Podcast, Bardentreffen και η ηθελημένη μοναξιά του μουσικού

Γεία σου Πιτσιρίκο!
Δυο εβδομάδες έχω που γύρισα απο τις διακοπές μου στην Ελλάδα και η αλήθεια είναι πως νιώθω σαν να μην καν υπήρξαν. Συγχέονται με προηγούμενες αναμνήσεις, και το τώρα είναι αυτό που επικρατεί, αυτό που μόνο υπάρχει.

Οπότε, ζήτω το τώρα!

Το ίδιο ακριβώς, όμως, ένιωθα στο ψαροχώρι μου, πριν απο τρεις εβδομάδες. Έλιωνα στην παραλία και η Γερμανία, ακόμη και το δισκάδικο φαινόντουσαν τόσο μακρινά, αιώνες πίσω.

Αυτό που είχε μόνο σημασία ήταν η παρέα και η θάλασσα.

Θαλασσα, ως γνωστόν, στη Νυρεμβέργη δεν υπάρχει, οι παρέες είναι διαφορετικές αλλά αυτά έχει το τώρα, οπότε ας το απολαύσω και ας έχει μόνο 15 βαθμους.

Όσο για την πρό(σ)κλησή σου να κάνω podcast, πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Όταν βασικά θα έχω κάτι συγκεκριμένο και συγκροτημένο να πω. Που έχω να το γράψω βασικά, δεν είναι ότι πληκτρολογώ έρμαια λέξεις απόψε επειδή δεν έχω τι άλλο να κάνω. Απλώς, όπως πάντα το κάνω με κάποιες παύσεις όταν απορροφούμαι από την μουσική που πάντα παίζει στο background.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ακούω τα περισσότερα απο τα podcast των τακτικών σου πλέον παραγωγών. Συγγνώμη παιδιά, δεν είναι κάτι προσωπικό και δεν θα πειραχτώ όταν θα έρθει η σειρά μου να βγάλω ένα στον αέρα να σκεφτέιτε άντε και &%§$’Ä=§ Jimmy!!!

Βέβαια, για να γράψω και όσα πιστεύω, είσαι Πιτσιρίκο (με το συμπάθιο) μεγάλο κουνάβι!

Μας λες να κάνουμε podcast, έτσι ώστε να ωθήσεις περισσότερους αναγνώστες σου να γίνουν συνδρομητές, να έχουν το προνόμιο με μια (εξευτελιστικά φθηνή, σαν αυτή που έχω εγω) μικρή συνδρομή να ακούνε (άψογες πραγματικά) κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις μέχρι montypythonικές βαθυστόχαστες αμπελοσοφίες.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που ακόμα αντιστέκονται στον πειρασμό, όπως ο τεράστιος ‘Αρης -που είχε λείψει πολύ και χάρηκα απίστευτα που γύρισε τόσο δραστήριος- και ο Βαγγέλης, με ικανότητα και αντοχή να γράφουν σεντόνια με νόημα.

Όποτε, θα συνεχίσω να επικοινωνώ με κείμενα για όσο με αφήνει η ματαιοδοξία μου (χαχαχαχ), να μην κλέβω την δόξα από τα υπόλοιπα παιδιά.

Μετά από την μακρά εισαγωγή -ναι, πλατειάζω, αλλά τσάμπα είναι-, ο λόγος του σημερινού κειμένου είναι μια παρατήρηση σχετικά με την πιο όμορφη εκδήλωση που έχει τύχει να δω και λαμβάνει χώρα εδώ στη Νυρεμβέργη.

Ονομάζεται Bardentreffen και είναι ένα τριήμερο μουσικό φεστιβάλ, όπου σε κάθε πλατεία του ιστορικού κέντρου της πόλης στήνονται σκηνές και προσκαλούνται συγκροτήματα από όλο τον κόσμο, με ένα βασικό -αλλά χαλαρό ως προς την μουσική κατεύθυνση- θέμα κάθε φορά.

Πέρα από το συναρπαστικό του ότι ακόμα και σαν μουσικόφιλος ανακαλύπτω καινούργια μουσικά ερεθίσματα και προσμίξεις ήχων, το πιο ερεθιστικό και αυτό που κάνει κατ΄ εμέ το φεστιβάλ άχαστο, είναι ότι ο δήμος της πόλης δίνει το ελεύθερο σε καλλιτέχνες (επί το πλείστον ερασιτέχνες) να παίζουν την όποια μουσική τους στους δρόμους της πόλης.

Γεμίζει η πόλη με επαγγελματίες και ερασιτέχνες, συγκροτήματα ή σόλο μουσικούς! Όχι μόνο απο την Βαυαρία αλλά απο ολόκληρη τη Γερμανία, ακόμα και απο τις γειτονικές χώρες που δεν είναι ιδιαίτερα μακριά.

Μιλάμε για δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες δράσεις που συμβαίνουν ταυτόχρονα, που με κάνουν να μην ξέρω πού να πρωτοσταθώ και τι να πρωτακούσω!

