Οδηγός επιβίωσης στην αθάνατη ελληνική επαρχία

Γεια και χαρά Πιτσιρίκο,
Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ έναν οδηγό επιβίωσης, για την ελληνική επαρχία αυτή τη φορά, ύστερα από τους οδηγούς επιβίωσης που έγραψαν τα άλλα παιδιά για το εξωτερικό και ο Μένιος ένα για την Ελλάδα γενικότερα.

Τα τελευταία χρόνια ζω στην επαρχία, μετά από πολυετή διαμονή στην Αθήνα, από την οποία έφυγα κυρίως για λόγους οικονομικούς.

Θα είμαι ειλικρινής, εγώ την Αθήνα τη γούσταρα -μιλάμε πάντα για προ κορωνοϊού εποχές, όπως και σε όλο το κείμενο θα μιλάμε για την προ-covid περίοδο-, παρά την άσχημη αρχιτεκτονική της, το κυκλοφοριακό πρόβλημα και τα όσα προβλήματα προκύπτουν όταν σε μια πόλη που χωράει max 3,5 εκατομμύρια, στοιβάζεις 5+ εκατομμύρια ανθρώπους, και τη γούσταρα και για την ποικιλία ανθρώπων και φυλών από όλη την Ελλάδα, αλλά και από όλο τον κόσμο, και για τη διασκέδαση, καθότι στην Αθήνα είχα πολλές, και διαφορετικές παρέες.

Λέγοντας για επαρχία θα μιλήσω για τη Στερεά Ελλάδα, πιθανώς στα νησιά η κατάσταση θα είναι διαφορετική.

Κατοικώ στη βορειοδυτική Ελλάδα -δεν χρειάζεται να πω πού ακριβώς, καθότι ένας σωστός πράκτωρ δεν προδίδει τη θέση του, όπως θα έλεγε και ο ΘΒ, χαχα!!- τα τελευταία χρόνια, και οι εντυπώσεις μου από την ελληνική επαρχία είναι οι εξής:

Στην αρχή δυσκολεύτηκα με την αλλαγή αυτή, όπως δυσκολεύεται ο οποιοσδήποτε αφήνει το μέρος που μένει μετά από χρόνια, πόσο μάλλον όταν αφήνει την πρωτεύουσα για να πάει σε κάποιο μικρότερο μέρος. Από κει και πέρα, συνηθίζεις στους διαφορετικούς και πιο χαλαρούς τρόπους ζωής της επαρχίας.

Οι αποστάσεις είναι μικρότερες, σπάνια θα συναντήσεις κίνηση στους δρόμους και παρότι στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις υπάρχει πρόβλημα πάρκινγκ, αλλά και ελλιπείς αστικές συγκοινωνίες, πιστεύω πως για κάποιον που στην Αθήνα συνήθιζε να παρκάρει μισή ώρα μακρύτερα από εκεί που ήθελε να πάει, δεν θα είναι πρόβλημα τα 10 λεπτά περπάτημα για να πάει στη δουλειά του ή για να βγει έξω για έναν καφέ-ποτό.

Όσον αφορά τα ταξί και τα ιδιωτικά parking, είναι το ίδιο ακριβά με της Αθήνας. Η βενζίνη αναλόγως σε κάποιες περιοχές είναι στα ίδια επίπεδα με της Αθήνας σε κάποια πολύ ακριβότερα.

Για τα νοίκια, στις περισσότερες περιοχές είναι σχετικά normal, αναλόγως και την πόλη, αν είναι φοιτητούπολη ή όχι, αλλά θεωρώ ότι η διαβίωση, συγκριτικά με την Αθήνα, είναι πιο οικονομική.

