Δεν είναι κακό
Μεγάλο ζήτημα σήμερα, από ό,τι διαβάζω, φίλε μου Πιτσιρίκο η «Μακεδονία η ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα». Μπορούν οι Έλληνες ακόμα να τραγουδούν στις παρελάσεις τους το άσμα των ασμάτων για την «Μακεδονία μας»;
Μπορούν οι μπάντες να παιανίζουν άφοβα στις πλατείες και στις λεωφόρους των πόλεων της λατρευτής και δοξασμένης πατρίδας μας;
Είναι τόσο πολλά αυτά που δεν μπορούν να κάνουν οι Έλληνες χωρίς να πάρουν την άδεια των δανειστών και συμμάχων τους.
Μια «Μακεδονία ξακουστή» έμεινε στο περιφρονημένο Προτεκτοράτο και θέλουν να μας την παρουν κι αυτή.
Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας που έχει προ πολλού χαθεί ή ξεπουληθεί -διαλέξτε εσείς το ρήμα- στους «εταίρους» όπως και ολόκληρη η υπόλοιπη χώρα.
Αναφέρομαι στο ομώνυμο τραγούδι. Για το τραγούδι αγωνίζονται οι νεο-Έλληνες και ξιφουλκούν στα διαδίκτια.
Την χώρα ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να την υπερασπιστούν.
Μονάχα τα τραγούδια κι αυτά επιλεκτικά. Για παράδειγμα, εκείνο που λέει «εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» το γράφουν στον μπούτζο τους (για να θυμηθώ μέρα που είναι και τον Καραϊσκάκη).
Μονάχα η «Μακεδονία η ξακουστή» τους πονάει.
Λαός κουκουρούκου που ούτε καν «γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει τίποτα».
Αν ήξερε τουλάχιστον αυτό, θα είχε και κάποια ελπίδα να μάθει μια μέρα την ιστορία του τόπου και των προγόνων του.
Δεν είναι ντροπή να γνωρίζεις πώς έγινε αυτή η πατρίδα «ανεξάρτητη». Ποιοι της χάρισαν την «ανεξαρτησία» της. Ποιοι πρόδωσαν και ποιοι προδόθηκαν.
Δεν είχε τελείωσει το 1827 και η επανάσταση των Ελλήνων έπνεε τα λοίσθια. Το Ναύπλιο και το Άργος στην Πελοππόνησο, τα μικρά νησιά του Αργοσαρωνικού και όπου αλλού το ασκέρι του Μπραΐμη.
Παρά τις φιλότιμες αλλά μάταιες προσπάθειες του Κολοκοτρώνη και μερικών ακόμα ανδρών και γυναικών με αντάρτικη ψυχή, η επανάσταση είχε ηττηθεί.
Ή για να είμαστε εντελώς ακριβείς σε αυτά που λέμε, είχε σχεδόν ηττηθεί.
Ο Ιμπραήμ είχε ήδη αρχίσει να μαζεύει και να στέλνει σκλάβους στα παζάρια της Αιγύπτου τους κατοίκους του ρημαγμένου από τον πόλεμο Μοριά.
Σε μια επόμενη φάση, σχεδίαζε τον εποικισμό της Πελοππονήσου από Αιγύπτιους Μαμελούκους.
Η οριστική συντριβή της επανάστασης των Ελλήνων ήταν απλά ζήτημα χρόνου.
Κι όμως η επανάσταση σώθηκε την τελευταία στιγμή.
Πώς σώθηκε όμως η επανάσταση; Ποιοι την έσωσαν;
Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό, είναι οι ξένοι.
Ο ενωμένος στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας που συνέτριψαν στο Ναβαρίνο τον στόλο του Ιμπραήμ, απομονώνοντας τον στρατό του από τις απαραίτητες πηγές ανεφοδιασμού.
Ο γαλλικός στρατός που λίγο αργότερα αποβιβάστηκε στην Πελοππόνησο κι άρχισε τις «ειρηνευτικές» επιχειρήσεις.
