Κι εγώ πώς θα ζήσω, ρε φίλε;

Κομπανιέρο πιτσιρίκο,
Είπα στην αρχή να ασχοληθώ με την Ελλάδα και όσα ειπώθηκαν από πλευράς Κομισιόν, ότι έρχεται και το 4ο -θα πάθουν υπερκόπωση οι Έλληνες από τα πολλά μνημόνια- αλλά μετά σκέφτηκα πως ο χρεοκοπημένος δεν φοβάται τη χρεοκοπία, δηλαδή δεν μπορείς να χρεοκοπήσεις όταν έχεις ήδη χρεοκοπήσει· καλά, πρέπει να είναι όλοι τους επιστήμονες εκεί στις Βρυξέλλες.

Άντε, όλα τα έχουν σκεφτεί τα γατάκια οι Έλληνες.

Μετά έπεσα πάνω στις σκέψεις του Γρηγόρη, του Βασίλη, του Ηλία και του Κώστα, οπότε έχω κάποιες εύλογες απορίες, γιατί δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να αποφύγουμε αυτά που έρχονται και για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ενδέχεται να βρεθούν όλοι οι άνθρωποι αντιμέτωποι με τις ίδιες καταστάσεις ταυτόχρονα (πχ το 2050 ενδέχεται να μην υπάρχουν ψάρια στους ωκεανούς).

Γενικά, νομίζω πως λίγο-πολύ άρχισε να διαφαίνεται ότι ο κόσμος μόλις που άρχισε να καίγεται και πως κανείς δεν κρατάει μάνικα.

Ωραίες και οι κοινωνικοοικονομικές θεωρίες, αλλά πχ στη Σαχάρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί καμία.

Οπότε, ποιο το νόημα να κουνάς τη σημαία σου πέρα-δώθε σε έναν κόσμο που θα καίγεται;

Ποιο το νόημα να περηφανεύεσαι σαν το παγώνι για την σπουδαία σου καριέρα σε έναν κόσμο που θα καίγεται;

Και μάλλον, δεν θα είναι και πολύ έξυπνο, σε έναν κόσμο με δισεκατομμύρια απελπισμένους, να διαφημίζεις την περιουσία σου, εφόσον βέβαια δεν θα καίγεται μαζί τους και αυτή.

Βέβαια, αυτές είναι οι δικιές μου απορίες, καθώς η μεγάλη απορία των ανθρώπων σήμερα είναι τι θα γίνουμε χωρίς δουλειές.

Για να μην τρομάξω κανέναν προς το φινάλε, καλύτερα να το επαναλάβω και εγώ για να τρομάξετε από τώρα, να το ξεκαθαρίσω δηλαδή πριν ξεκινήσω -επειδή είναι ομολογουμένως δυσκοίλιο θέμα για τις σημερινές αποβλακωμένες κοινωνίες- πως τζάμπα σκάμε για το «πρόβλημα» της ανεργίας, δουλειές δεν πρόκειται να (ξανα)υπάρξουν.

Αυτό που προβληματίζει τους περισσότερους είναι πώς θα διατηρηθεί το εισόδημά τους χωρίς να υπάρχουν θέσεις εργασίας, παρότι σήμερα τουλάχιστον το 80% των εργαζομένων παγκοσμίως πληρώνονται με λιγότερα από 10 δολλάρια τη μέρα -κάπου 300 δολλάρια το μήνα-, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ.

Ωραίο δεν είναι που 8 στους 10 έχουν εξαθλιωθεί παρότι δουλεύουν, ενώ αντιθέτως οι άλλοι 2 νομίζουν πως ο λόγος που δεν έχουν εξαθλιωθεί είναι επειδή δουλεύουν;

Οπότε, το ζήτημα δεν είναι η εργασία/ανεργία.

Η φτώχεια είναι το πρόβλημα και επειδή συνήθως άνεργος σημαίνει φτωχός οι άνθρωποι έχουν μια τεράστια αυταπάτη πως η εργασία επιλύει το πρόβλημα της φτώχειας.

Ακόμα, όμως, και αν η εργασία παρουσιαστεί ως η μοναδική λύση στο πρόβλημα της φτώχειας, αντιμετωπίζουμε σήμερα μια αναπόφευκτη και μη αντιστρέψιμη τάση, εκείνη της αντικατάστασης των ανθρώπων-εργατών από αυτόνομες μηχανές-εργάτες.

