Πρώτη επαφή
Γειά σου πιτσιρίκο!
Πρώτη φορά στρώθηκα να σου γράψω, πράγμα που ήθελα να το κάνω εδώ και καιρό αλλά η γραπτή (και τηλεφωνική) επικοινωνία δεν είναι η αγαπημένη μου μέθοδος συναναστροφής. Στην Γερμανία, όμως, που μένω τα τελευταία επτά χρόνια, είναι η βασική μέθοδος για να μπορέσω να νοιώσω “κοντά” μου τους δικούς μου ανθρώπους, που άφησα πίσω, και η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα.
Ανθρώπους που αγαπούσα και αγαπάω σαν αδερφούς μου -και αυτοί ελπίζω εμένα ακόμα χαχαχα- αλλά η άτιμη η απόσταση σε απομακρύνει.
Τα προβλήματα των άλλων δυστυχώς δεν φαίνονται τόσο σημαντικά από 2000 χιλιόμετρα μακρυά, ούτε και -έστω- οι κουβέντες παρηγοριάς μου φαίνονται να έχουν τόση αξία και υπόσταση, όχι τουλάχιστον τόση όση θα είχαν, αν λεγόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο.
ΟΚ, κομμένο το μελό, καλοκαίρι έχουμε με 36 βαθμούς ακομα και στην Νυρεμβέργη αλλά δεν τις μπορώ τις άτιμες τις πισίνες με χλώριο. Σε ψαροχώρι γεννήθηκα και τα καλοκαίρια δυο φορές την εβδομάδα έκανα μπάνιο στο ντουζ, καθώς για μένα δεν υπάρχει ομορφότερη -και πιο ερωτική- μυρωδιά απο αυτή του αλατιού πάνω στο σώμα.
Βασικά, σου γράφω για τρεις λόγους:
Πρώτος, για να αποχαιρετήσω τον ΝΙΖ, έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν γνώρισα/άκουσα, αλλά μόνο με τα γραπτά του μας έδειξε το μεγαλείο του να είσαι σκεπτόμενος και ενεργός άνθρωπος, με γνώμονα και την προσφορά στα κοινά, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας (και μπόρεσε ο άτιμος!).
Δεύτερος, για να σε “ξεκουράσω” από την “υποχρέωση” του να ανεβάζεις δικά σου κείμενα καθε τρεις και λίγο, για εμάς το αδηφάγο κοινό. Αν και βέβαια πρέπει να είναι χρονοβόρα διαδικασία το να διαβάζεις, επιμελείσαι και στο τέλος να ανεβάζεις τα κείμενα των αναγνωστών σου.
Τρίτος και καλύτερος για να σε ευχαριστήσω που υπάρχεις. Έτσι απλά! Χωρίς αστεία όμως.
Πρωτογνώρισα το μπλογκ σου νομίζω στα τέλη της αθωότητας, γύρω στο 2007. Δυστυχώς όχι της δικιάς μου αθωότητας, αλλά της ροζ τσιχλόφουσκας που μας είχε τυλίξει και έγινε πράσινη χολέρα.
Για να ακριβολογώ, μπλε ήταν τότε και μάλλον τύφος. Είχα κολλήσει μαζί σου, νιώθοντας ότι ένας τύπος πληκτρολογεί με ψυχιατρική ακρίβεια συναισθήματα και ιδεές που ήταν παραχωμένα ανάμεσα στην απολιτίκ συνειδητότητά μου και στις εφήμερες (και αν) απολαύσεις μου!
Αλλά χωρίς αστεία τώρα, στα κείμενά σου ανήκει κατά πολύ η αποφασή ΜΟΥ -το μου με κεφαλαία για να τονίσω το ότι είναι δικιά μου η απόφαση, οριζόντια και κάθετα και ποτέ δεν θα σου ζητήσω τα ρέστα αλλά, αν τα κονομήσω, θα σε καλέσω, αν θέλεις, να έρθεις στην Νυρεμβέργη ή στο χωριό μου που μάλλον θα σου αρέσει καλύτερα, όπως και εμένα κατά βάθος, και όπως βλέπεις πλατειάζω και δεν μου αρέσει το ότι όλα αυτά τα συναισθήματα που εκφράζω γραπτώς να μην τα υποστηρίζω με τις κινήσεις του σώματός μου, με τις εκφράσεις του προσώπου μου για να γίνω απόλυτα κατανοητός ως προς το πάθος και την ειλίκρίνεια τους, yeah!-να μετακομίσω στο εξωτερικό.
