Ξέραμε
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Ποιο κλίμα τώρα, εμείς ασχολούμαστε με την αποπομπή του Τραμπ που είναι πιο σημαντική.
Εν πάση περιπτώσει, είναι ξεκάθαρο, περισσότερο από ποτέ, πως ο καπιταλισμός δεν θα λύσει το πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε.
Η λύση που προβάλλει η εξουσία στην κλιματική αλλαγή είναι κάτι βλακώδη μέτρα αναχαίτισης των κατά τόπους κρίσεων:
– Τείχη για να αποτραπεί η συσσώρευση όλων των ανθρώπων στις δυο-τρεις ασφαλείς γωνίες του πλανήτη (αποφυγή δηλαδή του κοινωνικού πανικού).
– Αναχώματα για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, όπου συμφέρει φυσικά, πχ στο Μαϊάμι.
-Περιορισμούς στην ιδιωτική χρήση πλαστικών και μεθόδους ανακύκλωσης.
-Αντικατάσταση των βενζινοκίνητων οχημάτων με ηλεκτροκίνητα.
-Αιολικά πάρκα, ηλιακά πάνελ στα σπίτια, γεωθερμία, προτίμηση στο φυσικό αέριο έναντι στο λιγνίτη ή στο μαζούτ.
Πουθενά δεν πρόκειται να δείτε μέτρα για τον περιορισμό της σπατάλης ή πλαφόν στον πλουτισμό.
Δεν μιλάμε, φυσικά, για τις εξυπνάδες τύπου Μπάμπη περί αύξησης της τιμής του νερού ως λύση στην… σπατάλη του.
Άλλωστε, ακόμα και αν συμφωνούσες μαζί του, υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα στην «σκέψη» του: αυτός που έχει λεφτά θα συνεχίσει να σπαταλάει μέχρι όσο αντέχει η τσέπη του.
Και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω την «λογική» της ελίτ, που νομίζει πως μπορεί να ευδοκιμήσει σε έναν κόσμο που θα καίγεται, διαφημίζοντας μάλιστα αυτή την «επιτυχία» σε δισεκατομμύρια απελπισμένους.
Στον τυχόντα όλεθρο -επίτηδες λέω τυχόντα-, άλλωστε, θα πεθάνουν και οι πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έχουν να χάσουν τα περισσότερα.
Αυτή τη στιγμή η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας της Γης είναι στον 1 βαθμό Κελσίου και κάτι (1.1οC) από το 1880, αλλά χρειάστηκαν λιγότερο από τα τελευταία 20 χρόνια για να ανέβει μισό βαθμό.
Κατά τη γνώμη των επιστημόνων, μετά τους 2 βαθμούς η κλιματική αλλαγή είναι μη αναστρέψιμη και ουσιαστικά μιλάμε πια για άλλα πράγματα.
Δηλαδή, λογικώς εχόντων των πραγμάτων, μας μένουν λιγότερο από 40-50 χρόνια μέχρι το σημείο μηδέν.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το διοξείδιο του άνθρακα θέλει περίπου 30 χρόνια για να επιδράσει στην ατμόσφαιρα.
Συνεπώς, τα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα είναι από τις εκπομπές της δεκαετίας του ’90· άρα, ακόμα και αν μηδενίσουμε τώρα τις εκπομπές, τα επόμενα 30 χρόνια θα συνεχίσουμε να βλέπουμε άνοδο της θερμοκρασίας.
Οι συνθήκες του Κιότο και του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, δεν ήταν τίποτε άλλο από τους γνωστούς ηλίθιους τεχνοκράτες που προσπάθησαν να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση· αποδεκτή γι’ αυτούς δηλαδή και τα αφεντικά τους.
Τα ημίμετρα που αποφάσισαν δεν επαρκούν.
Είναι σαν να λες σε κάποιον να σταματήσει να πατάει πάνω στο τζάμι γιατί δεν αντέχει τόσο βάρος και αυτός να σου απαντάει «θα πατάω στις μύτες μου τότε».
Το χειρότερο, μέσα σε όλα, είναι πως η άνοδος της θερμοκρασίας της Γης διαπιστώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, η σύνδεση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα με την άνοδο αυτή τη δεκαετία του ’30, ενώ από τη δεκαετία του ’60 οι επιστήμονες άρχισαν να προειδοποιούν για το κλίμα.
Συνεπώς, δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος πως υπάρχει μια πλήρης αδιαφορία -και λογικό είναι-, αφού είναι αδύνατον να λύσει το πρόβλημα αυτός που το δημιούργησε.
Για παράδειγμα, οι επιστήμονες μιλάνε για πλήρη παύση της καύσης ορυκτών καυσίμων.
Είμαστε τόσο αφελείς που πιστεύουμε ότι η βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας, για παράδειγμα, θα πει «ΟΚ, θυσιάζω την σημαντικότερη πηγή των κερδών μου»;
Δυστυχώς, τα κέρδη είναι σημαντικότερα από τις ζωές των ανθρώπων.
