες αλλά μοιράζονται τόσα κοινά με σένα.

Μια γλώσσα που πρέπει να μάθεις για να επικοινωνήσεις και κατ επέκτασιν να ενσωματωθείς.

Να συνεννοηθείς σ’ ένα δημόσιο τομέα, να δώσεις εξετάσεις, να νοικιάσεις ένα σπίτι κτλ.

Γενικά, η πρώτη περίοδος των 6 μηνών-1 χρόνου νομίζω είναι η πιο ζόρικη.

Μετά η γλώσσα λύνεται και όλα αποκτούν μια ροή , ξεκινά η σκέψη να παίρνει μορφή και σε άλλες γλώσσες, δεν μεταφράζεις απλά πλέον. Εκεί ξεκινάνε τα αστεία, τα πειράγματα, οι αναλύσεις και οι ποιήσεις, ωραίες βραδιές.

Μέσα από την επαφή με άλλες γλώσσες, μου δόθηκε μια άλλη οπτική στις σκέψεις σχετικά με τον κόσμο, στις λέξεις που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε αυτά που ζούμε και νιώθουμε.

Μέσα στις διασταυρώσεις των διάφορων αυτών γλωσσών, μια ακόμη δυσκολία -και συνάμα μάθημα- ήτανε η συγκατοίκηση.

Η συγκατοίκηση έξω έγινε από ανάγκη γιατί τα κόστη στέγης και διαβίωσης στις σημερινές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις έχουν εκτοξευθεί.

Ξεχνάς την πολυτέλεια του θα πάω να νοικιάσω μόνος, όπως συχνά συμβαίνει εδώ στα φοιτητικά χρόνια.

Να μοιράζεσαι το μπάνιο, την κουζίνα, να μοιράζεσαι μια ζωή.

Στα 5 αυτά χρόνια, συγκατοίκησα με 20 διαφορετικούς ανθρώπους περίπου.

Με κάποιους δημιουργήσαμε σχέσεις, φιλίες, έρωτες.

Κάποιοι απλά ήταν περαστικοί σε ένα καρέ της ζωής.

Πολύ μεγάλο μάθημα η συμβίωση.

Όχι η άνετη συμβίωση, που είσαι στο παιδικό σου δωμάτιο και όλα είναι όπως όταν ήσουνα ακόμα στο σχολείο.

Η συμβίωση με το διαφορετικό, με τα χούγια και τις παραξενιές του καθενός, με τη σύγκρουση, το διάλογο, την άρνηση, την συμφιλίωση.

Η καλύτερη στιγμή έξω, ίσως ήταν η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μπορείς να μοιραστείς κάτι που αγαπάς με άλλους ανθρώπους , χωρίς να σε νοιάζει αν θα κριθείς η το “τι θα πει ο κόσμος”.

Με λίγα λόγια, συνειδητοποιείς ότι είσαι μακριά από το χωριό που ονομάζεται Ελλάδα,
όπου όλοι γνωρίζουν τους πάντες και όλοι αναμασούν τα κουτσομπολιά για τα ράμματα αλλήλων, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη η προβληματισμό.

Ένιωθες λιγότερο ξένος μέσα στους ξένους, πιο ανάλαφρος ίσως απ’ ότι εδώ.

Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν συνειδητοποιείς πως και το εξωτερικό δεν είναι καμιά Γη της Επαγγελίας.

Και εκεί προκύπτουν άλλα προβλήματα, ίσως όχι τραγικά όσο εδώ, αλλά δεν αποφεύγεις τη ζωή.

Το καλό πάει χέρι χέρι με το κακό και η ζωή πολλές φορές πάει πέρα από αυτά τα δυο.

Και ακόμη και αν είσαι μακριά από εκεί που απαρνήθηκες, ξαφνικά μπαμ,
δημιουργούνται νέες επιθυμίες, ένας νόστος, και η επιστροφή φαντάζει σαν μια καινούργια αναζήτηση σε ένα μέρος όπου αυξάνει ο κίνδυνος αλλά ίσως αυξάνεται και η πιθανότητα σωτηρίας όπως λένε.

Από την άλλη, υπήρχε κάτι πιο βαθύ σε αυτόν το ξεριζωμό που έβλεπα να συμβαίνει μέσα μου και στη καταραμένη αυτή χώρα.

Μια αλλαγή της εποχής που άνθρωποι χωρίς ρίζες, παραδόσεις και σταθερές αφήνονται στις αγορές για να καθορίσουν τις μοίρες τους ενώ μας αδειάζουν τσέπες και ψυχές.

Η εποχή του μετα-μηδέν.

Το Δεκέμβριο κλείνω 2 χρόνια που θα έχω επιστρέψει στην Ελλάδα.

Δεν γνωρίζω αν αυτή η επιστροφή θα είναι μόνιμη και προσπαθώ να χτίσω ένα παρόν πριν έρθει το μέλλον.

