Χέσε ψηλά κι αγνάντευε

Γεια σου Πιτσιρίκο! Όντως, πολύ ωραίο το κείμενο που έστειλε ο Κώστας και νομίζω από την αρχή «to the point» που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι για τους οποίους θα μιλήσω πιο κάτω.

Γιατί θα μείνω πρώτα στο κείμενο του Κώστα με τον οποίο διαφωνούμε σε αρκετά ζητήματα και αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την έννοια της «αποδοχής» αλλά ταυτόχρονα συμφωνούμε και σε πολλά άλλα.

Συμφωνούμε διαφωνώντας. Ας το αποδεχτούμε για να συνεχίσουμε παρακάτω.

Κατ’ αρχάς, για εμένα η «αποδοχή» έτσι όπως παρουσιάζεται στο κείμενο του Κώστα δεν αποτελεί μια κοσμοθεωρία πάνω στην οποία μπορεί να χτίσει κανείς ένα τρόπο ζωής μια πρόταση, μια ουτοπία, για μια άλλη κοινωνία.

Η «αποδοχή» μπορεί να είναι από ένας μηχανισμός άμυνας μέχρι μια απόπειρα συνειδητοποίησης του εαυτού.

Η αποδοχή δεν είναι κοινωνική, συλλογική υπόθεση. Είναι προσωπική υπόθεση.

Πολύ πιο απλά το έλεγε σε ένα από τα τραγούδια του ο Άκης Πάνου, που ξέρω ότι σου αρέσει, Πιτσιρίκο μου, για αυτό και τον αναφέρω. «Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί».

Δεν σκοπεύω φυσικά να γράψω το μανιφέστο της «αντι-αποδοχής», όμως θα μπω στον πειρασμό να επιχειρηματολογήσω απέναντι σε κάποιες εκφρασμένες βεβαιότητας.

Και μάλλον δεν θα πάρω τα πράγματα με την σειρά αλλά λιγάκι ανακατεμένα.

Ναι, «αποδοχή» δεν σημαίνει απαραίτητα συμβιβασμός, πολύ συχνά όμως σημαίνει «και συμβιβασμός».

Συμβιβασμός δεν σημαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων μια win-win κατάσταση, όπως την περιγράφει στο κείμενό του ο Κώστας.

Στην αληθινή ζωή, πάρα πολύ συχνά, ο συμβιβασμός μεταφράζεται σε μια κατάσταση όπου κάποιος κερδίζει 9 και αφήνει στον άλλο το 1.

Ο πρώτος συμβιβάζεται με αυτήν την κατάσταση, αφού θα ήθελε ενδεχομένως να τα έχει όλα δικά του, το ίδιο κάνει και ο δεύτερος που αναγνωρίζει πως θα μπορούσε να τα χάσει όλα αλλά τελικά «πέτυχε» να κρατήσει έστω και το ένα.

Και οι δύο στο παράδειγμά μας, αναγνωρίζουν τα όρια τους κρατούν τις ιδέες τους και τα ιδανικά τους και αποδέχονται την κατάσταση, έτσι όπως έχει αυτή διαμορφωθεί.

Περιττό νομίζω να πω, ποιος από τους δύο τύπους στο παράδειγμα αποδέχεται ευκολότερα την κατάσταση. Εκείνος που έχει τα πολύ λιγότερα. Εκείνος που δεν έχει -ή νομίζει πως δεν έχεi- καθόλου επιλογές, εκείνος τα αποδέχεται όλα.

Σκέψου λοιπόν εκείνος να είναι γυναίκα στην Σαουδική Αραβία που πιστεύει στην ισότητα των δύο φύλων. Να το αποδεχτεί ή να μην το αποδεχτεί; This is the question!

Κάποιος θα μπορούσε να προτείνει στην γυναίκα να φύγει από την Σαουδική Αραβία και να ζήσει σε μια χώρα λιγότερο αντιδραστική.

Κάποιος, όχι εγώ. Εγώ θα πω κάτι άλλο. Θα θυμίσω ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αυτή η γυναίκα από την Σαουδική Αραβία βρίσκονταν εκατομμύρια άλλες γυναίκες σε διάφορα μέρη του πλανήτη διακόσια χρόνια πιο πριν.

Κάπως άλλαξαν τα πράγματα. Κάτι συνέβη ή, για την ακρίβεια, πολλά μικρά πράγματα συνέβησαν και ξανά συνέβησαν για να αλλάξουν οι καταστάσεις.

Δεν ήταν ποτέ η «αποδοχή» η κινητήριος δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης και της ιστορίας.

