Σκόρπιες σκέψεις

Γεια σου, πιτσιρίκο.
Στην ταινία “Melancholia”, η πρωταγωνίστρια -μέλλουσα νύφη- έχει τα χάλια της ψυχολογικά και ταλαντεύεται στα ύψη και τα βάθη της κυκλοθυμίας της. Αυτό, ενώ όλοι τριγύρω της είναι “φυσιολογικοί”. Συμπεριφέρονται νορμάλ και φαίνονται ψυχολογικά υγιείς και δυνατοί.

Μέχρι που ανακοινώνεται -πέρα από κάθε αμφιβολία- το τέλος του κόσμου. Όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται. Όλοι τρελαίνονται, ενώ η πρωταγωνίστρια καλμάρει και αποκτά μια σχεδόν βουδιστική ηρεμία.

Το σενάριο επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι περισσότεροι λένε πως είναι μια αλληγορία -όχι και πολύ κρυμμένη- για την κατάθλιψη. Άλλοι λένε πως είναι η αντίδραση του λογικού ανθρώπου απέναντι στην εγγενή κακία και παραλογισμό της ζωής τουλάχιστον όπως την ξέρουμε στις δυτικές “πολιτισμένες” κοινωνίες.

Για διάφορους λόγους η ταινία είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Ίσως επειδή είμαι ένα καταθλιπτικό βλαμμένο που μεγάλωσα με πολλές ταινίες για το τέλος του κόσμου. Ίσως επειδή βλέπω στην γυναίκα αυτή πολλά πράματα που τα βλέπω και στον καθρέφτη. Όπως την κενότητα, την αηδία, την βία και την κακία της ζωής. Ιδιαίτερα της ζωής μέσα σε μια παράλογη μηχανή κέρδους. Ή τον παραλογισμό που -και εγώ ως μέρος αυτής της μηχανής- βοήθησα να κατακυριεύσει μέχρι και το τελευταίο μυαλό.

Ίσως πάλι να είναι αυτή η φλέβα της αυτοκαταστροφής -που τόσο καλά πιάνει μια άλλη ταινία -το “Annihilation” που να συντονίζεται με όλα τα παραπάνω. Κάτι σαν κώδικας ασφαλείας γραμμένος βαθιά στα νοήμονα όντα που, σε αντίθεση με το βιβλικό “αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι”, λέει “ψοφήστε και εξαφανιστείτε (μπας και ζήσει και τίποτε άλλο)”.

Δεν ξέρω. Εϊμαι απλά ένα βρώμικο συνονθύλευμα κυττάρων, σκέψεων και μνημών σαν χιονόμπαλα που έχει συρθεί πάνω σε λασπωμένο χώμα. Ίσως είναι μάταιο να προσπαθώ να καταλάβω και ακόμα πιο μάταιο να προσπαθώ να βελτιώσω τα πράματα, εμένα, αυτή τη χώρα, οτιδήποτε. Ίσως απλά, θα ήταν καλύτερα για όλους μας, σαν τον πρωταγωνιστή του “Pi”, να απωλέσω το μεγαλύτερο μέρος της διανοητικής μου ικανότητας και απλά να κοιτάω τα δέντρα και ν’ ακούω τα πουλιά*.

Ήρεμος πια.

Ίσως πάλι αυτό να έχει ήδη γίνει. Και όλη αυτή η ζωή να είναι ένας χλιαρός εφιάλτης που βλέπω καθώς κοιμάμαι σε μια παραλία.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία (αν το δημοσιεύσεις).

Βασίλης Βέγας

(*) Εϊναι πραγματικά σχεδόν αδύνατο να κάνεις μια διανοητική δουλειά που να κάνει κάτι θετικό για αυτόν τον ρημαγμένο κόσμο. Το ξέρω, γιατί είμαι σε μια βιομηχανία από τις λίγες που βρέχει λεφτά ακόμα. Και το ξέρω, γιατί αν και βρέχει λεφτά είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που υπάρχουν αυτά τα λεφτά να καταλήξουν σε κάτι καλύτερο από το “να αυξήσουμε τον χρόνο που περνάει ο καταναλωτής χρησιμοποιώντας το προϊόν μας”.

(Αγαπητέ φίλε, μερικές μέρες στον ήλιο, δίπλα στην θάλασσα, σε ένα νησί με λίγους κατοίκους και καταλαβαίνεις αμέσως ποιο είναι το νόημα της ζωής. Αφήστε τον Λαρς Φον Τρίερ και τις αλληγορίες. Εδώ είναι Μεσόγειος. Ούτε λεφτά δεν χρειάζονται. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.