Ο στρατός του Τσάρου που για μία ακόμη φορά έφτασε στην Ανδριανούπολη και στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, υπενθυμίζοντας στον Σουλτάνο το πόσο αδύναμη ήταν η αυτοκρατορία του.
Και πάνω από όλα και πίσω από όλα η τότε θαλασσοκράτειρα Αγγλία σε ρόλο διευθυντή ιμπεριαλιστικής ορχήστρας, να διατάζει Τούρκους και Αιγυπτίους, να χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τους ηττημένους από τους Ναπολεόντειους πολέμους Γάλλους, να βάζει τα όρια της σφαίρας επιρροής των πάντα φιλόδοξων και πάντα αδύναμων για τα παιγνίδια της παγκόσμιας κυριαρχίας Ρώσων.
Στην Αγγλία, άλλωστε, είχε προστρέξει ζητώντας προστασία, η επαναστατημένη Ελλάδα με το περίφημο «ψήφισμα περι υποτέλειας» της εθνοσυνέλευσης των Ελλήνων.
Ήταν λοιπόν προδιαγεγραμένη η απόσχιση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Όπως προδιαγεγραμένη ήταν και η μετατροπή του νεοσύστατου κράτους σε προτεκτοράτο των Εγγλέζων για τα επόμενα 120 χρόνια.
Από γιουσουφάκι του Σουλτάνου, πoυτανάκι της Γηραιάς Αλβιώνας.
Μονάχα η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κι ελεύθερου κράτους όπως το ονειρεύτηκαν ο Ρήγας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και κάποιοι Φιλικοί κι αγωνιστές του ’21 έμεινε γράμμα κενό που έσβησε μαζί με την τελευταία πνοή του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια έξω από την εκκλησιά του Αγίου Διονύσιου στο Ναύπλιο.
Μετά, Όθωνας, Γλύξμπουργκ, κλπ.
Αμέτρητοι «αγώνες», «ηρωϊσμοί» και «θυσίες», για να μπορούμε εμείς σήμερα να τραγουδάμε ελεύθερα στις πλατείες και στις λεωφόρους το «Μακεδονία ξακουστή» την στιγμή που έχουμε αποδεχτεί το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας μας και την υποθήκευση των επόμενων γενιών.
Κι όμως ρε φίλε, θα πει κάποιος, με όλα τα στραβά είμαστε σήμερα ένα «ανεξάρτητο κράτος» όπως τόσα και τόσα άλλα.
Κι εκτός από τους ξένους, δεν μπορεί, όλο και κάποιοι Έλληνες έβαλαν το χεράκι τους για γίνει αυτή η χώρα «ανεξάρτητη» με την δική της σημαία και τον δικό της εθνικό ύμνο.
Και η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν τέτοιοι Έλληνες, όμως δεν είναι οι γνωστοί αγωνιστές της επανάστασης του 1821 που συνηθίζουμε να τιμούμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα στα σχολειά και σε διάφορες άλλες εκδηλώσεις.
Εκείνοι στους οποίους χρωστάμε την «ανεξαρτησία» της χώρας-προτεκτοράτο που παραλάβαμε από τους γονείς μας και θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, είναι οι καλαμαράδες που ταξίδεψαν εκείνες τις δύσκολες εποχές στο Λονδίνο και υπέγραψαν τα λεγόμενα και «δάνεια της ανεξαρτησίας» με τους τραπεζίτες του City.
Ήταν πρώτα το 1823 που ο Άγγλος πρωθυπουργός αναγνώρισε τα πλοία των Ελλήνων ως πλοία εμπόλεμου έθνους.
Μια πρώτη έμμεση αναγνώριση, ένα στιγμιαίο κλείσιμο του ματιού.
Κι ένα χρόνο αργότερα, το 1824, το πρώτο δάνειο, η ουσιαστική αναγνώριση του νεο-Ελληνικού κράτους από την υπερδύναμη της εποχής.