Ποτέ δεν υπήρξε ο super ήρωας της επανάστασης και ούτε το «Τι να κάνουμε» ως δοκίμιο λειτούργησε σαν τον τσελεμεντέ της επανάστασης, προκειμένου να πετύχει το γλυκό του Οκτώβρη.

Ο καραφλός και κοντούλης αυτός κυριούλης με το περίεργο μουσάκι καθοδηγούσε μια οργάνωση επαναστατική για την εποχή της που επικοινωνούσε και επηρέαζε τις μάζες και το σπουδαιότερο απαντούσε στα επιτακτικά αιτήματα εκείνων των καιρών.

Και profile στο Facebook να είχε δεν θα ανέβαζε το «Τι να κάνουμε» στον τοίχο του.

Η μοναξιά δεν ήταν το δικό του πρόβλημα και ο διαλογισμός του δεν εστιαζόταν στο πώς θα ολοκληρωθεί ο ίδιος ως άνθρωπος. Άλλες εποχές, άλλα ήθη που έλεγαν και οι Ρωμαίοι.

Ο Κώστας μοιάζει να μην πιστεύει πως αξίζει να κάνουμε κάτι στον κόσμο που ζούμε.

Ακόμα και που αναπνέουμε στον δυτικό κόσμο γινόμαστε συνένοχοι στην καταστροφή του πλανήτη, στην μιζέρια και στην εκμετάλλευση των δισεκατομμυρίων ανθρώπων του εντός και εκτός των τειχών τρίτου κόσμου, στον πόλεμο, σε όλα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, από το να σκύψουμε μέσα μας, να τα βρούμε και στην πορεία να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

Λυπάμαι που διαφωνώ. Δεν είμαι ούτε επαναστάτης ούτε η μετενσάρκωση του Τσε που πηγαινο-έρχεται με την British Airways από το Λονδίνο στην Βασιλεία κάθε βδομάδα.

Δεν χρειάζομαι την «αποδοχή» για να αντιληφθώ σε ποια εποχή ζω και τα όρια που έχω.

Γνωρίζω, όμως, πως κατεβαίνεις πάντα στο γήπεδο, ακόμα κι όταν είναι βέβαιο ότι το παιγνίδι είναι χαμένο από τα αποδυτήρια.

Σπούδασα και δούλεψα για χρόνια ως γιατρός.

Μέτρησα εκατοντάδες συγκινήσεις και απογοητεύσεις σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο και κατάλαβα ένα πράγμα: το να πράττεις πάντα το σωστό, έχει την αξία του και αντιπροσωπεύει το μικρό λιθαράκι που ο καθένας από μας προσθέτει σε εποχές «που δεν κουνιέται φύλλο».

Ακόμα και η ήττα –όπως και η νίκη άλλωστε– δεν είναι αιώνια. Μαζί με εμάς και οι καταστάσεις αλλάζουν. Αργά και με κύματα, αλλά αλλάζουν.

Διαφωνούμε και σε άλλο σημείο με τον Κώστα. Στο τι προσδοκούμε από την ζωή. Δεν προσδοκούμε όλοι μια ζωή χωρίς πόνο και οδύνη, μια γαλήνια ζωή. Κάποιοι ίσως, κάποιοι άλλοι όχι. Επιδιώκουν κύματα και τρικυμίες, εντάσεις και συγκρούσεις, πόνους, οδύνες, πάθη, χαρές και ηδονές.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η γαλήνια ζωή δεν είναι για όλους. Για κάποιους είναι ο ανεκπλήρωτος παράδεισος για άλλους η κόλαση της απόλυτης βαρεμάρας.

Η «αποδοχή» επίσης δεν σημαίνει σταρχιδισμός, όμως μπορεί να σημαίνει «και» σταρχιδισμός.

Θα αφήσω κατά μέρος το παράδειγμα με τους «εθνολάγνους» και το τι λένε για τους πρόσφυγες από την Συρία, αφού νομίζω ότι αυτά που λένε δεν τα λένε μόνο επειδή γράφουν στα αρχίδια τους τους πρόσφυγες αλλά κυρίως για λόγους καθαρά πολιτικούς που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν.

Αν όμως η «αποδοχή» σημαίνει ότι ενώ ενδιαφέρομαι και στεναχωριέμαι για αυτά που συμβαίνουν καταλαβαίνω ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνω προκειμένου να τα αλλάξω, το ερώτημα που αβίαστα βγαίνει από το στόμα ενός μικρού παιδιού είναι το αν πραγματικά ενδιαφέρομαι αρκετά.