Γιατί, κατ’ αρχάς, κανένας μας δεν μπορεί να βρει πιο γρήγορα από μια μηχανή -ούτε καν μέσα στη βδομάδα- την τετραγωνική ρίζα του 5.695.227.790 και ο μόνος λόγος που υπάρχουν άνθρωποι ακόμα στην γραμμή παραγωγής -ή σε άλλο λειτουργικό τμήμα μιας επιχείρησης- είναι πως ακόμα δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες μηχανές ή όσες υπάρχουν δεν είναι ακόμα γρηγορότερες ή φθηνότερες.

Η λέξη-κλειδί στην προηγούμενη πρόταση είναι «φθηνότερες».

Επιπρόσθετα, τα ρομπότ δεν χρειάζονται ούτε φαγητό, ούτε δικαιώματα, ούτε διάλειμμα για τουαλέτα, ούτε αεριζόμενο/κλιματιζόμενο χώρο, δεν συνδικαλίζονται, δεν κουράζονται να πάνε για ύπνο, δεν καταλαμβάνουν θέσεις πάρκινγκ και ουσιαστικά το μόνο που δεν κάνουν σήμερα οι ρόμποκοπ είναι να σκέφτονται μόνοι τους -χρειάζεται πολλές φορές ανθρώπινη παρέμβαση πχ κάποιος να εισάγει δεδομένα- αλλά ακόμα και αυτό είναι ζήτημα χρόνου, να επέλθει δηλαδή η περιβόητη τεχνητή νοημοσύνη, που ουσιαστικά θα καταργήσει την ανάγκη διεπαφής ανάμεσα στη μηχανή και στον άνθρωπο (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα αυτόνομα οχήματα).

Και όσοι νομίζουν πως το επάγγελμά τους είναι ασφαλές -άρα δεν κινδυνεύουν από τη φτώχεια, άλλη μια αυταπάτη παρεμπιπτόντως- καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν, καθώς δεν υπάρχει ούτε μια έρευνα που να μην υποδεικνύει πως -στο άμεσο ή λιγότερο κοντινό μέλλον- δεν θα είναι παρά πλήρης η αυτοματοποίηση της εργασίας.

Και μην ακούσω το επιχείρημα πως οι εταιρείες πρέπει να ενδιαφερθούν για τους ανθρώπους γιατί, σε περίπτωση που το αγνοούμε, καπιταλισμό έχουμε και ο καπιταλισμός σημαίνει ένα πράγμα πρωτίστως -αλλιώς δεν είναι καπιταλισμός- την μεγιστοποίηση των εταιρικών κερδών.

Λυπάμαι, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, πολύ απλά χάσαμε· αν και είμαστε τόσο χαζοί που δεν βλέπουμε ότι νικήσαμε, καθώς το αναπόφευκτο τέλος της ανθρώπινης εργασίας συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της κοινωνίας μας, με ή χωρίς καπιταλισμό.

Πάντως, και άλλο σύστημα να είχαμε, δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει αυτή η βλακώδης πεποίθηση ότι οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν για να ζήσουν.

Άλλωστε, το πρόβλημα είναι άλλο -για να ξαναγυρίσουμε εκεί που άρχισα- ότι η εργασία είναι το μοναδικό, αυτή τη στιγμή, μέσο βιοπορισμού των ανθρώπων και -ακόμα χειρότερα- η 4η βιομηχανική επανάσταση, που ήδη ξεκίνησε, συντελείται με γρηγορότερους ρυθμούς απ’ όσο κινούμαστε συνήθως, οπότε οι άνθρωποι πιαστήκαμε πάλι απροετοίμαστοι, ανίκανοι σε μεγάλο βαθμό να αναλογιστούμε μέχρι τώρα, πως στην ουσία δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα για το αν τα ρομπότ θα μας πάρουν τις δουλειές.

Μας τις έχουν ήδη πάρει.

Και ακόμα και αν δεν αντικατασταθούν όλοι και κρατήσουν μερικούς, έτσι για να σπάνε πλάκα με το πόσο άχρηστοι θα είμαστε συγκριτικά με τα ρομπότ, ακόμα και τότε, ζήτημα να απασχολείται σε θέσεις εργασίας ο μισός πλανήτης, μην πω το ¼.

Ώπα, κάτσε, τι λέω, αυτό συμβαίνει ήδη.

