Το ξεκαθάρισμα

Αγαπητέ Πιτσιρίκο γειά σου.
Αυτό το ΠΣΚ έμεινα στο χωριό μόνος -με σκοπό το ξεκαθάρισμα αχρείαστων πραγμάτων- παρέα με το blog, άκουγα παλαιότερα podcast από την εποχή που δεν ήμουν συνδρομητής.

Ένιωσα πάλι τη σύνδεση με ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ και σκέψεις που γυρίζουν σκόρπιες στο μυαλό μου γίνανε συγκεκριμένες, αφού κάποιοι τις περιέγραψαν καλύτερα.

Μαζί, ξανάρθε το ανάμικτο συναίσθημα χαράς και λύπης που νιώθω κάθε φορά που διαβάζω το blog.

Είναι γιατί μου έρχεται η εικόνα ότι είμαστε απομονωμένοι σε μια αόρατη ψηφιακή φυλακή και τα διαβάσματα είναι τα χτυπήματα στον τοίχο-Ίντερνετ του γειτονικού κελιού-υπολογιστή για να δούμε αν ο άλλος είναι ακόμη ζωντανός.

Η χαρά καθώς δεν είμαι μόνος αφού επικοινωνώ με τους διπλανούς κρατούμενους στα άλλα κελιά και η λύπη γιατί οι συγκρατούμενοι στο ίδιο κελί με μένα μαλώνουν μεταξύ τους, με χτυπάνε, μου φωνάζουν, δεν βγαίνει συνεννόηση ποτέ.

Τι τραγωδία και κωμωδία είμαστε εμείς οι φυλακισμένοι. Ειδικά αυτοί που προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει φυλακή.

Μεγαλύτερη, όμως, φυλακή από τη μειονότητα των άλλων απόψεων είναι η μοναξιά των συναισθημάτων.

Είμαστε κάθε μέρα με ανθρώπους και μιλάμε, συζητάμε, γελάμε, κι όμως δε νιώθουμε τίποτε, λες και η ψυχή μας έχει γίνει κόσκινο που δεν γεμίζει ποτέ και οι προσπάθειες μας είναι σαν το βράχο του Σίσυφου.

Έβαζα αβέρτα πράγματα στην άκρη και αναρωτιόμουν τι στο καλό τα μάζευα όλα αυτά.

Έκανα, βέβαια, ταξινόμηση τι θα πάει στα σκουπίδια, τι στην ανακύκλωση και τι για χάρισμα, να χρυσώσω το χάπι ότι κάνω κάτι χρήσιμο.

Για χρήσιμα τα κρατούσα όλα αυτά –όταν χρειαστούν- και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποιος άλλος μπορεί να τα είχε ήδη ανάγκη.

Αντί να κάθομαι να κάνω τόσο κόπο, θα μπορούσα να κρατήσω αυτά που θέλω και τα υπόλοιπα να βγάλω μια ανακοίνωση στο χωριό να έρθει όποιος θέλει και να πάρει ό,τι θέλει να τελειώνουμε.

Από τότε που άρχισα να διαβάζω το blog, ενισχύθηκε η άποψη μου για το Διογένη που πέταξε το κύπελο -το μόνο που του είχε μείνει πάνω του- όταν είδε τα πιτσιρίκια να πίνουν νερό απ’ τη χούφτα.

Είναι μεγάλη σκλαβιά η ιδιοκτησία και όχι μόνο των αντικειμένων, φίλε Πιτσιρίκο.

Την ώρα όμως που ξεδιαλέγω, στέκομαι μια στιγμή μήπως συνειδητοποιήσω την υποτιθέμενη ανάγκη πίσω από το κάθε τι.

Βλέπω πράγματα που μάζευα μιμούμενος τον μαζώχτρα πατέρα μου, ανασφάλειες, εμμονές, καταναλωτική βλακεία κλπ.

Ωραία θα ήταν μαζί με το αντικείμενο να έφευγε και η αιτία που το κρατούσε φορτωμένο πάνω μας.

Θα λυτρωνόμασταν από πολλά εύκολα και γρήγορα.