Αυτό είναι ο καπιταλισμός, στην τελική: το ιδιωτικό κέρδος.
Και όποιος δεν το καταλαβαίνει σήμερα, δύσκολα θα το καταλάβει αύριο.
Για παράδειγμα, αν θέλουμε να γλιτώσουμε τα χειρότερα, ένα πρώτο βήμα είναι να πετάξουμε το υπάρχον οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο στα σκουπίδια· αν μη τι άλλο, μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον οι δισεκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών -ανάμεσα τους και πυρηνικά απόβλητα- που δημιούργησε η καταναλωτική κοινωνία που δόμησε ο καπιταλισμός.
Δηλαδή, για να μην το πηγαίνω γύρω-γύρω, να καταργηθεί η εργασία και να καταλήξει η ανθρωπότητα σε άλλο τρόπο βιοπορισμού (προφανώς μιλάω για το βασικό εισόδημα).
Ξεροί όλοι μόλις το ακούνε.
Γέμισε αυτός ο κόσμος με ηλίθιους που θέλουν να πλουτίσουν χωρίς να δουλεύουν και άλλους ηλίθιους που θέλουν να δουλεύουν χωρίς να πλουτίσουν, οπότε να ξεμπερδεύουμε και με τις δυο κατηγορίες, αν γίνεται παρακαλώ.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά να γίνει αδύνατος ο υπερκαταναλωτισμός, κάτι που θα γίνει αρκετά ευκολότερο όταν δεν θα σκοτώνονται δισεκατομμύρια άνθρωποι για να παράγουν τεράστιες ποσότητες προϊόντων· ενημερωτικά, πάνω από το 1/3 της τροφής που παράγεται κάθε χρόνο πάει στα σκουπίδια.
Ακούμε συχνά για βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά όσο και να μην θέλω να το χαλάσω, καμία ανάπτυξη δεν είναι βιώσιμη, επειδή ο καπιταλισμός που την έχει ανάγκη δεν είναι βιώσιμος ο ίδιος.
Άρα, δεν αρκεί η αντικατάσταση των ανθρώπων από μηχανές, ρομπότ, αλλά και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Δεν έχουμε δικαίωμα να καταναλώνουμε την ευτυχία, όταν δεν την παράγουμε.
Να κάτσουν οι κοινωνίες, μόνες τους, στο τραπέζι και να καταγράψουν τις πραγματικές τους ανάγκες, με πράξεις· στα λόγια ποτέ δεν άλλαξε ο κόσμος, λυπάμαι Γκρέτα, και κάθε Γκρέτα, αλλά δεν θα πάρω, άλλωστε ο βασικός λόγος που προβάλλεται και χαιρετίζεται η Γκρέτα από τους “ηγέτες” αυτού του κόσμου είναι επειδή είναι ακίνδυνη.
Δύσκολο ε;
Φαντάσου πόσο δυσκολότερο θα γίνει με την κλιματική αλλαγή στις αυλές μας.
Τουλάχιστον, να μην λέει κανένας τότε -αν επιλέξουμε τον καπιταλισμό- πως δεν ήξερε.
Όπως λέει η πλάκα στον παγετώνα της Ισλανδίας: «Ξέραμε».
Ένα τσιτάτο έλεγε κάποτε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Τι νομίζουμε, δηλαδή, ότι έκαναν πλάκα;
Βέβαια, δεν ήξεραν τότε την κλιματική αλλαγή, αλλά ήξεραν τα όπλα, τους δεκάδες πολέμους, τον ρατσισμό (που πάντα βάλλει τον φτωχό, ποτέ τον πλούσιο ασχέτως των επιμέρους κοινωνικών ομάδων τους), την κοινωνική ανισότητα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την τεράστια αδικία κάποιοι να έχουν 60 σπίτια και κάποιοι κανένα.
Άλλωστε, σε έναν άσχημο και δυστυχισμένο κόσμο, ακόμα και οι πιο πλούσιοι δεν θα μπορούν να αγοράσουν παρά μόνο ασχήμια και δυστυχία.
Δεν ξέρω γιατί τους πλημμυρίζει αυτή η αυταπάτη, πως θα είναι ασφαλείς, κλεισμένοι στα χρηματοκιβώτια τους, να μετράνε όλη μέρα τα λεφτά τους.
Δεν ξέρω γιατί λυσσάνε οι φτωχοί από κάτω να ζήσουν έστω μια τέτοια μέρα, να κερδίσουν δηλαδή και αυτοί μια θέση στην κρουαζιέρα του …τρόμου.