Από τους 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους που έχουν βγει στην αγορά εργασίας παγκοσμίως, πάνω από 200 εκατομμύρια είναι άνεργοι, ενάμισι δισεκατομμύριο άνθρωποι δουλεύουν ημιαπασχόληση ή σε εποχικές δουλειές και λιγότεροι από 2 δισεκατομμύρια δουλεύουν πλήρες ωράριο, ενώ σε θέματα μισθών αφήστε το καλύτερα, καθώς το είπα παραπάνω τι ψυχή έχουν 10 αναθεματισμένα δολάρια.

Και ειλικρινά τώρα, ποιος θα δημιουργήσει τις «απαιτούμενες» 100 ή 500 εκατομμύρια θέσεις -όπως εκτιμάται για να έχουν δουλειά όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο- και τις επιπρόσθετες άλλες τόσες για να έχουν όλοι καλοπληρωμένη δουλειά;

Πώς θα γίνει αυτό τα επόμενα χρόνια, σε ποιον πλανήτη και με ποιον σκοπό;

Να μην γκρινιάζουν οι προλετάριοι;

Ή μήπως για να εκπληρώνουν τις ηλίθιες προεκλογικές τους υποσχέσεις οι αχυράνθρωποι που παριστάνουν τους πρωθυπουργούς παγκοσμίως;

Και ποιος θα αναλάβει το κόστος των νέων θέσεων εργασίας;

Οι επιχειρήσεις, τα κράτη ή οι αγορές που δεν τις χρειάζονται πια;

Αλλά, ξαναλέω, το πρόβλημα είναι ότι έχουμε επενδύσει πάνω στις καριέρες μας τα πάντα, μέχρι που κάποιοι νομίζουν ότι έτσι ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε η ζωή.

Όλη η ζωή μας σήμερα συνοψίζεται, άλλωστε, σε μια μόνο λέξη: δουλειά.

Αν και κάποιοι, λιγοστοί προς το παρόν, άρχισαν ήδη να το συνειδητοποιούν -πως η εργασία δεν πάει χέρι-χέρι με την ευημερία ή με τα ανθρώπινα δικαιώματα- και πάλι δεν υπάρχει περίπτωση να δεις σήμερα αντιεργατικά πανό σε διαμαρτυρίες, καθώς οι θέσεις εργασίας παραμένουν βασικό αίτημά μας, ενώ κάποιοι σκέφτονται να ορθώσουν ανάστημα στα …ρομπότ.

Για όσους, πάντως, νομίζουν ότι μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην τεχνολογική πρόοδο, θα ήθελα να μας πουν ποια είναι η τελευταία φορά που χρησιμοποίησαν έστω ένα από τα ακόλουθα: κάρο, υπολογιστή με λυχνίες, φωνογράφο, φωτογραφική με πλάκες (ξέρετε, αυτή με το πανί), γουόκμαν, σκάφη για να πλύνουν τα ρούχα τους, να έγραψαν ένα κείμενο χρησιμοποιώντας φτερό κότας συν ένα δοχείο μελάνι, να είδαν ταινία σε βιντεοκασέτα, να πήγαν φιλμ στο φωτογράφο για εμφάνιση, να χρησιμοποίησαν δημόσιο καρτοτηλέφωνο ή έστω μια αναθεματισμένη γραφομηχανή.

Κανείς, ε;

Σαν σύγχρονοι Λουδίτες, οι οποίοι στην απαρχή της βιομηχανικής επανάστασης σαμποτάραν τις μηχανές μην τους πάρουν τις δουλειές, να ‘μαστε τώρα και εμείς με τις ίδιες ανούσιες και αδιέξοδες αυταπάτες· μέχρι να μας ξεπεράσουν οι εξελίξεις, για εκατομμυριοστή φορά.

Καλό να τελειώνουν, λοιπόν, αυτές οι αυταπάτες, μαζί και οι δικιές μου, γιατί προσωπικά δεν βγάζω πια άκρη με τους ανθρώπους. Την μια διαδηλώνουν μην και κλείσει το ορυχείο στην περιοχή τους και την επομένη κλείνει νοσοκομείο και απλά είναι Τρίτη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του πλανήτη, τα κυρίαρχα θέματα -ανάμεσα στους υποψήφιους και τους ψηφοφόρους- είναι τα λεφτά, οι φόροι και η εργασία.

