Ο Βασίλης είναι η φωνή της λογικής

Θυμάμαι, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, πόσες φορές άκουσα από τους Έλληνες, λίγο πριν ή αφού είχα πάει στην Σουηδία, την εξής φράση: Αυτοί οι βόρειοι είναι όλοι παιδεραστές, παίρνουν τα αεροπλάνα κατά εκατοντάδες και κάνουν οεξoτουρισμό στην Ταϊλάνδη.

Ο λόγος για τον οποίο δεν το έκαναν οι ντόπιοι είναι προφανώς γιατί δεν ήθελαν να ξοδέψουν λεφτά για εισιτήρια, αφού το “εμπόρευμα” μπορούσαν να το βρουν και στο σπίτι τους.

Έτσι, μια ημέρα των ημερών, ανακάλυψε το ένδοξο ελληνικό έθνος πως οι παιδεραστέs ζουν ανάμεσά μας και πως -άκου πράγματα- κατέχουν και θέσεις εξουσίας! Πως δεν ήταν μόνο ο Δουρής, ο ιερέας που ξεμονάχιαζε παιδάκια, ο παππούς που βίαζε το εγγόνι του και όλες αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις ασήμαντων πλεμπαίων που κατά καιρούς ακούμε.

Βέβαια, δεν το ανακάλυψε όλο το έθνος απ΄ό,τι φαίνεται, και αν το ανακαλύψει, θα το ξεχάσει αρκετά γρήγορα. Γιατί; Γιατί είναι άβολο, δημιουργεί ένα αίσθημα δυσπιστίας και καχυποψίας για τους γύρω μας. Δεν μας αρέσει να έχουμε στο μυαλό μας πως το απόλυτο κακό δεν ζει μέσα στο σκοτάδι και βγαίνει από τις σπηλιές τα βράδια, αλλά μπορεί να είναι ο γείτονας, αυτός που θαυμάζουμε ή ακόμα και κάποιος μέσα στην ίδια μας την οικογένεια.

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που γονείς που ανακάλυψαν πως το παιδί τους έπεσε θύμα κακοποίησης από συγγενή ή φίλο διαλέγουν να το αποσιωπήσουν διακριτικά. Πολλές φορές σκέφτονται πως το παιδί θα βιώσει μεγαλύτερο τραύμα από την διαδικασία που θα ακολουθήσει, παρά από το γεγονός το ίδιο. Επίσης, το ότι θα φανούν αμελείς είναι κάτι που βαρύνει τους ίδιους. Τρομερός δαίμονας η ενοχή.

Σε άλλες περιπτώσεις, ο θύτης κατέχει θέση εξουσίας ή έχει όνομα στην κοινωνία και τότε είναι η αίσθηση πως δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτα μπαίνοντας σε περιπέτειες που φρενάρει οποιαδήποτε διάθεση δικαίωσης.

Τα εγκλήματα αυτού του τύπου, που έχουν δηλαδή σαν θύτες άτομα με ψυχοπαθητικές και σαδιστικές προσωπικότητες όπως η π@ιδεραστία και ο βιασμόs, αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά με την πρόληψη και την ενημέρωση.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια περίπτωση στην οποία είπα κάτι στην κορούλα των φίλων μου και αυτή με αγνόησε επιδεικτικά, όπως πάντα. Γυρνάει λοιπόν ο νονός της και της λέει “να τους ακούς τους μεγάλους”. Ενστικτωδώς, είπα στην μικρούλα να μην ακούει τους μεγάλους, να ακούει την μαμά και τον μπαμπά μόνο, και κανέναν άλλον απολύτως.

Γιατί; Γιατί δεν είναι όλοι οι μεγάλοι παιδεραστέs, όπως δεν είναι όλοι οι άντρες βιαστέs. Αλλά κάποιοι είναι -περισσότεροι από όσοι φανταζόμαστε- και καλό θα είναι να παίρνουμε τα μέτρα μας.

Όταν μιλάμε δε για σεξoυαλική κακοποίηση, δεν πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας απλά έναν έφηβο που δεν καταλαβαίνει πως όχι σημαίνει όχι και “πάνω στις ορμές του” βιάζει μια κοπέλα. Όλοι έφηβοι υπήρξαμε, μας είπαν όχι και δεν βιάσαμε τον/την σύντροφό μας.

