Αυτοδύναμοι Μεσσίες και οι αιρέσεις τους

Αγαπημένε μου πιτσιρίκο,
Βράζει η Ευρώπη μετά τις τελευταίες εκλογές.
Βράζει, μέχρι να περάσει λίγο ο καιρός, να έρθει μια καινούργια ισορροπία και να μην αλλάξει απολύτως τίποτα.

Για να μην είμαι απόλυτος, εννοώ να μην αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, γιατί προς το χειρότερο είναι το μόνο εύκολο, απλά συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια που κάναμε και χθες.

Το παρόν κείμενο που σου στέλνω, είναι εμπνευσμένο από την Μάργκαρετ Σίνγκερ, η οποία έκανε μια έρευνα αναφορικά με τις αιρέσεις και τους ηγέτες αιρέσεων.

Όπου η λέξη “ηγέτης”, βάλε τη λέξη “αρχηγός κόμματος”, όπου η λέξη “αίρεση”, βάλε τη λέξη “κόμμα” και όπου η λέξη “ακόλουθος/πιστός”, βάλε τη λέξη “ψηφοφόρος”.

Το λοιπόν που λες, πιτσιρίκο μου, είναι πως οι αρχηγοί των αιρέσεων αναρριχώνται στην εξουσία μέσα σε κοινωνίες στις οποίες οι πολίτες είναι πλήρως διαζευγμένοι από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τους εξουσία.

Οι ανίσχυροι πολίτες, συνειδητοποιώντας ότι ζουν σε κοινωνίες τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν, να αλλάξουν ή ακόμα και να κατανοήσουν σε βάθος, μαγνητίζονταν από τους ηγέτες των αιρέσεων που φάνταζουν παντογνώστες μπροστά τους και οι οποίοι τους υπόσχονται την επιστροφή σε μια προηγούμενη χρυσή εποχή.

Για να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους και να αποφύγουν να αποδώσουν ευθύνες στον λαό για την κατάντια του, οι αρχηγοί των αιρέσεων αποδίδουν απόλυτες ευθύνες για την κατάσταση των ανθρώπων σε κάποιο εξωτερικό εχθρό.

Αυτοί οι εχθροί, είτε μιλάμε για συγκεκριμένα άτομα, είτε για ομάδες ανθρώπων, είναι η βασική αιτία για τα δεινά του λαού και, επομένως, οι εκδηλώσεις μίσους προς τους εχθρούς και οι απόπειρες να τους καταπιέσουν ή να τους εξοντώσουν, είναι απόλυτα δικαιολογημένες.

Όσο πιο ακραία η ρητορική μίσους, τόσο πιο δημοφιλής ο ηγέτης, αφού ο φανατισμός αποτελεί σημάδι του πόνου και της αγανάκτησης του ηγέτη για τα προβλήματα των πολιτών.

Φυσικά, για την αντιμετώπιση των δεινών του λαού και την εξόντωση των εχθρών του, οι ηγέτες δεν απαιτούν τίποτα λιγότερο από τυφλή υπακοή και απόλυτη εξουσία.

Όσοι τους ακολουθούν, τους δίνουν την δύναμή τους, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να τους οδηγήσουν σε αυτή τη χρυσή εποχή, βασισμένη στο όραμα του απόλυτου ηγέτη.

Η αίρεση, βλέπεις, αντανακλά συνήθως τις ψευδαισθήσεις, τις προκαταλήψεις, την κοσμοθεωρία και τα ιδανικά του ηγέτη.

Όπως είχε πει και η κλινική ψυχίατρος και ερευνήτρια Μάργκαρετ Σίνγκερ:

“Η αίρεση είναι ο καθρέφτης του μυαλού του ηγέτη της. Αυτό που κάνουν οι ηγέτες των αιρέσεων, μοιάζει πολύ με το φανταστικό παιχνίδι ενός παιδιού, το οποίο χρησιμοποιεί άψυχα παιχνίδια, για να κατασκευάσει τον δικό του φανταστικό κόσμο. Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, το παιδί είναι παντοδύναμο, δημιουργώντας έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε μερικά λεπτά ή ώρες. Μετακινεί τις κούκλες, οι οποίες κάνουν τα θελήματά του και οι οποίες μιλούν τα λόγια του. Όταν θεωρεί απαραίτητο, τις τιμωρεί με όποιον τρόπο θέλει. Η διαφορά είναι ότι ο ηγέτης της αίρεσης έχει πραγματικούς ανθρώπους να κάνουν τα θελήματά του, φτιάχνοντας έναν κόσμο μέσα από ό,τι έχει μέσα στο κεφάλι του.”