Στην ερώτηση που σου είχα θέση πέρυσι τέτοιο καιρό, παραγωγή ή φυγή;

Είναι η σοφή απάντηση που έδωσες τότε: Χρόνο και υπομονή στα πράγματα. Τίποτα δεν γίνεται σε μια νύχτα.

Η δουλειά που κάνω πλέον γίνεται εξ ολοκλήρου από το ίντερνετ, οπότε δεν με δεσμεύει ουσιαστικά κάποιο μέρος. Άτοπος επαγγελματικά.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ με τη μουσική, να συνεννοηθώ με τους λίγους φίλους που έχουν απομείνει εδώ πέρα, και να βγάζω ένα μεροκάματο με αξιοπρέπεια χωρίς γλείψιμο σε κώλoυς και με υποταγή εθελόδουλου.

Η ζωή σε 10 χρόνια εδώ, θεωρώ πως θα συνεχίζει να είναι ένας αργόσυρτος χορός προς την ανυπαρξία.

Κατά βάθος, όμως, διαισθάνομαι ότι οι εξελίξεις θα μας παρασύρουν και όσοι δεν αλλάξουν, θα χαθούν.

Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε με βάση την ιδέα του κράτους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή, τέλος πάντων, με βάση τα σημερινά δεδομένα που έχουμε για τα επόμενα 10 χρόνια.

Με λίγα λόγια, το κράτος της Ελλάδας -και κατ’ επέκταση προτεκτοράτο της Ευρώπης- οδεύει προς τον αφανισμό, κατ’ εμέ· αν αυτό θα είναι με σφαγές, πυρηνικά ή άλλο ένα κραχ, πάλι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Ίσως είναι απαισιόδοξο άλλα δεν γίνεται να εθελοτυφλώ ότι μετά από μια τέτοια ύβρι προς τη ζωή, που έχει διαπράξει η Δύση -και κατ’ επέκταση και το δικό μας χωριουδάκι-, θα μείνει ατιμώρητη, είτε από μας είτε εκ φύσεως.

Η όμορφη πλευρά όλου αυτού είναι ότι μέσα στα συντρίμμια πάλι μπορούμε να χτίσουμε από την αρχή. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και χρόνος.

Πολύς κόσμος έχει μάθει και ακούσει για την Ελλάδα και έρχεται να τη γνωρίσει και να τη ζήσει αληθινά, πέρα από τις ορδές που έρχονται απλώς να κατασπαράξουν ότι βρουν.

Κόσμος προσπαθεί να συμβιώσει με πρόσφυγες και τα καταφέρνει μέσα σ’ αυτή την τραγωδία και την αναλγησία , πέρα από φασιστο-ορκ που μαχαιρώνουν και σπάνε, στη μοναδική χώρα που δέχθηκε τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων, σε σύγκριση με τις πολλές δήθεν ανθρωπιστικές ευρωπαϊκές χώρες.

Αν κάπου υπάρχει σωτηρία, είναι ίσως στη σωτηρία της κληρονομιάς που μας αφήνει ο ελλαδικός χώρος, με την πλούσια γλώσσα του, τη φιλοσοφία και τις ιδέες που γέννησε, τη μουσική, τις τέχνες και τα γράμματα.

Όλα αυτά προϋποθέτουν και απαιτούν παιδεία.

Αν δεν βασιστούμε εκεί, πάντα θα χάνουμε σαν λαός και σαν άνθρωποι κυρίως.

Ακόμη και μέσα σ’ όλη αυτή την πλέμπα που επικρατεί και φαίνεται να έχει πέσει σαν πέπλο πάνω σε όλα, υπάρχουν χαραμάδες όπου ακόμη μπαίνει φως , αρκεί να στρίψουμε τα κεφάλια μας μακριά από τους καθρέφτες που έχουμε μπροστά μας και να τα στρέψουμε στα μάτια των άλλων και στο κόσμο εκεί έξω.

Να είσαι καλά.

Μενέλαος

(Αγαπητέ Μενέλαε, σε ευχαριστώ. Ήσουν κατατοπιστικός και ουσιώδης. Με αφορμή αυτό που λες για την γλώσσα μας -και το πόσο δύσκολη είναι για τους άλλους, ενώ εμείς μαθαίνουμε εύκολα ξένες γλώσσες-, έχω σκεφτεί πως μαθαίνουμε εύκολα ξένες γλώσσες επειδή συναντάμε σε αυτές πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Είχα αυτή την κουβέντα πριν από μερικές ημέρες με μια παρέα ξένων, οι οποίοι εκπλήσσονται πάντα από το πόσες ελληνικές λέξεις ξέρουν, χωρίς να ξέρουν πως είναι ελληνικές. Το αλφάβητό μας είναι διαφορετικό και κάνει την γλώσσα μας “δύσκολη”. Σε ευχαριστώ και πάλι, Μενέλαε. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.