Για να παραφράσω τον Μπέρναρντ Σω, το γεγονός ότι ένας πλούσιος είναι πιο ευτυχισμένος από έναν φτωχό, δεν είναι πιο αξιόπιστο από το γεγονός ότι ένας μεθυσμένος είναι πιο ευτυχισμένος από έναν ξεμέθυστο.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Και επειδή δεν ήταν αρκετά controversial (αμφιλεγόμενο εν ελληνιστί) αυτό το κείμενο πάρτε και την ομιλία του Φιντέλ Κάστρο το 1979 στον ΟΗΕ:
«Συχνά αναφέρονται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά πρέπει επίσης να ακουστούν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Γιατί κάποιοι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να περπατούν ξυπόλητοι; Για να μπορούν κάποιοι άλλοι να μετακινούνται με πολυτελή αυτοκίνητα; Γιατί κάποιοι άνθρωποι να ζουν μόνο μέχρι τα 35 τους χρόνια, έτσι ώστε άλλοι να ζουν μέχρι τα 70; Γιατί κάποιοι άνθρωποι να είναι απελπιστικά φτωχοί, για να είναι κάποιοι άλλοι ανεκδιήγητα πλούσιοι;
Μιλάω στο όνομα των παιδιών όλου του κόσμου που δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί! Μιλάω, στο όνομα των άρρωστων ανθρώπων που δεν έχουν φάρμακα, μιλάω εκ μέρους εκείνων που τους στέρησαν το Δικαίωμα στην Ζωή και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Κάποιες χώρες έχουν άφθονους πόρους, άλλοι δεν έχουν τίποτα.
Ποιά είναι η μοίρα των άπορων; Να πεθάνουν από την πείνα;
Να υπάρχει για πάντα φτώχεια;
Ποιός είναι τότε ο σκοπός του πολιτισμού;
Γιατί τότε υπάρχει η ανθρώπινη συνείδηση;
Ποιος είναι ο σκοπός τότε των Ηνωμένων Εθνών;
Ποιός είναι τότε ο λόγος ύπαρξης της Γης;
Δεν μπορούμε να μιλάμε έτσι για ειρήνη. Στο όνομα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπινων υπάρξεων, που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα ή από ασθένειες που θα μπορούσαν να θεραπευτούν, κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο!
Δεν μπορούμε να μιλάμε για ειρήνη με 900 εκατομμύρια αναλφάβητους ανθρώπους. Η εκμετάλλευση των φτωχών χωρών από τις πλούσιες πρέπει να σταματήσει! Ξέρω ότι σε πολλές φτωχές χώρες, υπάρχουν επίσης Δούλοι και Αφέντες. Τώρα μιλάω στις πλούσιες χώρες, έτσι ώστε να συνεισφέρουν. Και στις φτωχές χώρες, έτσι ώστε να διανείμουν.
Αρκετά με τα λόγια! Χρειάζονται περισσότερες πράξεις!
Σε αρκετά από αυτά που μας κάνουν να αφαιρούμαστε, λείπουν οι χειροπιαστές πράξεις.
Αρκετά είπαμε για αυτή τη νέα, παγκόσμια οικονομική τάξη της σπέκουλας, που κανείς δεν καταλαβαίνει.
Θα πρέπει πλέον να μιλάμε για μια αληθινή και αντικειμενική τάξη, ώστε όλοι να καταλαβαίνουν. Εγώ δεν έχω έρθει εδώ σήμερα ως προφήτης της επανάστασης. Δεν έχω έρθει να καλέσω τον κόσμο σε βίαια εξέγερση. Έχουμε έρθει να μιλήσουμε για ειρήνη, για συνεργασία μεταξύ των λαών. Και έχουμε έρθει να προειδοποιήσουμε: εάν δε λύσουμε ειρηνικά και επιδέξια τις αδικίες και τις τρέχουσες ανισότητες, το μέλλον θα είναι ολέθριο.
Ο ήχος των όπλων, της απειλητικής γλώσσας, της κυριαρχίας στο παγκόσμιο σκηνικό, όλα πρέπει να σταματήσουν. Αρκετά με αυτή την ψευδαίσθηση ότι τα προβλήματα του κόσμου μας μπορούν να λυθούν με τα πυρηνικά. Οι βόμβες μπορεί να είναι ικανές να σκοτώσουν τους πεινασμένους, τους αρρώστους και τους αδαείς, αλλά δε μπορούν να σκοτώσουν την πείνα, την αρρώστια και την αμάθεια. Δεν μπορούν να σκοτώσουν την επανάσταση των λαών, και στο «ολοκαύτωμα» θα πεθάνουν και οι πλούσιοι, αυτοί που σε αυτόν τον κόσμο έχουν τα περισσότερα να χάσουν.
Ας αποχαιρετήσουμε τα όπλα και ας καθίσουμε όλοι μαζί σε πολιτισμένους τόνους, να δούμε τα σοβαρά προβλήματα της εποχής μας. Αυτή είναι η ευθύνη και το ιερό καθήκον όλων των πολιτικών. Και αυτή είναι η ουσιώδης προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.»
(Φίλε Άρη, η απληστία είναι όντως θανάσιμο αμάρτημα. Γιατί περί απληστίας πρόκειται. Γράφε Άρη, γράφε! Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.