Ο Τζόρτζ Όργουελ κατανοούσε πολύ καλά το παιχνίδι των ηγετών αιρέσεων.

Ήξερε ότι οι ηγέτες αυτοί χειραγωγούν τον κόσμο μέσω της γλώσσας, όχι μέσω της άμεσης βίας και ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι σχεδιασμένη στο να απευθύνεται στην συναισθηματική ανάγκη των πιστών για λύτρωση από τα προβλήματα τους.

Ψέματα, παράλογες ιδέες, αντικρουόμενες απόψεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, έρχονται σαν βροχή.

Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό του ψεύδους και των μισών αληθειών, η αντιπολίτευση παραλύει. Ο λόγος της παράλυσης είναι ότι προσπαθεί να πολεμήσει τα ψεύδη και τον παραλογισμό, χρησιμοποιώντας λογικά επιχειρήματα.

Η λογική μπορεί να αντιπαραβληθεί μόνο με λογική. Το παράλογο όχι. Το παράλογο στοχεύει αποκλειστικά στο να μπερδέψει αυτόν που σκέφτεται λογικά και να τον βάλει στη διαδικασία να το καταρρίψει.

Μέχρι τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να απαντήσουν στο ψέμα και τον παραλογισμό ή να το καταγγείλουν, οι ηγέτες και οι ακόλουθοί τους πετούν το επόμενο ψέμα. Και μετά το επόμενο.

Μέσα σε αυτό το επίπεδο διαλόγου, τα όρια του τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα θολώνουν.

Ακόμα κι αν η αντίδραση στο ψέμα έρθει άμεσα, το ψέμα δεν ακυρώνεται. Παραμένει στη συνείδηση του κόσμου, αφού η αλήθεια πολύ δύσκολα φτάνει στα αυτιά όλων όσων πίστεψαν το ψέμα, οι οποίοι άλλωστε είναι ήδη πιστοί στον ηγέτη και το όραμά του και δεν πρόκειται να πιστέψουν τους εχθρούς του.

Οι πολιτικοί εχθροί μάλιστα του ηγέτη, είναι πάντα ψεύτες, αφού θέλουν την πολιτική του καταστροφή και, επομένως, γίνονται εμπόδιο στην νέα χρυσή εποχή που τους έχει υποσχεθεί.

Το ψέμα, λένε, όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς, γίνεται αλήθεια.

Φυσικά, σημαντικό ρόλο παίζει επίσης και η ρητορική του μίσους, του διαχωρισμού του κόσμου σε στρατόπεδα πιστών και η υπενθύμιση του κινδύνου, αν δεν υπερισχύσουν.

Ο ηγέτης της αίρεσης, για να φανατίσει τους ακολούθους του, πρέπει να είναι αμετακίνητος. Ένας τέτοιος ηγέτης, φυσικά, δεν νοείται να συμβιβάζεται ή να συζητά ειλικρινά με τους αντιπάλους του για την επίλυση των προβλημάτων του κόσμου.

Οι αντίπαλοί του δεν μπορούν να σωθούν, είναι αργά γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και γίνεται απαραίτητο να δημιουργήσει ένα ακραίο περιβάλλον διπολισμού. Ή εμείς ή αυτοί.

Οι νόρμες της δημοκρατίας, ο διάλογος, η συνεργασία, ο συμβιβασμός, η ευγενής άμιλλα, αποτελούν εμπόδια στο όραμα του αιρετικού ηγέτη, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε καθεστώς αυτοδυναμίας.

Χωρίς αυτοδυναμία, χωρίς απόλυτη εξουσία, ο ηγέτης δεν μπορεί να εφαρμόσει την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες.

Αλλά σε περίπτωση που δεν καταφέρει να εκπληρώσει το όραμα της χρυσής εποχής -παρά την αυτοδυναμία- τότε φυσικά μπορεί να επικαλεστεί το υπερ-ατού της “καμένης γης” που παρέλαβε, της “ασύμμετρης απειλής” και άλλων τεχνικών απαλλαγής ευθύνης.