Στο θέμα της διασκέδασης τώρα, σίγουρα στην επαρχία -εκτός Θεσσαλονίκης, φυσικά- λείπουν τα μεγάλα θέατρα και οι μεγάλες εκδηλώσεις, αν και τα τελευταία χρόνια γίνονται μεγάλες παραστάσεις και συναυλίες και εκτός Αθήνας, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όπως και τα μεγάλα clubs και τα … μπουζουξίδικα, αν και πάλι, πολλοί τραγουδιστές και Djs κάνουν tour ανά την Ελλάδα, συχνά-πυκνά.

Κάτι που μπορεί να κουράσει κάποιον -όπως κούρασε εμένα προσωπικά- είναι πως στα περισσότερα μπαράκια ο κόσμος δεν ανακυκλώνεται, με αποτέλεσμα από ένα διάστημα και έπειτα να βλέπεις στα μαγαζιά, τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους, εκτός και αν κάποιος πηγαίνει στα clubs που πάνε οι φοιτητές –για πόλεις στις οποίες υπάρχουν σχολές – ή είναι ο ίδιος/η ίδια φοιτητής/φοιτήτρια, οπότε τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.

Τώρα όσον αφορά το θέμα της εργασίας και της κοινωνικής επαφής, που είναι και το σημαντικότερο, η κατάσταση έχει ως εξής.

Στις περισσότερες περιοχές, οι περισσότεροι έχουν κάποιο εμπορικό κατάστημα, λιγότεροι κάνουν ελεύθερο επάγγελμα και πάρα πολλοί κάτοικοι δουλεύουν σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή σώμα ασφαλείας.

Τα περισσότερα μαγαζιά είναι και ελπίζω να εξακολουθήσουν να είναι μετά την καραντίνα- κυρίως καφέ και φαγάδικα, παντός τύπου, και εργαζόμενοι συνήθως ωρομίσθιοι.

Δουλειά σε εταιρεία, πάντως, δύσκολα κάποιος/κάποια θα βρει, εκτός κι αν η εταιρεία που εργάζεται στην Αθήνα έχει παραρτήματα στην επαρχία, καθώς δεν υπάρχουν πολλές μεγάλες εταιρίες εκτός Αθήνας, όπως δεν υπάρχουν πλέον και πολλές βιομηχανίες ή βιοτεχνίες.

Κάποιες βιομηχανίες που υπάρχουν, πάντως, στηρίζονται στον πρωτογενή τομέα, δηλαδή στην παραγωγή γάλατος, κρέατος και στην συσκευασία και πώληση οπωροκηπευτικών.

Βέβαια μπορεί κάποιος και από μόνος του να γίνει κτηνοτρόφος ή αγρότης, αλλά αυτό προϋποθέτει να έχει ένα κεφάλαιο, για να έχει ένα χωράφι ή και κάποια ζώα, και, πέρα από το οικονομικό, χρειάζεται πολύ προσωπική και χειρωνακτική εργασία από τον καθένα για να ανταπεξέλθει.

Βέβαια, δεν γνωρίζω πολλά για τον συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο, οπότε, αν υπάρχει κάποιος που ασχολείται με κτηνοτροφία ή με τη γη, καλύτερα θα είναι να μιλήσει ο ίδιος.

Στην κοινωνική ζωή τώρα. Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν, αλλά αν έβλεπε Ελληνάρες στην Αθήνα, στην επαρχία να ετοιμαστεί να τους αντιμετωπίσει εις δεκαπλούν.

Και δεν μιλάω για τίποτα ξεχασμένους υπερήλικες σε κάποιο ξεχασμένο ορεινό χωριό, αλλά και για νεότερο κόσμο, μέσα στα αστικά κέντρα.

Διότι, στην Αθήνα, οι περισσότεροι Έλληνες –εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα- προσπαθούν να κρύψουν τον χωριάτη που έχουν μέσα τους και να δείξουν ότι είναι και αυτοί ‘πολιτισμένοι”, στην επαρχία όμως, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι είναι ο ορισμός του νεοέλληνα, δήθεν και ξερόλες από τη μία, συντηρητικοί, απόμακροι, αλαζόνες από την άλλη. 
Οπότε για κάποιον που θα πάει σε μέρος όπου δεν θα έχει κάποιον δικό του, θα δυσκολευτεί να βρει κάποιον να ταιριάζει, όχι πως δεν θα βρει, απλά θα δυσκολευτεί.

