Ο Φόβος

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Έφυγα το 2000 από την Ελλάδα. Γύρισα το 2016, μετά από σχεδόν 17 χρόνια στη Γερμανία. Ναι σπούδασα, ναι δούλεψα, ναι με καλά λεφτά και ναι με καλή (μεγάλη κουβέντα!) ζωή. Όχι, δεν με έστειλε εκεί η κρίση, όχι δεν ήταν όλα εύκολα και όχι –σίγουρα- δεν ήμουν «άριστος», ένα από τα μεγάλα αυτά μυαλά που έδιωξε η αχάριστη πατρίδα.

Θα ήθελα να σου μιλήσω για την κινητήρια δύναμή μου: τον φόβο!

Στα 20 μου, ο φόβος καθόρισε την απόφασή μου να ξενιτευτώ. Ο φόβος ότι η ζωή μου θα είναι καλή, χωρίς να με ρωτήσει κανείς το τί σημαίνει «καλή ζωή» για ΜΕΝΑ, χωρίς να το ανακαλύψω μόνος μου -για πάρτη μου- ίσως με λίγη τύχη στα βαθιά γεράματα.

Ο φόβος ότι, σε λίγα χρόνια, θα θεωρώ φυσιολογικό ότι τα πράγματα απλά «έτσι είναι».

Ο φόβος ότι θα γινόμουν ένας από αυτούς τους συγγενείς ή φίλους-φίλων σε κάποιο τραπέζι που σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε «κάνε ό,τι λέω, αλλά όχι ό,τι κάνω».

Σχεδόν 17 χρόνια μετά και σχεδόν 2 χρόνια πριν, πήρα την απόφαση να ξαναγυρίσω.

Πάλι από φόβο!

Φόβο να μην γίνω και εγώ σαν «τον πολιτισμένο Βορρά»:

Έχεις BMW κάνεις παρέα με φίλους με BMW.

Έπιασες την καλή και έχεις Aston Martin, ξέχνα τους φίλους με BMW.

Σου έκατσε στραβή και πρέπει να πουλήσεις για ν’ αγοράσεις Hyundai; Καταλαβαίνεις το τί θα παιχτεί.

Δεν έχει σημασία ποιός αφήνει ποιόν. Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνουν αυτοί. Τα βλέπουν οι Ινδοί και γελάνε.

Το έπιασες φαντάζομαι το υπονοούμενο:

Είσαι ό,τι έχεις! Όχι για όλους και όχι πάντα, αλλά έτσι είναι.

Και αυτοί είναι οι ντεμέκ φόβοι. Κάτσε να σου πω για τους άλλους:

Τον φόβο να είσαι στη ξενιτιά (Καζαντζίδης στο τέρμα, παρακαλώ) και να παίρνεις 10.000 ευρώ τη μέρα (λέμε τώρα) και μια μέρα να έχεις χτίσει οικογένεια με υποχρεώσεις (οι BMW που λέγαμε).

Κι όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και χρειαστεί να πας άμεσα στους γονείς σου στη πατρίδα -επειδή ένας από τους δύο είναι μάλλον είναι στα τελευταία του- εσύ σκέφτεσαι αν θα σου δώσει άδεια ο εργοδότης σου ή αν σε παίρνει να πάρεις το ρίσκο να απολυθείς για να κάνεις το σωστό -με τίμημα που θα πληρώσει η νέα σου οικογένεια (φροντιστήρια, κηπουροί και όλα τα καλούδια που αγοράζεις με δέκα χιλιάρικα το μήνα). Μήπως τελικά ειναι δέκα χιλιάρικα το μνήμα;

Και πώς ζεις μ’ αυτό, όταν ξέρεις ότι χωρίς αυτόν/αυτήν δεν θα ήσουν εκεί που είσαι;

Στάκα! Μου ρθε κι άλλο:

Βγάζεις δέκα χιλιάρικα το μήνα με 12 ώρες την ημέρα και κατά πιθανότητα χωρίς ΣΚ (κανείς δεν χαρίζει 10Κ απλά έτσι).

Είσαι πλέον επιτυχημένος. Όχι στην Ψωροκώσταινα, αλλά στην «αξιοκρατική Ευρώπη»!

Απέδειξες ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.

Με τί τίμημα; Τα παιδιά σου ακόμα κι αν μιλάνε ελληνικά, δεν τα αισθάνονται (λογικό και καθόλου κατακριτέο, αφού μεγαλώνουν σε μια διαφορετική –ενδεχομένως καλύτερη- κοινωνία).

Η γυναίκα σου δεν σε βλέπει ποτέ και όταν σε βλέπει δεν μιλιέσαι.

Δεν θα την αδικούσα να πήγαινε με τον κηπουρό, που πληρώνουμε με τα δέκα plus χιλιάρικα μας.

Οι «φίλοι σου» είναι εκεί, όσο ταιριάζεις στο περιβάλλον τους ως status symbol.

ΟΚ, να ζήσεις έτσι· όσο λειτουργεί. ΟΚ όμως και να πεθάνεις έτσι;

Και λες: Ρε παλιομίζερε, αν δεν γουστάρεις, γύρνα πίσω!

Πάμε πάλι με φόβο από την αρχή:

Θα βρω δουλειά- δεν θα βρω;

Αν βρω, θα χρειαστεί να τσοντάρουν οι γονείς μου στα 40 μου ή όχι;

Μήπως να κάτσω στ΄ αυγά μου; Αξίζει να γυρίσω πάλι στη σαπίλα από την οποία ο φόβος με γλίτωσε;

Φίλε πιτσιρίκο, ελπίζω αυτά που σου γράφω να μην φαντάζουν ασυνάρτητα. Προσπάθησα να συμπυκνώσω τη σκέψη μου και το γραπτό λόγο μου, όσο το δυνατόν καλύτερα. Ακουμπάω πολλά και σοβαρά θέματα, απλά επιδερμικά, για να αποφύγω το σεντόνι. Σίγουρα δεν θα καταλήξω σε ένα ρεζουμέ. Ίσως ο φόβος αύριο με γυρίσει πάλι πίσω. Σήμερα όμως τον κοιτάω στα μάτια και μάλλον με φοβάται. Άγνοια κινδύνου νομίζω ότι ονομάζεται αυτό και θα το προτιμήσω. Για σήμερα…

Πέτρος

(Αφού ευχαριστήσω τον αγαπητό Πέτρο -και του ζητήσω και συγγνώμη-, να πω πως αυτό είναι ένα από τα δυο -τουλάχιστον- μέιλ φίλων που μου ξέφυγαν τον περασμένο Μάιο, όταν ζήτησα από τους φίλους αναγνώστες που έφυγαν στο εξωτερικό να μου γράψουν τις εμπειρίες τους. Τα κείμενα ήταν πάρα πολλά, έρχονταν με μέιλ, μηνύματα κλπ, εγώ δεν ήμουν στην Αθήνα, οπότε κάποια κείμενα δεν τα είδα. Τα ανακάλυψα σήμερα και τα ανεβάζω. Αν μου έχει ξεφύγει και κάποιο μέιλ από άλλον φίλο αναγνώστη, παρακαλώ να μου γράψει. Ευχαριστώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.