Μιλάμε κατά πλειοψηφία για άτομα με ψυχοπαθητικά και σαδιστικά χαρακτηριστικά όπως έγραψα πριν, για κόσμο στον οποίο η αδυναμία του θύματος να αντισταθεί σωματικά ή/και ψυχολογικά είναι αυτό που δημιουργεί την πραγματική ικανοποίηση στην σεξoυαλική πράξη.

Το πρότυπο του σαδιστή ντυμένου στα δερμάτινα με τα μαστίγια και τις αλυσίδες είναι κινηματογραφικό. Αυτού του τύπου η σεξoυαλική προτίμηση δεν είναι παραφιλία (έτσι ονομάζονται στην ψυχιατρική οι “διαστροφές”), καθώς δεν βλάπτει τον/την σύντροφό του παίζοντας ένα συναινετικό παιχνίδι εξουσίας/υποταγής, όσο ακραίο κι αν είναι αυτό.

Το ίδιο και αυτός/ή που θα ντυθεί δάσκαλος/α και θα “αποπλανήσει” τον/την μαθητή/τριά του. Αυτά έχουν καθαρά συναινετικό και συμβολικό χαρακτήρα. Συμβολίζουν περισσότερο τον πόθο στον οποίο ούτε το απαγορευμένο δεν θα ήταν εμπόδιο. Στον υγιή άνθρωπο, όμως, το απαγορευμένο είναι εμπόδιο και έχει καλούς λόγους -τις περισσότερες φορές- να είναι.

Ο πραγματικός σαδιστήs δεν θέλει να δει τον άλλον να απολαμβάνει την κακοποίησή του, θέλει να τον δει να υποφέρει. Ο έλεγχος της πράξης δεν σταματά με τον οργασμό-ντουζ-τσιγάρο-παντοφλίτσες-τσαγάκι-χουχουλιασμα αγκαλίτσα στον καναπέ μπροστά στο Νέτφλιξ. Πρέπει το θύμα να ζει με τον φόβο και την αγωνία, να αισθάνεται εξουσιασμένο στην ύπαρξή του.

Πρέπει λοιπόν με κάποιον τρόπο το άτομο να εκπαιδευτεί από μικρό ώστε να προστατεύεται από χειριστικές συμπεριφορές και άτομα, να διαχωρίζει την έννοια της εξουσίας από αυτή της ιεραρχίας.

Ποιος θα το κάνει αυτό; Ένα σύστημα που βασίζει την ύπαρξή του στον φόβο της εξουσίας (κοσμικής, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής) στην υποταγή σε αυτή και στο κυνήγι του εύκολου κέρδους; Περιμένουμε το σχολείο, όχι μόνο το ελληνικό αλλά οποιοδήποτε, να μάθει τον κόσμο να σκέφτεται ανεξάρτητα και να αμφισβητεί τον ισχυρό, να χτυπήσει με την τσάπα τα ίδια του τα πόδια; Ας περιμένουμε…

Εδώ περίπου η μισή χώρα είναι ικανή να συνεχίζει να υποστηρίζει την κλίκα των παιδεραστών και αυτούς που την καλύπτουν προκειμένου να μην έρθουν οι κομμουνιστές και τους κλείσουν τις εκκλησίες και γεμίσει λαθραίους η χώρα.

Τα ιερά και τα όσια πάνω από όλα, έτσι έμαθαν!

Από την άλλη πλευρά, γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά…

Οι Διάβολοι της Μπάσα Μοντενέζε: Το 1998 στην Ιταλία, πάνω από 20 άτομα δικάστηκαν και αρχικά καταδικάστηκαν σαν μέλη μιας σατανικής αίρεσης που κακοποιούσε συστηματικά και σε κάποια περίπτωση δολοφόνησε σε τελετουργική θυσία παιδιά ηλικίας ως 12 ετών. Από νεογέννητα ως 12 ετών! Ξεκινώντας από τις μαρτυρίες ενός στεναχωρημένου παιδιού που το είχε μαλώσει ο πατέρας του και του οποίου κοινωνικοί λειτουργοί και παιδοψυχολόγοι -ο θεός να τους κάνει- εκμαίευσαν ή υπαγόρευσαν φριχτές διηγήσεις σεξoυαλικής κακοποίησης, ακόμα και φόνου.

Μετά από πολλές δικαστικές περιπέτειες αθωώθηκαν όλοι οι κατηγορούμενοι, αφού είχαν περάσει χρόνια στις φυλακές. Όχι όλοι, μια μητέρα αυτοκτόνησε, άλλοι από την καταστροφή που υπέστη η υγεία τους στην περιπέτεια αυτή, και όντας οι περισσότεροι φτωχοί και ξεπαρατημένοι από πριν, πέθαναν από διάφορα παθολογικά αίτια.

