Το είπε δικός σας

Γεια σου Πιτσιρίκο!
Αυτές τις μέρες βιώνω έντονα ένα συναίσθημα που με ακολουθεί από τα παιδικά μου χρόνια, όταν παίζαμε ποδόσφαιρο στην αυλή του σχολείου και μαλώναμε για το αν ήταν φάουλ, αν μπήκε γκολ κλπ, χωρίς την παρουσία ενός διαιτητή.

Πώς μπορείς να συνεχίσεις όταν μια ομάδα λέει ότι ήταν φάουλ και η άλλη λέει ότι δεν ήταν; Ούτε θυμάμαι πώς λυνόντουσαν οι διαφορές όταν δεν υποχωρούσε κανείς.

Αλλά θυμάμαι μια φορά, σε μια έντονη διαμάχη, που εγώ συμφώνησα με τους αντιπάλους, “ήταν φάουλ”.

“Το είπε δικός σας!” φώναξε κάποιος από την αντίπαλη ομάδα, ως την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι αυτοί είχαν δίκιο. Και όντως η δική μου ομάδα αποδέχθηκε τη μοίρα της και άρχισε να με βρίζει που πήρα το μέρος των αντιπάλων.

Σκέφτομαι συχνά αυτή τη σκηνή και πόσο με έχει σημαδέψει. Ακόμα
προσπαθώ να σέβομαι την όποια άποψή μου για τα πράγματα ανεξάρτητα από ομάδες, κλίκες, συμφέροντα, όσο τουλάχιστον μπορώ να εμπιστεύομαι την κρίση μου.

Και ίσως να φταίει και αυτό λίγο που πάντα βγαίνω “εκτός” ομάδας κάποια στιγμή, κάτι που μέχρι σήμερα περισσότερο με έχει βοηθήσει παρά μου έχει δημιουργήσει προβλήματα κυρίως γιατί φεύγω έγκαιρα από τις ομάδες που με καταπιέζουν.

Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε η επιθυμία να τα γράψω αυτά σήμερα.

Σκεφτόμουν τα νέα για την πορεία του Πολυτεχνείου, που ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι πορείες αλλά πήγαινα πού και πού περισσότερο από υποχρέωση.

Η εικόνα μιας μάζας ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι ένας
ενωμένος λαός που αγωνίζεται για το δίκαιο, με απωθεί και με τρομάζει.

Αλλά και πώς έχω ξαφνιαστεί, εδώ στη Ζυρίχη, από ανθρώπους που αλλάξαν δραστικά τη στάση τους απέναντί μου, επειδή πράγματα που κάνω με βάση τις κοινές μας αξίες και στόχους δεν υπηρετούν άμεσα τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Ήθελα να σου στείλω και αυτές τις δύο παλιές φωτογραφίες από τη γειτονιά μου στην Αθήνα που συνοψίζουν -με πολλή φαντασία – κάποια άλλα πράγματα που ήθελα να γράψω, τα οποία έχουν και δεν έχουν σχέση με το παιδικό μου τραύμα.

Δεν ξέρω αν ακούγομαι κάπως μελαγχολικός. Δεν είμαι! Το αντίθετο μάλιστα.

Η ιδέα ότι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσω την αξιοπρέπεια μου και το χαμόγελο μου είναι να διαφωνήσω με την “ομάδα” μου και να πάω κάπου αλλού με χαροποιεί ιδιαίτερα. Όπως είπα το έχω κάνει πολλές φορές. Αλλά δεν το περηφανεύομαι. Ποτέ δεν έφυγα από μόνος μου. Πάντα δίσταζα αλλά κάτι τύχαινε και το έκανε εύκολο.

Για να δούμε. Ήμουν τυχερός μέχρι σήμερα.

Παναγιώτης

(Αγαπητέ Παναγιώτη, ομάδα δεν σημαίνει συμμορία. Πολλοί τα μπερδεύουν αυτά. Και νομίζουν πως όποιος είναι στην ομάδα τους έχει δίκιο πάντα· απλά, επειδή είναι στην δική τους ομάδα. Βλέπω όλους αυτούς τους ανόητους των κομμάτων -που τρώνε βέβαια από το κόμμα- να συμπεριφέρονται σαν συμμορίες, σαν τη Μαφία. Και θέλουν να σου επιβάλλουν την άποψή τους. Αλλά, παράλληλα, νομίζουν πως είναι αριστεροί και δημοκρατικοί, ενώ είναι ιδιοτελή καθάρματα. Παναγιώτη, εγώ δεν έχω ομάδα. Αλλά παίζω μπάλα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.