Το 1825, η σύναψη του δεύτερου δανείου. Συνολικά 2,8 εκατομμύρια χρυσές λίρες.
Με την σύναψη του πρώτου δανείου, οι εφημερίδες στο Παρίσι έγραφαν πως αποφασίστηκε η ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους, αφού η Ελλάδα πρέπει τώρα να πληρώσει τα χρέη της στους Εγγλέζους.
Το χρέος! Άλλοι έχουν πυρηνικά όπλα, εμείς το χρέος!
Τι κι αν στην Ελλάδα έφτασαν δεν έφτασαν 500 χιλιάδες χρυσές λίρες που κυρίως χρησιμοποιήθηκαν για να χρηματοδοτήσουν την παράταξη των Κουντουριώτη-Μαυροκορδάτου-Κωλέττη στον εμφύλιο πόλεμο, μέσα στον εθνικοαπελευρωτικό αγώνα, προκείμενου να επιβληθούν στους οπλαρχηγούς της Πελοππονήσου, του Κολοκοτρώνη συμπεριλαμβανομένου.
Σε αυτούς τους πατριώτες-λωποδύτες οφείλουμε την ανεξαρτησία της χώρας μας.
Χωρίς αυτούς και τα δάνεια τους, τους εμφυλίους πολέμους και τις δολοπλοκίες τους δεν θα είχαμε εμπλέξει τους Εγγλέζους στον αγώνα του έθνους για την ανεξαρτησία του και δεν θα πετυχαίναμε την καθοριστική τους παρέμβαση στην κρίσιμη στιγμή του αγώνα.
Χωρίς αυτούς δεν θα ήμασταν ότι είμαστε σήμερα, ούτε θα είχαμε το κράτος που έχουμε σήμερα.
Ούτε θρησκόληπτοι παρανοϊκοί θα ήμασταν, ούτε ραγιάδες και πατριώτες μαζί, ούτε γενικώς γαμάτοι θα ήμασταν σήμερα.
Σταματήστε λοιπόν τις δοξολογίες στους Κολοκοτρώνηδες, στους Καραϊσκάκηδες και στους Ανδρούτσους.
Αναγνωρίστε επιτέλους τον ρόλο των ξένων νταβατζήδων στην επιτυχία του αγώνα μας.
Και πάνω από όλα, μην κρύβετε άλλο την συνεισφορά εκείνων που πήραν και έφαγαν τα πρώτα δάνεια, «τα δάνεια της ανεξαρτησίας».
Στα χνάρια αυτών των πιονιέρων βαδίζουμε και σήμερα. Ας το αποδεχτούμε. Μπορεί να είναι ντροπή, αλλά δεν είναι κακό.
Αν γνωρίσουμε κι αποδεχτούμε τα σκοτεινά μονοπάτια της ιστορίας μας, ίσως κάποτε τα παιδιά μας μπορέσουν να κάνουν αυτό που ο Σολωμός ζητούσε, να βλέπουν ως εθνικό ότι είναι αληθινό.
Ισως κάποτε οι Έλληνες καταφέρουν να αλλάξουν, αφού, αν δεν αλλάξουν, δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να υπάρχουν για πολύ ακόμα.
Ας κλείσω λοιπόν το κείμενο αυτό με τον τρόπο που αξίζει στην μέρα. Ζήτω το έθνος! Ζήτω η 25η Μαρτίου! God save the Queen!
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, τους Έλληνες δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια. Μόνο η …δόξα. Όχι η δική τους, η δόξα των προγόνων τους. Είτε ήταν δόξα, είτε ήταν ήττα που βαφτίστηκε δόξα. Ηλία, δεν αντέχεται τόση ηλιθιότητα. Κι έχω την εντύπωση πως κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται και χειρότερα. Δεν πειράζει, πλησιάζει η νέα χρεοκοπία της χώρας και θα κοπάσουν κάπως οι …Μακεδονομάχοι του προτεκτοράτου. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.