Παρατράβηξε η φάση με την αποδοχή

Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο γειά σου. Μιας και εγώ άνοιξα τον χορό της αποδοχής, ελπίζω να καταφέρω να τον κλείσω κιόλας γιατί εδώ θα βγουν τα μαχαίρια όπως το πάμε.

Προσωπικά, δεν θέλω κανείς να αποδεχτεί πως έχω δίκαιο ή ξέρω περισσότερα από τους άλλους.

Επίσης, έχω αποδεχτεί πως δεν βοηθά τους πάντες η αποδοχή. Εμένα με βοήθησε απέραντα, κάποιους από τους ασθενείς μου επίσης.

Το περίφημο εκείνο κείμενο που συχνά μου κάνεις την τιμή να αναφέρεις, είχε γραφτεί σαν απάντηση σε συγκεκριμένο ερώτημα που τέθηκε σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Δεν είχε καμία διάθεση ή πρόθεση να προταθεί σαν πανάκεια, γιατί τίποτα δεν είναι πανάκεια.

Μπορεί κανείς να διαλέξει τον δρόμο της σύγκρουσης με αυτά που τον ενοχλούν.

Μπορεί κανείς να πλακωθεί στο δρόμο, να κάνει κιμά την μούρη του συναδέλφου και του αφεντικού, να φορτωθεί εκρηκτικά ή να πάρει ένα όπλο και να πάει να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου πολιτικού, δημοσιογράφου, επιχειρηματία, δικαστικού ή δεν ξέρω τι άλλου, τον οποίο θεωρεί μέρος της μηχανής και του συστήματος που τον συνθλίβει.

Μπορεί να κατέβει στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην κρατική καταστολή, και φυσικά απέναντι του να έχει την ενσάρκωση της.

Μπορεί, γενικά, να κάνει κανείς ό,τι θέλει και ό,τι κρίνει πως τον βγάζει από την δυστυχία του, αν θεωρεί πως δυστυχεί και αδυνατεί να το αποδεχτεί.

Μοναδικός και πραγματικός κριτής ενός ανθρώπου και τον πράξεών του είναι ο εαυτός του.

Δεν τρέχει κάστανο για το τι νομίζουν και τι πιστεύουν οι άλλοι, όταν οι πράξεις σου και οι ενέργειές σου πηγάζουν από αυτό που πιστεύεις και είναι συνεπείς σε αυτό.

Οι συνέπειες των πράξεών μας, όμως, είναι αντικειμενικές, οι κρίσεις είναι υποκειμενικές.

Ισχύει για μαύρους και για κόκκινους· όπως δεν μετανιώνει ο αριστερός τρομοκράτης για τα θύματά του δεν μετανιώνει ούτε ο φασίστας, ούτε ο μαφιόζος.

Θα μου πει κάποιος πως εξισώνω τον αριστερό με τον δεξιό και τον μαφιόζο.

Όχι, δεν εξισώνω τα κίνητρα και τις ιδεολογίες.

Τις πράξεις, φυσικά, δεν χρειάζεται να είμαι εγώ αυτός που τις εξισώνει, καθώς μια σφαίρα στο κεφάλι σε σκοτώνει ανεξάρτητα τι πιστεύει αυτός που πατάει τη σκανδάλη. Η ανθρωποκτονία είναι ανθρωποκτονία.

Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιος θεωρεί πως με βία τα πράγματα πάνε μπροστά, θα προτιμούσα να είναι αυτός που βάζει τον εαυτό του και τα παιδιά του στην πρώτη γραμμή και δεν ζητά από τα παιδιά των άλλων να φάνε τις σφαίρες.

Είτε είναι πολιτικός, είτε είναι -εδώ διαφωνώ μάλλον με όλους τους φίλους- ποιητής. Γιατί αν κάθεται πίσω και βγάζει λόγους ή γράφει ποιήματα, θεωρεί τελικά πως κάποιος άλλος πρέπει να την κάνει τη βρωμοδουλειά μάλλον, κάποιου άλλου το παιδί πρέπει να φονεύσει και να σκοτωθεί.

Ψάχνει μάλλον για κάποιον άλλον που θα αποδεχτεί τον χαμό του ή θα βάψει τα χέρια του με αίμα.