Η πραγματικότητα θυσιάζεται στον βωμό της φαντασίας και όσοι αντιδρούν, είναι κακοί, παραπλανημένοι και αξίζουν το μένος της αίρεσης. Αυτοί είναι το πρόβλημα, γι’ αυτό άλλωστε η χρυσή εποχή χάθηκε, εξαιτίας τους.

Ο αιρετικός ηγέτης αντιδρά μόνο σε ένα συναίσθημα: τον φόβο.

Ο αιρετικός ηγέτης είναι, συνήθως, ένα δειλό ανθρωπάκι, που κρύβεται πίσω από την ισχύ των ακολούθων του, που είναι πάντα πρόθυμοι να τον προστατεύσουν. Μόνο όταν αισθανθεί απειλή, θα μπει στη διαδικασία να διαπραγματευτεί και να συμβιβαστεί.

Την στιγμή που θα σταματήσει να αισθάνεται απειλή, θα επιστρέψει στην παλιά του συμπεριφορά, με ακόμη μεγαλύτερο μένος απέναντι σε αυτούς που στιγμιαία τον απείλησαν.

Ο μόνος τρόπος για να αφαιρέσει κανείς τη δύναμη ενός τέτοιου ηγέτη ή αίρεσης, είναι μέσω των δημοκρατικών θεσμών, οι οποίοι στην παρούσα φάση βρίσκονται αιχμάλωτοι των οικονομικών και επιχειρηματικών ολιγαρχιών.

Οι εναλλαγές ηγετών στους θρόνους των αιρέσεων δεν προσφέρουν καμία ελπίδα για αλλαγή, γιατί η πραγματική δύναμη, η πραγματική ισχύς, βρίσκεται στους εντολείς, όχι στους εντολοδόχους.

Όσο συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τις βιτρίνες της πραγματικής εξουσίας, τις αιρέσεις και τους αρχηγούς αυτών, τόσο βαθύτερα θα βουλιάζουμε στην τυραννία και την υποτέλεια.

Μόνο με τη μαζική αντίσταση και ανυπακοή στα οράματα των οικονομικών και επιχειρηματικών ολιγαρχιών, μπορούν οι δημοκρατικοί θεσμοί να αποκατασταθούν. Ο κόσμος θα πρέπει να επιθυμεί τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που φιλοδοξεί η τοπική ελίτ.

Από το δικαστικό σύστημα μέχρι τη δημοσιογραφία, από τις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι την εκπαίδευση, από το εκλογικό σύστημα μέχρι την μορφή του πολιτεύματος και το Σύνταγμα.

Μόνο έτσι θα μπορέσει μια κοινωνία να οδηγηθεί στην ανεξαρτησία της. Έως τότε, οι εκλογές και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, δεν θα έχουν κανένα απολύτως νόημα.

Οπότε, ας χαλαρώσουμε λίγο με αυτή τη βαρετή επανάληψη της ίδιας κακόγουστης παράστασης, κι ας σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε υποχείρια του κάθε πολιτικού Μεσσία που εμφανίζεται στις οθόνες μας.

Σου αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι, από τη καλοκαιρινή μου μουσική λίστα, για τις ρέκλες δίπλα στο κύμα.

Από το μακρινό Αμστελόδαμο, με αγάπη,

Κώστας

(Φίλε Κώστα, έχω παρατηρήσει πια πως αποφεύγω τις πολλές συζητήσεις γιατί έχει γίνει μεγάλη ζημιά στα μυαλά των ανθρώπων και ταυτίζονται με τις απόψεις κυβερνήσεων και ολιγαρχών. Δηλαδή, ταυτίζονται με αυτούς που τους ξεσκίζουν τις ζωές. Η κοινωνία δεν θέλει να είναι ανεξάρτητη. Οι πολίτες θέλουν πατερούληδες. Θα μπορούσε να μας το αναλύσει και να μας το εξηγήσει αυτό ο Βασίλης. Βλέπεις μικρές τοπικές κοινωνίες στην Ελλάδα -που θα μπορούσαν να λύσουν μόνες τους τα περισσότερα από τα προβλήματά τους- να περιμένουν τη λύση από τους πολιτικούς ή τους μεγάλους επιχειρηματίες. Κι όταν τους λες πως έχουν και τα χρήματα και τους ανθρώπους να κάνουν αυτά που χρειάζεται ο τόπος τους, σε κοιτάνε σαν χάνοι. Άρα, δεν θέλουν να είναι ανεξάρτητοι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.