Πάπισσα Ιωάννα

Γεια σου πιτσιρίκο,
μετά και τις διευκρινίσεις σου για τις τρίχες, έχω να σου πω ότι γέλασα πολύ με την ευχή σου να σπάσω το άβατο του Αγίου Όρους. Έχω μάθει από άντρες φίλους ότι οι παπάδες έχουν καβατζώσει τόπο εκπληκτικής ομορφιάς, αλλά δεν θα ήθελα να κολάσω τους άσπιλους μοναχούς.

Μια γυναίκα στο Βατοπαίδι -για παράδειγμα- θα αποπροσανατόλιζε την κατεύθυνση των προσευχών που γίνονται προς άλλες γνωστές θεάρεστες πράξεις – όπως παράνομες ανταλλαγές ακινήτων– φιλέτων με δημόσιες λίμνες (όλοι αθώοι ευτυχώς – δόξα σοι ο θεός)

Εκτός, αν ντυνόμουν καλόγερος και γινόμουν μια σύγχρονη “Πάπισσα Ιωάννα”.

Μου φάνηκε και μακάβρια επίκαιρος ο παραλληλισμός γιατί η εν λόγω ιστορία τελειώνει με ένα λιντσάρισμα.

Για όποιον δεν γνωρίζει το απολαυστικό αυτό έργο του Ροΐδη, αφορά το βίο της Ιωάννας, μιας όμορφης γυναίκας, η οποία, προσποιούμενη ότι ήταν άντρας, κατάφερε να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και να φτάσει μέχρι και το αξίωμα του Πάπα.

Εξιστορεί τις ερωτικές της ιστορίες με τους άλλους μοναχούς και τελειώνει με την εγκυμοσύνη της από τον θαλαμηπόλο της, την αποκάλυψη του φύλου της και τον θάνατό της, όταν, εν μέσω μιας λιτανείας, η Ιωάννα γεννά το “παπίδιον”:

“Καταμεσής του όχλου, λακτοπατούντος, καταπτύοντος και ζητούντος να ρίψη εις τον Τίβεριν Πάπισσαν και παπίδιον”.

Σε ένα σύγχρονο γκάλοπ, το σοφό κοινό θα αποφαινόταν ότι της άξιζε, αφού η Ιωάννα δεν ήταν μια “υψιπετής ρομαντική δεσποσύνη” όπως θα άρμοζε στους καιρούς, αλλά επρόκειτο για μια τυχοδιώκτρια ηρωίδα που χρησιμοποίησε τον έρωτα, ως μέσο για την αναρρίχηση στην παπική έδρα.

Τουλάχιστον έτσι λέει ο μύθος του Ροΐδη που άλλωστε σατιρίζει μέσω του βιβλίου του τα μοτίβα του ρομαντικού μυθιστορήματος, τις υπερβολές των ρομαντικών συγγραφέων για απελπισμένους ερωτευμένους ήρωες και την κατασκευή “ποιημάτων άνευ ποιήσεως”.

Ως “μια έντονη φωνή διαμαρτυρίας εναντίον των αστοχιών του αθηναϊκού ρομαντισμού”, αναφέρεται σε ανάλυση που διάβασα, καθώς μου άρεσε πολύ και το μελέτησα.

Λιντσαρίστηκε λοιπόν η Ιωάννα από τον εκκλησιαστικό κόσμο της εποχής, το οποίο φυσικά ο Ροΐδης σε όλο το έργο του έχει στηλιτεύσει με ξεκαρδιστικό τρόπο ως άκρως υποκριτικό (Ω, οποία έκπληξις!)

Ο Ροΐδης συστήνει το έργο του ως μια επιστημονική μεσαιωνική μελέτη και παρατηρούμε με ένα σφίξιμο στο στομάχι ότι οι μεσαιωνικές πρακτικές καλά κρατούν.

Οι αφορμές αλλάζουν ανάλογα με όσα υπερασπίζεται η “κρατούσα τάξη” της κάθε εποχής και κοινωνίας.

