Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι
Ο Κωνσταντίνος Πουλής του The Press Project έγραψε στη σελίδα του στο Facebook κάτι για εμένα. Και επιλέγω να απαντήσω.
Για την ακρίβεια, ο Κωνσταντίνος Πουλής απομόνωσε μια φράση μου από ένα κείμενό μου, για τον Γιώργο Κιμούλη.
Ο Κωνσταντίνος Πουλής δεν έβαλε λινκ στο κείμενό μου, ούτε έκανε κοινοποίηση· κάτω από όσα γράφει, υπάρχει ένα screenshot ενός αποσπάσματος του κειμένου μου.
Η φράση που απομόνωσε ο Κωνσταντίνος Πουλής ήταν “Αν σε ενοχλεί μια συνεργασία, μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις”.
Η πλήρης φράση ήταν “Αν σε ενοχλεί μια συνεργασία, μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Αν σε βιάσουν, θα φύγεις βιασμένος. Αν δεν βλέπει κάποιος την διαφορά, έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα.”
Και αυτή η φράση ερχόταν ως συνέχεια αυτής της φράσης: “Όταν μια γυναίκα καταγγέλλει βιασμό, είναι τραγικό να λες “ΕΓΩ να σου πω τι πέρασα” και να λες κάτι άσχετο με αυτό που καταγγέλλει αυτή η γυναίκα.”
Υποθέτω πως όποιος διαβάζει, καταλαβαίνει πως υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε αυτό που έγραψα εγώ και αυτό που έγραψε πως έγραψα ο Κωνσταντίνος Πουλής.
Είναι γνωστές οι γκεμπελικές μέθοδοι των δημοσιογράφων και των πολιτικών.
Τις γνωρίζω καλά και τις έχω υποστεί πολλές φορές.
Ήταν το γραφείο του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που “ανακάλυψε” με τρία χρόνια καθυστέρηση το tweet μου για την Marfin, αλλοίωσε το νόημα του tweet και με παρουσίασε σαν κάποιον που χάρηκε επειδή κάηκαν οι άνθρωποι στη Marfin.
Αλλά αυτά τα γκεμπελικά δεν τα κάνουν μόνο οι ακροδεξιοί· τα κάνουν και οι αριστεροί. Ναι, και οι συριζαίοι.
Ο Κωνσταντίνος Πουλής γράφει πως προσπαθεί να συγκρατήσει τα λόγια του.
Γιατί προσπαθεί να συγκρατήσει τα λόγια του; Γιατί οργίστηκε ο ποιητής Φανφάρας;
Και προσθέτει, αναφερόμενος σε εμένα “Κάθε φορά και νέα βάθη”.
Ποιες είναι οι προηγούμενες φορές, Κωνσταντίνε Πουλή; Τι άλλο έχεις διαπιστώσει για εμένα, εκεί ψηλά από τον θρόνο σου; Γιατί έμεινες σιωπηλός τόσα χρόνια;
Και συνεχίζει “Είναι κι αυτό ένα στυλ, η επιδεικτική σκατοψυχιά. Μέχρι ένα σημείο νομίζω ότι είχε και κάποιους φιλάθλους που το στήριζαν. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν συμβαίνει ακόμα αυτό.”
Δεν ξέρω τι πιστεύει ο Κωνσταντίνος Πουλής, ο οποίος προφανώς δεν χάνει ούτε λέξη που έγραψα, αλλά αφενός το μπλογκ μου πετάει -όσο κι αν προσπαθώ να μειώσω τους αναγνώστες- και αφετέρου αναρωτιέμαι γιατί ασχολείται μαζί μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που γράφει από το σπίτι του. Δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος, ούτε δουλεύω στο ΜΜΕ κάποιου ολιγάρχη, ούτε εργάζομαι για κόμμα, ούτε είμαι γραμμένος σε κόμμα, ούτε είμαι κρατικός ή δημόσιος υπάλληλος· επίσης, εγώ δεν είμαι σε “αυτοδιαχειριζόμενο” σάιτ που στηρίζεται από κόμματα.
Είμαι ένας πολίτης που έχει ένα μπλογκ και γράφει τις σκέψεις του. Αυτό. Κανενός η ζωή δεν εξαρτάται από εμένα και από αυτά που γράφω. Ούτε είναι κάποιος υποχρεωμένος να με διαβάζει.
Δεν είναι υποχρεωτικό να είμαστε όλοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ ή κάποιο άλλο κόμμα. Εγώ δεν είμαι. Πολλοί δεν είναι. Το 42,08% δεν ψήφισε καν στις τελευταίες εκλογές του 2019 στο προτεκτοράτο.
