Τι είναι αυτό το blog;

Αγαπητέ μου blogger
Δεν είχα σκοπό να σε κουράσω με άλλο ένα κείμενο -σ΄ έχω, ήδη, ζαλίσει- αλλά με προκάλεσε η απορία σου. “… είχα -με διαφορά- το πρώτο σε αναγνωσιμότητα ατομικό σάιτ/μπλογκ στην Ελλάδα, γράφοντας πως οι Έλληνες είναι ηλίθιοι και καθυστερημένοι. Και πέθανα με την απορία ποιοι ήταν όλοι αυτοί που με διάβαζαν.“.
Πάει καιρός που είχα ακριβώς την ίδια απορία.

Δεν έχω γνώσεις κοινωνιολογίας, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στα social media, είμαι αρκετά μεγάλος για να φαντάζομαι πως μπορώ να καταλάβω τα πάντα γύρω από τον τρόπο σκέψης των νεώτερων και λείπω πολύ καιρό από την ελληνική καθημερινότητα.

Μόνο σκέψεις μπορώ να κάνω, προσπαθώντας να διερμηνεύσω λόγια και κείμενα που ακούω και διαβάζω, αντίστοιχα, για το blog και μέσα από το blog.

Σκέψεις που είναι ανοιχτές σε κάθε καλοπροαίρετο και τεκμηριωμένο αντίλογο, μήπως και βοηθηθούμε όλοι για να μικρύνουμε την άγνοιά μας.

Τούτο το blog είναι στόχος.

Όλα τα social media ήταν από συστάσεως ο εύκολος στόχος στα κάθε είδους ανθρώπινα ατυχήματα που περιφέρουν την πνευματική και ηθική τους αναπηρία στο διαδίκτυο, ψάχνοντας απεγνωσμένα έναν στόχο για να εκτονώσουν τη δυστυχία τους με πυροβόλο ύβρεων το πληκτρολόγιο.

Θυμάμαι ακόμα κάποια ηλίθια που, αδυνατώντας να καταλάβει ένα αλληγορικό κείμενο για έναν Έλληνα αθλητή ή αθλήτρια, υβρεολογούσε με κεφαλαία γράμματα και εξίσου κεφαλαία ψυχοπάθεια.

Τούτο το blog είναι φερετζές.

Να μη σε κουράζω με αναρίθμητες περιπτώσεις πιστών κι αμετανόητων νεοελλήνων που θα ζήσουν και θα πεθάνουν ραγιάδες, που ήταν και θα παραμείνουν αγράμματοι, που αρνήθηκαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να σκεφτούν.

Έτσι βολεύει, γιατί είναι εύκολο κι ανώδυνο, αλλά ας βρεθεί κι ένας τρόπος για να κρυφτεί.

Ας διαβάσουμε, λοιπόν, κι ένα blog σκέψης, να ξεσηκώσουμε κάποια κλισέ κι επιχειρήματα για ώρα ανάγκης, και μετά back to business.

Σαν τον φερετζέ του “pray-for-mati”, του “we-are-all-Guatemalakes”, και του εράνου στην πλαζ Μπουζού της Μυκόνου.

Τούτο το blog είναι άλλοθι.

Περίπου σαν το λεξικό του Μπαμπινιώτη που το ανοίγουν κάτι αμόρφωτοι για να γράψουν εξ’ αντιγραφής μια παρόλα, παριστάνοντας κάτι που δεν είναι.

Πάνε κάμποσα χρόνια που, παγιδευμένος στο κυκλοφοριακό της Κηφισίας, έτυχε να ακούσω στο ραδιόφωνο ενα αρχιλαμόγιο ονόματι Χατζηγεωργίου ή Χατζηδημητρίου ή Χατζηανδρέου, να επικαλείται κείμενα του Πιτσιρίκου!

Να βάλουμε και λίγο λούστρο σκέψης και κρίσης στις μπαρούφες μας, γιατί έτσι θα τις καταπιούν ευκολότερα οι ακροατές.

Τούτο το blog είναι “ηδονή πικρά”.

Μάλλον τις ιδέες του Επίκουρου αντέγραψε πριν από 100+ χρόνια ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος με τη φράση του “…και η διαρκής οδύνη είναι ηδονή πικρά” αλλά η ουσία είναι περίπου ίδια.

Είναι διαρκής οδύνη να σου αποδεικνύουν ότι είσαι χάπατο, και ηλίθιος, κι ακόμα μεγαλύτερη να επιμένεις στην ίδια συμπεριφορά.

Είναι διαρκής οδύνη να υποχρεώνεσαι να ζήσεις “ζωούλα”, κι άλλη τόση οδύνη να συνειδητοποιείς πώς δεν μπορείς ή δεν θέλεις να την κάνεις “ζωή” ή και “ζωάρα”.

Αν, λοιπόν, αποδεχτείς σαν πάγιες όλες αυτές τις οδύνες, η μόνη διέξοδος – ίσως, δεν ξέρω – είναι να τις “φχαριστηθείς”.

Τούτο το blog είναι και είδος φαρμάκου.