Η μαγική λύση σε όλα μας τα προβλήματα, δουλίτσα και λεφτουδάκια, οπότε, αφού αυτή είναι η λύση για τον κόσμο μας, τότε το πρόβλημα πρέπει να είναι πολύ ηλίθιο.

Πάντως σε μια ανθρώπινη κοινωνία, οι άνθρωποι είναι σημαντικότεροι από τα υλικά πράγματα.

Σε μια υλιστική κοινωνία, σαν τη σημερινή, σημαντικότερα είναι μια βιτρίνα και ένα μάτσο άχρηστα κοσμήματα.

Ο καπιταλισμός ήταν αδιαμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής, αλλά το έργο μας έχει και δισεκατομμύρια γκεστ σταρ ρόλους, άλλωστε βάζουμε και εμείς το ποδάρι μας να σπάσουμε κεφάλια, δεν τα κάνει όλα μόνος του ο ρημάδης.

Γιατί ωραία όλα αυτά που λέμε, βρε παιδιά, ωραίες και οι συζητήσεις γύρω από τα συστήματα και την ανθρώπινη πρόοδο, τον Μαρξ και την τεχνητή νοημοσύνη και την εργασία -που προσφέρουν πρόσφορο έδαφος για προβληματισμό- αλλά νομίζω παραβλέπουν συχνά την βασικότερη μεταβλητή, τον μέσο άνθρωπο στον οποίον απευθύνονται, that little fucker, που θα έλεγε ο Κάρλιν.

Κάποιος πρέπει και να τα εφαρμόσει όλα αυτά που ονειρεύονται κάποιοι άλλοι και πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο μέσος άνθρωπος δεν ξέρει πού πάν’ τα τέσσερα -συμπεριλαμβάνω και εμάς- γιατί κανείς δεν ζει μπροστά από την εποχή του.

Μην απορούμε, λοιπόν, συνέχεια που όλες οι θεωρίες κάπου σκάνε οι ρημάδες, λες και δεν ξέρουμε πού σκάνε.

Μήπως πάνω μας;

Σιχάθηκα πραγματικά να βλέπω μικρομεσαίους ή μεγαλομεσαίους ανθρώπους να κυνηγάνε όλο και μεγαλύτερα κέρδη, όλο και μεγαλύτερα σπίτια, όλο και ταχύτερα αυτοκίνητα και όχι μόνο να μην νιώθουν άπληστοι, αλλά να νιώθουν πως τα αξίζουν κιόλας επειδή τα… δούλεψαν, να οπλίζονται σαν αστακοί μέσα στα βαρετά σπίτια τους -μην τους πάρουν οι ληστές τα δεκάδες άχρηστα πράγματα που έχουν συσσωρεύσει όλα τα χρόνια- και να κουνάνε και οι ανεκδιήγητοι το δάχτυλο στους φτωχούς μετανάστες- των οποίων τις χώρες έχουμε καταδυναστεύσει και συνεχίζουμε να λεηλατούμε καθημερινά και ανελλιπώς- μόνο και μόνο γιατί ο εκάστοτε δούλος έχει την μεγαλύτερη ανάγκη απ’ όλους να νιώθει γαμάτος.

Εμπρός της γης οι κολασμένοι, πλουτίστε πριν τον διπλανό σας!

Ένα πανέμορφο στατιστικό στοιχείο που δίνει μια γρήγορη εικόνα του κόσμου μας: το 12% του πληθυσμού καταναλώνει το 87% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων, αλλά τα κουτά παιδιά της Δύσης νομίζουν πως τα ρομπότ θα οξύνουν τις ήδη οξυμένες κοινωνικές ανισότητες.

Κάποιοι, μάλιστα, θεωρούν μη αναστρέψιμη την σημερινή, συνολική κατάσταση της ανθρωπότητας και έφτασαν να μιλάνε για την ανάγκη να μετοικήσουμε άλλους πλανήτες -δηλαδή πήραν πρέφα ότι είναι πολλά τα χεράκια πάνω από τα κόκκινα κουμπάκια-, καθώς δεν χωράει η Γη τόση σοφία και λέμε να την μεταδώσουμε στο υπόλοιπο διάστημα.

Γιατί φταίει η κουρασμένη φύση που, ενώ οι άνθρωποι παράγουμε 1,5 φορά το φαγητό που έχει ανάγκη ο σημερινός πληθυσμός, άλλοι τρώνε με 10 κουτάλια και πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ψωμολυσσάνε.