Το αληθινό ερώτημα δεν είναι το «αν μ’ αγαπάς» αλλά το «πόσο πολύ μ’ αγαπάς». Το «πόσο ενδιαφέρεσαι» είναι εκείνο που καθορίζει και το τι κάνεις.

Όταν ζούσα στην Αθήνα, το «πόσο» σήμαινε μια φορά την βδομάδα κοινωνικό ιατρείο στο Πέραμα.

Τώρα το «πόσο» δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από σχόλια και κείμενα στο internet.

«Αποδοχή» σημαίνει στην περίπτωση την δική μου και ολίγον σταρχιδισμός.

Αν ήταν αλλιώς, θα πέρναγα 10 ημέρες από τις διακοπές μου στην Λέσβο ή στην Σάμο. Γιατρούς πάντα χρειάζονται. Το ίδιο και εθελοντές για δεκάδες άλλες απολύτως αναγκαίες δουλειές.

Η «αποδοχή» δεν σημαίνει απραξία. Συμφωνούμε, αν και σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει «και» απραξία.

Κανείς πάντως δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Χοσέ Μαρτί γιατί δεν πήρε το τουφέκι να πολεμήσει.

Άλλωστε, δεν ήταν πολλοί εκείνοι που θα μπορούσαν να κουβαλήσουν την πένα που θα άφηνε στο τραπέζι του ο ποιητής. Ο καθένας από το μετερίζι του.

Το ότι γνωρίζω τα όρια και τις πιθανότητες που έχω για να αλλάξω τα πράγματα, δεν σημαίνει ότι πέφτω τα ανάσκελα και περιμένω το τέλος να έρθει.

Έγραψα πιο πάνω για το «do the right thing» mentality, το ανάλυσε πολύ ωραία και ο Βασίλης σε ένα από τα podcast που έκαναν μαζί με τον Κώστα.

Με ετούτα και με τ’ άλλα, άφησα για το τέλος την ανταπόκριση από το Τελειωμένο Βασίλειο.

Μια ακόμα παράταση για το Brexit και απόφαση για βουλευτικές εκλογές στις 12 του Δεκέμβρη. Μια τέλεια ευκαιρία να πέσει η αυλαία αυτής της φαρσοκωμωδίας.

Το πιο πιθανό σενάριο;

Επικράτηση του Τζονσον και ένα Brexit που θα περιλαμβάνει την παραμονή στην ενιαία αγορά με κάποιες παραχωρήσεις από την πλευρά της ΕΕ που θα ευνοούν το «παγκόσμιο ρόλο» του City.

Λιγότερο πιθανό σενάριο;

Μια κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ Εργατικών, Liberals και Σκωτσέζων εθνικιστών που θα επαναφέρει -λες και έφυγε ποτέ!!!- το Τελειωμένο Βασίλειο στην στοργική αγκαλιά της Γερμανικής Ευρώπης.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Το «χέσε ψηλά κι αγνάντευε» που έγραψε στο κείμενο του ο Κώστας είναι ίσως και η ουσία όσων λέμε και όσων κατά καιρούς γράφουμε. Αν το κάνεις εικόνα, μπορεί να είναι και exiting!

(Φίλε Ηλία, δεν αντέχω να γράψω άλλο σχόλιο για την αποδοχή. Τώρα είμαστε στο αν θα κάνουμε αποδοχή της αποδοχής. Όχι τίποτε άλλο αλλά έχω να ανεβάσω κι ένα κείμενο του Άρη, ενώ ποιος ξέρει ποιοι άλλοι μπορεί να στείλουν κείμενα στο μεταξύ και να με καθηλώσουν στην καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή να ανεβάζω κείμενα, για να μη βγω έξω να κάνω επανάσταση. Το έχω καταλάβει το σατανικό σχέδιό σας. Ηλία μου, αυτός που έκανε την επανάσταση το 1917 είχε γύρω του πάμφτωχους και εξαθλιωμένους που πέθαιναν από την πείνα στον δρόμο, και τους έταξε ψωμί. Δεν τους έταξε ιδέες. Σήμερα έχουμε μια άλλη κατάσταση. Σήμερα ξέρουμε καλά πως μπορεί να εξαλειφθεί η φτώχεια αλλά δεν ξέρουμε -ακόμα- πώς να το κάνουμε. Θα το βρούμε. Καλά, εγώ ξέρω αλλά δεν με ακούνε. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Και κοίτα τι ωραία φωτογραφία για το Brexit σου έβαλα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.