Δεν χωράμε όλοι!
Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Τα τελευταία χρόνια είχα αποστασιοποιηθεί υπερβολικά από όλους και όλα. Δεν με ένοιαζε απολύτως τίποτα, ούτε έδινα σημασία τι συμβαίνει γύρω μου. Είχα πάθει ανοσία και γενικά δεν ήθελα καθόλου να μιλάω με κανέναν και για τίποτα απολύτως. Είχα κλειστεί μέσα στο σπίτι σε πλήρη απομόνωση. Σαν να ήμουν σε καραντίνα ένα πράγμα!. Ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Βέβαια, ας μπορούσα να κάνω και διαφορετικά.
Βλέπεις, όταν είσαι άνεργος, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχεις ούτε τα λεφτά ούτε και την όρεξη. Είναι ότι σε ξεχνάνε και όλοι όσοι θεωρούσες κάποτε φίλους ή δικούς σου ανθρώπους.
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είτε είσαι άνεργος είτε είσαι άρρωστος είναι σχεδόν το ίδιο.
Η μόνη διαφορά ίσως βρίσκεται στο γεγονός πως, όταν είσαι άρρωστος, έρχονται να σε επισκεφθούν κάποιοι γνωστοί/φίλοι/συγγενείς, φορώντας αυτό το λυπημένο βλέμμα και, φυσικά, φορώντας πάντα τη μάσκα και τα γάντια για να μην τους κολλήσεις.
Όταν είσαι άνεργος, όμως, δεν σε πλησιάζει κανείς, όχι μόνο επειδή φοβούνται μήπως τους κολλήσεις ανεργία, αλλά κυρίως γιατί φοβούνται μήπως τους ζητήσεις χρήματα.
Έτσι, έμεινα μόνος μου μπας και τα βρω με τον εαυτό μου. Τελικά, τα βρήκα. Αλήθεια, με συμπάθησα πολύ.
Τις πρώτες μέρες του εγκλεισμού, ωστόσο, έκανα κάποιες «κακές σκέψεις».
Μία από αυτές ήταν πως τελικά η μόνη καλή περίοδος -αν μπορώ να την πω απολύτως καλή- που έζησα, ήταν όταν ήμουν παιδί. Νοσταλγούσα πολύ εκείνα τα χρόνια στην αρχή της καραντίνας μου. Νοσταλγούσα υπερβολικά τον ρόλο του παιδιού: «Ααα, εσύ είσαι μικρό ακόμη», μου έλεγαν και πραγματικά το χαιρόμουν!
Διότι, Πιτσιρίκο, αργότερα, όποιον άλλον ρόλο κι αν απέκτησα, αυτός είχε κάτι αρνητικό, κάτι υποτιμητικό.
Όταν ήμουν φοιτητής, ήμουν ο ψευτο-αναρχικός ιδεαλιστής μπαφιάρης που ζει στη ναρκοληψία του και δεν τον νοιάζει τι συμβαίνει στην κοινωνία, πηγαίνει κρυφά στα δαπιτοστέκια, δεν διαβάζει ούτε πατά στη σχολή και γενικά είναι ένα άχρηστο κομμάτι που τον πληρώνει τσάμπα ο φορολογούμενος Έλληνας για να βγει μετά άνεργος.
Όταν ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής, τότε ήμουν το πλουσιόπαιδο που ζει με τα λεφτά του εφοπλιστή μπαμπά του και δεν έχει να περάσει την ώρα του, διότι ως γνωστόν όλα τα πλουσιόπαιδα τη σήμερον το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται και να διαβάζουν και να προάγουν τις επιστήμες και τα γράμματα!
Όταν έγινα στρατιώτης, εκεί όλοι με έβλεπαν απίστευτα υποτιμητικά σαν να ήμουν ένας σκλάβος και χειρότερα ακόμη μη σου πω. Ασχολίαστα φυσικά τα «θα πήξεις, κωλόπαιδo» κτλ ωραία και καλά που ακούνε κατά κόρον οι στρατεύσιμοι.
Μη νομίζεις, και τις προμήθειες που έβλεπες πρόσφατα να μαζεύουν για τους στρατιώτες στον Έβρο, πίστεψέ με, από λύπηση το έκαναν και όχι από πατριωτισμό ή αλληλεγγύη.
