Αποδοχή ή παραίτηση;

Φίλε μου, Πιτσιρίκο, σερφάροντας έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία και πολύ μου άρεσε, νομίζω αποτυπώνει πάρα πολύ εύστοχα το «ό,τι δηλώσεις είσαι» που χρόνια τώρα το έχουμε κάνει ευαγγέλιο.

Γενικά, περνάς διάφορες φάσεις στη ζωή σου και είχα κι εγώ στα νιάτα μου περάσει από τη φάση που θα έκανα τα πάντα να σε πείσω ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι καγιέν.

Όχι γιατί θα ένιωθα την ανάγκη να σου αποδείξω ότι έχω δίκιο, αλλά γιατί ήξερα ότι αυτή είναι η αλήθεια και θα ήθελα να τη δεις κι εσύ.

Πλέον δεν το κάνω αυτό. Αν αυτός που βλέπει τη φωτογραφία πιστεύει ότι αυτό είναι καγιέν, ας είναι.

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και όσα διαβάζω από εσένα και από τους υπόλοιπους αναγνώστες, σκέφτομαι διάφορα και προβληματίζομαι.

Το να προβληματίζεσαι είναι καλό γιατί σημαίνει ότι σκέφτεσαι.

Από την άλλη, το να σκέφτεσαι μερικές φορές δεν είναι και τόσο καλό γιατί σε φέρνει σε τέλματα και αδιέξοδα.

Θυμάμαι συχνά ένα κείμενο που σου είχε στείλει κάποτε ο Βασίλης για την αποδοχή, όπου, μέσες άκρες, έλεγε ότι είναι μάλλον καλό να αποδεχτούμε ότι δε μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα ούτε να τα διορθώσουμε.

Από την άλλη, και χωρίς να διαφωνώ καθόλου με αυτό που είχε γραφτεί στο συγκεκριμένο κείμενο, στο μυαλό μου η αποδοχή ορισμένες φορές ισοδυναμεί με παραίτηση.

Ξέρω ότι δε μπορώ να βοηθήσω τους φτωχούς όλου του κόσμου, δεν μπορώ να λύσω τα σημαντικά προβλήματά τους.

Δεν μπορώ καν να βοηθήσω ουσιαστικά τους διπλανούς μου, τους πρόσφυγες πχ που ψάχνουν ένα σπίτι μακριά από τους πολέμους και τις βόμβες.

Δυσκολεύομαι, όμως, και πάλι με την αποδοχή, γιατί στο μυαλό μου ισοδυναμεί με παραίτηση.

Να σταματήσω να βλέπω αυτά που γίνονται δεν μπορώ. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι, δεν σταματάει το ρημάδι.

Θαυμάζω ανθρώπους σαν τον ΝΙΖ, τον οποίο δεν γνωρίζω, όμως πραγματικά έχω την αίσθηση ότι συμβάλλει –ή τουλάχιστον προσπαθεί να συμβάλλει– σε κάτι πολύ ουσιαστικό που αφορά τους ανθρώπους που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εμείς.

Γεννήθηκαν στη λάθος πλευρά του πλανήτη και αυτό το πληρώνουν ακόμη και με τη ζωή τους.

Σκέφτομαι ότι δε μπορώ να κάνω στην ουσία τίποτα για τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου.

Από την άλλη, αν όλοι αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αυτό δεν είναι παραίτηση;

Συμφωνώ με όσα έχετε πει όλοι για τη φιλανθρωπία και τις συναφείς δραστηριότητες που, με το πρόσχημα της βοήθειας σε αυτούς που την έχουν ανάγκη, υπηρετούν συμφέροντα και τσέπες.

Το ίδιο και για την αλληλεγγύη που εμφανίζεται τις στιγμές που βολεύει και μετά εξαφανίζεται πάλι.

Εξάλλου, τα πραγματικά προβλήματα είναι ριζωμένα στην κοινωνία μας, προέρχονται από την ίδια τη δομή και τη λειτουργία της, επομένως, όποια βοήθεια και αν προσφερθεί, είναι στην ουσία επιφανειακή.

Εκτός και αν αυτή η βοήθεια είναι ουσιαστική και συμβάλλει στην αλλαγή των δομών της κοινωνίας.

Δεν ξέρω πολλούς τρόπους με τους οποίους εγώ και ο κάθε άνθρωπος με τις δικές μου δυνάμεις μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, μπορώ μόνο να σκεφτώ έναν αυτή τη στιγμή.

Η κοινωνία θα μπορούσε να αλλάξει μόνο εάν οι άνθρωποι κατανοήσουν ποιο είναι το πρόβλημα.

Δεν περιμένω να πείσω τον μπάρμπα στο χωριό ότι γενικά οι μετανάστες δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να βλέπουν τη φάτσα του ή για να του κλέψουν τις κότες και να βιάσoυν τη γυναίκα του.

Εκεί και αποδοχή και παραίτηση και game over, και το φίατ είναι καγιέν.

