ΘΥΜΑΣΑΙ; Όπως τότε;
Πιτσιρίκο, οι τελευταίοι μήνες για μερικούς αποτελούν ένα κακόγουστο και δυστοπικό επεισόδιο του Black Mirror. Δυστυχώς, αποτελούν την καινούρια μας πραγματικότητα η οποία -απ’ ό,τι φαίνεται- θα φέρει πολλές αλλαγές στη ζωή του καθενός μας.
Από εδώ και πέρα όμως -αν δεν είναι πλέον αργά-, θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας κάποιες επιλογές είτε προς το ένα μονοπάτι είτε προς το άλλο. Σαν ένα επεισόδιο του Black Mirror: Bandersnatch, όπου εσύ αποφασίζεις την εξέλιξη της ταινίας ή και όχι.
Μόνο που τώρα οι επιλογές μας θα καθορίσουν το μέλλον γύρω μας. Το οποίο, όπως προείπα, μπορεί και να έχει καθοριστεί και πλέον απλά είμαστε οι ηθοποιοί του.
Ξέρω ότι τα τελευταία χρόνια αυτό που επικρατεί γύρω μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τα εξής δύο: «Ο θάνατος σου η ζωή μου» και για τους πιο πιστούς «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».
Θέλω όμως να ελπίζω (αιώνια ρομαντική ψυχή) ότι ίσως ακόμα να έχει μείνει ο χρόνος για να κάνει ο καθένας από εμάς το προσωπικό του ξεκαθάρισμα, να αναλογιστεί μέσα του και έξω απ´ όλα τ´ άλλα ένα πράγμα τι είναι εκείνα τα οποία πραγματικά αξίζουν, έχουν ουσία και υπόσταση -όχι απαραιτήτως φυσική- και σημασία σε αυτό το διάστημα που διανύουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Γιατί αν όχι τώρα που είσαι μέσα στο σπίτι και έχεις έρθει σε αυτήν την ψυχολογική, συναισθηματική και σωματική κατάσταση πίεσης και άγχους και στρες και του «τι θα φέρει το μέλλον», «τι θα απογίνουν τα παιδιά μου», θα παντρευτώ, θα κάνω παιδιά, θα ταξιδεύσω, θα ξαναδώ τους φίλους μου/ την οικογένεια μου, θα ξαναφιλήσω κάποιον, θα φιληθώ ποτέ, θα ζήσω, θα πεθάνω, θα ακολουθήσω τα όνειρα μου, θα ξανανιώσω ποτέ την ανθρώπινη επαφή; Όπως τότε; ΘΥΜΑΣΑΙ;
Αυτό το «Όπως τότε; ΘΥΜΑΣΑΙ;» είναι που θα μας καταστρέψει σαν είδος, αυτή η λέξη που φέρνει ένα καταιγισμό συναισθημάτων και εικόνων και αναμνήσεων.
Και αντί να προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να φέρουμε αυτήν την αίσθηση στην καθημερινότητα μας το μόνο που κάνουμε είναι να την χρησιμοποιούμε ακόμα πιο συχνά «ΘΥΜΑΣΑΙ;», «Όπως τότε;», «ΘΥΜΑΣΑΙ;»
ΤΟΤΕ; ΠΟΤΕ;
Σπύρος
Dum Spiro Spero?
Υ.Γ.1 Την αγάπη μου και την ελπίδα μου σου στέλνω, είναι από τα τελευταία που θα μου μείνουν μέσα μου.
Υ.Γ.2 Ο καθένας έχει πάρει μια σημαία και φωνάζει «Στέκομαι για την Ελλάδα». Όλοι στέκονται για ένα κομμάτι γη και ένα κομμάτι ύφασμα! Αυτή είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους 200.000 χρόνια τώρα, ένα κομμάτι γη και ένα κομμάτι ύφασμα.
(Αγαπητέ Σπύρο, όντως. Τι έχουν πάθει όλοι με το παρελθόν; Ο κορωνοϊός τους το βγάζει αυτό; Επίσης, τι κλαψομουνίαση είναι αυτή πια; Έχει γεμίσει ο κόσμος με θείτσες και θείτσους. Αντί να αισθάνονται ευγνωμοσύνη που ανήκουμε στους προνομιούχους αυτού του πλανήτη και ζούμε σε μια περιοχή χωρίς πολέμους και με σχετική ευμάρεια, κάνουν όλοι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Πολύ μελό η Ελλάδα. Και το μελό είναι πάντα κακό. Να είσαι καλά, Σπύρο. Την αγάπη μου. Και έρχονται κάτι καλοκαίρια, που θα μας μείνουν …αξέχαστα!)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.