Και όταν τέλειωσα με όλα αυτά που πρέπει να γίνουν για να ολοκληρωθεί ένας άρρεν και να βρει μια δουλίτσα, ξεκίνησα να κάνω αιτήσεις παντού. Όπου μπορείς να φανταστείς. Τα σχόλια που λάμβανα, όμως, είτε εκ του δημοσίου είτε εκ του ιδιωτικού χώρου, ήταν πως «δεν χωράμε και όλοι».
Φυσικά, «δεν χωράμε όλοι».
Αυτό το «δεν χωράμε όλοι», καλέ μου Πιτσιρίκο, νομίζω πως το έχουμε ακούσει όλοι οι νέοι και όλες οι νέες κάτω των 30, όταν αναζητήσαμε δουλειά κάποτε και δεν βρήκαμε κάτι στρωμένο από τον μπαμπά. Που και πάλι θα τα ακούγαμε, αν βρίσκαμε κάτι έτοιμο. Θα μας έλεγαν πως τα βρήκαμε όλα στρωμένα και έτοιμα και δεν δουλέψαμε ποτέ. Όσοι, όμως, απλά τρέξαμε να βρούμε μια δουλίτσα, τα σχόλια ή η απάντηση που λαμβάναμε πάντα ήταν πως «δεν χωράμε κι όλοι».
Και τώρα, Πιτσιρίκο, βλέπεις πως όλοι κλειστήκαμε μέσα στα σπίτια μας. Η ζωή άλλαξε εν μία νυκτί εν ριπή οφθαλμού.
Και τώρα ακούς και βλέπεις πολλούς πολιτικούς, πολλούς υπουργούς, πολλούς επιχειρηματίες, πολλούς δημοσιογράφους, πολλούς συνδικαλιστές και εργοδότες να νοιάζονται, ενίοτε να κλαίνε, για τον ηλικιωμένο, για τον ευπαθή.
Όπως και να ‘χει, όμως, ο λόγος που μπήκα να γράψω αυτές τις αράδες, Πιτσιρίκο, σε αυτή τη συγκυρία που περνά η Πατρίδα μας, είναι διότι πρόσφατα είδα να αναπαράγεται μια καυστική θα έλεγα ανάρτησή σου από κάποιες άγαμες θυγατέρες/ακτιβίστριες και το λοιπό σινάφι της που τις ακολουθεί.
Ενώ οι ίδιοι πριν είχαν ευτελίσει το όλο θέμα αναπαράγοντας πως ο δράστης ήταν μπάτσος.
Και τι σημασία έχει το επάγγελμα κάποιου; Αν ο άλλος είναι κωλάνθρωπος και σκατόψυχος θα είναι πάντα, ό,τι δουλειά κι αν επιλέξει να κάνει.
Δεν έχουν πια τι να κάνουν, δεν έχουν με τι να ασχοληθούν, βλέπεις, και σκέφτηκαν να ασχοληθούν με τη δική σου θλιβερή και ανύπαρκτη ύπαρξη (κατά τα λεγόμενά τους πάντα).
Όχι, δεν θέλω να κάνω τον δικηγόρο σου, Πιτσιρίκο.
Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, όλον αυτόν τον καιρό, όλοι αυτοί οι ακόλουθοι των άγαμων θυγατέρων/ακτιβιστριών, όπως και οι ίδιες οι άγαμες θυγατέρες/ακτιβίστριες, εξάντλησαν όλη τη φαιά ουσία τους και όλη τους την κριτική στον συμπολίτη τους, στον δίπλανό τους, ο οποίος, πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, δεν ακολούθησε τον νόμο και την τάξη και βγήκε έξω να περπατήσει για να διασπείρει έναν ιό, παρά τις διαταγές της Κυβέρνησης και γι’ αυτό επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας.
Φυσικά, καμία κριτική στην ακραία αστυνομοκρατία και στρατιωτικοποίηση όλης αυτής της κρίσης του ιού.
Καμία κριτική σε κυβερνήσεις, υπουργούς, πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, εργοδότες.
Καμία κριτική στο ταλαιπωρημένο δημόσιο σύστημα υγείας, εξαιτίας των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα χρόνια!
