Like και Μικρός Πρίγκιπας

Καλησπέρα σας.
Με αφορμή το κείμενο της Ελένης ”Σαν παιδιά”, θα ήθελα να σας γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία σαν δάσκαλος ελληνικών σε σχολείο του εξωτερικού.

Πριν λίγους μήνες μετακομίσανε στην πόλη μου 5 νέες οικογένειες από διάφορα μέρη της Ελλάδας -βόρεια, νότια, νησί- με 8 παιδιά ηλικίας 12 έως 15 χρονών, αγόρια και κορίτσια, με βαθμολογίες στο γυμνάσιο από 17 και πάνω.

Η χαρά μου που θα είχα ”νέους μετανάστες” και μάλιστα σε αυτή την ηλικία ήταν μεγάλη διότι πίστευα ότι με αυτούς τους μαθητές θα μπορούσαμε να κάνουμε συζητήσεις σαφώς υψηλότερου επιπέδου σε σχέση με αυτούς που είχα μέχρι τώρα, που ήταν στην πλειοψηφία τους δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες και δεν κατέχουν τα ελληνικά σε υψηλό βαθμό.

Τους έδωσα λοιπόν να διαλέξουν να διαβάσουν μέχρι το τέλος του έτους ένα από τα δύο βιβλία, τον Μικρό Πρίγκιπα που ανέφερε και η Ελένη και που κανένας δεν είχε διαβάσει μέχρι τώρα και ένα δεύτερο ενός Ελληνα συγγραφέα τον οποίο δε θα ήθελα να κατονομάσω.

Χτες, στο μάθημα, θα συζητούσαμε το τι έχουν διαβάσει μέχρι τώρα, τι τους έκανε εντύπωση κτλ.

Απογοητεύτηκα πολύ, όταν μου είπαν ότι ο Μικρός Πρίγκιπας τους φάνηκε ακαταλαβίστικο και το άλλο βιβλίο δεν το κοίταξαν καν διότι είδαν στο YouTube ένα βίντεο του συγγραφέα να απαγγέλει ποιήματα, το οποίο είχε μονο 500 like!

Τον θεώρησαν μη αξιόλογο και δεν μπήκαν καν στον κόπο να ανοίξουν το βιβλίο.

Στη δε συζήτηση που ακολούθησε, σχετικά με τον Μικρό Πρίγκιπα, το επίπεδο ήταν κάτω του μηδενός.

Πέραν του ότι ο ένας διέκοπτε τον άλλο διαρκώς, οι εκφράσεις τους ήταν του στυλ ”Τι λες ρε πανύβλακα τίποτα δεν κατάλαβες εσύ”, ”σιγά ρε μοδίστρα που θα μου πεις εσύ…”, ”Α πάτα κανά γάτο ρε”…

Εντάξει δεν περίμενα να ακούσω βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά το να κρίνεται ένα βιβλίο από τα Like και να σχολιάζεται ο Μικρός Πρίγκιπας με αυτό τον τρόπο, ε, είναι κάπως, όπως και να το κάνουμε.

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτοί οι μαθητές είναι αντιπροσωπευτικοί του συνόλου των μαθητών της Ελλάδας, όμως έχω την εντύπωση ότι κάπως έτσι θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία, δυστυχώς.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Ν.

(Αγαπητέ φίλε, δεν μπορώ να πω ότι μου κάνει εντύπωση η εμπειρία σας. Σύμφωνα με μια έρευνα που είχε κάνει το ΕΚΕΒΙ το 2011, ο ένας στους τέσσερις Έλληνες διάβαζε ένα βιβλίο τον χρόνο. Και βέβαια, θα έπρεπε να μάθουμε ποια βιβλία διάβασαν αυτοί οι Έλληνες. Γιατί στην Ελλάδα έχει πέραση η “γυναικεία λογοτεχνία”, που τώρα πια την γράφουν και άνδρες. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο αλλά, επειδή έχω διαβάσει αρκετά βιβλία στη ζωή μου -όχι όμως όσα θα ήθελα-, καταλαβαίνω από διάφορες συζητήσεις πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν διαβάσει ούτε τους “κλασικούς” συγγραφείς. Τα παιδιά τα μεγαλώνουν αυτοί οι γονείς -που ακούνε σκυλάδικα και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σκυλάδικα, τηλεόραση και Facebook-, οπότε τι να καταλάβουν τα παιδιά από τον Μικρό Πρίγκιπα; Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης αλλά δεν μας μεγάλωσαν με σκυλάδικα. Στο σπίτι και στο αυτοκίνητο, άκουγαν Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Τσιτσάνη και τέτοια. Αν άκουγαν άλλα, δεν τα άκουγαν μαζί μας. Κι όταν η μητέρα μου πήρε χαμπάρι πως είμαι πολύ διαβαστερό παιδί και πως μπορώ να περνάω όλη τη μέρα διαβάζοντας, φρόντισε να γεμίσει το σπίτι με βιβλία, ενώ δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε τηλεόραση, παρά μόνο το Σαββατόβραδο. Και για μερικά χρόνια, εξαφανίστηκε και η τηλεόραση από το σπίτι. Την χάρισε στην θεία μου. Στο σχολείο μου, στο 70ό, το λεγόμενο και του Μπούρα, όλα τα παιδιά είχαμε διαβάσει το Ζητείται Ελπίς του Σαμαράκη και τα Λόγια της Πλώρης του Καρκαβίτσα, πριν τελειώσουμε το Δημοτικό. Ο δασκαλός μου, ο Πορφύριος Πανδής, με έβαλε να μάθω και τις 158 στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, χρησιμοποιώντας πολύ όμορφο τρόπο: μου είπε πως δεν γίνεται να είμαι από την Ζάκυνθο και να μην ξέρω τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν απέξω. Οπότε, τον έμαθα στα δέκα μου χρόνια. Επίσης, στα δέκα μου χρόνια, είχα μάθει τις βιογραφίες του Σολωμού και του Κάλβου, με απίστευτες λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Κι όλα αυτά, από έναν δάσκαλο που με παρότρυνε. Και με έκανε να αισθανθώ σημαντικός, αν και ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί. Θα σας θυμίσω το κείμενό μου “Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό”. Η Ελλάδα είναι μια χώρα λούμπεν. Κι αυτό, για να αλλάξει -αν αλλάξει ποτέ-, θέλει πάρα πολλά χρόνια. Να είστε καλά. Την αγάπη μου. Κι αν μπορείτε να ανοίξετε ακόμα και σε ένα παιδί τον δρόμο για την αγάπη στο διάβασμα, θα είναι μεγάλη επιτυχία και θα πρέπει να αισθάνεστε περήφανος και δικαιωμένος. Άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά σας. Παιδαγωγός. Μεγάλη υπόθεση.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.