Άφετε τά παιδία
Γεια σου πιτσιρίκο,
Ο μεγάλος μου γιος είναι 7,5 ετών, πιτσιρίκος δηλαδή και αυτός. Για πρακτικούς λόγους έπρεπε να αλλάξει σχολείο και να γραφτεί σε ένα άλλο στην ίδια περιοχή.
Είναι λίγο δύσκολο, είχε κάνει και τα φιλαράκια του στην Α΄ δημοτικού.
Το συζητήσαμε οικογενειακώς και αποφασίσαμε.
Το μεγάλο του κίνητρο ήταν ότι στο νέο σχολείο από την επόμενη χρονιά θα μπορεί να πηγαίνει και να επιστρέφει μόνος του κάποιες φορές. Ενδεχομένως με φίλους αλλά χωρίς εμάς.
Σήμερα έτυχε να διαβάσω στο περιοδικό “Σχεδία” ένα σχετικό θέμα για τα οφέλη της αυτόνομης μετακίνησης στην κοινωνικοποίηση, την αυτοεκτίμηση αλλά και στη μαθησιακή ικανότητα των παιδιών.
Σχεδόν όλοι οι σημερινοί γονείς φρικάρουν με την ιδέα.
Αστικοί μύθοι για αρπαγές παιδιών, amber alert για εξαφανίσεις οι οποίες σχεδόν όλες αφορούν ενδοοικογενειακές διενέξεις, τρομολαγνεία στα ΜΜΕ κλπ.
Δε νομίζω ότι βάσει στατιστικών η σχετική εγκληματικότητα έχει αυξηθεί πάρα πολύ από τη δεκαετία του ’80 που πήγαινα δημοτικό και περπατούσαμε από -και προς- το σχολείο.
Άλλωστε, όσο περισσότερα παιδιά το κάνουν τόσο πιο ασφαλές είναι για όλα, ειδικά αν γίνουν και κάποιες υποδομές από δήμους, σχολεία κ.λπ.
Επίσης, πιο πολλά παιδιά τραυματίζονται σε τροχαία στο αυτοκίνητο των γονιών καθώς τα πηγαίνουν σχολείο παρά περπατώντας μόνα τους.
Και είναι σημαντικό τα παιδιά να εκτίθενται σταδιακά σε κινδύνους, ώστε να μπορούν και να τους αξιολογούν.
Έχουμε αρχίσει να στέλνουμε το γιο μας στο διπλανό super market για μικροψώνια· ο ενθουσιασμός και η χαρά του δεν περιγράφονται.
Δεν παριστάνω τον άνετο· συχνά τρέμει το φυλλοκάρδι μας και εννοείται ότι κάθε φορά πρέπει να αξιολογούμε όλα τα δεδομένα, τις συνθήκες και την ηλικία για να δίνουμε χώρο και αυτονομία στα παιδιά.
Όμως, η παρεμβατικότητα των γονιών σήμερα είναι υπερβολική.
Δεν υπάρχει πια σχεδόν καμία δραστηριότητα των παιδιών, η οποία να είναι χωρίς την άμεση επίβλεψη ενήλικα (μαθήματα, προπονήσεις, μετακινήσεις).
Ακόμα και στην παιδική χαρά πετάγονται με το παραμικρό και δεν αφήνουν τα παιδιά να διαχειριστούν καταστάσεις.
Έχει εκλείψει επίσης, μαζί με τη γειτονιά, και το μικτό παιχνίδι με παιδιά όλων των ηλικιών που είναι πολύ ωφέλιμο για τα μικρότερα.
Μάλλον όλα αυτά είναι συμπτώματα του ατομικισμού που είναι η κυρίαρχη αξία παρά τα πολλά κούφια λόγια που λέμε και ακούμε για αλληλεγγύη, συλλογικότητα κλπ.
Μου κάνει, όμως, εντύπωση που εξαπλώνεται ραγδαία ενόσω αυξάνεται η αστικοποίηση, δηλαδή ζούμε όλο και εγγύτερα χωροταξικά.
Επιπλέον, αυξάνεται ο ατομικισμός παρά την εξάρτησή μας από τα τεχνολογικά αγαθά, τα οποία είναι αποτέλεσμα της συσσωρευμένης συλλογικής γνώσης.