Ποτέ δεν αποδείχθηκε τίποτα, ιατροδικαστικά ή με άλλο τρόπο, ποτέ δεν βρέθηκε το παραμικρό απτό στοιχείο που να δείχνει πως αυτά που διηγούνταν τα παιδιά είχαν κάποια βάση. Μετά από τέσσερα δικαστήρια που διήρκησαν χρόνια, τώρα κάποια παιδιά επανενώνονται με τους γονείς. Για κάποια άλλα, οι ανάδοχες οικογένειες συνεχίζουν να υποστηρίζουν την αρχική θεωρία για να μην τα χάσουν, παρά το γεγονός ότι όλο το θέμα ήταν μια μεγάλη πλεκτάνη και τα ίδια τα παιδιά ανακάλεσαν. Βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις έδειχναν τα παιδιά να ρωτούν τις ψυχολόγους “καλά τα είπα, όπως ήθελες;”

Όποιος έχει δει το “Κυνήγι” με τον Μαντς Μίκελσεν καταλαβαίνει, και όποιος δεν το έχει δει να το κάνει τώρα αμέσως, αλλιώς την Δευτέρα με τον κηδεμόνα του.

Όταν ακόμα και το ίδιο το δικαστικό σύστημα μπορεί να παραπλανηθεί και να επηρεαστεί με τρόπο που να βασίσει την απόφαση να καταστρέψει τις ζωές ανθρώπων στο θυμικό και όχι στα γεγονότα, φανταστείτε τι παθαίνουμε εμείς οι υπόλοιποι.

Ακούω για “κρεμάλες”, όχι μόνο σε αυτή την φάση αλλά γενικότερα, από άτομα που όταν ακούνε για εκτελέσεις στην Αμερική γαμωσταυρίζουν τον αμερικανικό καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό/ρατσισμό και καταδικάζουν την θανατική ποινή με όλη την δύναμη της ψυχής τους.

Προσοχή! Δεν ισχυρίζομαι πως όλοι αυτοί οι “γνωστοί σκηνοθέτες/ηθοποιοί/συνθέτες” είναι αθώοι. Ούτε πως πρέπει να αφήσουμε το κουκούλωμα να περάσει. Η ιδέα και το πνεύμα του νόμου, όμως, είναι πως όλοι είναι αθώοι πριν καταδικαστούν. Ο νόμος δεν έχει τόσο την λειτουργία να καταδικάζει ένοχους όσο να προστατεύει αθώους από την καταδίκη. Η πίεση πρέπει να ασκείται στο να γίνει έρευνα και δίκη και όχι στην καταδίκη πριν από αυτή.

Αν δεν μας αρέσει αυτό, τότε ας περάσουμε κατευθείαν στην αυτοδικία και όποιος ζήσει έζησε.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως παίζουμε με βρώμικους αντίπαλους, οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε σήμερα σαν θεμιτά.

Τι θέλω να πω: Πριν από χρόνια, κάπου το 2000, ο πατέρας ενός φίλου μου διορίστηκε γυμνασιάρχης. Ελέγχοντας τα κονδύλια για την συντήρηση του σχολείου, διαπίστωσε πως είχε φαγωθεί ένα τεράστιο ποσό από μια κλίκα καθηγητών και γνωστών τους εργολάβων, χωρίς να έχει γίνει ούτε μια εργασία από τις περιγραφόμενες.

Αφού ο άνθρωπος αυτός δεν υποχώρησε σε απειλές και υποσχέσεις, μια ωραία ημέρα μπαίνει μια καθηγήτρια στο γραφείο του και τραβώντας την πόρτα πίσω της αμέσως, σκίζει τα κουμπιά από το πουκάμισό της και βγαίνει φωνάζοντας “με βιάζει, βοήθεια”. Για καλή του τύχη, πίσω από την καθηγήτρια έρχονταν κάποιοι μαθητές που αυτή δεν είχε δει, και που κατάλαβαν πως το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε δεν αρκούσε για να μπει αυτή, να σηκωθεί αυτός και να της επιτεθεί και να πάει να ξανακαθήσει με το στυλό στο χέρι στο γραφείο του, όπου τον είδαν να κάθεται αποσβολωμένο και έκπληκτο κοιτώντας από την ανοιχτή πλέον πόρτα. Η καθηγήτρια δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε εκβιασμό γιατί κατάλαβε πως το είχε κάψει το χαρτί της.

