Παίζω εν ου παικτοίς

Αγαπητέ μου blogger
Όταν ήμουν νέος ήταν η εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν τα ‘’παπιά’’. Έμοιαζαν, κάπως, με τα σημερινά αλλά έκαναν περισσότερο θόρυβο. Εμένα, όμως, με συγκινούσαν οι μηχανές, εκείνες οι μεγάλες, οι ‘’ταξιδιάρικες’’, όπως τις λέγανε.

Δεν πήρα ποτέ μου μηχανή. Υπήρχε πάντα ένας αόριστος φόβος, άλλοτε για τους οδηγούς των αυτοκινήτων και την αντίδρασή τους όταν έβλεπαν (ή δεν έβλεπαν) τον αναβάτη, κι άλλοτε για τη δική μου οδική συμπεριφορά.

Χουλιγκάνος δεν υπήρξα αλλά μου άρεσε η ταχύτητα και πάνω σε δυο τροχούς δεν ήμουν ποτέ βέβαιος πως θα οδηγούσα ‘’φρόνιμα’’.

Το μετάνιωσα;

Όπως συμβαίνει με όλα όσα δεν κάναμε στα νιάτα μας, την ίδια τύχη είχε και το όνειρο της μηχανής.

Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ο παραδίπλα γείτονας αποφάσισε να πουλήσει μια μεγάλη βέσπα (έτσι τη λέω μέσα στην ασχετοσύνη μου, γιατί κάπως έτσι μου μοιάζει).

Και το τόλμησα, αγαπητέ μου blogger, αλλά μη με επιπλήξετε γιατί είμαι ακόμα στο μεταίχμιο.

Ο παππούς με βέσπα! Και κράνος με ‘’μιλητήρι’’ για να απαντά στις αγωνιώδεις κλήσεις της Fiona, που δεν ξέρει ποιά στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα της πουν πως τον μάζεψαν από κάπου γιατί ήρθε τ’ ανάσκελα.

Βέβαια, επειδή δεν επιτρέπεται να λέμε ψέματα στον blogger, πρέπει να ομολογήσω πως το κράνος με βοηθάει για να ξεπεράσω τη συστολή μου.

Βλέπεις, σε τούτα τα μέρη, τυχαίνει ο μέσος όρος ηλικίας των αναβατών να είναι λίγο πιο πάνω απ’ τα μισά μου χρόνια, οπότε κρύβω τη φάτσα μου και τα άσπρα μαλλιά γιατί νομίζω πως με κοιτάνε όλοι και αναρωτιέμαι μήπως χαλάω την αισθητική.

Και δεν φτάνει που ‘’παίζω εν ου παικτοίς’’, ξεθάρρεψα κιόλας.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, αποφάσισα να κάνω την παραθαλάσσια διαδρομή μέχρι το Dundee, γιατί αυτός που είπε ‘’μωραίνει κύριος όν βούλεται απολέσαι’’ μάλλον εμένα είχε κατά νου.

Το θαλασσινό αεράκι ήταν όνειρο, όπως και οι μυρωδιές της εξοχής.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο, όμως, και για τη βροχή που με πέτυχε στη μέση της διαδρομής.

Βράχηκα μέχρι εκεί που δεν πιάνει το μελάνι αλλά, τι τα θες, άσχημο πράμα το πείσμα των ηλικιωμένων. Είπα ότι θα κάνω 90τόσα χιλιόμετρα και προχώρησα.

‘’Το μεν πνεύμα πρόθυμο η δε βέσπα ασθενής’’ και, όπως καλά φαντάστηκες, ούτε καφέ δεν ήπια γιατί στα περίχωρα του Dundee η βέσπα ‘’τα’ φτυσε’’.

Πάντως. δεν έχω παράπονο, ο υπάλληλος της οδικής βοήθειας ήταν πολύ εξυπηρετικός και ευγενέστατος.

‘’Throw away the bike but keep the helmet’’ μου είπε.

Θα τη φτιάξω τη βέσπα κι ας λέει ό,τι θέλει. Μπορεί η επιστροφή με το φορτηγάκι της οδικής βοήθειας να μην είχε γούστο, αλλά το πήγαινε ήταν υπέροχο.

Μοιάζει αστεία αυτή η περιπέτεια για την ηλικία μου αλλά όλοι οι γεροντοέρωτες είναι αστείοι, οπότε γιατί να είμαι εγώ η εξαίρεση;

Θα κρυφτώ πίσω από το κράνος και θα συνεχίσω να παίζω με τρόπο που δεν θα έπρεπε για την ηλικία μου. Κι άσε τη Fiona να γκρινιάζει!

Καλή συνέχεια στις (ατελείωτες) διακοπές σου

Κώστας (νυν old but not easy rider)

Cove Bay

(Αγαπητέ Κώστα, πόσο ηλικιωμένος είσαι πια; Σίγουρα, δεν είσαι πιο ηλικιωμένος από τον Άντονι Χόπκινς στο “The World’s Fastest Indian”. Αν δεν έχεις δει αυτή την ταινία, να την δεις οπωσδήποτε. Θα ταυτιστείς με τον Άντονι. Εγώ τις μηχανές δεν τις θέλω αλλά δεν θα σου γράψω τους λόγους. Πάντως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από το να ταξιδεύεις στις δυο ρόδες. Κώστα, να προσέχεις με τη μηχανή γιατί έχει βγει μια βρώμα πως ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από χέσιμο. Καλά ταξίδια! Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.