Κολοκύθια με τη ρίγανη

Γειά σου Πιτσιρίκο,
σου είχα γράψει και πολύ πιο παλιά ένα κείμενο το οποίο ήταν μάλλον (πολύ) μπερδεμένο εκφραστικά και άνευ συγκεκριμένου νοήματος. Αυτό που ήθελα να μείνει στο φινάλε ήταν ότι μπορεί να είμαστε όπως είμαστε εδώ αλλά και η λύση δεν μπορεί να είναι η φυγή στο εξωτερικό. Πιο πολύ γιατί και εκεί τα πράγματα δεν ήταν καλά και λιγότερο για την αξία του να “μείνεις και να παλέψεις”. Τον τελευταίο καιρό όσο το σκέφτομαι, τόσο λέω τι μ@λακίες έγραψα.

Η κατάσταση στην χώρα είναι πραγματικά τοξική, όπως έχουν χιλιογράψει όλοι σχεδόν οι φίλοι, φυσικά κι εσύ.

Όποιος μπορεί ακόμη να σκεφτεί και να συλλογιστεί τι ζούμε, δεν απέχει πολύ από τα ναρκωτικά ή το ποτό.

Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι οι τελευταίες μέρες τις Πομπηίας, αλλά αν είναι, τότε πραγματικά αξίζει η καταστροφή που έρχεται.

Και όλα αυτά γίνονται χειρότερα, αν δει κάποιος τι βγαίνει κάθε χρόνο από τα σχολεία (ζητώ συγγνώμη από τις εξαιρέσεις του κανόνα).

Δεν απέχω πολλά χρόνια από το σχολείο, αλλά πραγματικά μιλάμε για εντελώς κενά κεφάλια, που έρχονται να προστεθούν στα ήδη πελεκημένα, τα δικά μας, που βγήκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Και όλα αυτά, ενώ το πρόβλημα το οποίο θεωρούν κάποια αρκετά σημαντικό για να κατεβούν στο δρόμο, είναι το Σκοπιανό.

Έχει γίνει η ζωή όλων κιμάς, δεν υπάρχει ανάσα για μια διαφορετική, ουσιαστική άποψη και αυτοί εκεί, μην τυχόν και τους πάρουν το όνομα, γιατί όλα τα υπόλοιπα της Μακεδονίας δυστυχώς είναι ρεζερβέ.

Παίζεται ένα υποτιμητικό για κάθε ανθρώπινο νου κουκλοθέατρο στη Βουλή, θυμίζει την Transfer Deadline Day, που γίνεται κάθε μεταγραφική περίοδο εκπομπή στην Αγγλία, κι όμως εκεί, μην τυχόν και βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί γιατί θα πάθουμε και καμιά κράμπα εγκεφάλου και άντε τρέχα στο νοσοκομείο.

Ζω σε μια από τις πιο λούμπεν πόλεις τις χώρας, στο Βόλο -τώρα που το σκέφτομαι, όλα τα λιμάνια μια λουμπεναρία είναι, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Βόλος-, που τα τελευταία χρόνια για κάποιους ο χρόνος διαρκεί έναν μήνα, αυτόν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αντί για δώδεκα.

Αντί να σκεφτούν αυτοί οι πολίτες τι καταστροφή συντελείται στην περιοχή από την καύση σκουπιδιών στο διαβόητο εργοστάσιο δίπλα από την πόλη και πως όλοι οι φορείς κάνουν την μαμούνα, αντί να δουν τη μπίζνα με τα σκουπίδια, το τι παιχνίδι γίνεται με τα νερά και τις αποχετεύσεις και πολλά άλλα πράγματα που τα βλέπουν μπροστά τους καθημερινά -και, αν δεν προσέξουν, θα τα βρίσκουν ακόμη χειρότερα στο μέλλον- αυτοί σου λένε “κοίτα έχουμε λαμπάκια”.