Βασικά, δεν χρειάζεται καν να αλλάξουμε πλανήτη -τρόπο ζωής πρέπει να αλλάξουμε- και ειλικρινά τώρα, το καλύτερο που σκεφτήκαμε, μετά τις ανοησίες που κάνουμε εδώ και δυόμισι αιώνες, από την απαρχή της βιομηχανικής επανάστασης -και την έναρξη της καύσης ορυκτών καυσίμων- μέχρι σήμερα, είναι στο στυλ «λερώσαμε αυτό το ποτάμι, πάμε στο δίπλα»;

Σαν τον πυρομανή που καίει το σπίτι του και μετακομίζει σε άλλο, χωρίς να αλλάξει συνήθειες.

Θα το κάψεις και αυτό, μεγάλε.

Δεδομένου, λοιπόν, ότι οι επερχόμενες εξελίξεις είναι κάτι παραπάνω από δεδομένες, οι άνθρωποι θα έπρεπε το λιγότερο να επιδιώξουμε το σταθερό, δια βίου, βασικό ενιαίο εισόδημα -μια εξαιρετική ιδέα από τον 16ο αιώνα παρακαλώ- που θα παρέχεται άνευ εργασίας, παράλληλα με την παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους -στις ΗΠΑ δεν έχουμε καν εθνικό σύστημα υγείας-, δωρεάν παιδείας, δωρεάν μέχρι και το γάλα της μάνας μας, πόσω μάλλον το σπίτι που θα μένουμε -μιας και πήραμε φόρα με το εισόδημα, γιατί όχι και τα υπόλοιπα;

Με όλα αυτά λογικά θα επιλυόταν το «πρόβλημα» της ανεργίας, ο βιοπορισμός όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως κοινωνικής «ομάδας» -άλλη μια εφεύρεση για να διαχωρίζουν τους ανθρώπους-, δεν θα χρειαζόταν ούτε καν η σύνταξη που μέχρι να την πάρεις πέθανες, ενδεχομένως δεν θα είχαμε άστεγους και πού ξέρεις, μπορεί και να μαθαίναμε επιτέλους τι άλλο σκατά κάνει το μυαλό μας εκτός από λογαριασμούς και ψώνια.

Ακόμα και να μην θέλουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να εξομαλυνθούν οι ολοένα και σοβαρότερες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, καθώς το μεγάλο αδιέξοδο δεν είναι η αυτοματοποίηση ή όχι της εργασίας, αλλά πως για να υπάρξει δυτικός τρόπος ζωής πρέπει να στερέψει το σύμπαν.

Νομίζω θα γίνεται όλο και πιο αντιληπτό.

Η δε κλιματική αλλαγή είναι απλά το αναπόφευκτο σύμπτωμα του καταναλωτισμού που προάγει.

Για παράδειγμα, αν κατανάλωνε όλος ο πλανήτης όπως εμείς οι Αμερικάνοι, θα θέλαμε κάπου 14 πλανήτες σαν τη Γη.

Ακόμα και αν το περιορίσετε ανάμεσα σε μας και στην Κίνα -με την οποία κονταροχτυπιόμαστε για το ποιος θα διαλύσει τον πλανήτη πρώτος- δεν φτάνουν ούτε 9 να είχατε.

Επειδή τόσοι πλανήτες δεν υπάρχουν καν στο ηλιακό μας σύστημα, θα πρότεινα να ετοιμάζουμε βαλίτσες, κρίμα να καούμε μαζί με εκείνους που νομίζουν πως όλα θα πάνε καλά και που νομίζουν ότι αυτό που λείπει σήμερα στον πλανήτη είναι περισσότερη ανάπτυξη.

Κοινώς -και με το παρντόν- we are in deep shit.

Πάντως, σας αρέσουν δεν σας αρέσουν όλα αυτά τα αντιδημοφιλή που γράφω, τουλάχιστον εσάς που συνεχίσατε να διαβάζετε ως εδώ, πρέπει να παραδεχθούμε έστω κάποτε, έτσι για το γαμώτο, για να επιστρέφουμε σιγά-σιγά στο αρχικό θέμα, πως η εργασία είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο της δουλοκτητικής κοινωνίας.

Βέβαια, ευελπιστώ, πως δεν είμαι και τόσο αφελής ώστε να μην ξέρω τι εξυπηρετεί στην πραγματικότητα η μισθωτή εργασία· βασικά η ανθρώπινη εργασία στο σύνολο της.