Όμως, μπορώ να μάθω στα παιδιά μου τώρα, που είναι σε αυτή την ηλικία που δεν καταλαβαίνουν από «διαφορετικό», ότι μπορεί όλοι οι άνθρωποι να μην είναι ίδιοι, αλλά αυτό είναι ωραίο.

Ότι στο σχολείο και στην παιδική χαρά όλα τα παιδάκια θέλουν να παίξουν, άσχετα από το πώς είναι ή τι φοράνε, αν μας μοιάζουν ή όχι.

Ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όχι όμως να βλάπτουν τους άλλους.

Ότι αν ένα παιδάκι είναι στεναχωρημένο επειδή οι άλλοι δεν παίζουν μαζί του, μπορούν να πάνε να του μιλήσουν, να του πουν ένα αστείο, να φτιάξουν μαζί ένα κάστρο.

Ότι αν ένα παιδάκι δεν έχει φαγητό στο σχολείο, μπορούν να του δώσουν λίγο από το δικό τους.

Και άλλα πολλά, μικρά και ανούσια που, αν συγκεντρωθούν και αν τα κάνουν όλοι, μπορεί να κάνουν κάποια διαφορά.

Πιτσιρίκο, σε αγαπάω γιατί, μέσα στα χίλια προβλήματα και αγωνίες που μπορεί να έχω κι εγώ όπως όλοι, μπορώ να σε διαβάζω και να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι καμία τρελή με παρανοϊκές ιδέες ή ότι, τέλος πάντων, υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα και αυτό όσο να πεις είναι κάπως παρήγορο.

Επίσης, μπορώ να γράφω ασυναρτησίες που, αν τις έλεγα σε κάποιον, μάλλον θα με κοιτούσε σαν εξωγήινος.

Μερικές φορές, βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να μη σκέφτομαι όλα αυτά τα σοβαρά και να μιλάω μόνο για γκομενικά, που εδώ που τα λέμε είναι και πιο ενδιαφέρον θέμα για όλους μας, αλλά τέλος πάντων.

Θα γίνει και αυτό, όταν πιάσω το απαιτούμενο level αποδοχής.

Φιλιά,

Ελένη

(Αγαπητή Ελένη, τέλεια η φωτογραφία. Ελένη, δεν είναι παραίτηση η αποδοχή που έγραψε ο Βασίλης. Είναι ένας τρόπος να την παλεύεις. Δεν αποδέχεσαι την ήττα αλλά επιλέγεις εσύ τις μάχες που θα δώσεις και όχι αυτές που είναι χαμένες από χέρι. Πιστεύω στις μικρές συνειδητές καθημερινές μάχες παρά στις επαναστάσεις. Αυτό μπορεί να ακούγεται φιλελέ αλλά το πρόβλημα με τους φιλελέδες είναι ότι δεν είναι συνεπείς με τις ιδέες τους. Να σου θυμίσω πως ζήτησα από τον Βασίλη να γράψει μια συμβουλή για το τι να κάνουμε όταν συμβαίνει κάτι που είμαστε -ή αισθανόμαστε- ανήμποροι να το αλλάξουμε. Του το είχα ζητήσει μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, τον Νοέμβριο του 2015, γιατί εκείνο το βράδυ έφαγα πολύ χοντρή φρίκη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα και τα χαράματα έκανα εμετό. Και ο Βασίλης έγραψε την Αποδοχή. Βέβαια, βρέθηκε και άνθρωπος που μου έγραψε “γιατί έκανες εμετό με το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι και όχι όταν βομβαρδίζεται η Συρία;”, λες και έκανα εμετό επίτηδες. Ελένη, δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι αλλά η σκέψη έχει νόημα, όταν μπορεί να οδηγήσει και σε κάποιο αποτέλεσμα, ενώ δεν πρέπει να σε βλάπτει η σκέψη. Ο Γαλιλαίος ήξερε πως η Γη κινείται. Αλλά προτίμησε να ζήσει. Η άλλη επιλογή ήταν να τον κάψουν. Καλά έκανε και επέλεξε να ζήσει γιατί η ζωή είναι σημαντικότερη. Άλλωστε, ο Γαλιλαίος δεν άλλαξε άποψη ή ιδέες. Στο μυαλό μας είμαστε ελεύθεροι, αν το επιθυμούμε, ακόμα και αν μας χώσουν στη φυλακή. Ελένη, κι εγώ σε αγαπάω. Κι ας γνωριζόμαστε μόνο μέσα από τα κείμενά μας. Μπορεί αυτό να είναι καλύτερο και πιο ανιδιοτελές. Ελένη, ελπίζω να έρθω μια μέρα εκεί που ζεις να σε βρω. Θα είχα έρθει αλλά …στράβωσε. Εσύ ξέρεις τι. Το περίεργο είναι πως εσύ ξέρεις, ενώ κάποιοι φίλοι μου δεν ξέρουν. Να είσαι καλά, Ελένη. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.