Ένα απλό ευχαριστώ

Γεια σου Πιτσιρίκο,
χείμαρρος τα 3 τελευταία ποστ –1,2,3– τα οποία ήταν όλα podcast. To ένα καλύτερο από το άλλο. Δούλευα και τα άκουσα δυο φορές, για να χωνέψω τις πληροφορίες.

Μ’ αρέσει που ακούω και κάποιες ιστορίες που δεν τις γνωρίζω, αλλά, όταν τις ακούω, τότε όλα συνδέονται και βγάζουν νόημα για τους ανθρώπους πίσω από αυτές. Όπως αυτή η ιστορία με την λιποθυμία. Τι πλάκα.

Μπορεί οι ιστορίες να ακούγονται σαν κουτσομπολιό, αλλά δεν είναι. Είναι το ρεζουμέ της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Οι άνθρωποι γίνονται καθρέφτες των γονιών τους, της εθνικής τους κουλτούρας και πλέον του social network που ακολουθούν.

Διάβασα που λες το πρώτο γράμμα που σου είχα στείλει το 2013. Είναι μόνο 7 χρόνια, αλλά το αναφέρω αυτό για να πω, πως ο άνθρωπος αλλάζει. Δεν ωριμάζει απαραίτητα, αλλά σίγουρα αλλάζει.

Διάβαζα τον τότε νεαρό εαυτό μου και τους προβληματισμούς του και σκέφτομαι τους προβληματισμούς μου τώρα. Έτη φωτός μακριά. Ευτυχώς, που δεν το είχες δημοσιεύσει τότε.

Το μόνο που μου λείπει από τον νέο μου εαυτό είναι ότι ήμουν 15 κιλά λιγότερο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ελπίδα, απλά θέλει χρόνο, σωστές συνθήκες και διάθεση για αλλαγή. Τα δυο πρώτα υπάρχουν, αλλά για τον μέσο Έλληνα λείπει ακόμα το τρίτο.

Όπως αλλάξαμε όλοι τα τελευταία 10 χρόνια, θα αλλάξουμε και τα επόμενα 10. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο θυμός μας αντικαθίσταται με ένα αίσθημα αποδοχής, αλλά όχι απαραίτητα ήττας.

Είπες στο Νινί ότι θυμός είναι η ψυχή.

Δεν ξέρω αν χάνοντας τον θυμό μας χάνουμε την ψυχή μας ή απλά περνάμε σε μια ανώτερη βαθμίδα Ζεν ή φιλοσοφικού σταρχιδισμού.

Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο ο θυμός μένει μέσα μας, μας καταστρέφει.

Από την άλλη, όμως, στην Ελλάδα συναντάς πάρα πολλούς άψυχους ανθρώπους με πολύ θυμό. Και μάλιστα με θυμό που τον εξωτερικεύουν με την παραμικρή αφορμή.

Ο λόγος που σου γράφω όμως -και δεν το έκανα podcast- είναι να πω μέσω εσένα, σε όλους όσους γράφουν (και δεν ακούνε ακόμα τα podcast) ή κάνουν podcast, ότι τον τελευταίο χρόνο με έχουν κάνει πιο σοφό.

Μέσα σε αυτό το χάος της καθημερινής ζωής και του παραλογισμού, το blog είναι ένα νησί. Φυσικά, νησί χωρίς πόσιμο νερό είναι άχρηστο, αλλά αυτό το πόσιμο νερό είναι όλοι αυτοί που γράφουν και οι ιδέες και οι σκέψεις τους.

Η ιδέα που είπες στο καράβι της επιστροφής έχει απόλυτη βάση.

Νομίζω είναι η φυσική συνέχεια και πραγματικά βγάζω τον εαυτό μου από αυτό, απλά θα ήθελα να ακούω τις φωνές και τις ιδέες αυτών των ανθρώπων πιο συχνά και αυτό πιστεύω με σωστή χρήση θα είναι πολύ όμορφο.

Φιλιά από το ζεστό και καλοκαιρινό Βερολίνο.

Δ.

(Αγαπητε φίλε, διάβασα κι εγώ το κείμενό σου του 2013. Δεν ξέρω γιατί δεν το είχα δημοσιεύσει τότε. Μπορεί να έκανα μπάνια ή να ήμουν ερωτευμένος. Κι εγώ έχω αλλάξει πολύ από το 2013. Ευτυχώς, γιατί τότε ήμουν πολύ αφελής, νόμιζα πως θα τους σκίσουμε όλους και συνεργαζόμουν με ανθρώπους που αποδείχτηκε πως δεν έπρεπε. Αλλά έμαθα πολλά πράγματα εκείνο το διάστημα. Δεν έχουν θυμό οι άνθρωποι στην Ελλάδα -και κυρίως στην Αθήνα- σήμερα. Έχουν νεύρα και κατάθλιψη. Αυτό είναι άλλο πράγμα από τον θυμό. Κι εμένα μου αρέσει το μπλογκ, όπως είναι τώρα, όπου γράφουν και κάνουν podcast πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι. Νομίως πως φαίνεται ότι μου αρέσει γιατί δεν το αφήνω, ούτε όταν είμαι στο νοσοκομείο. Θα ήταν ακόμα καλύτερα το μπλογκ να είναι όλο εντελώς κλειστό, γιατί όλη αυτή η περιρρέουσα ηλιθιότητα είναι πια πολύ ενοχλητική. Μίλησες πρόσφατα για την εμπειρία σου στα social media και καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι ανυπόφορα τα social media -οι περισσότεροι “χρήστες” τους δηλαδή-, και είναι και χάσιμο χρόνου. Το μπλογκ πάει μόνο του και αποφασίζει προς τα πού θα πάει. Θα πάει εκεί που επιθυμούν οι άνθρωποι που συμμετέχουν. Με φυσικό τρόπο. Χωρίς σχέδιο. Σε ευχαριστώ κι εγώ για όλα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.