Εκτός αυτών, αναρωτιέμαι ακόμη πως όλοι αυτοί που πριν νοιάζονταν δήθεν για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Σήμερα, δεν λένε απολύτως τίποτα, ούτε για τους πρόσφυγες ούτε για τους μετανάστες, ούτε για άστεγους, άνεργους, απολυμένους, τοξικοεξαρτημένους. Μούγκα στη στρούγκα. Σκέφτονται αν όλοι αυτοί οι ευπαθείς άνθρωποι έχουν κάπου να μείνουν αυτές τις μέρες, αν έχουν χρήματα να αγοράσουν τα απαραίτητα;
Για το μόνο που μας βομβαρδίζουν συνεχώς όλοι αυτοί είναι τα #staythefuckhome. Όμως, έμμεσα, αλλά και άμεσα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Κυβέρνηση δεν είχε άλλη επιλογή παρά τον εγκλεισμό ενός ολόκληρου Λαού και ότι εν τέλει αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι που πρέπει να γίνει. Και έγινε!
Αγαπητέ, Πιτσιρίκο, επειδή νομίζω πως έγραψα πολλά, θέλω να κλείσω με μια τρομακτική σκέψη που έκανα όλα αυτά τα χρόνια της καραντίνας μου.
Πολλά βράδια σκεφτόμουν ότι τελικά η Συρία βρίσκεται κι αυτή πολύ κοντά στη χώρα μας. Είναι γειτονιά μας βασικά!
Πρόσφατα διάβασα πως όλα αυτά τα 9 χρόνια που μαίνεται ο ανεξέλεγκτος αυτός πόλεμος σκοτώθηκαν 384.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πάντα! Εκτός αυτών, ας υπολογίσουμε και πόσοι τραυματίστηκαν, έμειναν ανάπηροι, πόσοι καταστράφηκαν οικονομικά και φυσικά πόσοι εκτοπίστηκαν από τον τόπο τους. Αν τα λογαριάσεις όλα αυτά, τότε θα δεις ότι τα νούμερα είναι πραγματικά φρικιαστικά και πίσω από κάθε νούμερο κρύβεται και μια ιστορία, ένας πόνος, μια τραγωδία.
Όχι, δεν θέλω να βάλω στο ζύγι τους νεκρούς. Θέλω να δώσω τροφή για σκέψη. Τόσα χρόνια γινόταν ένας πόλεμος δίπλα μας και δεν ίδρωσε το αυτί μας καθόλου. Καμιά καμπάνια, καμιά ενημέρωση, καμιά ευαισθητοποίηση, κανένας φόβος έστω για το τι μπορεί να συμβεί και πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτός ο πόλεμος, με απρόβλεπτες συνέπειες και στη χώρα μας, που εν τέλει ήρθαν οι συνέπειες με το προσφυγικό/μεταναστευτικό.
Διότι ο πόλεμος, Πιτσιρίκο, είναι ανθρώπινος παράγοντας.
Και ο άνθρωπος είναι πολύ απρόβλεπτος… Να ξέρεις!
Τα φιλιά μου!
Ανώνυμος
(Αγαπητέ φίλε, αυτόν που θα κοροϊδέψεις σε αυτή τη ζωή είναι θέμα χρόνου να βρεθείς στην θέση του. Άνεργος είναι κάποιος που δεν έχει δουλειά και αυτό δεν είναι και πολύ περίεργο στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης, όπου οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται. Επίσης, φτωχός είναι κάποιος που, απλά, δεν έχει χρήματα. Δεν είναι κάποιος διαφορετικός άνθρωπος. Νοσταλγείτε τα παιδικά σας χρόνια γιατί τα παιδιά δεν έχουν ευθύνες. Οι πάντες νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια. Εγώ πάλι, όχι. Τώρα θα νιώσουν πολλοί άνθρωποι όπως νιώσατε εσείς. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί με τον κορωνοϊό. Θα καταλάβουν σύντομα. Εγώ, όχι για να κάνω τον έξυπνο αλλά ήμουν έτοιμος από καιρό. Όσο για την επίθεση που δέχτηκα από την άγαμη θυγάτερα και την στρατιά ηλιθίων που την ακολουθούν, είναι τιμή μου να μου κάνει επίθεση η υπάλληλος ενός πρεζέμπορα. Αν για κάτι χαίρομαι στη ζωή μου, είναι που δεν κατάντησα σαν κι αυτούς. Φανταστείτε τη μια και μοναδική φορά που ζούμε να ήμασταν έτσι. Αγαπητέ φίλε, οι δημοσιογράφοι είναι οι πιο πουτάvες από τις πουτάvες. Και αυτοί που τους παίρνουν στα σοβαρά ή τους συναναστρέφονται είναι για τον πoύτσο. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.