Δεν ζητούμε την ελευθερία μας

Πιτσιρίκο καλησπέρα,
Είμαι πάλι στο αεροδρόμιο, σε λίγο πετάω για ένα τελευταίο ταξίδι. Οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες, τα χρόνια δεν μου επιτρέπουν πολλά πολλά. Σε λίγα εικοσιτετράωρα θα βρίσκομαι στην Κεντρική Αφρική. Είναι ο αγαπημένος μου προορισμός. Εκεί θα βρεις ακόμα λίγη ανθρωπιά, παρ’ όλη τη φτώχεια την εξαθλίωση.

Βλέπεις, φίλε μου Πιτσιρίκο, ο δικός μας πολιτισμός στέκεται όρθιος πάνω στα αποκαΐδια που αφήνει σε χώρες υποανάπτυκτες και πρωτόγονες, όπως τις αποκαλούν τα δυτικά τσακάλια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που παιδιά έτρεχαν να προλάβουν την υδροφόρα για λίγο πόσιμο νερό.

Ένα καθυστέρησε, η υδροφόρα έφευγε και, όταν έκατσε πια κάτω απελπισμένο, τα άλλα γύρισαν, ακούμπησαν κάτω τα δοχεία τους τον πλησίασαν, ένα έβγαλε ένα μικρό παγούρι, χέρι χέρι, από λίγο από όλους, το δοχείο του γέμισε.

Όλα μαζί, γελώντας, έφυγαν.

Σε αυτές τις χώρες, πρωτοσυνάντησα τα δευτεροκλασάτα στελέχη των πολυεθνικών, που έκαναν το αγροτικό τους για να ανέλθουν στην πυραμίδα της εξουσίας.

Αυτούς τους ίδιους, τους ξανασυνάντησα εδώ κάτω στην Νοτιοανατολική Ασία.

Πτυχιούχους με μεταπτυχιακά από διάφορες χώρες της Ευρώπης, με τη νοοτροπία του κατακτητή.

Νέους ανθρώπους που έρχονται για τον εμπλουτισμό του βιογραφικού τους, για να γυρίσουν πίσω με την επιτυχία και την εξαργύρωσή της στην δυτική κοινωνία, χωρίς φραγμούς και ηθική.

Μέσα σε όλους αυτούς, γνώρισα και κάποιους από την Ελλάδα. Οικονομικούς μετανάστες, με στόχο την ανέλιξή τους σε στελέχη πολυεθνικών εταιρειών.

Έρχονται με την βεβαιότητα ότι θα δώσουν τα φώτα τους σε πρωτόγονους, σε απολίτιστους, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά κάποιων να είναι απαράδεκτη.

Δεν πρόκειται να δικάσω κανέναν, όμως, διαβάζοντας το μπλογκ σου, διαπίστωσα ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε.

Το τελευταίο διάστημα με όλα αυτά τα κείμενα των απανταχού Ελλήνων κατάλαβα κάτι απλό.

Επιβεβαιώθηκε αυτό που δεν ήθελα να παραδεχτώ.

Δεν ζητούμε την ελευθερία μας.

Όταν ανοίξει το κλουβί, θέλουμε απλά να μπούμε σε ένα άλλο λίγο μεγαλύτερο με περισσότερη τροφή και ανέσεις.

Δεν ανοίγουμε τα φτερά μας να πετάξουμε ελεύθεροι και όπου μας βγάλει.

Δεν πρόκειται να αμφισβητήσουμε αυτό το σύστημα που παράγει την ανισότητα και την καταστροφή.

Πολλές φορές επικοινωνούν παλιοί γνωστοί να με ρωτήσουν τι να σπουδάσουν τα παιδιά τους, όχι για να μορφωθούν αλλά για τα φράγκα.

Με ρωτούν πού σπούδασε το δικό μου το παιδί και αν κερδίζει πολλά.

Το πολλά, για μένα, έχει να κάνει με τις πραγματικές ανάγκες της ζωής και όχι της καταναλωτικής κοινωνίας.

Όταν τους λέω την αλήθεια, νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω.

Ο γιος μου απλά δεν πήγε πανεπιστήμιο.

Η μόρφωση θα έπρεπε να είναι ξεχωριστό κομμάτι, όμως οι καπιταλιστικές κοινωνίες επιζητούν την αναλώσιμη εξειδίκευση, έτσι τα πανεπιστήμια απλά είναι παραρτήματα πολυεθνικών.

Ερευνούν, δημιουργούν προγράμματα για να εξασφαλίσουν τις ανάγκες των εργοδοτών τους.

Εγώ θα πω απλά ανοίξτε τα φτερά σας, σπάστε την πόρτα στο κλουβί και πετάξτε ελεύθερα.

Εκμεταλλευτείτε το σύστημα, δημιουργήστε τις δικές σας ανάγκες, ζήστε το δικό σας όνειρο και όχι τα τυποποιημένα όνειρα που σας πλασάρουν.

Στο σήμερα και το αύριο τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά είναι απλά ένα διαβατήριο εξάρτησης.

Πολλοί με ρωτούν πού βρίσκω τα χρήματα για τα ταξίδια.

Τα έξοδα που κάνει κάποιος για το κινητό του κάθε χρόνο ισούνται με τα έξοδα ενός ταξιδιού στην Ασία.

Πλοηγηθείτε στο διαδίκτυο όχι με τα γνωστά προγράμματα, μάθετε το λογισμικό ανοικτού κώδικα, αφήνοντας πίσω σας τις πιστοποιήσεις και τις τετριμμένες γνώσεις.

Σταματήστε να σπαταλάτε το χρόνο σας και να δουλεύετε τζάμπα για κάποιους μεγιστάνες.

