Εμείς δεν μπορέσαμε, όχι οι επόμενοι
Η ιστορία με τον αλλόφρονα οροθετικό ληστή που κρατούσε στα χέρια του ένα μαχαίρι απειλώντας τις ζωές των έντιμων πολιτών που ζουν και αναπνέουν για τα παιδιά και τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών τους κατέρρευσε γρήγορα μετά την δημοσίευση κάποιων ερασιτεχνικών βίντεο.
Ήταν, όμως, λέγανε φτιαγμένος και για αυτό δυνητικά επικίνδυνος, αφού δεν καταλάβαινε τι έκανε.
Ποιος ξέρει τι σκατά ναρκωτικά είχε πάρει πριν καταρρεύσει ξαφνικά και ξεψυχήσει στο οδόστρωμα.
Το ΕΚΑΒ που ήρθε -πότε ήρθε;- να τον παραλάβει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως, ήταν ήδη νεκρός.
Ούτε μια αναφορά της προκοπής δεν κατάφερε να κάνει αλλά τι σημασία έχει αυτό;
Ο νεκρός ήταν οροθετικός, αδερφή και ακτιβιστής της τρανς κοινότητας. Οι άλλοι, οι πιθανοί δολοφόνοι, έντιμοι πολίτες, οικογενειάρχες.
Τι αξία έχει ο θάνατος «ενός τέτοιου» μπροστά στις καταθέσεις αυτών των «κυρίων»;
Καμία, στην Ελλάδα ζεις.
Και η αστυνομία –που σε αντίθεση με την βάρβαρη αλβανική είναι στα «δυτικά» πρότυπα εκπαιδευμένη– έφτασε κουτσά στραβά στον τόπο του εγκλήματος χωρις μεγάλη καθυστέρηση, πέρασε χειροπέδες στον νεκρό, και άφησε τον πιθανό δολοφόνο να καθαρίσει το πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζάκι του από τα αίματα που άφησε πίσω του ο νεκρός.
Ακόμα κι αυτή όμως η αστυνομία, λίγες μέρες αργότερα, άφησε να διαρρεύσει ότι ούτε αποτυπώματα του «ληστή» βρέθηκαν στο μικρό κουζινομάχαιρο που ο ένας από τους Σέρλοκ της ΕΛΑΣ μάζεψε με γυμνά χέρια από το πεζοδρόμιο, ούτε σημάδια παραβίασης της ταμειακής μηχανής από τον «ληστή» διαπιστώθηκαν.
Και σήμερα, η ιατροδικαστική έρευνα αποκαλύπτει πως ο νεκρός δεν είχε κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών πριν το συμβαν και πως τα άγρια κτυπήματα των νοικοκυραίων στο κεφάλι του συνεβαλαν στη αιτία θανάτου του: Ανακοπή.
Όμως, ακόμα για το μεγαλύτερο κομμάτι της λούμπεν κοινωνίας μας δεν υπάρχει καμία δολοφονία.
Έτυχε να συμβεί ότι συνέβη, όπως τυχαίνουν τόσα και τόσα πράγματα τα τελευταία χρόνια.
Και φυσικά, αν ο νεκρός δεν είχε όνομα, αν δεν ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος, τον οποίο κάποιοι άνθρωποι με σχετική επιρροή και πρόσβαση στα ΜΜΕ και στα social media γνώριζαν και εκτιμούσαν, δεν θα μαθαινόταν πιθανότατα τίποτα απολύτως.
Στην λούμπεν κοινωνία που κυριαρχούν ξανά τα ρεπορτάζ για τα φοβερά τροχαία ατυχήματα, τα κουτσομπολιά από τα realities, οι δημοσκοπήσεις που βγαζουν καταλληλότερο των Κυριάκο Μητσοτάκη, οι παπάδες, οι συντάξεις που δεν κόβονται μέχρι να κοπούν, τα αναδρομικά, η έξοδος από τα μνημόνια και η αειφόρος τουριστική ανάπτυξη που εκτοξεύει τα ενοίκια και τις αξίες των ακινήτων σε δυσθεώρητα για τα μεγέθη της πραγματικής οικονομίας ύψη, οι παπάδες, οι γέροι που κυριαρχούν και οι νέοι που είτε μεταναστεύουν είτε αποβλακώνονται, η αναθεώρηση ενός Συντάγματος που έχει γίνει ήδη πατσαβούρα και αντικατασταθεί από τις μνημονιακές δεσμεύσεις για τα επόμενα 100 χρόνια, το ποδόσφαιρο και η ανοησία, οι φασιστικές συμπεριφορές και ο ρατσισμός που διαπερνά οριζόντια όλη την κοινωνία και όλα τα πολιτικά κόμματα.
Οι κοινωνίες -και όχι μονάχα στην Ελλάδα που αποτελεί παραδειγμα κατάντιας- καταρρέουν αφενός μεν γιατί στερεύουν από πολίτες κι αφετέρου γιατί αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούν ότι μονάχα στην συλλογική δράση μπορούν κάποιες λύσεις στα τεράστια προβλήματα που ορθώνονται μπροστά τους.
Η αποδοχή λειτουργεί φυσικά και με μένα αλλά ουδέποτε αποτελούσε την πρώτη ή την καλύτερη μου επιλογή.
