Πέφτουμε απ’ τα σύννεφα
Αγαπητέ μου blogger
Αν έπρεπε να ορίσουμε κάποιο σπορ σαν εθνικό, αυτό θα ήταν η πτώση από τα σύννεφα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη γνωστή γωνία της Βαλκανικής, κάθε φορά που τελειώνει βίαια κάποια από τις αμέτρητες επικοινωνιακές φούσκες της ζωής των κατοίκων της.
Ο manager της χρονιάς που αποκαλύπτεται πως είναι σκέτο λαμόγιο.
Η τραπεζίτης της χρονιάς που αποδείχτηκε κοινός απατεώνας.
Οι ευρωπαϊκές συνταγές εξυγίανσης που διέλυσαν την οικονομία.
Ο καταλληλότερος πολιτικός, ο λεπτομερέστερος σχεδιασμός, τα πιο ολοκληρωμένα πλάνα, η πληρέστερη προετοιμασία, και μία ατελείωτη σειρά από μύθους που στο τέλος φαίνονται ένας σωρός “μπάζα”.
Κοινός παρανομαστής σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη των γηγενών κατοίκων να ζουν μία εικονική πραγματικότητα, μέχρι τη στιγμή πού θα βγούν απότομα τα γυαλιά 3D, οπότε θα πέσουν απ’ τα σύννεφα.
“Καήκαμε”, “πνιγήκαμε”, “παγώσαμε”, “αποκλειστήκαμε”, “αδικηθήκαμε”, “πεινάμε”, και η ακολουθία των παθητικών ρημάτων δεν έχει τέλος.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν ποιά είναι η πραγματικότητα της ζωής και της ύπαρξής τους, πώς μπορεί να γίνει καλύτερη, τi να κυνηγήσουν κι από τι να φυλαχτούν.
Θέλουν ωραιοποιημένες εικόνες, καθρεφτάκια και χάντρες, τη ζωή του φαντασιακού αυτοκράτορα και τις πρακτικές του Χατζηαβάτη.
Δεν υπάρχει θέση για τα ευκταία, παρά μόνον χώρος για τα επιθυμητά. Χώρος άφθονος, γιατί οι επιθυμίες είναι ατελείωτες.
Κι όποιος τολμήσει να μιλήσει για αλήθεια, για πραγματικότητα, για υποχρεώσεις που πάνε πακέτο με δικαιώματα, είναι εχθρός κι αποσυνάγωγος.
Χαλάει την εικόνα, χαλάει τον μύθο, γιατί οι άνθρωποι της βαλκανικής γωνίας βρίσκονται εκεί για να ζήσουν το μύθο τους.
Live your myth in Greece.
Χθες βράδυ ξεφύλλιζα αφηρημένα την “εγκυκλοπαίδεια”.
Έτσι έχω βαφτίσει ένα είδος κοινωνικού και επαγγελματικού ημερολογίου, γεμάτο με πραγματικές ιστορίες των τελευταίων 35 χρόνων.
Δεν είναι φανταστικές, είναι, πέρα για πέρα, αληθινές, παρέα με τα πραγματικά ονόματα των συντελεστών τους.
Κάποτε σκέφτηκα να τις εκδώσω αλλά, στη χώρα που οι άβολες αλήθειες διώκονται, μάλλον θα μέτραγα όλα τα σκαλιά της Ευελπίδων.
Αργότερα, όταν βρέθηκα έξω από την επικίνδυνη ζώνη, είχα μια τρελή ιδέα να τις τυπώσω σε βιβλία τσέπης και να τα μοιράζω δωρεάν. Μετά συνήλθα.
Δεν ενδιαφέρουν κανέναν, αγαπητέ μου blogger, γιατί κανείς δεν θέλει να φύγει από τον χώρο του φαντασιακού.
Οι μαζάνθρωποι έχουν επιλέξει να ζουν τους μύθους τους, σαν κάτι βλαμμένους πού τρέχουν για να παντρευτούν στη Σαντορίνη.
Το “ποιός φταίει” για τα θύματα, το απάντησες με ακρίβεια στο τελευταίο σου κείμενο.
Για όσους έχουν αντιρρήσεις, θα χαρίσω μια πραγματική ιστορία από την “εγκυκλοπαίδεια”, χωρίς ονόματα, γιατί το προτεκτοράτο αντιμετωπίζει τις αλήθειες με αγωγές.
