Η Αναστασία εμπιστεύεται την γιατρό της

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον που έδειξες για την υγεία μου, η οποία ευτυχώς είναι σταθερά καλή, καθώς τηρώ τη φαρμακευτική αγωγή με θρησκευτική ευλάβεια κάτι που επισημαίνεται από τον Βασίλη στο εκπληκτικό του άρθρο “Κάτι πρέπει να γίνει με την περίπτωσή μου”.

Ακριβώς στα ίδια διλήμματα και στην ίδια αμφισβήτηση της ικανότητας της ψυχιάτρου μου έπεσαν και οι δικοί μου άνθρωποι, όταν είδαν πως, παρά τα φάρμακα, δεν συνερχόμουν αλλά μάλλον χειροτέρευε η κατάσταση μου, με τρόμο στα χέρια, έξαρση του άγχους, αδυναμία σωματική και άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Θορυβημένοι και απελπισμένοι οι οικείοι μου, με πίεζαν να αλλάξω ψυχίατρο και να επισκεφθώ παράλληλα και “μια καταπληκτική” -όπως την σύστησαν κάποιοι στον άντρα μου- ψυχολόγο.

Ευτυχώς, παρά τα χάλια της ψυχής μου, το μυαλό μου δούλευε ακόμα καλά και αρνήθηκα πεισματικά την αλλαγή γιατρού, καθώς καταλάβαινα πως τα ψυχοφάρμακα σε έναν οργανισμό παρθένο σε αυτά, όπως ήταν ο δικός μου, και παρενέργειες θα έχουν, και μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος συνδυασμός τους, όπως μου εξηγούσε η ψυχίατρος, χρειαζόταν χρόνος.

Για να κάνω το χατίρι του άντρα μου ο οποίος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με βοηθήσει, επισκέφτηκα αυτή την “καταπληκτική” ψυχολόγο, αν και ήξερα με βεβαιότητα πως δεν είναι για την ηλικία μου και την περίπτωσή μου οι αναλύσεις στο ντιβάνι με ατελείωτες συνεδρίες, τις οποίες βέβαια δεν υποτιμώ, αλλά θεωρώ πως, σε περιστατικά μείζονος κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής, είναι εντελώς αναποτελεσματικές.

Η δίωρη συνεδρία με έπεισε απόλυτα για το δίκιο της άποψής μου και δεν ξαναπήγα.

Μακάρι και άλλοι ασθενείς με κατάθλιψη να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να εμπιστεύονται τον ψυχίατρό τους και να κάνουν υπομονή μέχρι να δράσουν τα φάρμακα, περνώντας αναγκαστικά αυτό το πολύ δύσκολο στάδιο της χειροτέρευσης της κατάστασής τους μέχρι αυτή να καλυτερεύσει θεαματικά όταν δράσουν τα φάρμακα, αλλά και να συνεχίζουν να παίρνουν τα φάρμακά τους για όσο χρονικό διάστημα κρίνει ο γιατρός τους.

Αυτά…

Σε χαιρετώ

Αναστασία

Υ.Γ. Στο θέμα του Ζακ Κωστόπουλου, μου τριβελίζει το μυαλό η θέση της Εκκλησίας. Όχι πως περίμενα δηλαδή τίποτε καλό από δαύτους, αλλά, όταν κάθε τράγος έχει άποψη για πολιτικά και εθνικά θέματα -και γενικώς το παπαδαριό ανακατεύεται παντού-, το θέμα του λιντσαρίσματος, αλλά και της απάθειας των παρισταμένων μπροστά σε αυτό, ενός ανήμπορου ανθρώπου από τον όχλο των “θρησκευάμενων” και ευυπόληπτων νοικοκυραίων, κάνουν σαν να μην έγινε και δεν βρήκε ο Αρχιεπίσκοπος μια λέξη, μια φράση από τα χριστιανικά κιτάπια τους, ώστε να καυτηριάσει αυτό το τυφλό μίσος και τη βαρβαρότητα που σόκαρε το πανελλήνιο.
Εδώ κολλάει “Και η Εκκλησία Κύριε;”.

(Αγαπητή Αναστασία, είναι πολύ χρήσιμο ότι γράφεις την εμπειρία σου. Χρήσιμο και για αυτούς που θα την διαβάσουν αλλά και για εσένα. Είχα διαβάσει πως πάνω από το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από κατάθλιψη. Για αυτούς ξέρουμε πως τουλάχιστον έχουν ψυχή. Αναστασία, τρομάζουν οι άνθρωποι με τα χάπια. Όταν μια φίλη μου -πριν από πολλά χρόνια, έπαθε κατάθλιψη, εγώ θεωρούσα πως δεν πρέπει να πάρει τα χάπια που της έδινε ο γιατρός. Βέβαια, ο γιατρός είχε δίκιο. Κι εγώ, απλά δεν είχα ιδέα. Αναστασία, η Εκκλησία είναι μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα και την κοινωνία. Θα πρέπει να το κατανοήσουμε. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.