Η εκλογίκευση προηγούνταν πάντα.
Ίσως, όμως, σε αυτήν την παράνοια να αποτελούσε η αποδοχή μια λύση, μια επιλογή για να μην τρελαθώ αν ζούσα στην Ελλάδα.
Όμως, ευτυχώς δεν ζω στην Ελλάδα.
Εδώ που ζώ -και όπως ζω- καταλαβαίνω βέβαια πως τα πράγματα οδηγούνται νομοτελειακά στο ίδιο σημείο, γνωρίζω όμως ότι αυτό απέχει μία με δύο δεκαετίες.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να αποδεχτώ τίποτα σχετικό με την Ελλάδα.
Έχω ήδη αποδεχτεί εδώ στην Εσπερία που ζω, κάποια άλλα πράγματα, εξίσου δύσκολα μα λιγότερο στενόχωρα.
Προφανώς, θα χρειαστεί να αποδεχτώ κι άλλα, μα όχι όλα όσα έχουν σχέση με την Ελλάδα.
Δεν ζω πια εκεί.
Η αποστασιοποίηση από την άλλη θα μπορούσε να ήταν μια λύση αλλά δεν λειτούργησε ποτέ ικανοποιητικά με εμένα, απλά γιατί δεν μπορούσα ποτέ να αποστασιοποιηθώ από τα πράγματα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις.
Μπορούσα, όμως, να τα γράψω όλα -ή αν όχι όλα τουλάχιστον αρκετά από όλα όσα ήταν ιδιαίτερως ενοχλητικά- στα αφρύδια μου.
Κι αυτό λέω να κάνω από δω κι εμπρός με τα «γεγονότα» και τις «εξελίξεις» που αφορούν την Ελλάδα.
Άλλωστε δεν ζω πια εκεί. I am a tourist who speaks Greek fluently!
Κι όταν επισκεφτώ την Αθήνα τα Χριστούγεννα, ελπίζω να έχει κάποια παράσταση ο Χριστόφορος για να μπορέσω να τον δω από κοντά.
Θα ήταν επίσης πολύ ωραία να βρισκόμαστε κιόλας εκεί, φίλε μου Πιτσιρίκο.
Θα ήθελα επίσης να παρακολουθήσω και μια παράσταση του Γιώργου Κιμούλη.
Σήμερα μετέφερες, με τα λόγια του Γιώργου Κιμούλη, ότι πιο ελπιδοφόρο και συνάμα ρεαλιστικό έχω ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια:
«Αλίμονό μας αν ζούμε μόνο με βάση αυτό που θεωρούμε εφικτό κι αλίμονό μας αν βαδίζουμε πάνω σε μονόδρομο. Θα έρθουν άλλοι και μπορεί να μην κάνουν τα ίδια λάθη, να προτείνουν κάτι καινούργιο. Εμείς δεν μπορέσαμε, όχι οι επόμενοι».
Αυτοί που θα μπορέσουν θα έρθουν κάποτε, ίσως τότε που εμείς δεν θα είμαστε πια εδώ.
Και ίσως να αντιληφθούν γρήγορα ότι η ελπίδα είναι αναγκαία μα όχι και ικανή συνθήκη για να αλλάξει ο κόσμος μας.
Άσε που υποπτεύομαι ότι ο ήλιος –το φως που έλεγες κι εσύ– κάπου αλλού θα ανατείλει κι όχι στην χώρα που γεννηθήκαμε.
Δεν μπορεί η άχαρη, δεν μπορεί!
Φιλιά από την χειμωνιάτικη Εσπερία
Ηλίας
(Φίλε Ηλία, η υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου δείχνει όλη την αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού “κράτους”. Ηλία, ακόμα και μετά την απόδειξη πως ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν κλέφτης, ναρκομανής και επικίνδυνος, υπάρχουν πολλοί Έλληνες που χάρηκαν με το λιντσάρισμά του και το δικαιολογούν. Τσακώνονται και βρίζουν τον νεκρό. Τι να πεις; Δεν μπορείς να πεις τίποτα. Οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Ηλία, είναι πολύ ανθυγιεινό να ζεις στη σημερινή Ελλάδα, ειδικά αν έχεις αποφασίσει πως δεν θέλεις να γίνεις κάθαρμα. Πολλή μοναξιά. Είναι αφόρητο να ζεις σε μια χώρα που όλοι έχουν δίκιο αλλά δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Ηλία, εμείς, αν είμαστε καλά, θα βρεθούμε τα Χριστούγεννα. Αν ο Γιώργος Κιμούλης -που ξεκινάει αύριο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά- συνεχίσει τις παραστάσεις του Θείου Βάνια και μετά τις 21 Δεκεμβρίου, να πάμε να τον δούμε. Εγώ θα τον έχω δει ήδη. Αλλά τον ξαναβλέπω με χαρά. Ίσως και ο Χριστόφορος Ζαραλίκος να συνεχίσει τις παραστάσεις στην Κιβωτό. Αν όχι, θα πάμε παρέα με τον Χριστόφορο για καφέ και θα σου παίξουμε όλη την παράσταση. Να είσαι καλά, Ηλία. Όλο και πιο πολύ θα καταλαβαίνεις γιατί σου γράφω να φτιάξεις ένα σπίτι που να έχει κι ένα δωμάτιο και για μένα. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.