Αρχές τις δεκαετίας 2000-10, είχα προτείνει σε μερικά σχολεία της ανατολικής Αττικής -που ήταν σε “ύποπτες” περιοχές- να κάνουμε για τα παιδιά ένα workshop πυροπροστασίας. Μια με δυο ώρες interactive ομιλίας και κάποιες ασκήσεις ετοιμότητας.
Δεν ζήτησα λεφτά, δεν πουλούσα κάτι. Δώρο για τα παιδιά ήταν, μαζί με ένα συνοπτικό φυλλάδιο οδηγιών, κατάλληλα σχεδιασμένο για την κάθε ηλικία.
Έφυγα τρέχοντας απο τα δημόσια σχολεία, μόλις είδα την εχθρότητα της γραφειοκρατίας τους, και περιορίστηκα στα ιδιωτικά.
Στο ένα δεν προχώρησε γιατί, λέει, “έπρεπε να πάρουν άδεια απο το υπουργείο”.
Στο επόμενο δεν το χρειάζονταν γιατι, λέει, “είχαν εξελιγμένο σύστημα πυρόσβεσης”.
Στο τρίτο ζήτησαν να δουν το αναλυτικό περιεχόμενο του workshop, τους το έδωσα, οργάνωσαν κάτι από μόνοι τους και δεν έμαθα ποτέ τη συνέχεια.
Υπήρχε και η φωτεινή εξαίρεση.
Ο τέταρτος αποδέκτης συμφώνησε πρόθυμα, οργάνωσε ομάδες, αναπαρήγαγε τα το έντυπο υλικό και προχωρήσαμε.
Η ενημέρωση είχε επιτυχία, αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας των παιδιών.
Προφανώς, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και αφομοιώνουν την εγχώρια νοοτροπία, τόσο η αντίληψη της ιδιωτείας αυξάνει και αλλοιώνεται το ενδιαφέρον της μάθησης.
Ασκήσεις ετοιμότητας δεν προλάβαμε να κάνουμε.
Μια στρατιά αργόσχολες “μαμάδες” έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν ότι τα παιδιά κάνουν ερωτήσεις που τους τρομάζουν επομένως “μάλλον έχει επηρεαστεί η ψυχολογία τους”, και μερικοί υποψιασμένοι κι έξυπνοι “μπαμπάδες” ρωτούσαν πιεστικά αν πουλάω ασφάλειες πυρός, αν έχω μαγαζί με πυροσβεστήρες ή αν είμαι σε καμμία παραθρησκευτική οργάνωση και κάνω προσηλυτισμό.
Κι επειδή “οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο”, η προσπάθεια τελείωσε άδοξα.
Αγαπητέ μου blogger, το κοινό δεν θέλει να δει οτιδήποτε διαφέρει από την εικονική του πραγματικότητα.
Δεν θέλει να αλλάξει τίποτε απ’ όσα επέλεξε με αταβιστικό τρόπο για να είναι οι απόψεις και πεποιθήσεις του, και επιμένει να ζει στο ροζ σύννεφο που ζωγράφισε.
Κι όταν φυσήξει δυνατός άνεμος, το σύννεφο θα διαλυθεί οπότε, νομοτελειακά, θα πέσουμε.
Κώστας
Cove Bay
(Αγαπητέ Κώστα, τους βλέπω όλους να πέφτουν από τα σύννεφα αλλά δεν καταλαβαίνω πώς ανεβαίνουν πάλι στα σύννεφα. Με τέτοιο διαρκές πέσιμο, θα έπρεπε να είναι στους υπονόμους και κάτω από τη γη. Κώστα, υπάρχει σήμερα καχυποψία στους Έλληνες. Κάποιοι έγιναν καχύποπτοι επειδή γώρισαν πολλά λαμόγια αλλά οι περισσότεροι είναι καχύποπτοι επειδή είναι σκατάδες οι ίδιοι και το ξέρουν, οπότε σκέφτονται πως όλοι είναι σκατάδες. Τέλος πάντων, εσύ έφυγες και γλίτωσες, εμείς να δούμε τι θα κάνουμε. Είμαστε περικυκλωμένοι. Εγώ δεν έχω παράπονο, πάντως. Υπάρχουν οι αναγνώστες του μπλογκ σε Ελλάδα και εξωτερικό -που δεν είναι και λίγοι-, οπότε δεν αισθάνομαι μοναξιά. Εκεί που πάω να αισθανθώ μοναξιά, σκάει το κείμενο ενός αναγνώστη που γράφει αυτά που σκέφτομαι, οπότε αμέσως αισθάνομαι καλύτερα. Σε ευχαριστώ, Κώστα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.