Στη μυθιστορία του Ροΐδη είναι μια γυναίκα σε μια θέση που δεν θα έπρεπε να είναι, σήμερα είναι η οροθετική ιερόδουλη ή ο γκέι – οροθετικός – τοξικοεξαρτημένος – ληστής (φράση φόβος και τρόμος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να διακρίνει τη πιθανή εξάρτηση και αλληλουχία των παραπάνω προσδιορισμών ή το πόσο ρόλο μπορεί να παίξει η περιθωριοποίηση του διαφορετικού;).

Και όσο μεγαλώνει ο φόβος, ο τρόμος και οι αποψάρες, θα λιντσάρουμε τους ανθρώπους με όλο και μεγαλύτερη ευκολία, για όλο και μικρότερες αφορμές.

Περιμένω να φτάσουμε στο σημείο να λιντσάρουμε άνθρωπο για “λάθος όνειρα” ή για συντακτικά λάθη. Από ένα σημείο και μετά δεν έχει πάτο.

Η ιστορία της “Πάπισσας Ιωάννας” βασίζεται σε έναν ανεπιβεβαίωτο θρύλο για μια γυναίκα που κατάφερε να βρεθεί στον θρόνο του Βατικανού κάποια στιγμή τον 9ο αιώνα και, όταν ανακαλύφθηκε η απάτη, θανατώθηκε.

Έκτοτε, για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, βρέθηκε πατέντα από τους υπερασπιστές των ιερών και οσίων, για την επιβεβαίωση του αρσενικού γένους του Πάπα.

Ένας ειδικός θρόνος με κενό στην θέση του καθίσματος, ώστε ο έμπιστος του Πάπα να μπορεί να ψηλαφίσει τα γεννητικά του όργανα, προτού αναφωνήσουμε “Habemus Papam”.

Εξού και η φράση “έπιασε τον Πάπα από τα @ρχίδια”.

Χρησιμοποιείται για κάποιον που θεωρεί ότι έχει κάνει κάτι σημαντικό, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά αλαζονικός και τζάμπα μάγκας.

Πιστεύει ότι έχει αξία ανώτερη των υπολοίπων, η οποία αποκτάται διά της ψηλαφήσεως των γεννητικών οργάνων ενός άλλου.

Ενός Πάπα τότε παλιά στο Μεσαίωνα, ενός πoύστη, μιας λεσβίαs, μιας πoυτάνας σήμερα.

Ανωτερότητα διά της ψηλαφήσεως.

Το φύλο και η σεξoυαλική ταυτότητα ενός ανθρώπου είναι σταθερές αξίες για πάσης φύσεως λαϊκά δικαστήρια και καταδίκες, μέσω των οποίων μπορεί να ανυψωθεί ένα τιποτένιο “εγώ”.

Και θα τελείωσω αυτό το κουλό κείμενο με την τελευταία παράγραφο από την “Πάπισσα Ιωάννα”:

“Το σώμα της πτωχής Ιωάννας ετάφη μετά του τέκνου της εκεί όπου είχεν εκπνεύσει και επ’ αυτού ανηγέρθη μαρμάρινον μνημείον τίκτουσαν γυναίκα. Ο Φλώρος έγινεν ερημίτης, οι δε ευσεβείς προσκυνηταί, ίνα μη μιαίνωσι τα σανδάλιά των πατούντες τα ίχνη ιεροσύλου Παπίσσης, πορεύονται έκτοτε δι’ άλλης οδού εις Λατεράνον”

Πόπη από το Καλλιόπη

(Αγαπητή Πόπη, όταν διάβασα την Πάπισσα Ιωάννα, σκέφτηκα πόση μοναξιά πρέπει να αισθανόταν ένας άνθρωπος με το πνεύμα του Ροΐδη στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Και πόσο επικίνδυνο θα ήταν για τον ίδιο να είναι τόσο μπροστά από την εποχή του. Πόπη, ο Θεός είναι Θεά. Εγώ λέω δόξα την Θεά, έχει η Θεά, η Θεά μαζί σας και τέτοια. Δηλαδή, αν υπήρχε Θεός, μόνο γυναίκα θα μπορούσε να είναι. Αν ήμουν γυναίκα, όχι μόνο θα είχα πάει στο Άγιον Όρος αλλά και θα τριγυρνούσα γυμvή όλη μέρα μέσα στους μοναχούς. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.