Οι κνίτες, η Παναγιά των Παρισίων και άλλες ιστορίες

Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, την έκατσες την βάρκα γιατί θα σε φλομώσω στο μέιλ και στο πόντκαστ, παρά τις καραβιές που ξεφορτωνουν στη Ρόδο πελάτες από όλα τα μέρη του κόσμου για το ιατρείο μας.

Αφορμή φυσικά είναι το κείμενο του Ηλία, ο οποίος μου την βγαίνει από δεξιά συνεχίζοντας έτσι την παραδοσιακή κόντρα που έχουν οι ρευματολόγοι με τους ψυχιάτρους εδώ και χρόνια, μην πω αιώνες.

Πρώτα να διευκρινίσω πως αυτό με την κόντρα το έβγαλα από το μυαλό μου, μην παίρνετε και όλα αυτά που λεω στα σοβαρά.

Όπως δεν χρειάζεται να πάρει κανείς στα σοβαρά το υποθετικό δίλημμα “το παιδί μου ή ο Παρθενώνας”. Δεν θα τεθεί ποτέ, το καταλαβαίνω.

Είναι υπόθεση της τάξης “αν δεν υπήρχανε οι ΚΝιτες και η ηρωίνη” που έλεγε ο Τζίμης ο Πανούσης, just to make a point.

Το point μου λοιπόν είναι το εξής:

Ναι, οτιδήποτε και να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης, θα έχει σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να μην είναι ποτέ πια ο ίδιος.

Ναι, κάποια από αυτά τα πράγματα, καλώς ή κακώς, έχουν κάποιον συμβολισμό για ένα μέρος του κόσμου.

Οτιδήποτε όμως και να συμβεί, μετά από λίγο καιρό θα το θυμούνται όλοι μόνο στην επέτειο, ενώ η καθημερινότητά τους θα επηρεαστεί έμμεσα στη χειρότερη περίπτωση.

Όλοι αυτοί που κλαίνε τους δίδυμους πύργους, τους κλαίνε κάθε 11 Σεπτέμβρη.

Αυτοί που έχασαν τους συγγενείς τους στην επίθεση ή των οποίων πέθαναν από τα δηλητηριώδη αέρια και σωματίδια στις προσπάθειες διάσωσης, τους κλαίνε κάθε μέρα.

Η ιεράρχηση της σημασίας των γεγονότων, με βάση την πραγματική επίδραση στη ζωή μας, δεν αποκλείει τα ανθρώπινα συναισθήματα.

Αντίθετα, μας κάνει να βλέπουμε πιο καθαρά αυτό που έχουμε μπροστά μας και να χειριστούμε το άμεσο πρόβλημα.

Παράδειγμα, λίγο πιο ρεαλιστικό. Μπορεί να οδηγείς στην εθνική και στην αντίθετη λωρίδα να συμβεί ένα δυστύχημα. Αν πάρεις τα μάτια σου από τον δρόμο για να δεις απέναντι, μπορεί να τρακάρεις και εσύ.

Δεν το υπεραπλουστευω γιατί θεωρώ τους άλλους χαζούς, μην παρεξηγηθώ. Το κάνω γιατί πρώτα από όλα βοηθά εμένα στην ιεράρχηση των πραγμάτων.

Όσο για τον διαφορετικό συμβολισμό, παραθέτω την άκρως προσωπική άποψη λόγω της εμπειρίας μου σαν ανειδικευτος εργάτης (αχθοφόρος) σε μεγάλες συναυλίες στην περιοχή του Μιλάνο πριν 25 χρόνια.

Για να απολαύσει το κοινό τους αγαπημένους του καλλιτέχνες σε αυτό το πλούσιο υπερθέαμα τεραστίων διαστάσεων, κάποιοι ανασφάλιστοι πιτσιρικάδες, φοιτητές κυρίως, ξεφορτωναν τις νταλίκες από τα ξημερώματα, βοηθούσαν στο στήσιμο και ξεροστάλιαζαν ενίοτε για σεκιούριτι.

Περίμεναν να τελειώσει το υπερθέαμα, να αδειάσει ο χώρος και να ξεστήσουν και να φορτώσουν τις νταλίκες μέχρι το άλλο ξημέρωμα.

