Όνειρο τέλους

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
είχα ένα (προφητικό;) όνειρο χτες το βράδυ.
Ήμασταν λέει στα τελευταία μας. Η ανθρωπότητα γενικά. Μας είχε διαλύσει ο ιός -όχι ο κορώνας- ένας άλλος. Λίγο μετά.

Δεν είχαμε μείνει πολλοί, και όσοι είχαμε μείνει απλά περιμέναμε την ώρα μας και περιφερόμασταν από δω κι από κει, χωρίς να κάνουμε και πολλά. Καταθλιπτικοί και λιγομίλητοι.

Η φύση, γενικά, έπαιρνε τα πάνω της. Άνθιζε σαν τρελή και τα ζωάκια κάθε είδους εμφανίζονταν ξανά μέσα στις πόλεις. Ζωάκια που πολλοί από εμάς δεν τα είχαμε ξαναδεί και για αυτό δεν τα φοβόμαστε. Ούτε κι αυτά μας φοβόντουσαν. Τι να φοβηθείς από ένα είδος που ζει τις τελευταίες του μέρες; Ήταν σαν να ήξεραν. Σα να έλεγαν “επιτέλους θα πάνε στα τσακίδια όπου να ‘ναι και οι τελευταίοι απ’ αυτούς”.

Ήταν χειμώνας. Κρύο από εκείνο το κρύο της Αττικής που τρυπάει τα κόκαλα και βγαίνει απ’ την άλλη.

Περπατούσα λοιπόν, έτσι χωρίς σκοπό, περισότερο για να ζεσταθώ παρά για να πάω κάπου.

Ώσπου βρήκα μια παρέα γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά. Κοιτούσαν αμίλητοι τη φωτιά αλλά, μόλις με κατάλαβαν, άνοιξαν τον κύκλο και μπήκα κι εγώ. Και κοιτούσαμε την φωτιά, χωρίς να λέμε κουβέντα και χωρίς να σκεφτόμαστε και πολλά.

Μετά από λίγη ώρα, πλησίασε ακόμα ένας καινούριος. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου και τον γνώρισα αμέσως. Τον καιρό πριν τον ιό ήτανε ανθρωποφύλακας. Φρουρός του συστήματος. Είχε ξυλοφορτώσει και βασανίσει πολλούς αδύναμους. Πάντα αδύναμους. Είχε υπερασπιστεί τους δυνατούς με νύχια και με δόντια. Μάλλον ήταν ερωτευμένος με τους δυνατούς και μισούσε τους αδύναμους. Ποιός ξέρει.

Φαινόταν σαν χαμένος. Όπως όλοι μας αλλά αυτός πιό πολύ ακόμα. Ίσως γιατί ο δικός του κόσμος ήταν που κατέρρευσε πιό πολύ από των υπολοίπων. Ίσως γιατί μετάνιωσε. Ποιός ξέρει.

Όπως και να ‘χει, κανείς μας δεν άνοιξε τον κύκλο.

Κι αυτός περίμενε εκεί. Λίγο πιό πίσω. Τρέμοντας απ’ το κρύο. Αμίλητος.

Άρχισε να χιονίζει.

Μετά ήρθαν κι άλλοι. Απλοί άνθρωποι.

Ο κύκλος κάθε φορά άνοιγε. Μπήκαν όλοι.

Αυτός ήταν ακόμα έξω.

Ο κύκλος είχε πιά ανοίξει τόσο πολύ που το βαρέλι φαινόταν σαν μακρινό αστεράκι.

Ένας από εμάς χαμογέλασε. Μετά άλλος ένας. Το χαμόγελο διαδόθηκε τριγύρω σαν φωτιά.

Κι αγκαλιαστήκαμε.

Και τελείωσε ο χρόνος μας.

Και αυτός ήταν ακόμα έξω.

Γιατί τα καθίκια πάντα θα μένουν έξω από τον κύκλο των ανθρώπων.

Βασίλης Βέγας

(Αγαπητέ Βασίλη, αντί για σχόλιο, να διαβάσεις το κείμενο του Βασίλη από τη Ρόδο που ανεβάζω αμέσως μετά το δικό σου. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.