Όταν μιλάμε με άγρια χαρά και επαναστατική θέρμη για αυτές τις βίαιες συγκρούσεις που αφήνουν πίσω εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, κόσμο που συλλαμβάνεται και βασανίζεται, πρέπει να σκεφτόμαστε πως μιλάμε για αληθινά πρόσωπα.

Έχουν ζωή, προσωπικότητα, παρελθόν, κόσμο που αγαπάνε και τους αγαπάει και τους περιμένει να γυρίσουν σπίτι. Δεν είναι κομπάρσοι σε μια ταινία που μόλις ακούσουν “cut” θα σηκωθούν και θα αλλάξουν και θα πάνε για μπύρα.

Είναι άνθρωποι σαν αυτούς που αγαπάμε και που μπορεί να μην γυρίσουν, ή να γυρίσουν σακατεμένοι σωματικά και ψυχικά μετά από τραυματισμούς και φριχτους βασανισμούς (τα περιστατικά βιασμών ανδρών και γυναικών με τα γκλοπ στα κρατητήρια συμβαίνουν συχνά αλλά σπάνια αναφέρονται, εξαιτίας του ταμπού για την σεξουαλική βία κυρίως ενάντια στους άντρες).

Αλλά ξεφεύγω. Η αποδοχή δεν σημαίνει πως δεν έχω τις απόψεις μου, μια χαρά τις έχω.

Αντιλαμβάνομαι, όμω,ς πως οι απόψεις από μόνες τους δεν αλλάζουν τον κόσμο και ίσως χρειάζονται ενέργειες τις οποίες είτε δεν έχω αποδεχτεί πως είμαι διατεθειμένος να κάνω, είτε φοβάμαι, ή απλά τις θεωρώ λάθος εξ αρχής και μέρος του προβλήματος.

Δεν είμαι διατεθειμένος να κατέβω να με δείρουν, να με πυροβολήσουν, να με σακατέψουν και να με ταπεινώσουν. Ούτε να το κάνω εγώ σε άλλους. Όπως δεν είμαι εγώ διατεθειμένος, δεν μπορώ να χαρώ γιατί κάποιοι το κάνουν για λογαριασμό μου ή για λογαριασμό των ιδεών μου.

Αν αυτοί χαίρονται, καλό για αυτούς τους ίδιους. Εύχομαι να πετύχουν το σκοπό τους με όση λιγότερη αιματοχυσία γίνεται.

Όπως είχα γράψει και παλιότερα, η δύναμη ανήκει στον λαό αλλά η ισχύς ανήκει στην εξουσία.

Ο λαός μπορεί να ασκήσει μεγάλη δύναμη για λίγο χρόνο, ενώ η εξουσία ασκεί μέτρια δύναμη για μεγάλο διάστημα.

Στο τέλος, όπως λέει και η λέξη, υπερισχύει η εξουσία.

Όχι ένα κόμμα, αλλά το “Κόμμα” του Όργουελ, η εξουσία σαν βαθύτερη έννοια ενός συστήματος που τελικά θερίζει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τον μετατρέπει σε παρωδία ανθρώπου που το σύστημα ονόμασε “πολίτη”, δηλαδή σε εργάτη (υπηρέτη)-στρατιώτη(φονιά)-καταναλωτή(μια έννοια μόνη της).

Αν είχαν οι ανώτερες ιδέες και οι αξίες σε συνδυασμό με την αριθμητική υπεροχή να κάνουν με το τι θα υπερισχύει θα είχαμε δημοκρατία παγκοσμίως, 2.500 χρόνια μετά την διατύπωση της ιδέας αυτής. Επίσης, θα είχαμε ειρήνη, δικαιοσύνη και ισότητα.

Θα είχαμε απελευθερωθεί από την ιδέα του νομισματικού συστήματος, δεν θα μιλούσαμε για βασικό εισόδημα καθώς θα είχε έρθει εδώ και καιρό η γενιά που θα γνώριζε πως λέξεις όπως “εισόδημα”, “κερδίζω”, “αγοράζω”, “χρήμα”, είχαν υπάρξει κάποια στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία και ήταν η πηγή όλων των δεινών.