Το 1994-95, μπορεί ο μέσος όρος του μεροκάματου αυτού να ήταν 60-70 χιλιάδες λίρες, περίπου 35 ευρώ. 15 ημέρες φαγητό στη φοιτητική εστία ή 10 πακέτα τσιγάρα ή 1/8 του ενοικίου ενός δωματίου. Δηλαδή, αν δούλευα 22 εργάσιμες τον μήνα, με το ζόρι θα έβγαζα τα βασικά, αν υπολογίσεις θέρμανση, μετακινήσεις, ένδυση κλπ.

Δεν ξαναδιασκέδασα σε καμία συναυλία σε τέτοιους χώρους και σταμάτησα να πηγαίνω γιατί σκεφτόμουν πώς είχε στηθεί η σκηνή, και στεναχωριομουν, όταν έβλεπα να μπαίνουν στον χώρο τα παιδιά με τα καρτελάκια κρεμασμένα στο λαιμό, ενώ εγώ πήγαινα για ύπνο.

Θέλω να πω πως είναι χαλαρό να θαυμάσεις την τεχνική, την τέχνη και την τεχνολογία. Το πράμα αλλάζει, όταν την έχεις κουβαλήσει στην πλάτη σου, και σου έχει πέσει και κανένα κομμάτι της στο σώμα από ψηλά.

Δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ενοχές για τα πάντα φυσικά, δεν εννοώ αυτό. Θα πετάγαμε τα κινητά, θα παρατάγαμε τα σπίτια μας και θα ζούσαμε στα δάση.

Παίζει να ήταν και καλύτερα…

Απλά, δεν έχουν όλα τον ίδιο συμβολισμό για όλους, αυτό θέλω να πω. Όπως και ότι η ένταση ενός γεγονότος δεν είναι ευθέως ανάλογη της σημασίας του.

Κλείνω με τα λόγια ενός σπουδαίου φιλοσόφου της εποχής μας: το κοκομπλόκο συνεχίζεται!

Την αγάπη μου από την Ρόδο, κυρίως στον Ηλία που φαίνεται να περνά καλύτερα από όλους μας!

Βασίλης

(Φίλε Βασίλη, μεταξύ μας, έχω την εντύπωση πως ο Ηλίας σε ζηλεύει. Εντάξει, δεν θέλω να σπείρω τη διχόνοια ανάμεσά σας αλλά είναι ολοφάνερο πως ο Ηλίας δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεράσει το ότι εσύ έφυγες από τη Σουηδία και ζεις πια στη μαγευτική Ρόδο -κάνοντας ζωάρα-, ενώ ο ίδιος βολοδέρνει ανάμεσα στην Ελβετία και την Βρετανία, προσπαθώντας να το παίζει cool. Πάντα μεταξύ μας, καταλαβαίνεις πως ο Ηλίας υποφέρει και περνάει τα βράδια του πίνοντας ρετσίνα και ακούγοντας τα τραγούδια του Καζαντζίδη για την ξενιτιά. Μην νομίζεις πως ο Ηλίας δεν καταλαβαίνει ότι, αν μείνει λίγο ακόμα σε αυτές τις ξενέρωτες χώρες, θα γίνει ένας φιλελές, ένας Παύλος Τσίμας. Το καταλαβαίνει. Αλλά τι να κάνει; Τέλος πάντων, για να έρθω στην ουσία του κειμένου σου, είναι αλήθεια πως κανείς δεν σκέφτεται τους εργάτες που δούλεψαν -και πολλοί σκοτώθηκαν- για να φτιαχτούν όλα αυτά τα μνημεία που εμείς θαυμάζουμε και φωτογραφίζουμε. Εμένα δεν μου αρέσουν τα μνημεία, τα βαριέμαι. Εμένα μου αρέσει η θάλασσα, η παραλία και ο ήλιος. Είμαι παραλίας. Οπότε, πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσετε αυτή την “κόντρα” με τον Ηλία μέχρι το φθινόπωρο, γιατί εγώ σύντομα θα είμαι στα νησιά και πρέπει να γράφετε εσείς, ώστε να αράζω εγώ κάτω από τα αρμυρίκια και να διαβάζω τα βιβλία μου. Να είσαι καλά, Βασίλη. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.