Ξέρεις από ψυχολογία;

Πιτσιρίκο, φίλες και φίλοι του λόγου και της τέχνης καλησπέρα,
Έγινε πολύς λόγος για την ψυχολογία και την ψυχιατρική τελευταία στο blog και μου ξύπνησαν παλιές απορίες που είχα κι εγώ για το θέμα.

Δεν έχουμε στην οικογένεια ή στο φιλικό περιβάλλον σχετική ειδικότητα.

Οπότε αν δεν κάνω τις ερωτήσεις μου εδώ, που διαβάζει η Ματίνα, η Δώρα
και ο Υπέρτατος Γκουρού της Αλήθειας, τότε πού;

Πρώτα απ’ όλα, να αναφέρω τις βάσεις μου: το μόνο που ξέρω για τους ψυχίατρους και τους ψυχολόγους είναι ότι οι πρώτοι γράφουν φάρμακα και οι δεύτεροι όχι. Μέχρι εκεί. Οπότε θα μπλέξω τους όρους στο κείμενό μου επίτηδες και θα χρησιμοποιήσω μόνο την ψυχολογία, ώστε να με διορθώσουν οι φίλοι εξαρχής.

Οι απορίες μου κινούνται σε δύο βασικούς άξονες.

Άξονας πρώτος: πόσο χρήσιμη είναι η ψυχολογία;

Ας υποθέσουμε ότι χρήζω ψυχολογικής βοήθειας.

Πώς το ξέρω; Πρέπει να κάνω “τσεκάπ” κάθε τόσο όπως για το διαβήτη και τη χοληστερίνη; Δεν ξέρω κανέναν που να το κάνει αυτό ούτε έχω ακούσει ποτέ οδηγία ότι είναι καλό να γίνεται.

Πώς μπορεί ο ψυχολόγος να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου καλύτερα από εμένα; Όταν εγώ έχω απ’ ευθείας αντίληψη των σκέψεών μου, της εξέλιξής τους και τις έντασης αυτών ενώ αυτός τις ακούει μόνο όσο καλά μπορώ εγώ να του τις μεταφέρω μέσω λόγου;

Ισχύει ότι η ψυχολογία, ως επιστήμη επικεντρώνεται κυρίως στον εγκέφαλο, είναι πιο πίσω όσον αφορά την κατανόηση του οργάνου που την ενδιαφέρει, σε σχέση με άλλους κλάδους της ιατρικής; Αν ναι, τότε εγώ που χτυπάω το πόδι μου, πηγαίνω σε τρεις διαφορετικούς ορθοπεδικούς και ο καθένας μου κάνει άλλη γνωμάτευση (γεγονός για την αδερφή μου), τότε τι ποσοστό επιτυχίας πρέπει να περιμένω από ένα ψυχολόγο;

Τέλος, έστω ότι έχω αρνητικά συναισθήματα που με βαραίνουν και με κάνουν να νιώθω άσχημα. Και πάω στον ψυχολόγο γιατί πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα. Πώς ο ψυχολόγος θα διαχωρίσει ανάμεσα στα υγιή συναισθήματα και στην ασθένεια;

Αν νιώθω απογοήτευση και θλίψη από μία κοινωνία που εκφασίζεται σίγουρα αυτό δεν χρήζει ίασης. Αν ήταν έτσι, τότε θα χανόταν το κίνητρο κάθε αντίδρασης σ’ ένα μπουκαλάκι πρόζακ.

Προβάλει ο ψυχολόγος την ηθική του και το σύστημα των αξιών του πάνω μου, προκειμένου να αποφασίσει ποιο συναίσθημα είναι βλαβερό και ποιο όχι;

Ο δεύτερος άξονας έχει να κάνει με την ευθύνη τη ατόμου.

Έχει πει επανειλημμένως ο Βασίλης ότι μεγάλο ποσοστό εγκλημάτων και βίαιων πράξεων έχουν ως πηγή ψυχικές ασθένειες που δεν διαγνώστηκαν ποτέ και ο δράστης δεν έλαβε εξαρχής τη βοήθεια που χρειαζόταν, πριν η κατάστασή του εκφυλιστεί.

Δεν θυμάμαι αν ήταν κι ο ίδιος που είπε (ή το θυμάμαι από αλλού) ότι το περίφημο DSM-5, ο κατάλογος των ψυχικών ασθενειών που χρησιμοποιούν στις ΗΠΑ, μεγαλώνει όσο περνάνε τα χρόνια. Είτε πει κανείς ότι αυτό συμβαίνει επειδή η ψυχολογία αντιλαμβάνεται καλύτερα τις αποχρώσεις των ψυχικών ασθενειών, είτε επειδή οι ψυχολόγοι θέλουν να μεγαλώσουν την πελατεία τους, το γεγονός παραμένει: η κοινωνία αναγνωρίζει όλο και περισσότερες ψυχικές ασθένειες.

Αν είναι έτσι, όμως, τότε πρέπει οι εγκληματίες που είναι ψυχικά ασθενείς (των οποίων το ποσοστό όλο και θα μεγαλώνει) να λαμβάνουν ελαφρυντικά και μικρότερες ποινές;

Μάλιστα, ο προβληματισμός μου δεν έγκειται καν εκεί, αλλά στην άλλη όψη του νομίσματος: όποιος διαγιγνώσκεται με κάποιο ψυχικό νόσημα, τόσο σοβαρό που να αυξάνει την πιθανότητα τέλεσης εγκλημάτων, δεν θα έπρεπε να του στερούνται κάποιες ελευθερίες ώστε να αποτραπεί η τέλεση του εγκλήματος;

Νομίζω με αρκετές απορίες σας φόρτωσα απόψε. Ευχαριστώ εκ των προτέρων όποιον μου κουβεντιάσει για τα παραπάνω.

Από τη βροχερή Ουτρέχτη με αγάπη,

Γιώργος Ζ.

(Αγαπητέ Γιώργο, δεν έχω ιδέα για όλα αυτά. Πάντως, νομίζω πως είμαι ο μόνος στην παρέα μου που δεν έχει πάει σε ψυχολόγο. Γι’ αυτό γυρνάω στις παραλίες. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.