Η κρυπτογράφηση και η γνώση ξένων γλωσσών μπορούν να δώσουν το διαβατήριο στην ελευθερία.

Διαβάστε, παρατηρήστε και αφήστε το μυαλό σας και την ψυχή σας ελεύθερη.

Ανοίξτε τα μάτια, παρατηρήστε τη φυση.

Αποκτήστε γενικές γνώσεις.

Πληρώστε τους με το ίδιο νόμισμα, όταν τους παρέχετε εξειδικευμένες υπηρεσίες.

Η ζωή είναι όμορφη για να τη σπαταλαμε.

Τελη Δεκέμβρη, βρέθηκα για μια μέρα στην Αθήνα.

Πήρα το τραμ και κατέβηκα στην παραλιακή, περπάτησα, κάθισα σε πεζούλια, έχοντας μπροστά μου το απέραντο της θάλασσας.

Απόλυτη γαλήνη, όταν πια έπεσε ο ήλιος, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Την επόμενη το πρωί, έφυγα για να συναντήσω ένα παλιό καλό φίλο.

Έναν φίλο που άφησε την Αθήνα το 2004 λίγο πριν τους Ολυμπιακούς.

Θύμα των πάντα αγανακτισμένων Ελλήνων, αυτών που δεν δέχονται την αμφισβήτηση.

Μετά την καταστροφή του οργανοποιείου του, αποφάσισε να φύγει στον τόπο που πέρναγε τα καλοκαίρια του όταν ήταν παιδί.

Εκεί που σμίγει το βουνό με τη θάλασσα.

Τον συνάντησα ξανά το 2007, όταν μεταφέραμε τα προσωπικά μας αντικείμενα για αποθήκευση πριν την αναχώρησή μας.

Τότε ήταν στις αρχές που το παιδικό του όνειρο έπαιρνε σάρκα και οστά.

Ένα αγρόκτημα.

Επισκευάστηκαν τα οικήματα, ο ελαιώνας καθαρίστηκε και το παλιό αμπέλι άρχισε να δίνει πάλι.

Επέστρεψα πάλι εκεί τέλη Δεκέμβρη να μιλήσω με ένα φίλο, το ταξίδι στην Υεμένη μου είχε αφήσει πληγές και έπρεπε να τις επουλώσω.

Εκεί με περίμενε μια έκπληξη, ένα σύγχρονο κτήμα, ένα κτήμα που σέβεται τη γη, που προσφέρει όλα όσα χρειάζεται κάποιος για να ζήσει.

Από τη μια η αγριάδα των βουνών, και από την άλλη η θάλασσα.

Ο ελαιώνας και το αμπέλι, ο αγρόκηπος, οι κότες, τα πρόβατα και οι κατσίκες.

Ξεκινάμε το πρωί για τις δουλειές, μια στις κότες, μια στ’ αμπέλι, στα ζώα, και στα μελίσσια.

Να φυτευτούν τα εποχιακά, να μαζέψουμε αγριόχορτα, και το βράδυ να καθόμαστε ήρεμοι.

Εκείνος να σκαλίζει τα όργανά του.

Δεν ξέχασε την τέχνη του, το διαδίκτυο τον βοηθάει να τα πουλήσει.

Παραγγελίες έρχονται από όλο τον κόσμο.

Δορυφορικό ίντερνετ, ενέργεια από ηλιακούς συλλέκτες και ανεμογεννήτριες.

Αυτονομία που του επιτρέπει να ζει, όπως εκείνος θέλει.

Η μικρή παραγωγή από το κτήμα πωλείται στην κοντινή κωμόπολη.

Μπορεί να ήμουνα ακόμα εκεί, αν δεν με είχε φωνάξει ο γιος μου να τον συναντήσω και να πιάσω στα χέρια μου την εγγονή μου.

Όταν επιστρέψω, δεν ξέρω πού θα καταλήξω, στους καταρράκτες στην Νοτιοανατολική Ασία ή Ελλάδα.

Ήδη, μου πρότεινε να ανοίξουμε σε ένα σπίτι που έχει στην κωμόπολη ένα στέκι όπως αυτό που διατηρούσα στην Αθηνα.

Να το διαμορφώσουμε και να κάνουμε ό,τι μας αρέσει, για εμάς και όποιον άλλον θέλει.

Δεν ξέρω γιατί στα γράφω όλα αυτά σήμερα αλλά εδώ στην αναμονή στο αεροδρόμιο έρχονται πολλά στο μυαλό.

NIZ
Dalat
Vietnam

(Αγαπητέ ΝΙΖ, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όπως έγραψε ο συμπατριώτης μου Ανδρέας Κάλβος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν και κάποιον για να μπορούν να του ρίχνουν τις ευθύνες. Η στάση μου απέναντι στα πράγματα άλλαξε, όταν κατάλαβα πόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Κι ας λένε το αντίθετο. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τους επαναστάτες της αρχής της χρεοκοπίας, και να δει για ποιους δουλεύουν όλοι αυτοί σήμερα. Για τα πουλιά και το κλουβί είχα γράψει αυτό. Με τα παιδιά στην Αφρική που γέμισαν με νερό το δοχείο του παιδιού που δεν είχε νερό, θυμήθηκα το Ubuntu. Να επιστρέψεις στην Ελλάδα. Στην περιφέρεια, αναπνέεις. Οι μεγάλες πόλεις είναι που δεν παλεύονται. Και να μου γράφεις. Όχι μόνο από την αναμονή στο αεροδρόμιο. Και από το αεροπλάνο. Γιατί μου κάνει καλό να διαβάζω τις σκέψεις σου. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.