Η κοινωνία της κόπωσης ή η βία της κόπωσης

Πιτσιρίκο,
Με αφορμή τα τραγούδια που ακούμε αυτές τις ημέρες.
Το λένε οι άνθρωποι στους στίχους τους:
“Είμαι τόσο ψηλά κανείς δεν μ′ακουμπάει”.
“Μετά τα εκατομμύρια στο YouTube με θυμήθηκαν”.

Δηλαδή δεν λένε άλλο από το, «Πάρτε τα α*** μας» ή «κουφάλες τα κατάφερα» ή «αυτοί είναι οι κανόνες» και άλλα απωθημένα.

Και αυτά ακούει ο κόσμος κι εμείς, γιατί πάντα θαυμάζουμε όσους τα κατάφεραν.

Ή για άλλους.

Πώς θα συνέχιζε ο καπιταλισμός και η αγορά τις αφηγήσεις τους αν κάποιοι λίγοι με την «αξία» τους δεν τα κατάφερναν;

Έτσι, αφού τα παιδιά έφαγαν την περιθωριοποίηση του αιώνα, όπως γράφουν στους στίχους, τώρα παίρνουν εκδίκηση.

Και δεν φταίνε οι άνθρωποι που, αφού έλιωσαν προσπαθώντας να αντεπεξέλθουν στην «κοινωνία της κόπωσης» και την βία της, τώρα μας την τρίβουν στα μούτρα.

Eίναι εξαιρετικά σοκαριστικές οι αφηγήσεις τους.

Πόνος, όχι αστεία.

Υπάρχει ένας δαιμόνιος Νοτιοκορεάτης φιλόσοφος που κατοικεί στο Βερολίνο, ο Byunh-Chul Han, με ένα γνωστό βιβλιαράκι: «η κοινωνία της κόπωσης» ή ένα άλλο «η κοινωνία της διαφάνειας», στα αγγλικά έχει ακόμα πιο πολλά, «η τοπολογία της βίας», «ψυχοπολιτική» κ.α.

Γράφει, έτσι, ενδεικτικά:

«Σήμερα το επιδοσιακό υποκείμενο νομίζει ότι είναι ελεύθερο, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι αλυσοδεμένο σαν τον Προμηθέα».

Ένας αετός κατασπαράζει το συκώτι του που μετά αναπλάθεται.

Αν θεωρήσουμε ότι αυτός ο αετός είναι το alter ego του, τότε η σχέση μεταξύ Προμηθέα και αετού δεν μπορεί παρά να είναι σχέση αυτοεκμετάλλευσης.

Λέγεται ότι ο πόνος στο συκώτι, το οποίο από μόνο του δεν αισθάνεται πόνο, είναι κόπωση.
[..] Οι κοπώσεις αυτές είναι βία.»

Ήθελα να πω ένα καλωσόρισμα στον αγαπημένο Βασίλη.

Ίσως ο νέος κύκλος κειμενοηχητικών του μεγάλου μας ψυχιάτρου να αφορά την αποδοχή της εθνικής ή της εκάστοτε χωρικής ταυτότητας.

Θα το δούμε.

Αλλά τι είναι ο χώρος και όλα αυτά τα ανάμεσα ή τα περιβάλλοντα και τι μας συμβαίνει και δεν μπορούμε να σταματήσουμε αυτά τα πήγαινε έλα.

Αλλά αφού κάνεις αφιερώματα, Πιτσιρίκο, βάλε λίγο ΛΕΞ.

«Χαλασμένα ασανσέρ και τοίχοι από χαρτί, Κουτσουμπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί, Τρωκτικά μ’ ακουστικά ακούν τις συνομιλίες.
[..]
Όσο για μένα είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει, Η επιτυχία της αποτυχίας μ’ έχει τρελάνει»

Καλή χρονιά και καλά καλοκαίρια να έχουμε,
Ανθή

(Αγαπητή Ανθή, αν κάτι μου κάνει εντύπωση, είναι πως η αυτοαναφορικότητα έχει πάρει πια διαστάσεις επιδημίας. Σχεδόν όλοι γράφουν, μιλάνε και τραγουδάνε για τον εαυτό τους. Οι άλλοι είναι ντεκόρ ή κοινό. Αυτό είναι κοινωνικός αυτισμός. Μια κοινωνία Facebook, Instagram και selfie. Από ποιους παίρνουν εκδίκηση τα παιδιά; Αν προσέξεις, σε αυτά τα hip hop τραγούδια, οι άλλοι είναι πάντα αόριστοι. Είναι “κάποιοι”. Κάποιοι είπαν αυτό, κάποιοι είπαν εκείνο, κι εγώ, ο ράπερ, τη λέω σε αυτούς τους κάποιους. Παλιότερα, όταν έκανα εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό, ρώτησα ένα πολύ τρέντι ράπερ της εποχής ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι, με τους οποίους είναι πολύ θυμωμένοι οι ράπερ στα τραγούδια τους. Απάντηση δεν πήρα. Με κοιτούσε καλά καλά, αλλά δεν μπορούσε να μου απαντήσει. Ανθή, την κόπωση την βλέπω και την νιώθω. Αν και είναι η καχυποψία που σαρώνει. Οπότε, ο καθένας μόνος του, να ραπάρει για “κάποιους”. Ο στίχος “η επιτυχία της αποτυχίας με έχει τρελάνει” είναι μεγαλοφυής. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.