Αν διαπιστώνει νέα βάθη ο Κωνσταντίνος Πουλής σε εμένα, στους συντελεστές της Ελληνοφρένειας που δουλεύουν για τον Μαρινάκη και έχουν συνάδελφο τον Μπόγδανο, τι διαπιστώνει; Νέα ύψη;
Τι; Είναι φίλοι του;
Τι; Είναι φίλοι του αντισυστημικού Κωνσταντίνου Πουλή οι υπάλληλοι του Μαρινάκη;
Α, συγγνώμη, δεν το ήξερα. Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι.
Κάτω από το σχόλιο του Κωνσταντίνου Πουλή, ένας κύριος -τον οποίο δεν γνωρίζω- έγραψε αυτό:
Α μπα, ο Κωνσταντίνος Πουλής δεν θίχτηκε από αυτά που είπαν στην Ελληνοφρένεια επειδή είναι φίλοι του;
Δηλαδή, ο πολύ ηθικός Κωνσταντίνος Πουλής έχει διπλή ηθική;
Στη φωτογραφία, “εναλλακτικός” δημοσιογράφος “αυτοδιαχειριζόμενου” ΜΜΕ με καθεστωτικό δημοσιογράφο που δουλεύει μόνο σε ΜΜΕ ολιγαρχών.
Κοιτώντας κάτω από το κείμενο, διαπίστωσα πως ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης της Ελληνοφρένειας ενθουσιάστηκε με αυτά που έγραψε ο Κωνσταντίνος Πουλής για εμένα (σ.σ. Αυτό μου το επισήμανε ένας αναγνώστης του μπλογκ και μπήκα και το είδα).
Ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης είναι υπάλληλος του Μαρινάκη και συνάδελφος του Μπόγδανου. Εντάξει, δεν δουλεύει και για κάνα πρεζέμπορα, ούτε είναι συνάδελφος με κάνα ρουφιάνο.
Αποστόλη, δεν φταίω εγώ για την κατάντια σου.
Αποστόλη, για την κατάντια σου φταις εσύ.
Κανείς δεν σε υποχρέωσε να πας να δουλέψεις για τον Μαρινάκη. Ήταν επιλογή σου.
Ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, είναι επιλογή μας.
Κι όπως ξέρεις Αποστόλη, εγώ δεν πήγα να δουλέψω για τον Μαρινάκη, όταν μου έγινε η πρόταση, αν και δεν είχα μία, ήμουν άφραγκος. Και το ξέρεις αυτό, Αποστόλη, επειδή ο σύντροφός σου ήταν ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο μίλησα -μέσα από το ταξί- όταν πήγαινα στο ραντεβού. Και μετά υπήρξε και δεύτερη πρόταση -έχω 4 μάρτυρες, τους γνωρίζεις όλους- και πάλι δεν πήγα.
Αλλά, μην δίνεις σημασία, Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη. Συνέχισε να πουλάς σανό σε αριστεροχαζούς.
Γιατί μπορεί, Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη να λες κι εσύ “εργάτη, μπορείς χωρίς αφεντικά” αλλά εσύ δεν μπορείς χωρίς αφεντικά. Από το ένα αφεντικό στο άλλο. Ούτε μέρα, χωρίς αφεντικό. Ούτε μέρα.
Και επειδή διαπιστώνω, Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, πως θαυμάζεις πάρα πολύ τους αγώνες των αριστερών και αυτών που έχυσαν το αίμα τους πριν από δεκαετίες για τις ιδέες τους -είναι κλασική περίπτωση στη σημερινή Αριστερά πολλοί να κάνουν καριέρα και κονόμα με τους αγώνες και το αίμα των άλλων-, θέλω να σου πω κάτι:
Αποστόλη, αν ζούσε σήμερα ο Νίκος Μπελογιάννης -που τόσο θαυμάζεις-, θα δούλευε για τον Μαρινάκη. Δίπλα σου. Εσύ και ο Νίκος Μπελογιάννης.
Αποστόλη, και ο Άρης Βελουχιώτης -που τόσο θαυμάζεις-, αν ζούσε σήμερα, για τον Μαρινάκη θα δούλευε. Θα είχε εκπομπή μετά τον Μπόγδανο.
Αποστόλη, για το αφεντικό σου, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, έχεις πει ποτέ κάτι;
Όχι, ε;
Είναι επειδή η αξιοπρέπεια κάποιων ξεκινάει μετά το πεντοχίλιαρο. Δηλαδή, δεν έχουν αξιοπρέπεια.
Αποστόλη, εμένα δεν με πειράζει που έχεις χεσμένη την αξιοπρέπειά σου. Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος.
Αλλά, αφού έχεις χεσμένη την αξιοπρέπειά σου, μην ασχολείσαι μαζί μου. Θα σέβεσαι.