Κλείνοντας, να πω ότι το να φύγει κάποιος από την Αθήνα είναι ένα μεγάλο βήμα, αλλά, αν κάποιος θέλει μια πιο ήρεμη ζωή και δεν τον πειράζει να συναναστρέφεται με λίγο κόσμο, τότε για μένα ας το κάνει.

Στην αρχή θα δυσκολευτεί, αλλά στη συνέχεια θα συνηθίσει, όπως συνήθισα κι εγώ, όπως συνήθισαν και πολλοί άλλοι.

Και σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα με την πανδημία, θα νιώθει πολύ πιο ελεύθερος· προσωπικά δεν θα άντεχα και πολύ στην Αθήνα, αυτή την περίοδο.

Θα πρότεινα, πάντως, σε όποιον θέλει να μετακομίσει εκτός Αθηνών, να ψάξει καλύτερα να νοικιάσει σπίτι σε κάποιο προάστιο και όχι στο κέντρο της πόλης, ειδικά αν μπορεί να βρει κάποιο σπίτι, έστω και παλιό με μια μικρή αυλή και κήπο, για να μπορεί να φυτεύει τα δέντρα του, να βάζει τα ζαρζαβατικά του, να ποτίζει τα λουλούδια του και αν έχει περισσότερο χώρο, να κάνει ένα μικρό κοτέτσι, ή να πάρει 1-2 κατσίκες να βγάζει το γάλα του.

Σε γενικές γραμμές, αν κάποιος θέλει να μείνει Ελλάδα, αλλά εκτός Αθήνας, πιστεύω θα βρει μέρη να πάει, άλλα κοντινά, άλλα πιο μακρινά από την πρωτεύουσα· εγώ ούτε προτρέπω, αλλά ούτε και αποτρέπω κάποιον από το να ζήσει στην επαρχία, απλώς αναφέρω τα θετικά και τα αρνητικά της, όπως τα βιώνω εγώ τα τελευταία χρόνια και ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει όπου και όπως θέλει.

Αυτά από εμένα, να είστε καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και δεν χρειάζεται να βλέπετε και πολύ tv, ή μάλλον δεν χρειάζεται καθόλου, βγείτε μια βόλτα έστω και για λίγο, ο καθαρός αέρας θα σας βοηθήσει να χαλαρώσετε και να ηρεμήσετε μέσα σας κατά πολύ.

Καλή συνέχεια σε όλους και σε όλες σας.

JJ

(Αγαπητέ φίλε, θα μας καταστρέψετε με αυτά που γράφετε. Μια χαρά είναι στην Αθήνα οι άνθρωποι, γιατί να φύγουν; Να έρθουν εδώ να τρελάνουν εμάς; Να κάτσουν στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι τέλεια. Άλλωστε, οι καλοί ψυχίατροι -που θα τους χρειαστεί πολύς κόσμος όπως πάνε τα πράγματα- στην Αθήνα είναι. Επίσης, αν είναι να φύγει κάποιος από την Αθήνα, να πάει κατευθείαν στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείται στην ελληνική επαρχία με τους μπουρτζόβλαχους. Η ελληνική επαρχία είναι άθλια. Ειδικά, τα νησιά μας είναι χάλια. Ξέρετε ότι πάω για μπάνιο κάθε μέρα στην θάλασσα και δεν υπάρχει ένα καφέ ανοικτό στην παραλία; Τέλη Δεκεμβρίου και να μην μπορείς να αγοράσεις ένα καφέ στην παραλία; Πού πάει αυτή η χώρα; Μου θέλουν και τουρισμό μετά. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.