Το δέντρο και το ποδήλατο

Κουμπάρε πιτσιρίκο
η μαυρίλα τζε ο φόβος της πανδημίας, που στοιβάχτηκαν μεσ΄ το νουν μας, έκαμε την ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη παρά που ήταν τζε λίγο έλειψε να με παρασύρει τζε μένα.

Μέσα σ΄ όλη αυτή την μίζερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αποφασίσαμε μαζί με την γυναίκα μου, φέτος τα Χριστούγεννα τζε τις γιορτές, να μεν στολίσουμε δένδρο και στη θέση του να βάλουμε ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο μπιχλιμπίδι στο σαλόνι, εις ανάμνηση των παλιών καλών καιρών.

Αυτό, όμως, το να μπαίνω στο σπίτι και να βλέπω εκείνο το μικρό μίζερο σκ@τό, απάνω στο μπουφέ, να γίνεται υποκατάστατο των γιορτών, ευτυχώς το ανέχτηκα μόνο λίγες μέρες.

Χθες, λοιπόν, κόντρα στους ιούς και στις μεταλλάξεις του, δεν άντεξα και επαναστάτησα -αμήν και ποτέ-, άρπαξα την σκάλα και ανέβηκα στο πατάρι και κατέβασα το δένδρο και τα στολίδια του. Αφού τα κατέβασα, πήρα μια καρέκλα και έκατσα και χάζευα τα δύο κουτιά, το ένα με το δένδρο και το άλλο με τα στολίδια, σαν να έκανα το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου.

Ένιωθα χαρούμενα εκείνη την ώρα -τι περνάμε και δεν το μαρτυράμε- και το μυαλό μου μετά από πολλούς μήνες χαλάρωσε και με ταξίδεψε σε παλιές, ωραίες, παιδικές αναμνήσεις και είπα να τις μοιραστώ μαζί σου όπως και με όλους τους συνταξιδιώτες του μπλογκ….

Μία τέτοια ηλιόλουστη μέρα σαν την σημερινή, πριν καμία πενηνταριά χρόνια, ξεκινήσαμε, τριπλοκαβάλα στο ποδήλατο του ΄΄παπά΄΄ μου, το ταξίδι.

Ο αδελφός μου, μπροστά στο σκελετό, ο παπάς μου στη σέλα, να ποδηλατεί και εγώ πίσω στη σκάλα καθιστοί, αρχίζαμε το ταξίδι που περιμέναμε ένα ολόκληρο χρόνο.

Έτσι, ποδηλατώντας, διασχίσαμε για κάνα μισάωρο, το πράσινο τοπίο του χωριού μου, με τα περβόλια των πορτοκαλιών και των ελιών, ώσπου να φτάσουμε σ΄ ένα σημείο που το ποδήλατο δεν πήγαινε άλλο.

Αφού το αφήναμε κάπου ασφαλισμένα, ανηφορίζαμε τους πρόποδες του Πενταδακτύλου για κάμποση ώρα μέχρι που άλλαζε το υψόμετρο, για να βρούμε το δάσος και να διαλέξουμε το πιο κατάλληλο, φουντωτό, καμαρωτό πεύκο, που θα μας συντρόφευε όλες αυτές τις χαρούμενες μέρες των γιορτών.

Εγώ και ο αδελφός μου, με το που βλέπαμε το πρώτο μικρό δένδρο ετοιμαζόμασταν να το κόψουμε.

Τότε, όμως, η φωνή του γέρου μας, που μας έλεγε όσες φορές πήγαμε ΄΄εν κρίμα να τα κόφκιεις τούτα που εν μόνα τους, περιμένετε να βρούμε κανένα άλλο΄΄, μας έκοβε τον ενθουσιασμό.

Πού να καταλάβουμε τότες τον πατέρα, που ήθελε να βρει ένα σε πυκνοφυτευμένο μέρος, που, κόβοντάς το, αραίωνε και τα υπόλοιπα δένδρα και βοήθαγε μ΄ αυτό το τρόπο την ανάπτυξη τους.

