Ευγνωμοσύνη και αγάπη

Το γεγονός ότι ζούμε σε μια κομπλεξική κοινωνία, πιτσιρίκο, δεν σημαίνει πως κάτι που μας χαρακτηρίζει γίνεται πάντα αντιληπτό από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εξ ορισμού κι εν συντομία το κόμπλεξ διατυπώνεται ως σύμπλεγμα ανωτερότητας ή μειονεξίας στον αντίποδα.

Στην καθημερινή ζωή συνήθως το κόμπλεξ καθρεφτίζει ένα κομμάτι του εαυτού μας το οποίο εκλαμβάνουμε ως ελλειμματικό, είτε αφορά την εξωτερική μας εμφάνιση είτε την συναισθηματική μας απόκριση σε κάποιο ερέθισμα κοινωνικού τύπου. Όταν αυτές οι “ατέλειες” γίνονται εμμονή, ένα άτομο τείνει να υποτιμάει τον εαυτό του και να νιώθει ίχνη ανεπάρκειας.

Αντιθέτως, το σύμπλεγμα ναρκισσισμού/έπαρσης εγκαινιάζεται από την αρχική πρόθεση των ανθρώπων, να ξεκινούν κάθε συναναστροφή τους, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους.

Αναπόφευκτα, καλλιεργείται ένα αίσθημα του ανικανοποίητου, καθώς ο εαυτός προσπαθεί να φτάσει επίπεδα συμπεριφοράς τα οποία είτε ξενίζουν είτε έρχονται σε σύγκρουση με τις υποσυνείδητες βιωματικές καταγραφές του ιδίου προσώπου.

Ως αποτέλεσμα, κινητοποιούνται μηχανισμοί άμυνας και αναπτύσσονται συμπεριφορές όπως απόσυρση, ευθιξία ή επιθετική στάση προς επιβολή των ελλειμματικών κομματιών που μας χαρακτηρίζουν.

Μέσω της απαξίωσης των άλλων, θεωρείται ψευδώς πως δεν θα γίνει διακριτή η προσωπική μειονεξία ή υπεροψία.

Η παρερμηνεία των πραγμάτων γύρω μας χτίζεται στην πορεία της ζωής μας και συνδέεται βαθειά με τα βιώματα και τις εμπειρίες που έλαβαν χώρα τόσο κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, όσο και κατά την περίοδο της εφηβείας, οπότε και δομείται η ατομική μας ταυτότητα.

Πιο συγκεκριμένα, η τραυματική βίωση ενός γεγονότος, η απορριπτική ή εν αντιθέσει η υπερπροστατευτική στάση των γονέων, η αλληλεπίδραση και η απουσία ενσυναίσθησης των συνομηλίκων, καθώς και η συσσώρευση άγχους και ανασφάλειας στο πλαίσιο του σχολείου, της οικογένειας και των συναναστροφών, είναι δυνατόν να πλήξουν την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση του ατόμου, οδηγώντας στην ανάπτυξη ποικίλων συμπλεγμάτων.

Τα άτομα με σύμπλεγμα κατωτερότητας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στην κριτική. Ενώ για κάποιον άλλο, η κριτική μπορεί να λειτουργήσει εποικοδομητικά -προκειμένου να βελτιωθεί και να εξελιχθεί-, το άτομο που νιώθει ότι μειονεκτεί ή υπερτερεί αντίστοιχα, συχνά δεν μπορεί να ξεπεράσει τα σχόλια των άλλων, αλλά και ούτε να επεξεργαστεί το κατά πόσο είναι ρεαλιστικά αυτά που του λένε ή όχι.

Το σύμπλεγμα τοποθετεί το άτομο σε μια κατάσταση καταναγκασμού, είτε σε θεωρητικό είτε και σε πρακτικό επίπεδο. Οι δραστηριότητες, λόγω και έργω, επηρεάζονται καταλυτικά από την ύπαρξη κόμπλεξ. Ως αποτέλεσμα των αρμών αυτών, το κόμπλεξ αποκτά διάσταση και κατευθύνει τις πράξεις του ανθρώπου. Ο τελευταίος χάνει την ελευθερία του και καταλήγει έρμαιο των συμπλεγμάτων που έχει ή που νομίζει πως έχει.

Πραγματικό ή φαντασιακό το κόμπλεξ έχει αρνητικό αντίκτυπο στην λειτουργία του συνόλου των διεργασιών. Η σκέψη, η αίσθηση και η διαίσθηση οφείλουν να σχετίζονται με οξυμένη κριτική ικανότητα. Με όχημα τη λογική, μπορούν να αντιμετωπιστούν όλα τα εμπόδια που εμφανίζονται στο δρόμο του.

Οτιδήποτε αντίθετο, συντελεί στην έλλειψη ευθύνης της συμπεριφοράς του ατόμου και στην εν δυνάμει ελευθερία του.

Και στο σημείο αυτό αναδύεται η δυσλειτουργία της ελληνικής κοινωνίας -ως σύνολο εν προκειμένω- τόσο παθολογική που οι πιθανότητες να μπει στην τροχιά της αποδοχής, της προσωπικής απελευθέρωσης, της ενότητας και της λογικής πρακτικής στο άμεσο μέλλον, φαντάζουν δυσοίωνες.

Αφού λοιπόν, πιτσιρίκο, ο κοινωνικός και πολιτικός ιστός αποτελεί υφαντό κομπλεξισμού ως προς την ελευθερία του λόγου, του έργου, του τύπου, της εθνότητας, της διασυνοριακής μετακίνησης ή διαμονής, της προτίμησης στον έρωτα, της ασφάλειας, της παιδείας, της τροφής και της στέγης, ας επικεντρωθούμε στα πρόσωπα αυτά που στάθηκαν, στέκονται και θα σταθούν σταθμοί προσωπικής εξέλιξης, φάροι ελεύθερων πνευμάτων και συνοδοιπόροι στις ανηφόρες της ζωής αλλά και στην χαρά της ανιδιοτελούς αγάπης που ομορφαίνει τις σύντομες ζωές μας στον πανέμορφο πλανήτη Γη που είχαμε την τύχη να βρεθούμε.

Σεβασμός κι αγάπη μόνο.

Λίνα

(Αγαπητή Λίνα, όπως τα έγραψες. Και ναι, ας επικεντρωθούμε σε θετικά και ελεύθερα πνεύματα, που υπάρχουν στις ζωές όλων μας. Και πάλι ναι, ας πούμε κι ένα ευχαριστώ στο σύμπαν που είχαμε -και έχουμε- ευκαιρίες που δισεκατομμύρια άλλοι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ. Καθώς διάβαζα το κείμενό σου, σκέφτηκα πως -στην εποχή μας- πολλοί άνθρωποι είναι παγιδευμένοι και στην εικόνα τους. Μια εικόνα που -περισσότερο από ποτέ άλλοτε- είναι δημόσια· και τους καταδυναστεύει, αφού είναι σε μια διαρκή σύγκριση της εικόνας τους με τις δημόσιες εικόνες των άλλων. Άσε που αυτή η δημόσια εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική τους ζωή. Δηλαδή, τρελοκομείο. Και πάρα πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν το δημόσιο από το ιδιωτικό. Με αποτέλεσμα να διαφημίζουν ακόμα και τους έρωτές τους, και να κάνουν προϊόν στα ΜΜΕ ακόμα και τα παιδιά τους. Τραγικό. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.