Έτσι κι αυτοί οι συμπολίτες μας που πήγανε σήμερα στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία κουβαλάνε πάνω τους και μέσα τους πράγματα που τους τα φόρτωσαν αλλά δεν τους ανήκουν.

Θα φωνάξουν, θα τσιρίξουν, θα προσπαθήσουν με οργή να δείξουν πόσο βαρύ είναι το μπαούλο της αρχαίας ιστορίας και των ένδοξων προγόνων που κουβαλούν στην πλάτη – το οποίο κάθε φορά που ο ένας το έδινε σκυταλοδρομία (ή μάλλον μπαουλοδρομία) στον επόμενο, έβαζε και τη δική του ανάγκη μέσα – αλλά πόσοι θα αναρωτηθούν πόσο νόημα έχει το κουβάλημα;

Και βάρυναν όλοι οι Εθνικισμοί και γίνανε ασήκωτοι, και μαλώνουν οι πάντες με τους πάντες, ποιανού το μπαούλο είναι μεγαλύτερο και πιο βαρύ.

Χαμάληδες καταντήσαμε, σέρνοντας μπαούλα που έχουν μέσα πράγματα που δεν μας ανήκουν, αντί να τα αφήσουμε κάτω να λευτερωθούμε.

Και σαν να μην έφθανε αυτό, είτε από τύφλα είτε από πονηριά, όταν λυγίζουν τα γόνατα μας, ξεφορτώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι μπορούμε στον διπλανό μας.

Και σε ποιον διπλανό; Όχι σε οποιονδήποτε. Σε αυτόν που μας αγαπά, στο μικρό παιδί, στον αγαθό, στον απονήρευτο, στον φτωχό, εκεί που μας παίρνει και δεν θα έχουμε συνέπειες.

Έλεγε η γιαγιά μου πως η συμπεριφορά του ανθρώπου στον -ταξικά- κατώτερο και τον αδύναμο προδίδει τον χαρακτήρα του και μου έδινε για παράδειγμα τη συμπεριφορά των πελατών στα γκαρσόνια. Κι απ’ το μυρμήγκι ο άνθρωπος έχει ανάγκη συμπλήρωνε.

Ας ξαναγυρίσω στο ξεκαθάρισμά μου, γιατί ξέφυγε η κουβέντα.

Εκτός από πράγματα για φεύγα, βρήκα και άλλα που μου θύμισαν ανθρώπους που με αγάπησαν, τα όμορφα γράμματά τους, μικρά δωράκια απλών ανθρώπων με μεγάλα συναισθήματα, παιδικές ζωγραφιές, όλα πράγματα γεμάτα αγάπη.

Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό στη ζωή αλλά δεν καταφέραμε ως πολιτισμός να βρούμε πώς δουλεύει και πώς φτιάχνεται.

Ίσως γιατί είναι απλά εκεί όπως ήταν τα γυαλιά πάνω στη μύτη της γιαγιάς μου.

Δεν τα βλέπουμε αλλά, αν τα χάσουμε, δεν βλέπουμε πια τίποτε.

Θα κλείσω με αυτό που μου έμεινε απ’ όσα άκουσα και διάβασα στο blog αυτές τις μέρες.

Αφού όλα έχουν ειπωθεί και όλα είναι ξεκάθαρα, τι μας εμποδίζει να αλλάξουμε;

Καλή βδομάδα,

Παντελής

(Αγαπητέ Παντελή, η ιδιοκτησία -εκτός από φυλακή- είναι και θάνατος. Γαντζώνονται οι άνθρωποι πάνω στην ιδιοκτησία. Βλέπεις ανθρώπους 85 χρονών και μιλάνε με λατρεία για αυτά που έχουν, ενώ ξέρουν πως σύντομα δεν θα έχουν τίποτα. Χώρια που η πολλή ιδιοκτησία κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν και τους άλλους ανθρώπους σαν ιδιοκτησία. Αλλά συνεχίζουν να αποκτούν πράγματα. Διάβασα πως σε κάθε Γερμανό αντιστοιχούν δέκα χιλιάδες αντικείμενα. Χαμένος χρόνος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν τον εαυτό τους γυμvό ή τους άλλους γυμvούς. Σκέψου το λίγο αυτό. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.