Άρτια οργανωμένοι επαγγελματίες που προσπαθούν να γίνουν γνωστοί (ή να κεντρίσουν το ενδιαφέρον κάποιου που μπορεί), 12χρονα άτολμα παιδάκια να παίζουν μπροστά σε γονείς και φίλους, ατάλαντα ψώνια που κάνουν το κέφι τους, απ΄όλα έχει ο μπαξές!

Και έτσι πρέπει, τολμώ να προσθέσω, καθώς μόνο έχοντας μια τέτοια ποικιλομορφία μπορεί κάτι να παραμείνει αυθεντικό και αληθινό· όταν δεν περιορίζεται σε νόρμες και δεν τυποποιείται σε καλούπια.

Οι επισκέπτες συρρέουν από όλη την ευρύτερη περιοχή και δεν διστάζουν να δείξουν την επιδοκιμασία τους, όχι μόνο αφήνοντας τον οβολό τους, αλλά μπιζάροντας και χορεύοντας.

Βέβαια, δεν έγραψα μέχρι εδώ για να πατρονάρω τα καλώς εχούμενα της Νυρεμβέργης. Είναι και κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει τα λίγα χρόνια που μένω εδώ και παρακολουθώ ανελλιπώς το φεστιβαλ. Το πόσο έχει αλλάξει η σύνθεση των μουσικών του δρόμου.

Παλιότερα, οι περισσότερες δράσεις ήταν απο συγκροτήματα, παρέες, πες το όπως θες. Τώρα πλέον, βαριά να είναι οι μισές στα 2+ άτομα.

Πολλοί πλέον σόλο, ή κιθάρα και φωνή. Ακόμα και βιολίστριες μόνες τους δύο ή τρείς είδα.

Εξαιρώ, βέβαια, τις περιπτώσεις όπου είναι μία δυάδα στημένη έτσι ώστε τα όργανα να συνομιλούν μεταξύ τους. Αυτό είναι δύσκολη τέχνη.

Και να πεις ότι είναι κάνα μέρος χωρίς μουσικά σχολεία ή ωδεία;

Και με στενοχωρεί, ρε Πιτσιρίκο. Με στενοχωρεί γιατί με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο κυριαρχεί η ιδιωτεία ακόμα και στην δημιουργία τέχνης.

Εδώ πρέπει να σημειώσω, βέβαια, ότι στις υπόλοιπες μορφές τέχνης κυριαρχεί λογικώς η μοναχικότητα του δημιουργού κατά την ανάπτυξη του έργου του. Προφανείς φυσικά οι λόγοι σχετικά με την μοναδικότητα της σύλληψης και την υποχρέωση/ανάγκη ολοκλήρωσης της ιδέας.

Στα της μουσικής, η εξαίρεση είναι φυσικά η κλασική μουσική, όπου με την πολυπλοκότητα των συνθέσεων και το πλήθος των οργάνων, αναγκαστικά χρειάζεται μόνο ένα κεφάλι να τα συνθέσει/πραγματώσει, βάζοντας τάξη σε κάτι που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε βαβουρώδες χάος.

Άσχετο, αλλά έτσι μου ήρθε στο μυαλό ένα βιβλίο που διάβασα στις διακοπές: “Το πρώτο μάτι” του Γιώργου Πιπερόπουλου, μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στον θεό και μια τρυφερή παρουσίαση της όλης δημιουργίας.

Αφήνω εκτός, επίσης, και την ηλεκτρονική μουσική -που την εκτιμώ σαν ό,τι πιο φρέσκο υπάρχει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι αυτό που θα με συνταράξει-, που μπορεί κάποιος με τα σύνθια του και τα μυριάδες προγράμματα που υπάρχουν να δημιουργήσει μουσική ανεξάρτητος, αλλά και πάλι…

Δεν είναι ότι βγαίνουν και πολλά ταλέντα σαν τη Tash Sultana, one girl band λεμε.

Η όλη κατάσταση με αφήνει με την απορία: Γιατί καλοί μου άνθρωποι την σήμερον ημέραν, που η επικοινωνία είναι ευκολότερη από ποτέ και οι αποστάσεις με λίγη θέληση εκμηδενίζονται, προτιμάτε να πορεύεστε με μια κιθάρα και μια φωνή ή στο home studio σας μόνοι, αντί να είστε ανήσυχοι και να ψάχνετε για συνεργασίες που μπορούν να απογειώσουν τις συνθέσεις σας;

Δεν καταλαβαίνουν πόσο μπορούν να επωφεληθούν από τις εμπνεύσεις του κάθε μουσικού που έχει αφιερώσει χρόνια πάνω στο όργανο του και μπορεί με τις ιδέες του ή με τις μουσικές επιρροές του, ακόμα και με τα προσωπικά του βιώματα, να οδηγήσει την μελωδία σε μονοπάτια που ο αρχικός συνθέτης δεν έχει την κατάρτιση ή την εντρύφηση;

Πως μια εμπνευσμένη μπασογραμμή μπορεί να απογειώσει μια μελωδία γραμμένη πάνω σε κιθάρα ή πιάνο;

Και πάνω απ’ όλα η αίσθηση της συντροφικότητας που αναπτύσσεται με μοναδική χάρη μοιραζομένος σκέψεις και γεννώντας ιδέες.