Η εργασία ουσιαστικά διατηρεί ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας, δεν είναι τόσο μέσο βιοπορισμού που νομίζουμε, όσο μέσο συναλλαγής με την εκάστοτε εξουσία, ενώ προάγει -όσο κανένας άλλος θεσμός- το ιερό και όσιο της εκμετάλλευσης: την ιεραρχία.

Είναι μια συμφεροντολογική, «ανταποδοτική» σχέση ανάμεσα στον εκμεταλλευτή και στον εκμεταλλευόμενο και, συνοπτικά, είναι ο καλύτερος τρόπος να διανείμεις άνισα τον παραγόμενο πλούτο και τίποτε περισσότερο.

Ή, όπως έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναντ Σω, «ο κόσμος αποτελείται από τους τεμπέληδες που θέλουν να έχουν λεφτά χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους έτοιμους να δουλεύουν χωρίς να πλουτίσουν».

Οπότε, ποιον θα εκμεταλλεύονταν μετά οι μεγαλοαστοί και πώς θα είχαμε κατάστημα κάπου στη γη;

Πώς θα ένοιωθε αυτοεκτίμηση ο κυρ Μέντιος, αν δεν είχε καλύτερη δουλειά από τον κυρ Παντελή;

Και πώς θα υπάρχει καπιταλισμός, ή γενικά πλουτισμός, χωρίς ανθρώπινη εκμετάλλευση;

Δεν είναι τυχαία τα δεκάδες άρθρα στην Washington Post, στην WSJ, στους NYT, στο Forbes και αλλού -όπως επίσης και οι προσωπικές εκτιμήσεις τραπεζιτών, οικονομολόγων, καθηγητών και δεκάδων άλλων- πως η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί και να οδηγεί στον κομμουνισμό (ή αν προτιμάτε στο τέλος του καπιταλισμού).

Ο κεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας, είπε τον περασμένο Απρίλιο, το εξής και δεν νομίζω πως άφησε πολλές αμφιβολίες τι εννοεί:

«Αν αντικαταστήσουμε τις υφαντουργίες με πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης, τις ατμομηχανές με αυτοδίδακτες μηχανές και το Twitter με τον τηλέγραφο, τότε έχουμε ακριβώς τις ίδιες δυναμικές που υπήρχαν πριν 150 χρόνια όταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.»

Μπουμ.

Επίσης, η εργασία είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρατάς τους ανθρώπους απασχολημένους, δηλαδή η εργασία αποβλακώνει (ή απελευθερώνει την προϋπάρχουσα βλακεία).

Πάρτε και λίγο Αριστοτέλη: «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά, όσο και η συνεχής απασχόληση μέχρι το θάνατό τους σε άχρηστα, ανούσια και ανωφελή επαγγέλματα.»

Ναι, πρόσθεσα κάτι στο τέλος για να το κάνουμε λίγο πιο επίκαιρο και αν δεν του αρέσει -του Αριστοτέλη- να έρθει να με βρει.

Γι’ αυτό, το βασικό εισόδημα συναντά και αντιδράσεις από την ελίτ, καθώς μπορεί να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο των δούλων, οι οποίοι, βέβαια, αντί να ζητούν λιγότερες ώρες δουλειά, έφτασαν να λένε «δουλειά να ‘ναι και ας σπάω πέτρες».

Μάλλον γι’ αυτό το λόγο απέτυχε και αποτυγχάνει συνεχώς η εργατική τάξη.

Γιατί παραείναι εργατική.

Σχεδόν οι πάντες, όλα τα χρόνια, σε όλο τον κόσμο -είτε είναι άνθρωποι της εργατιάς είτε φιλελεύθερες χαζογκομενίτσες του Μηλιώνη- ασχολούνται κυρίως με τα επιδόματα, τον κατώτατο μισθό, τις συντάξεις, τα μερίσματα, τα μπόνους, δηλαδή με οικονομικές παροχές που δίδονται υπό προϋποθέσεις σε συγκεκριμένη πάντα μερίδα του πληθυσμού.

Δηλαδή, επιδιώκουμε την επίτευξη ή την διατήρηση μιας οικονομικής σχέσης με αυτούς που δεν το ‘χουν σε τίποτα να ανοίξουν τρύπες στη γη και να μας πετάξουν μέσα.

Δηλαδή, διεκδικούμε εκεί που μας πλακώνουν στα κλωτσομπουνίδια, να μας δίνουν και ένα χαδάκι πού και πού.