Πολύ απλά, με διεστραμμένη νηφαλιότητα έβλεπες μπροστά και εγώ επίσης οσμιζόμουν ότι η κατάσταση θα πήγαινε εκεί που πήγε.
Και με τίποτα δεν ήθελα να ξοδέψω το υπόλοιπο της ζωής μου σε μία τελματωμένη μιζέρια, ζώντας σαν πεταλούδα με ορίζοντα να βγει η μέρα και βλέπουμε για αύριο, βλέποντας αγαπημένους ανθρώπους να λυγίζουν, να αλλάζουν, να απομακρύνονται.
Νομοτελειακά, αυτή θα ήταν και η δική μου μετάλλαξη.
Για να σου πω την αλήθεια, καθυστέρησα την αναχώρησή μου κατα ένα χρόνο, έφυγα -με την γυναίκα μου- το 2012 αντί το 2011, καθώς είχα μια κρυφή ελπίδα τότε ότι ο άγουρος ΣΥΡΙΖΑ, αν κέρδιζε τις εκλογές, θα επιδίωκε την ρήξη.
Γι’ αυτό λοιπόν, ένα ευχαριστώ εκ βαθέων.
Είμαι πεπεισμένος ότι είμαστε πολλοί αυτοί που εμπνευστήκαμε, προβληματιστήκαμε και πήραμε δύναμη από εσένα όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω να το σκέφτεσαι πότε πότε και να σου δίνει έστω λίγο κουράγιο να συνεχίζεις να είσαι αυτός που είσαι.
Ελπίζω να ξαναβρώ την όρεξη να καθίσω τόση ώρα στον υπολογιστή να σου ξαναγράψω, ανατρέχοντας κάθε τρεις και λίγο στο google να τσεκάρω, αν έγραψα κάθε λέξη αμφισβητούμενης γραμματικής σωστά.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να σου γράψω, με βασικό το κάλεσμά σου στους νεομετανάστες για τις εμπειρίες προσαρμογής και ενσωμάτωσης, αλλά ο σημαντικότερος θα είναι πάντα του ναρκισσισμού, αν το δω δημοσιευμένο!
Χαχαχχαχαχχαχχχα
Εις το επανιδείν!
Jimmy
(Αγαπητέ φίλε, δεν με εντυπωσιάζει ότι πολλοί σπό τους αναγνώστες του μπλογκ έφυγαν στο εξωτερικό. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι πολλοί κράτησαν και στο εξωτερικό τη συνήθεια να διαβάζουν το μπλογκ και κάποιοι μου γράφουν πως μόνο από το μπλογκ ενημερώνονται για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Επίσης, πάρα πολλοί επικοινώνησαν μαζί μου, αφού έφυγαν. Πριν, δεν το είχαν κάνει. Φυσικά, και μου δίνουν κουράγιο οι αναγνώστες του μπλογκ. Άλλωστε, αυτοί ήταν που με έσωσαν και δεν κατέληξα σε κάποιο ΜΜΕ των ολιγαρχών να σιχαίνομαι τον εαυτό μου και να αρρωστήσω. Γι’ αυτό τους ευγνωμονώ. Ναι, καλύτερα να με καλέσετε στο χωριό σας. Δεν την μπορώ τη βόρεια Ευρώπη· είμαι μεσογειακός τύπος, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Τουρκία, εκεί στα παράλια του νότου μου αρέσει πιο πολύ. Να είστε πάντα καλά. Και να μου γράψετε ξανά. Την αγάπη μου. Και στην καλή σας.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.