Καταλαβαίνω σαφώς -καθώς κάποτε έκανα ότι έπαιζα ντραμς- ακόμα και τον καλώς εννοούμενο εγωισμό, που μας κάνει να πιστεύουμε οτι η γκλάβα μας κατεβάζει απανωτές εμπνεύσεις ή το να νιώθουμε όλοι μικροί Prince (ώπα το αναπάντεχο δίγλωσσο και δισδιάστατο ευφυολόγημα).

Αλλά είτε βλέποντας την όλη διαδικασία της δημιουργίας μουσικής σαν παιχνίδι που θέλουμε να εξερευνήσουμε τα όρια του και τις ικανότητες μας, είτε σαν ανάγκη έκφρασης και εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας, ακόμα και σαν ιδεατό τρόπο επικοινωνίας, η ουσία είναι μία.

Τα πάντα είναι καλύτερα με παρέα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω αναφέροντας σαν αντιπαραδείγματα τα ψευτο-talent show που εστιάζονται να βγάλουν μια-δυο καινούργιες φωνές τη σεζόν προς κατανάλωση -πάντα προσανατολισμένη στα κυρίαρχα μουσικά στερεότυπα- ή στην απουσία (όπως πάμπολλες φορές έχεις γράψει) καινούργιων δημιουργών ή έστω τραγουδιών. Τα ξέρουμε όλοι δυστυχώς και αυτά…

Στα θετικά (μουσικά) νέα είναι το όλο και αυξανόμενο ενδιαφέρον των νέων για βινύλιο.

Ελπίζω ότι το βυνίλιο γύρισε για να μείνει, καθώς πέρα από τα αδιαμφισβήτητα ηχητικά του πλεονεκτήματα σε σχέση με τα ανταγωνιστικά μέσα (CD, mp3), είναι η πρώτη (και μοναδική μάλλον) νεκρανάσταση αναλογικού μέσου στον ψηφιακό μας κόσμο.

Εδώ, βέβαια, βοηθάει ότι η πειρατεία στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού είναι σχεδόν μηδαμινή με πολύ κυνήγημα και βαριά πρόστιμα -να ένα θέμα που έχει πλάκα για μελλοντικό podcast: οι εμπειρίες μου στη Γερμανία με downloading και copyright-, καθώς και ότι πολλοί έχουν την οικονομική δυνατότητα να επενδύσουν σε ηχοσυστήματα που αναδεικνύουν περισσότερες συχνότητες και την ζεστασιά του βινυλίου.

Μέλλει λοιπόν να φανεί αν αναπτύσσεται ξανά η κουλτούρα του βινυλίου ή είναι μία ακόμα μόδα.

Αύτό που με φοβίζει είναι ότι δειλά κάποιοι δείχνουν ενδιαφέρον για κασέτες, που παιγμένες στα σωστά μηχανήματα προσφέρουν κάτι από την ζεστασιά του βινυλίου αλλά είναι οι άτιμες τόσο ευαίσθητες!

Κλείνω αναφέροντας ότι, κατά την διάρκεια του γραψίματος, ήπια ένα ποτήρι λευκό κρασί, ένα ροζέ και δύο κόκκινα -στεγνώνοντας την κάβα μου- και απαρνούμαι κάθε ευθύνη για το νόημα του παραπάνω κειμένου, οπότε, αν το ανεβάσεις, καλό του κεφαλιού σου.

Φιλιά!

Jimmy

(Αγαπητέ Jimmy, η εποχή είναι selfie, οπότε δεν ευνοεί τις συνεργασίες. Ο καθένας θα αυτοπραγματωθεί μόνος του. Αυvανισμός δηλαδή. Δεν είναι μόνο στη μουσική που δεν συνεργάζονται οι άνθρωποι. Δεν συνεργάζονται πουθενά. Γι’ αυτό σαρώνει η κορπορατίλα. Γι’ αυτό όλοι έχουν αφεντικά αυτούς που -στις ιδιωτικές συζητήσεις- λένε πως μισούν. Αλλά όταν τους πληρώνουν για να είναι τα δουλάκια τους, τους αγαπάνε. Jimmy, αυτή η φάση με τα πόντκαστ των φίλων που τα κάνουν, μου αρέσει τρελά, αφενός γιατί προέκυψε μόνη της και αφετέρου επειδή δεν νομίζω πως έχει γίνει ξανά αυτό. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Να είσαι καλά, να γράφεις και περιμένω και το πόντκαστ. Κάτι μου λέει πως έχεις πολύ όμορφη και ερωτική φωνή. Χαχαχαχαχαχα! Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.