Η τακτική του να ξεσηκώνεις και να κατευθύνεις την λαϊκή οργή ενάντια σε άτομα και ομάδες ανήκει στα απολυταρχικά καθεστώτα και όταν ο Γκέμπελς ακολουθούσε το γνωστό πλέον “λέγε λέγε, κάτι θα μείνει” έπαιζε ακριβώς αυτό το παιχνίδι. Το είδαμε πρόσφατα με το Μάτι, με την βίλα του Τσίπρα κλπ.

Άλλο σύγχρονο παράδειγμα, η “συνωμοσία QAnon” στις ΗΠΑ. Κάποιος ακροδεξιός τρολλαραίος έγραψε πως η Δημοκρατική παράταξη είναι τελικά ένα κύκλωμα που αποτελείται από σατανιστές κανίβαλους παιδόφιλoυς και πως ο Τραμπ θα τους καθάριζε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. Ακόμα και την στιγμή της ορκομωσίας του Μπάιντεν οι διάφοροι ψεκασμένοι περίμεναν να μπουκάρει ο Τραμπ ηγούμενος του στρατού και να στηθούν κρεμάλες για τους νεοεκλεγέντες.

Χιλιάδες ψηφοφόροι επηρεάστηκαν -όχι πως θα είχαν ψηφίσει ΚΚΕ οι τύποι- αλλά σε μια περίπτωση ένας από αυτούς πήρε το τουφέκι και μπούκαρε πυροβολώντας σε μια πιτσαρία που είχε αφεθεί να εννοηθεί πως γίνεται νταραβέρι των κανίβαλων δημοκρατικών, λίγο αργότερα σημειώθηκε ένας εμπρησμός σε ένα άλλο κοντινό εστιατόριο. Ευτυχώς, σε καμία περίπτωση δεν υπήρξαν θύματα.

Συνοψίζω την θέση μου, γιατί πολύ το τράβηξα: Ο νόμος του Λιντς δουλεύει και προς τις δυο κατευθύνσεις, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Αν δέχεσαι πως γίνεται να τον εφαρμόσεις για τις ιδέες σου, νομιμοποιείς την εφαρμογή του από την αντίθετη πλευρά.

Αν πάλι είσαι της άποψης πως, αφού έτσι κι αλλιώς οι άλλοι τον εφαρμόζουν τότε ας τον εφαρμόσουμε και εμείς, τότε πάμε πιο πέρα και μπορούμε να εφαρμόσουμε προπαγάνδα, πογκρόμ, γκέτο και στρατόπεδα θανάτου, αφού και οι άλλοι το κάνουν. Βλέπε μια τεράστια λίστα “κομμουνιστικών” καθεστώτων που το έκαναν πράξη, από τον Στάλιν στον Πολ Ποτ.

Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύεις, αρκεί να μην βλάπτεις τον άλλο.

Πιστεύεις πως είσαι το ανώτερο πλάσμα και πως την γη στην έταξε ο θεός πριν 3000 χρόνια; Μην ζαλίζεις τα παπάρια σε αυτούς που την κατοικούν και περίμενε τον θεό σου να κατέβει αυτοπροσώπως να μας το πει να ησυχάσουμε και εμείς.

Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύεις, με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο προσπαθείς να το πραγματοποιήσεις. Αν είσαι το ίδιο εγκληματίας με αυτούς που πιστεύουν το αντίθετο από εσένα και εφαρμόζεις τις ίδιες μεθόδους, είσαι απλά εγκληματίας και τέρμα.

Δεν καίγομαι γιατί φωνάζει ο κόσμος κατά των παιδεραστώv, της κοινωνικής αδικίας και του φασισμού, και εγώ μαζί είμαι. Με καίει όταν πέφτουμε στην παγίδα να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούν αυτοί, γιατί τότε στα μάτια μου γινόμαστε μία από τα ίδια.

Με καίει γιατί δεν φωνάζουμε κατά της αδικίας και του εγκλήματος που συντελείται κατά της ανθρωπότητας κάθε γ@μημένη μέρα και ώρα της ζωής μας. Γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το σύστημα που τα διαιωνίζει και γιατί οι πολιτικοί που πατάνε πρώτα στις ιδέες μας, μετά τις ποδοπατάνε και αντί να τους ξαποστείλουμε στην πολιτική ανυπαρξία και να μην ξαναδούν το φως του ήλιου, τους ξαναψηφίζουμε και νομιμοποιούμε το ξεπούλημα και την προδοσία τους.