Εμείς το μόνο που θέλαμε μέσα στον παιδικό μας ενθουσιασμό, ήταν να κόψουμε όχι μόνο το πρώτο που βρίσκαμε μπροστά μας αλλά, αν ήταν δυνατό, όλο το δάσος!

Αφού γινόταν η σωστή επιλογή του δένδρου, σύμφωνα πάντα με την οικολογική κρίση του πατέρα, ακολουθούσε η κοπή του, με ένα πριόνι που το φέρναμε μαζί μας από το σπίτι.

Μετά το κόψιμο του δένδρου, που δεν διαρκούσε και πολύ, καθόμασταν συνήθως σ’ ένα ξέφωτο να πάρουμε δυνάμεις για το ταξίδι της επιστροφής. Από κει, έτσι κουρασμένοι καθώς είμαστε, αγναντεύαμε όλη την πεδιάδα της κατεχόμενης Μεσαορίας που ήταν καταπράσινη και έμοιαζε πράσινη θάλασσα και ο πατέρας, μας ονόμαζε όλα τα χωριά που φαινόντουσαν από κει ψηλά σαν να τα βλέπαμε σε χάρτη. Μια χρονιά που δεν είχε συννεφιά και ο ορίζοντας ήταν καθαρός, είδαμε την Αμμόχωστο και θυμάμαι χάρηκα πολύ.

Μέχρι το μέρος που αφήσαμε το ποδήλατο, το δένδρο το κουβαλούσε στο ώμο του ο πατέρας και στην συνέχεια με τα πόδια μέχρι το σπίτι -και όχι τριπλοκαβάλα όπως είχαμε έρθει-, αφού το δένδρο καταλάμβανε ξαπλωτό και με πολλή μεγαλοπρέπεια όλες τις θέσεις του ποδηλάτου.

Σπρώχνοντας το ποδήλατο με το καμαρωτό πεύκο, φτάναμε σπίτι εξουθενωμένοι αλλά ευχαριστημένοι από το αίσιο τέλος του ταξιδιού μας.

Το στόλισμα που ακολουθούσε δεν μας ενδιέφερε και τόσο, -γυναικείες δουλειές αυτές- και μονομιάς τρέχαμε να βρούμε τα αλλά παιδιά της γειτονιάς να τους διηγηθούμε την περιπέτειά μας, κάνοντας τα να ζηλέψουν και λίγο με τα κατορθώματα μας!

Η τουρκική εισβολή του 1974 που ακολούθησε, μας ξεσπίτωσε και μας έκανε πρόσφυγες μακριά από τη γη μας και, δυστυχώς, μας σταμάτησε απότομα το ταξίδι μας αυτό.

Να ΄σαι καλά πατέρα εκεί που βρίσκεσαι και σ΄ ευχαριστώ για το φανταστικό αυτό ταξίδι, που μου χάρισες.

Εύχομαι σ΄ όλους καλά Χριστούγεννα τζε ευτυχισμένον τον καινούριον χρόνον!

Αναξαγόρας που την Κύπρο

Υ.Γ. Τα πέντε έξι δενδράκια, που έκοψε ο πατέρας μου, ήταν η μόνη οικολογική ζημιά που έκανε στο πλανήτη, στα 90 χρόνια που έζησε. Την οποία ζημιά έκανε στο περιβάλλον, νομίζω την ισοφάρισε και την ξεπέρασε με το παραπάνω, αφού γι΄ όλη του την ζωή, χρησιμοποίησε μόνο λεωφορείο και ποδήλατο!

(Κουμπάρε Αναξαγόρα, η πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Και είναι σκληρό να σε εκτοπίζουν από τον τόπο των παιδικών σου χρόνων. Μόνο όποιοι το έζησαν, ξέρουν πόσο σκληρό είναι. Να είσαι καλά, Αναξαγόρα, και να στολίζεις πάντα το δέντρο, για να χαίρεται ο πατέρας σου που είναι μέσα σου. Χρόνια πολλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.