Πάντως, εγώ σέβομαι, οπότε θα πω μια ιστορία στη μνήμη του Κώστα Εφήμερου, του ιδρυτή του The Press Project.
Είμαι μια μέρα στο The Press Project -κάνω εκπομπή γιατί ο Εφήμερος έχει πάλι προβλήματα με όλους και, ως συνήθως, με έχει φωνάξει για βοήθεια και πάντα χωρίς ούτε ένα ευρώ- και μου λέει ο Κώστας:
“Ο Μουvής θέλει να σου δώσει το βιβλίο του και να πεις για αυτό στην εκπομπή σου”.
“Ποιος είναι ο Μουvής;” του λέω εγώ. Ο μόνος Μουvής που ξέρω είναι ο Μουvής της Λένας Κιτσοπούλου, το θεατρικό έργο που είχε παιχτεί στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
“Ο Κωνσταντίνος” μου λέει ο Εφήμερος και μου δείχνει έναν τύπο που καθόταν εκεί.
Βλέπω έναν τύπο με μοχθηρή φάτσα και κακό βλέμμα. Αλλά για χάρη του Κώστα, που ήξερα τι προβλήματα υγείας είχε, πήρα το βιβλίο του Μουvή -μια μ@λακία και μισή ήταν- και είπα και κάτι στην εκπομπή.
Ο Μουvής ήταν ο Πουλής. Είναι αυτά τα αγαπησιάρικα που έχουν οι δημοσιογράφοι μεταξύ τους, γιατί όλοι τους ξέρουν τι ωραίοι και καλοί τύποι είναι. Α, ρε μπαγάσα Κώστα, είχες και τα ωραία σου.
Για να τιμήσω τη μνήμη του Κώστα Εφήμερου, αν χρειαστεί να αναφερθώ ξανά στον …Μουvή -εγώ δεν θέλω αλλά αυτός μου κωλοτρίφτηκε-, θα τον αποκαλώ Μουvή. Ο κύριος Μουvής.
Πάντως, ο Κωνσταντίνος Πουλής μάλλον με εκτιμούσε πολύ κάποτε, αν κρίνω από την αναδημοσίευση των κειμένων μου στη σελίδα του στο Facebook (σ.σ. Τρέξε να σβήνεις!). Προσέξτε, όμως, πότε σταματάει ο Πουλής να ανεβάζει κείμενά μου.
Ο Κωνσταντίνος Πουλής σταματάει να ανεβάζει τα κείμενά μου το 2015.
Τι έγινε το 2015;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κωλοτούμπα και εγώ έγραψα -μεταξύ άλλων- πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός απατεώνας, πολιτικό ζόμπι, κωλόπαιδo και σκατάς.
Συγγνώμη, Κωνσταντίνε, που δεν επιβράβευσα τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν τα Μνημόνια που θα έσκιζαν και ανέτρεψαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Συγγνώμη που δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. ΠΑΣΟΚ δηλαδή, για όσους είναι χαζοί και δεν έχουν καταλάβει ακόμα.
Δεν ήμουν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι με κανέναν. Είμαι με το μυαλό μου, την ψυχή μου και τη χώρα μου. Και όχι, αυτό δεν σημαίνει ίσες αποστάσεις. Αυτό σημαίνει πως προσπαθώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου, τις εμμονές μου και τις αδυναμίες μου. Χωρίς να το καταφέρνω πάντα.
Το να τα χώνεις σε μια κυβέρνηση, δεν σημαίνει πως είσαι με το άλλο κόμμα.
Το να τα χώνεις στον Σαμαρά και στον Μητσοτάκη όταν είναι πρωθυπουργοί, δεν σημαίνει πως είσαι με τον Τσίπρα.
Το να τα χώνεις στον Τσίπρα όταν είναι πρωθυπουργός, δεν σημαίνει πως είσαι με τον Μητσοτάκη.
Όταν ο Κωνσταντίνος Πουλής γράφει για εμένα “Κάθε φορά και νέα βάθη”, εννοεί πως δεν είμαι …ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, θα έπρεπε να είμαι ξεπουλημένος στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον Μαρινάκη, για να με εκτιμάει. Ωραία φάση. Για να σε εκτιμούν στην Ελλάδα, πρέπει να είσαι υπάλληλος κάποιου κόμματος ή κάποιου ολιγάρχη.
Προφανώς, ο Κωνσταντίνος Πουλής, δεν μου συγχώρεσε ποτέ όσα έχωσα στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Περίεργο αυτό για έναν “ανεξάρτητο” δημοσιογράφο “αυτοδιαχειριζόμενου” ΜΜΕ, όπως λέει ότι είναι ο Κωνσταντίνος Πουλής.