Λειτουργεί σαν το Underberg που σε βοηθάει να χωνέψεις, ή σαν το Gaviscon για τις καούρες.

Βλέπεις, ηλίθιοι και χάπατα υπάρχουν παντού επειδή -όπως έλεγε ένας καθηγητής μου- “η άγνοια και η ηλιθιότητα είναι παγκόσμια φαινόμενα”.

Ακόμα κι εκείνοι πού έφυγαν και γλύτωσαν από την ελληνική α-κοινωνικότητα και “την αγάπη του πλησίον” -όπως, τόσο εύστοχα, έγραψε κάποιος συν-αναγνώστης-, χρειάζονται πότε-πότε έναν “ανεφοδιασμό κουράγιου”.

Για να βλέπουμε τα χειρότερα, να τα συζητάμε μεταξύ μας και να βοηθάμε την διαχείριση του εαυτού μας και του νέου περιβάλλοντος στο οποίο βρεθήκαμε.

Πιθανόν να κάνω λάθος, μικρό ή τεράστιο, και οι πραγματικοί λόγοι να είναι διαφορετικοί.

Αν πρέπει να τούς αναζητήσουμε με εγκυρότητα, ας βάλουμε όλοι το χέρι στη τσέπη, να βγει μια αξιοπρεπής αμοιβή για τον Βασίλη, για να μάς λύσει όλες τις απορίες.

Όσο για τον blogger, μέχρι να φιλοτιμηθεί ο Ηλίας να φτιάξει εκείνο το δωμάτιο ή εγώ τη σοφίτα, καναπέδες όλοι έχουμε για να τον βολέψουμε.

Με εκτίμηση (και ευχαριστίες)

Κώστας

Cove Bay

(Αγαπητέ Κώστα, μέχρι την χρεοκοπία της χώρας, το μπλογκ ήταν, κυρίως, οι σκέψεις ενός τύπου -της αφεντιάς μου- που έγραφε σατιρικοσαρκαστικοειρωνικά χρονογραφήματα και μερικά “σοβαρά” κείμενα, και όλα έδειχναν πως θα γινόταν ακόμα ένας από αυτούς που θα δουλεύουν στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, θα βγάζει ένα σκασμό λεφτά και θα γίνει ένας ακόμα “χαριτωμένος”, ενώ το μπλογκ θα γινόταν παρελθόν ή το “επαγγελματικό” σάιτ μιας τηλεπερσόνας. Η χρεοκοπία της χώρας έσωσε αυτόν τον τύπο από το να γίνει αυτό που προβλεπόταν -γιατί αναγκάστηκε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να σκεφτεί με ποιους θέλει να είναι και να αποφασίσει πως δεν θέλει να ξαναδουλέψει σε ΜΜΕ ολιγαρχών-, ενώ μεταμόρφωσε και το μπλογκ, αφού άρχισαν να γράφουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Κάτι ακόμα που έσωσε αυτόν τον τύπο είναι το ότι σιχαίνεται. Κι αν σιχαθεί, δεν τον ξαναβλέπεις. Κώστα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μπλογκ μου -μας- έχει γίνει καταφύγιο για πάρα πολλούς ανθρώπους. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αν είχαμε φτιάξει δυνατά εναλλακτικά ΜΜΕ, δεν θα έγραφαν τόσοι άνθρωποι στο μπλογκ. Αλλά δεν τα φτιάξαμε. Οπότε, το μπλογκ είναι μια διέξοδος για ανθρώπους που σαλτάρουν με αυτά που συμβαίνουν και θέλουν να το πουν. Δεν μπορώ να πω πως δεν μου αρέσει αυτό που συνέβη. Μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι καλά, εντάξει με τον εαυτό μου και την κοινωνία, και χρήσιμος. Από την άλλη, θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να γράφω και άλλα κείμενα. Και για άλλα θέματα. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω, όταν ανοίγω το μέιλ μου και τα μέιλ πέφτουν βροχή. Επίσης, θα ήθελα να σταματήσω για ένα διάστημα και να μην γράφω τίποτα. Να περάσω δυο μήνες, χωρίς να γράψω στο μπλογκ και χωρίς να ανεβάσω κείμενα άλλων. Γιατί, όπως θα έχεις διαπιστώσει, ασχολούμαι με το μπλογκ κάθε μέρα. 365 μέρες τον χρόνο. Και δεν είναι μόνο το μπλογκ αλλά και τα γύρω από τα μπλογκ. Μέιλ, μηνύματα, social media κλπ. Όλα αυτά θέλουν χρόνο. Κώστα, δεν έχω κανένα παράπονο από τους αναγνώστες του μπλογκ. Με έχουν κοιμίσει -και με έχουν ταΐσει- και σε παράγκα και σε βιλάρα. Αν και όταν υπάρχει θάλασσα δίπλα, εγώ μένω και σε κοτέτσι. Ο Βασίλης είναι ζάπλουτος. Έχει τη μισή Σουηδία δική του. Από χόμπι δουλεύει. Και από περιέργεια. Να είσαι καλά, Κώστα. Την αγάπη μου.) .

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.