Άντε γιατί τα παίρνω, να τις βράσω τις κοινωνικές συμφωνίες μας, που το μόνο που πετυχαίνουν είναι μια πρόσκαιρη κοινωνική ειρήνη, αλλά για μερικούς από εμάς, οπότε μετά το αλισβερίσι με την εξουσία κάποιοι γίνονται ζητιάνοι περιωπής και οι υπόλοιποι σκέτο ζητιάνοι και ξανά από την αρχή, ξανά οι ίδιοι αγώνες, τα ίδια αιτήματα, τα ίδια διαχρονικά αδιέξοδα και εμπρός λαέ άντε σκύψε πάλι το κεφάλι.

Και επειδή με το να δουλεύουμε, δεν αλλάξαμε ποτέ -πραγματικά ούτε μια φορά στην ιστορία- τον κόσμο (όλες οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές έγιναν όταν οι άνθρωποι αρνήθηκαν να εργαστούν ή να συμμορφωθούν), μάλλον το εργατικό κίνημα πρέπει να παραιτηθεί και να το ρίξει στην ξάπλα και να αναρωτηθεί, έστω κάποτε, ποιοι έχουν κάτι να χάσουν αν καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία ή αν οι άνθρωποι κοπροσκυλιάζουν.

Τα λέω αυτά επειδή ακούω όλο και πιο συχνά ανθρώπους της διπλανής πόρτας να μου αγχώνονται με πτώσεις μετοχών, με τα ανόητα οικονομικά των ακόμα πιο ανόητων κρατών τους ή αν θα υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας τον άλλο μήνα και μου ‘ρχεται να αλλάξω πλανήτη, γιατί χώρες το δοκίμασα και ησυχία δεν βρήκα.

Αντί για μια χαρούμενη και ξένοιαστη (και το πιθανότερο μοναδική) ζωή, εμείς εκεί, κολλημένοι στη δουλειά, στα λεφτά και στα στρατηγικά παιχνίδια των μεγάλων, που λογικό είναι -από τη στιγμή που γεννήθηκαν μέσα στα λεφτά- να ξέρουν μόνο από λεφτά. Μας είδα κι εμάς, πόσο εναλλακτικοί είμαστε.

Αλλά, σ’ αυτό το σημείο δεν θα ‘πρεπε να μας κάνει τίποτα εντύπωση, καθώς η ιδιωτεία βασιλεύει απ’ άκρη σ’ άκρη, σε βαθμό που σχεδόν επισφραγίζει τις εξελίξεις τα επόμενα χρόνια και από την στιγμή που ο κόσμος μόλις που άρχισε να καίγεται -και όχι μόνο δεν κρατάει κανείς μας μάνικα- αλλά οι περισσότεροι ψάχνουν σε ποιο μέρος θα μεταναστεύσουν, ώστε να είναι ασφαλείς από την επερχόμενη λαίλαπα, τότε μάλλον λέω να αρχίζω να σκάβω, γιατί να πετάω δεν ξέρω.

Στο μεταξύ τόσες προσευχές, τόσα κέρματα στα πηγάδια των ευχών, τόσα πτυχία, δάνεια και τόσες καριέρες και ο κόσμος πάει κατά διαόλου, φαντάσου να μην προσευχόμασταν και να μην δουλεύαμε σκληρά δηλαδή.

Μην απορούμε, λοιπόν, που ακόμα και σήμερα παρελαύνουν ιερά λείψανα, στρατιωτικές μεραρχίες, ακροδεξιοί λόχοι ή κάθε τι άλλο που ζέχνει θάνατο στους βρώμικους δρόμους μιας τενεκεδούπολης.

Κάποιος ή κάτι, άλλωστε, πρέπει να υπενθυμίζει στους κοινούς θνητούς, ότι αύριο το πρωί πρέπει να πάνε στη δουλειά, γιατί αλλιώς θα …πεθάνουν.

Ναι, είναι τόσο ηλίθιο όσο ακούγεται.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, άλλωστε, είπε κάποτε πως η δουλειά είναι το καταφύγιο εκείνων που δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους.

Οπότε, πώς ακυρώνονται όλα όσα έγραψα;

Με μια και μόνο ερώτηση: «κι εγώ πώς θα ζήσω, ρε φίλε;»

Με εκτίμηση,

Άρης

(Φίλε Άρη, είσαι θεός. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.