Βρε, μήπως τελικά δεν είναι ανεξάρτητος;
Όχι, είναι ανεξάρτητος. Είναι ο μόνος ανεξάρτητος Έλληνας δημοσιογράφος σε ένα ελληνικό “αυτοδιαχειριζόμενο” ΜΜΕ.
Και ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.
(Ένα από τα πιο χυδαία πράγματα είναι να επιτίθεσαι προσωπικά και γκεμπελικά σε έναν άνθρωπο τη στιγμή που γράφει για έναν άνθρωπο που εκτιμά και είναι σε δύσκολη θέση. Έναν άνθρωπο που είναι φίλος του. Και είναι χυδαίο γιατί ξέρεις πολύ καλά πως εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να σου απαντήσει. Μπορεί, όμως, μετά.)
(Δεν φταίω εγώ αν είναι λίγος ο Κωνσταντίνος Πουλής, ούτε ευθύνομαι εγώ για το ότι έχει τον ανθρωποδιώχτη. Αν συνεχίσουν να τον σπρώχνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Βαρουφάκης, μπορεί να κάνει και …καριέρα. Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σιχαμερός δημοσιογράφος με σκατόφατσα που το καταφέρνει. Τους πατάς πια.)
(Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, θυμάμαι εκείνη τη μέρα στον ΣΚΑΪ που προσπαθούσα να σε πείσω να ασχοληθείς με το γράψιμο και εσύ δεν πίστευες πως μπορείς να γράψεις, επειδή, όταν έγραψες κάτι, σε κορόιδευαν οι συνάδελφοί σου. Εγώ επέμενα. Την κουβέντα την κάναμε στο γραφείο του Άρη Πορτοσάλτε. Κάποια στιγμή μπαίνει ο Πορτοσάλτε μέσα, ακούει τι σου λέω και λέει “Σιγά μη γράψει αυτό το μαλακισμένo”. Αποστόλη, μου αρέσει που τσακώθηκα μαζί του για πάρτη σου. Κοίτα να δεις. Επίσης, θυμάμαι πως είμαι ο άνθρωπος που σου είπε πριν από 11 χρόνια πως δεν χρειάζεσαι αφεντικό. Και στο είπα και μετά. Και στο είπα και πρόσφατα. Άσε που θυμάμαι πως ούτε σάιτ δεν είχε η Ελληνοφρένεια πριν με γνωρίσετε.)
(Θύμιο, ας τον μάζευες. Με τη δική μου αξιοπρέπεια δεν θα παίξει κανένα ξεπουλημένο λαμόγιο. Αν θέλει να παίξει, ας παίξει με το αφεντικό σας ή τους συναδέλφους σας. Δεν είμαστε όλοι μέσα στον κουβά με τα σκατά και τα πολλά λεφτά.)
(Λαμπρινή, αυτούς ήθελες να στηρίξω; Είναι 2021 πια -δεν είναι 2010-, όχι άλλη σαπίλα. Όχι άλλη σκατίλα.)
(Δεν έχω καμία σχέση με δημοσιογράφους. Με κανέναν. Κα-νέ-ναν. Είναι θέμα χρόνου πότε ένας Έλληνας δημοσιογράφος θα βγάλει τα σκατά που έχει στην ψυχή του. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως είναι η φύση τους τέτοια. Και το πιο σωστό και τίμιο σύνθημα που έχει ακουστεί ποτέ στην Ελλάδα είναι το “Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι”. Οι δημοσιογράφοι είναι χειρότεροι και πιο επικίνδυνοι από τους μπάτσους. Κι όποιος ψάχνει για “εναλλακτικούς” δημοσιογράφους σε “αυτοδιαχειριζόμενα” ΜΜΕ που στηρίζονται από κόμματα, είναι ηλίθιος.)
(Κάποιοι νομίζουν πως δεν απαντάω στις επιθέσεις επειδή δεν μπορώ. Μπορώ. Ο καθείς και τα όπλα του, όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης. Όποιος θέλει παιχνίδια, εδώ είμαι. Αλλά να μην κλαίει μετά.)
(Προς τις κυρίες και τους κυρίους που διαβάζουν: Αν εκτιμάτε τέτοια λαμόγια, κάντε μου τη χάρη να μη με διαβάσετε ποτέ ξανά. Ευχαριστώ.)
(Neeeeeext!!!)
[Έχω γράψει πολλές φορές πως σιχαίνομαι το Facebook -και θα το παρατήσω- αλλά θα γελάσω πάρα πολύ, αν ρίξουν τη σελίδα μου στο Facebook οι “αριστεροί” χωροφύλακες που μιλάνε για χούντα και καίγονται για την ελευθερία της έκφρασης. Πάρα πολύ.]
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.