Νέοι, γέροι αντάμα

Σήμερα το απόγευμα στην παραλία, παρατηρούσα έναν ηλικιωμένο Ιταλό που έπαιζε μέσα στην θάλασσα με τα τρία εγγόνια του. Ήταν κολλημένα πάνω του για πάνω από μια ώρα και περνούσαν όλοι υπέροχα.

Αυτή είναι μια πολύ συνηθισμένη σκηνή στις ελληνικές παραλίες αλλά φέτος δεν την βλέπεις πολύ συχνά.

Οι ηλικιωμένοι τουρίστες δεν είναι πολλοί φέτος στην Ελλάδα. Βλέπεις παντού νέους ανθρώπους και νεαρά ζευγάρια με τα παιδιά τους.

Μια από τις εντολές που δίνουν οι λοιμωξιολόγοι είναι οι νέοι να αποφεύγουν τους ηλικιωμένους γονείς τους, τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες τους.

Οι άνθρωποι δυσφορούν.

Τι ζωή είναι αυτή που απαγορεύεται να συναντάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να τα αγκαλιάζεις και να τα φιλάς;

Οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μπορεί να πεθάνουν ξαφνικά. Όχι από κορωνοϊό, από εκατοντάδες άλλους λόγους και, κυρίως, από γηρατειά. Συμβαίνει κάθε μέρα αυτό.

Θα έχουν πεθάνει χωρίς μια αγκαλιά;

Θα έχουν πεθάνει χωρίς αγκαλιά επειδή τους προστατεύσαμε από την αγάπη μας;

Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, οι άνθρωποι μαραζώνουν στα γηροκομεία και τα παιδιά τους διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να δουν τους γονείς τους. Εν τω μεταξύ, κάποιοι από αυτούς τους γονείς πεθαίνουν· κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως οι άνθρωποι πεθαίνουν στα γηροκομεία.

Από την άλλη, οι νέοι θεωρούνται επιπόλαιοι και εγωιστές επειδή κάνουν πάρτι και φασώνονται.

Λογικό είναι.

Οι νέοι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν τα νιάτα τους. Είναι και οι ορμόνες στη μέση, βλέπεις.

Όλοι μπορούν να υπακούσουν σε κανόνες για το κοινό καλό αλλά όχι για πάντα.

Η ζωή δεν αναβάλλεται. Η ζωή είναι τώρα. Για νέους και γέρους. Και η ζωή σου φωνάζει να την ζήσεις.

Δεν μπορούν οι νέοι να ζήσουν σαν ογδοντάχρονοι.

Και οι ογδοντάχρονοι δεν μπορούν να ζήσουν σαν εικοσάχρονοι· αν και στις δυο περιπτώσεις, υπάρχουν εξαιρέσεις.

“Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα, πληρώνει ακριβά.” έγραψε πριν από πολλά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Δεν είναι πάντα έτσι.

Αν οι άνθρωποι δεν ζουν, αν αποφεύγουν τους αγαπημένους τους ανθρώπους, το πληρώνουν πιο ακριβά.

Ο Ιταλός παππούς και τα εγγόνια του ταξίδεψαν σε μια άλλη χώρα, εν μέσω πανδημίας, για να παίξουν στην θάλασσα. Όλοι μαζί. Ο ένας πάνω στον άλλον.

Καθώς τους κοιτούσα, σκέφτηκα πως έτσι θα έπαιζε σήμερα και ο πατέρας μου με τα εγγόνια του, αν ζούσε· σήμερα συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τον θάνατό του.

Σιγά μην έμενε ο πατέρας μου κλεισμένος στο σπίτι. Με τίποτα.

Η ζωή έχει σημασία και αξία, μόνο αν τη ζεις χωρίς φόβο μαζί με αυτούς που αγαπάς.

Διαφορετικά, δεν είναι ζωή.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.