Σκέψου, να πας στον γιατρό, να σε εξετάζει και να σου γράφει φάρμακα, να τον αγκαλιάζεις και να φεύγεις. Να πας στο φαρμακείο, να δίνεις τη συνταγή, να σου δίνουν το φάρμακο, να αγκαλιάζεις τον φαρμακοποιό και να φεύγεις. Να ανοίγεις το μαγαζί σου, να μπαίνει κάποιος, να παίρνει το προϊόν που διαθέτεις, να σε αγκαλιάζει και να φεύγει.

Μετά να πας σπίτι και να σου λέει το παιδί σου “μπαμπά μας είπαν να διαβάσουμε για το κραχ του χρηματιστηρίου, και παρότι μας αγκάλιασαν οι δάσκαλοι και μπαίνοντας και βγαίνοντας από το σχολείο, δεν καταλαβαίνω τι εννοούν. Υπήρχαν χαρτιά που καθόριζαν αν κάποιος έχει να φάει;”.

Όσο συζητάμε για αναδιανομή του πλούτου αντί για την κατάργησή του, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, θα παίζουμε το παιχνίδι τους.

Εύχομαι να μην βρεθεί κανείς ποτέ στον δρόμο αυτών που πιστεύουν πως η βία δημιουργεί έναν καλύτερο κόσμο.

Κοντεύουν 10 χρόνια από την έναρξη της αραβικής άνοιξης, και κάτι δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εξωτερικές παρεμβάσεις, εμφυλίους πολέμους και ανθρωπιστικές κρίσεις, δεν βλέπω το αραβικό καλοκαίρι πουθενά στον ορίζοντα.

Μανάδες έκλαψαν τα παιδιά τους, δεν θα σηκωθεί κανένα τους από τον βυθό της Μεσογείου και την άμμο της ερήμου να τις αγκαλιάσει μόλις τελειώσει το έργο.

Θες, αναγνωρίζεις και αποδέχεσαι αυτή την πραγματικότητα και το απάνθρωπο του πράγματος, θες όχι.

Ειναι πιο εύκολο να μην το κάνεις, αν δεν είναι το δικό σου παιδί.

Πριν κλείσω ήθελα να τονίσω πως είναι ωραίο πράγμα η ανταλλαγή απόψεων και δεν πιστεύω πως πρέπει να συμφωνούμε όλοι σε όλα και να κωλοτριβομαστε, ή να πλακωνομαστε για τις ιδέες και τις απόψεις μας.

Υπάρχει το Facebook για αυτό, δεν χρειάζεται να χώνουμε τον Πιτσιρίκο να βάζει τόνους και κόμματα στα μακρυνάρια μας.

Κλείνω στέλνοντας την αγάπη μου και την αποδοχή μου από την λίγο πιο δροσερή -και άδεια από τουρίστες- Ρόδο.

Βασίλης

Υ.Γ.Tα παραπάνω είναι οι σκέψεις και οι ιδέες ενός λευκού Ευρωπαίου προνομιούχου μεσήλικα, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η αποδοχή της πραγματικότητας μου δεν είναι τόσο δύσκολη ή οδυνηρή, μιας και η τύχη ήταν με το μέρος μου. Λογικά, θα έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά, αν ήμουν από την άλλη πλευρά, και ίσως να ενεργούσα διαφορετικά. Αλλά δεν είμαι.

(Φίλε Βασίλη, εγώ είμαι υπεύθυνος που έγραψες για την Αποδοχή. Πάντως, εμένα πολύ με βοήθησες με το κείμενο σου, και με άλλα σου κείμενα. Όπως με βοήθησαν και τα κείμενα με τις σκέψεις άλλων φίλων. Με όλα αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα -και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν λίγες οι φορές που έχασα την μπάλα. Και τελικά, πήρα τις αποφάσεις μου. Ε, για να πάρω τις αποφάσεις μου -αλλά, παράλληλα, και να μην γίνω αυτό που σιχαίνομαι- η Αποδοχή με βοήθησε πάρα πολύ. Βασίλη, έχετε δροσιά με 24 βαθμούς αύριο στη Ρόδο. Στο Γκέτεμποργκ -που ήσουν μέχρι πέρσι- έχει ζέστη με 9 βαθμούς. Κρίμα που δεν είσαι ακόμα στη Σουηδία να κάνεις κάνα μπάνιο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.