Η δικαιοσύνη και η απόδοσή της σε μια πολιτισμένη κοινωνία δεν προβλέπει εκδίκηση και τιμωρία. Είναι φτιαγμένη για τον σωφρονισμό, την επανένταξη, και -όπου αυτό είναι αδύνατο όπως στην περίπτωση των παιδεραστώv- προστασία των αθώων. Είναι φτιαγμένη για την προστασία των αδύναμων, οι ισχυροί δεν χρειάζονται προστασία.

Α, και πριν κλείσω, μην γελιέστε: Επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, στα μέσα του 2000. Στα μέσα και κάτι ψιλά του 2000 είχα ακούσει την φήμη πως (και ποιος) πρώην υπουργός και έγκριτος συνταγματολόγος είναι παιδεραστής, και πως τον είχαν μουντάρει σε συγκεκριμένη πλατεία να ψαρεύει αγοράκια.

Όλοι ξέρουν ποιος είναι ποιος και ποιον γαμ@ει/βιάζει/κακοποιεί, ειδικά αυτοί που κάθονται στις πολυθρόνες της εξουσίας, αφού το ξέρω εγώ που είμαι κυριολεκτικά ο κανένας, ο τελευταίος της κοινωνίας όπως είπε και γνωστή ηθοποιός σε τηλεοπτική εκπομπή.

Τι νομίζετε πως κάνουν οι μυστικές υπηρεσίες; Σας προστατεύουν από τις ξένες δυνάμεις και τους τρομοκράτες; Στοιχεία για εκβιασμούς πολιτικών συλλέγουν, από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα από τους ρουφιάνους και τους χαφιέδες της πιάτσας με τους οποίους συνεργάζονται.

Είναι όλοι τους μια κλίκα, και είναι όλοι εναντίον μας όσο αλληλοεκβιάζονται; όταν δεν αλληλοϋποστηρίζονται. Θα απλώνουν πάντα τα βρωμόχερά τους στα παιδιά μας, στο παρόν μας και στο μέλλον μας, στην ύπαρξή μας και στα όνειρά μας, θα βάζουν πάντα φράγματα στο κυνήγι της ευτυχίας μας.

Αυτοί που ψηφίζουμε για να μας προστατέψουν θα κάνουν πάντα τα στραβά μάτια στις βρωμιές τον προηγούμενων για να καλύψουν τις δικές τους και για να γαντζωθούν στην εξουσία. Ανεβαίνουν στην εξουσία για την εξουσία, όχι για εμάς.

Όπως λέει και ο Πιτσιρίκος, είναι η δικαιοσύνη και η απόδοσή της το πρόβλημα. Χωρίς αυτή δεν θα πάμε ποτέ πουθενά.

Την αγάπη μου από την ερημιά του κόσμου

Βασίλης

Υ.Γ. Καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πως η καταπίεση και η αδικία αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσουν βίαιους θύλακες αντίδρασης/αντίστασης, για αυτό αρματώνονται και οργανώνονται με τον τρόπο που το κάνουν τα τελευταία χρόνια. Η προστασία του πολίτη έχει να κάνει μόνο με μια ομάδα πολιτών και αυτή είναι η δική τους ομάδα, μη γελιόμαστε πλέον. Η ριζοσπαστικοποίηση πρέπει να είναι πολιτικού χαρακτήρα, το κομμάτι της κατά μέτωπον σύγκρουσης το έχουμε χάσει προ πολλού.

(Φίλε Βασίλη, είσαι ο εθνικός μας ψυχίατρος, είσαι και η φωνή της λογικής. Της λογικής που έχει δώσει την θέση της στην υστερία. Βασίλη, κανείς δεν θυμάται τα Δουνέικα και άλλες όμορφες ιστορίες με παιδόφιλoυς στην αγνή ελληνική ύπαιθρο. Και κανείς δεν έχει μάθει ποτέ από μια κοπέλα ή ένα αγόρι πως τους κακοποιεί σεξoυαλικά ο πατέρας τους· εγώ, πάντως, θυμάμαι μια τέτοια κοπέλα πριν από αρκετά χρόνια και το πόσο προσπάθησα να την πείσω να πάμε στην Αστυνομία, χωρίς να το καταφέρω. Βασίλη, το έχω γράψει πολλές φορές -το έχουν γράψει και πιο ειδικοί από εμένα- πως θα πρέπει να μπει το μάθημα της σεξoυαλικής αγωγής στα σχολεία. Ίσως τώρα να γίνει. Αν όχι τώρα, πότε; Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.