Οι πρακτικές γνώσεις και οι δεξιότητες των ανθρώπων σήμερα -αν τους αφαιρέσεις τα τεχνολογικά εργαλεία- είναι πολύ μικρότερες από αυτές των ανθρώπων πριν 100, 1.000 ή και περισσότερα χρόνια πριν.
Παρ’ όλα αυτά, νιώθουμε ότι τα ξέρουμε όλα και δεν έχουμε κανέναν ανάγκη.
Να γυρίσω στα παιδιά, όμως, γιατί ξέφυγα.
Σίγουρα, η βασική μας ευθύνη είναι να τα προετοιμάσουμε να σταθούν ανεξάρτητα με αξιοπρέπεια και σεβασμό σε έναν κόσμο που τον θεωρούμε σκληρό και απάνθρωπο.
Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούμε και πως θα τα βοηθήσουμε να συμβάλλουν και τα ίδια λίγο για να γίνει ο κόσμος λιγότερο σκληρός και απάνθρωπος;
Γιάννης
Υ.Γ. 1 Μιας και μας το παίζεις σαμάνος της τεμπελιάς για να σπάσεις τα νεύρα σε εμάς που δουλεύουμε και λιώνουμε στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις, θέλω να καταρρίψω αυτό σου το μύθο. Εκτιμώ ότι οι ώρες που ασχολείσαι με το blog για συγγραφή κειμένων, εγγραφή podcast, αναρτήσεις κειμένων (ανάγνωση, επιμέλεια, απάντηση), ανάγνωση και απάντηση σε άλλα e-mails κλπ. είναι πολλές. Με δεδομένο ότι δεν παίζουν Σαββατοκύριακα, άδειες, αργίες -και κατά καιρούς ασχολείσαι και με άλλα πράγματα- εκτιμώ ότι τελικά “δουλεύεις” περισσότερο από έναν τυπικό εργαζόμενο. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι κάνεις κάτι που αγαπάς χωρίς σταθερό γραφείο και, κυρίως, χωρίς αφεντικό.
Υ.Γ.2 ¨Ερχεται καμιά φορά ο δικός μου πιτσιρίκος κοντά -όταν ακούω τα podcast- και ακούει και αυτός. Έχει πλάκα όταν σε μιμείται: “Φίλες και φίλοι γεια σας είμαι ο πιτσιρίκος……”.
(Αγαπητέ φίλε, αυτό που έχει αυξηθεί στην ελληνική κοινωνία είναι η υστερία. Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με την εξάπλωση της ηλιθιότητας. Ειδικά με τα παιδιά, η υστερία έχει φτάσει στο διάστημα. Λυπάμαι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτή την κοινωνία. Άντε, να μεγαλώσουν, να φύγουν, να σωθούν. Όντως, ασχολούμαι πολλές ώρες με το μπλογκ -αυτό δεν κρύβεται- αλλά δεν το θεωρώ δουλειά. Το αγαπάω. Και το διασκεδάζω. Εμένα το μπλογκ με έσωσε από τα δίχτυα της κατάθλιψης. Και των αφεντικών. Να ενημερώσουμε τώρα τους αναγνώστες πως σας έχω ανακηρύξει επίσημο διορθωτή του μπλογκ, αφού είστε ο άνθρωπος που μου επισημαίνει ορθογραφικά λάθη, τόνους που λείπουν, λάθος τονισμούς και άλλα τέτοια. Να τα χαίρεστε τα παιδιά σας. Και μακάρι μια μέρα να …μου μοιάσουν. Η πιο φοβερή στιγμή με κάποιον που με μιμήθηκε ήταν με τον Γιώργο Μητσικώστα. Ήμασταν στο αυτοκίνητό του κάπου στην Κηφισίας και ξαφνικά άρχισε να με κάνει πώς μιλάω στο ραδιόφωνο. Έπαθα σοκ. Είναι τρομερό να ακούς κάποιον άλλον να μιλάει με τη δική σου φωνή, και αυτό να το κάνει μπροστά σου. Και σαν τον Γιώργο δεν το κάνει κανείς. Να είστε καλά. Μου αρέσει που σου γράφω στον πληθυντικό. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.