Γράμμα από τον πλανήτη Άρη
Αστρική Ημέρα 2051,77.
Σήμερα έχουμε γενέθλια. Είναι άλλη μια επέτειος από την άφιξη στο νέο μας σπίτι. Το ταξίδι διήρκεσε έξι μήνες για να έρθουμε. Αντίστοιχα, ο Χριστόφορος Κολόμβος έκανε δέκα εβδομάδες για να φθάσει στην Αμερική.
Νιώθω σαν τους κατακτητές της Γήινης ιστορίας που ονειρεύονταν περιπέτεια, πλούτη, δόξα και αγαθά όταν πήγαιναν σε νέες ηπείρους. Αντί γι’ αυτά, βίωσαν αίμα, πόλεμο, δυστυχία και απανθρωπιά που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Κι εμείς οι πρωτοπόροι εξερευνητές του διαστήματος, ήρθαμε να αποικίσουμε έναν πλανήτη, ονειρευόμενοι ότι είμαστε η ενσάρκωση των ηρώων της επιστημονικής φαντασίας των παππούδων μας.
Εδώ όμως που ήρθαμε να ζήσουμε και να φέρουμε την ελπίδα για τον άνθρωπο, δεν έχει ούτε δέντρα, ούτε πουλιά, ούτε θάλασσα. Δεν έχει τίποτε από τον Νέο Κόσμο -παρθένο παράδεισο- που περιέγραφε ο Ιταλός θαλασσοπόρος.
Ήταν τόσο αυτονόητο ότι θα υπήρχαν για πάντα όλα αυτά στη Γη, αλλά η απληστία και η ανόητη υπεροψία μας είχαν άλλα σχέδια.
Εδώ ένιωσα τη δύναμη και τη σοφία του Ινδιάνου της Αμερικής που είχε πει πως “όταν θα έχει κοπεί το τελευταίο δέντρο, θα έχει φαγωθεί το τελευταίο ψάρι και θα έχει μολυνθεί η τελευταία πηγή, θα καταλάβει ο άνθρωπος πως το χρήμα δεν τρώγεται”. Αυτός ο Ινδιάνος είναι ίσως και το μόνο που με συνδέει με τον εξερευνητή.
Κάθε μας μέρα, είναι μάχη επιβίωσης όχι μόνο απένταντι σε σκληρές συνθήκες, αλλά κι απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς και τα συναισθήματά μας.
Μας κρατά όρθιους η ανάγκη να προχωρήσουμε γιατί ίσως είμαστε η τελευταία (;) ελπίδα της ανθρωπότητας.
Είναι αμείλικτη η μοναξιά στον κόκκινο πλανήτη, και γλυκιά η ανάμνηση από τις παιδικές ιστορίες του παππού και της γιαγιάς, για τον Ήλιο και τη θάλασσα, το κολύμπι με τα ψάρια, τον περίπατο στο βουνό, μέσα στα δέντρα και τα ακούσματα και τις μυρωδιές της φύσης.
Δεν υπάρχουν μυρωδιές της φύσης στον πλανήτη Άρη. Μόνο εργαστήρια, συνθετικό φαγητό, και στολές υψηλής τεχνολογίας για να ζήσουμε μέχρι να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε όλα τα στάδια της “Γεωπλασίας” και να κάνουμε τον πλανήτη κατοικήσιμο.
Σταδιακά, με τεχνητό τρόπο αλλάζουμε την ατμόσφαιρα ώστε να φιλοξενήσει φυτά, έντομα και ζώα που θα έρθουν με επόμενες αποστολές από τα εργαστήρια της Γης. Εκεί πια φιλοξενείται ό,τι ζωντανό απέμεινε πίσω.
Έχουμε στους κοινούς και ιδιωτικούς μας χώρους, κρεμασμένες εικόνες από το πώς ήταν και το πώς έγινε η Γη πριν την εγκαταλείψουμε, για να μην ξεχνάμε τι συνέβη και να μένουμε προσηλωμένοι στο καθήκον του τι πρέπει να γίνει.
Τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ δεν ξέρουν ποια ήταν η Γη. Η ζωή εδώ, είναι η δική τους κανονικότητα και πατρίδα. Όμως, μια δύναμη ζει μέσα στο γενετικό τους κώδικα, όταν τους λέμε ιστορίες για το πώς και ποια ήταν η Γη, τα μάτια τους λάμπουν όπως τα άστρα, και μας ρωτούν γεμάτα λαχτάρα αν θα μπορέσουν ποτέ να πάνε κι αυτά -όπως πηγαίναμε κι εμείς- κάποια στιγμή στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς για διακοπές.
Αυτά τα παιδιά απαλλαγμένα από τις δικές μας ενοχές και τύψεις, ίσως είναι τα μόνα πλάσματα που θα μπορέσουν να εκτιμήσουν την αξία της φυσικής ζωής, όταν θα την έχουμε πια δημιουργήσει εδώ με πολύ κόπο.
Γιατί δεν γεννήθηκαν με την ύπαρξη της φύσης αυτονόητη, αλλά με θυσίες τις ζωές τους, την δημιουργήσουν για τα δικά τους παιδιά.
Έχουμε δυο φεγγάρια εδώ, που εμφανίζονται μαζί στον ουρανό κάποιες φορές. Το ένα φαίνεται πιο μεγάλο από το πώς φαινόταν η Σελήνη από τη Γη και το άλλο είναι πολύ μικρότερο.
Τα παιδιά λένε πως είναι το μεγάλο και το μικρό αδελφάκι που παίζουν κρυφτό-κυνηγητό στον ουρανό και κάποια στιγμή βρίσκονται μαζί.
Ευτυχώς, τα παιχνίδια των παιδιών είναι σε όλους τους πλανήτες τα ίδια.
Παντελής
Υ.Γ. Αγαπητέ φίλε Πιτσιρίκο, σου στέλνω μια μικρή -του παιδικού μου μυαλού- αυθόρμητη ιστορία, από ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, που μου κατέβηκε μόλις διάβασα το ποστ του φίλου Βαγγέλη Σπανού για το τι ετοιμάζουν οι ΗΠΑ και η ΜΑΣΑ (εεε, σόρι, ΝΑΣΑ ήθελα να πω). Κι ένα μήνυμα για τον φίλο μας το Βασίλη το γιατρό: Θα παίξουν πολλές καινούργιες ψυχολογικές ασθένειες στον Άρη (βασικά παλιές είναι αλλά θα έχουν νέα ονόματα για την πατέντα), οπότε να ετοιμάζει σχολή ψυχιάτρων του διαστήματος για τις επόμενες γενιές. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, επειδή δεν ξέρουμε πόσα καλοκαίρια μας έχουν απομείνει ακόμη, βουτάτε γιατί χανόμαστε!
(Αγαπητέ Παντελή, εσύ μου γράφεις από τον Άρη και το μέλλον, οπότε εγώ πάω πίσω και σου απαντάω από τα 17 μου χρόνια, όπου βρίσκομαι σε ένα μπαρ και παίζει το Starman με τον David Bowie.
Let the children boogie. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.