Ελιές και φυσικοί πόροι
Πιτσιρίκο μου, γεια και χαρά,
από το τελευταίο γράμμα μου πριν περίπου ένα μήνα και τα υψίπεδα του Πηλίου όπου βρισκόμασταν, πολλά άλλαξαν κι όλα κάπως έχουν μείνει ίδια.
Αθήνα εδώ και δυο εβδομάδες, κλείνουμε καθημερινά 15ωρα στο γραφείο για να προλάβουμε να κερδίσουμε χρόνο καθώς προετοιμάζουμε άλλο ένα επεισόδιο με αφορμή το βιβλίο Τέχνη και Δημοκρατία από πρακτικά συνεδρίων της Βουλής.
Παράλληλα, αύριο ανακοινώνουμε αναστολή της διεξαγωγής του Φεστιβάλ Βόλου 2020, όχι τοσο λόγω του ιού αλλά κυρίως γιατί το φεστιβάλ, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος σχεδιάστηκε πριν ξεσπάσει αυτη η κατάσταση, συνεπώς, ακόμη κι αν είχαμε τη δυνατότητα να το παρουσιάσουμε τώρα, θα ήταν κάπως ηλίθιο γιατί δεν θα είχαμε λάβει υπόψη τα νέα δεδομένα.
Ελπίζουμε να μετακυλίσει για Σεπτέμβρη, όπως ελπίζω να μας έρθεις όταν συμβεί.
Δε θέλω να αναφερθώ στα της επικαιρότητας, θα ακούσω ένα φίλο που λέει μην ασχολείστε ρε με αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Ασχοληθείτε με πιο αιώνια πράγματα: αγάπη, πνεύμα, φιλία, γη, ορυκτά, φυσικούς πόρους!
Ο Άρης δεν ήταν που έγραψε τις προάλλες για τον Πλάτωνα, τον Διογένη και τις φακές; Ή το είδα στον ύπνο μου;
Λίγη σημασία έχει. Σταματάω εδώ και τρέχω στο Σούνιο να δω τη Δύση να δύει, δύοντας τη δύση της.
Είσαι μέσα στη σκέψη μου και σε μνημονεύω συχνά.
Την αγάπη μου σε εσένα και τους ωραίους αναγνώστες σου.
Ride on
ν.
Υ.Γ. Λέει σε κάποιο σημείο ο αμερικανός τραγουδοποιός Beck στο Loser: You can’t get it right if you can’t relate και νομίζω αυτός είναι πλέον ο αγαπημένος μου στίχος.
Υ.Γ.2 Ο προηγούμενος αγαπημένος μου στίχος ήταν το “Τι να πω κι εγώ που όλα τα περίμενα μα έγιναν αλλιώς”.
Υ.Γ.3 Όταν κοιτάς ψηλά ακόμη κι αν είσαι στο ισόγειο, μπορείς να δεις τον ουρανό. Φτάνει να μην υπάρχει ταβάνι.
Και μια επιστολή του Luis-Ferdinand Céline, που για κάποιο λόγο συσχέτισα με τα παραπάνω:
18 Μαρτίου 1934
«Αγαπητέ φίλε:
Ξέρετε πόσο θαυμάζω, πόσο ενθουσιώδης είμαι, πόσο σέβομαι όλα όσα έχετε συλλογιστεί, δώσει και γράψει. Έχω κάνει πολλή χρήση του έργου σας. Έχω διαβάσει προσεκτικά, λεηλατήσει, και μάθει από τα κείμενά σας. Εξακολουθώ να το κάνω και πάντα θα το κάνω. Είστε ένας από τους σπάνιους δασκάλους μου, και αναμφίβολα ο πιο κοντινός, ο πιο άμεσος. Δεν έχει να κάνει με αυτό όταν εξεγείρομαι ενάντια στις τωρινές ντιρεκτίβες σας. Απολύτως αρνούμαι να συνταχθώ σε αυτήν την πλευρά ή την άλλη. Είμαι αναρχικός από την κορφή ως τα νύχια. Πάντα ήμουν και ποτέ δεν θα είμαι κάτι άλλο. Όλοι με έχουν φτύσει, από την Ιζβέστια στους επίσημους Ναζί, ο M. de Regnier, ο Comodia, ο Stavisky, ο πρόεδρος Dullin, όλοι τους σχεδόν με τους ίδιους ακριβώς όρους με έχουν κηρύξει απαράδεκτο, αχαρακτήριστο. Δεν το έχω κάνει αυτό επίτηδες, αλλά είναι ένα γεγονός. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, επειδή έχω δίκιο. Κάθε πολιτικό σύστημα είναι μια επιχείρηση υποκριτικού ναρκισσισμού που συνίσταται στην προβολή της προσωπικής ατιμίας των οπαδών του πάνω σε ένα σύστημα ή πάνω στους «άλλους». Ομολογώ ότι ζω αρκετά καλά· διακηρύσσω φωναχτά, συναισθηματικά, και δυνατά όλη την κοινή αηδιαστικότητα του ανθρώπου, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά. Ποτέ δεν θα συγχωρεθώ γι’ αυτό. Από το θάνατο των παπάδων, ο κόσμος δεν είναι τίποτα παρά δημαγωγία, τα σκατά διαρκώς κολακεύονται, και η ευθύνη απορρίπτεται μέσω ιδεολογικών και λεκτικών τεχνασμάτων.
Δεν υπάρχει πια μεταμέλεια· δεν υπάρχει τίποτα παρά άσματα εξέγερσης και ελπίδας. Αλλά ελπίδα για ποιό πράγμα; Ότι τα σκατά θα αρχίσουν να μυρίζουν όμορφα;
Αγαπητέ μου φίλε, δεν έχω προδώσει κανέναν, δεν ζητώ τίποτα από κανέναν. Πιθανώς, θα εκτελεστώ (θα υπάρξουν πολλοί για να το κάνουν αυτό).
Τόσο ο Λένιν όσο και ο Ναπολέων απέτυχαν στις υποθέσεις τους. Είχαν πραγματοποιηθεί επιθέτοντας πυρωμένες ράβδους και φωνάζοντας μια θεραπεία. Ανοησίες. Όλος αυτός ο επαναστατικός κυνισμός (ΟΧΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ) δεν είναι τίποτα παρά χυδαίος, αιώνιος εγωκεντρισμός οπλισμένος με καινούργιες κομπίνες. Αν οργανωνόταν όπως ο κομμουνισμός, τότε θα δείτε πραγματικά κάτι. Πιο άθλιος από τους προηγούμενους. Τους ξέρω καλά, τους απόστολους και τους ήρωες, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά. Έχω ζήσει μαζί τους μέρα νύχτα εδώ και τριάντα χρόνια. Επανάσταση. Αμέσως. Αλλά πρώτα από τον εαυτό τους. Όχι αυτές οι τεμπέλικες ψυχές και πνεύματα, κοκτέιλ ή απεριτίφ Πικόν. Γιατί να διαλέξεις;»
(Αγαπητέ φίλε, τα είπατε όλα, χωρίς, ίσως, να έχετε τέτοια πρόθεση. Ο δικός μου αγαπημένος στίχος -διαχρονικά- είναι από το True Faith των New Order:
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun
Καλό καλοκαίρι. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.