Να κλάψεις, να γελάσεις, να τραβήξεις τα βuζιά σου ή τις τρίχες στη μασχάλη;

Επιστρέφοντας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό (!!!), πόσοι από τους “αγωνιστές” που γκάριζαν στα αντιμνημονιακά τους χρόνια τώρα βολεύτηκαν και στρέφονται με τον χειρότερο τρόπο απέναντι σε αυτούς που μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους, όσοι τέλος πάντων τέτοιοι υπάρχουν.

Και πόσος κόσμος τους στηρίζει, για να μη χαθεί η βολή τους, όπως κι αν την εννοούν.

Για τους υστερικούς φασίστες της μπλε παράταξης, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς, γιατί είναι γνωστό ότι το τζουκ μποξ παίζει ό,τι διαλέξει αυτός που ρίχνει το κέρμα.

Φυσικά, αυτά αξίζουν στους πολίτες μιας χώρας που το κύριο θέμα συζήτησης είναι τα αισθητικής κωλόμπαρου, και μάλιστα κακού, ριάλιτι σόου.

Μια γενικευμένη απάθεια, μια αίσθηση κανονικότητας -αλήθεια πόσο άθλια αυτή η λέξη, μαζί με το “αφήγημα” ίσως οι χειρότερες που υπάρχουν στο λεξιλόγιο των τελευταίων χρόνων-, μια παραίτηση.

Βασικά, η πλήρης αποτύπωση της φράσης της Μαλβίνας Κάραλη που αναφέρεις συχνά, δεν μπορούν μωρέ οι άχαροι.

Τόσο απαίδευτοι, τόσο παρτάκηδες, τόσο γλοιώδεις, τόσο δήθεν έξω καρδιά.

Η προσωποποίηση της διαφοράς του λαϊκού τραγουδιού με το σκυλάδικο. Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία.

Και όσο σκέφτομαι ότι, με τα χρόνια, τα όποια μυαλά μπορούν να φέρουν κάτι το διαφορετικό -όσοι είναι ακόμη εδώ τέλος πάντων- θα φεύγουν στο εξωτερικό, τόσο με πιάνει η κάτω βόλτα.

Αυτά είναι το βασικό πρόβλημα και όχι η ανεργία, όπως πολλοί συνομήλικοι λένε.

Πάλι το κείμενο ζέχνει σύγχυση, αλλά, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να το γράψω πιο συγκροτημένα.

Δεν μου βγαίνει να γράψω κάτι όμορφο, κάτι αισιόδοξο.

Και θέλω να πω ότι έχουν πραγματικά το θαυμασμό μου όσοι μέσα σε αυτά τα σκατά μπορούν να βρουν λουλούδια, όπως πολλοί από τους φίλους που σου γράφουν.

Τελικά, είναι φανερό ότι το “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρο και πιο αναγκαίο.

Άλλωστε, τη διαφορά πάντα την έκαναν οι αποφασισμένες, εκπαιδευμένες και ονειροπόλες μειοψηφίες. Ποτέ οι πλαδαρές, βουλιμικές και άνευρες πλειοψηφίες.

Ντολμάς

(Αγαπητέ φίλε, μια χαρά τα γράφετε. Η σύγχυση είναι το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Ναι, το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας -μετά την πλήρη απουσία Δικαιοσύνης- είναι η φυγή των Ελλήνων στο εξωτερικό. Ας παρεξηγηθεί όποιος θέλει αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι πως οι καλύτεροι έφυγαν και φεύγουν. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί στην κοινωνία του Βόλου. Οι καλύτεροι συμφοιτητές που είχα στο πανεπιστήμιο ήταν από τον Βόλο. Ανοιχτόμυαλοι, χαρούμενοι, κιμπάρηδες, μια χαρά. Η ελληνική κοινωνία μισεί τις αλλαγές και γαντζώνεται σε ανόητες συνήθειες, ψέματα και εθνικούς μύθους. Όχι για πολύ ακόμα, όμως. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.