Hasta la vista!
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Η Κούβα πρώτο θέμα συζήτησης στα αμερικανικά social media. Για άλλη μια φορά, αν και είναι κάπως διαφορετικό τώρα.
Στην Κούβα, κατ’ αρχάς, έχουμε τις μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες εδώ και πολλά χρόνια και μια επισιτιστική κρίση που έχει βαθύνει αρκετά.
Τα περισσότερα βίντεο και φωτογραφίες που διακινούνται δεν ξέρω αν είναι αυθεντικά -έχουν πέσει όλοι οι περήφανοι μακάκες να ξεσπαθώσουν- πάντως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι η Κούβα περνάει κρίση.
Σιγά το νέο. Όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε κρίση. Και πού να σκάσει η κλιματική αλλαγή καλά-καλά, θα περάσουμε ωραία.
Επίσης, αν ο λαός της Κούβας επιθυμεί αλλαγή σκηνικού, δικαίωμά του. Εμάς τι μας κόφτει και τους υποδεικνύουμε τι να κάνουν;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καταλαβαίνω τους πολίτες της Κούβας που επιλέγουν να εξεγερθούν.
Εμείς, τα χαζά αμερικανάκια, τι ζόρι τραβάμε και από πού και ως πού πουλάμε αλληλεγγύη στον λαό της Κούβας;
Κάτι πολύ αλληλέγγυο, τυχαίο παράδειγμα, θα ήταν η άρση του μεγαλύτερου χρονικά εμπάργκο της Ιστορίας, αυτού που έχουν επιβάλλει οι αμερικανικές κυβερνήσεις στο λαό της Κούβας εδώ και 7 δεκαετίες, αν δεν κάνω λάθος στο μέτρημα, μετά την αποτυχία να επανακτήσουν τον έλεγχο της χώρας.
Αν «θυμάμαι» καλά, πριν την Επανάσταση η Κούβα ήταν σε αμερικανικά χέρια, τα οποία την είχαν μετατρέψει σε ένα απέραντο καζίνο και μπoυρδέλο. Αν ήταν ακόμα (στα χέρια μας), θα ήταν σήμερα στην κατάσταση της Αϊτής, όπου συνελήφθησαν ανάμεσα στους Κολομβιανούς παραστρατιωτικούς και κάτι Αμερικάνοι ως ύποπτοι για την δολοφονία του Προέδρου της χώρας, ο οποίος βέβαια ήταν μαριονέτα των ΗΠΑ· μάλλον δάγκωσε το χέρι του θείου Σαμ.
Και το Γκουαντάναμο, η σκληρότερη φυλακή στον κόσμο, μιας και πιάσαμε την Κούβα, αν θυμάμαι καλά στις ΗΠΑ ανήκει. Αλλά θυμόμαστε την Κούβα, μόνο όταν μας συμφέρει.
Αλλά, άντε ας πούμε, ότι έχουμε ειλικρινές ενδιαφέρον προς τον λαό της Κούβας και το εμπάργκο είναι για να μην μας αγαπήσουν παράφορα -κανείς δεν είναι τέλειος (sic).
Κάτι αντίστοιχο -και πολύ χειρότερο- συμβαίνει εδώ και εβδομάδες στην Κολομβία. Έχουν και εκατοντάδες νεκρούς, αλλά και χιλιάδες στοιχειοθετημένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόκο εκεί οι ΗΠΑ.
Στην Αϊτή πολύμηνες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και μια επίσης τεράστια επισιτιστική κρίση. Εδώ και χρόνια. Μόκο και εκεί.
Τους έπιασε, όμως, ο πόνος για την Κούβα.
Ό,τι δεν ελέγχουμε, δηλαδή.
Ό,τι το ελέγχουμε, δεν μας καίγεται καρφί αν καίνε και ανθρώπους.
Τώρα μην πω τι κάναμε και κάνουμε στην Λατινική Αμερική, και αλλού, από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά, θα χαλάσουμε καρδιές.
Ας πούμε το πιο απλό.
Πολλά απ’ τα προβλήματα που μαστίζουν τις χώρες που αποκαλούμε μπανανίες δεν χρειάζεται να τα ψάξουμε στην Καραϊβική ή στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Δηλαδή, μην πιάσουμε τώρα τι συνέβη στο Τέξας φέτος τον χειμώνα και στις δυτικές πολιτείες πέρσι το καλοκαίρι ή ποια χώρα έχει περισσότερους από 600.000 νεκρούς στην πανδημία.
Είναι εδώ όλα αυτά που βλέπουμε οπουδήποτε αλλού. Στο σπίτι μας. Μπροστά στα μάτια μας.
Χιλιάδες άστεγοι, επισιτιστική κρίση, φτώχεια. Τι πιο αμερικάνικο από μια σκηνή δίπλα στο μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ του πλανήτη;
Οι ΗΠΑ, μάλιστα, έχουν μεγαλύτερη παιδική θνησιμότητα από την Κούβα, οπότε η …μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου ας μην πουλάει μαθήματα δημοκρατίας στους άλλους ή μαθήματα …αφθονίας. Τα μούτρα της δεν τα κοιτάει ποτέ στον καθρέφτη;
Και δεν είναι η μόνη χώρα.
Η Δύση, γενικότερα, έχει καταντήσει θλιβερή και άθλια, αλλά τουλάχιστον ας πάψει να κουνάει το δάχτυλο -ειδικά στις νυν και πρώην αποικίες της- γιατί μια μέρα θα της το κόψουν.
Ειδικότερα, μετά τους εκατομμύρια νεκρούς στον κόσμο από τον κορονοϊό -και άλλους λόγους- τα επόμενα χρόνια σε διάφορα μέρη του πλανήτη, όπου η βοήθεια δεν κατέφθασε ή δεν θα καταφθάσει ποτέ.
Βλέπετε, όσο εμείς κατηγορούσαμε Ρεπουμπλικάνους, Δημοκρατικούς και …άλλους, που μας έτρωγαν τα εμβόλια και τα φάρμακα το χειμώνα, δεν βλέπαμε ότι έτσι νιώθουν για εμάς δισεκατομμύρια άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου.
Δεν το θεωρώ πολύ έξυπνο αυτό, οπότε μήπως, λέω μήπως, να βγάζαμε τον σκασμό;
Φιλική συμβουλή.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Ίσως να γράψω κάποια στιγμή και για τη νέα, πολύ πιο επικίνδυνη, φάση της πανδημίας, στην οποία μπαίνουμε, αλλά αφενός είμαστε όλοι αναλώσιμοι -ανέκαθεν- και αφετέρου βαριέμαι απερίγραπτα όλο αυτό τον θόρυβο και όλη αυτή την αγωνία και όλη αυτή την τρομοκρατία· αλλά και την αδιαφορία, γιατί και η αδιαφορία, βία είναι. Έκανα το εμβόλιο τον Μάιο, δις, αφού πρώτα μας το άλλαξαν γιατί είχαμε θρομβώσεις με το μονοδοσικό, και νίπτω τας χείρας μου με τις… δημιουργικές ασάφειες. Εξάλλου, όλες οι κυβερνήσεις παίζουν τένις -με τις ζωές και τα νεύρα μας-, οπότε ας το αποδεχθούμε ότι την πατήσαμε για τα καλά και πάμε παρακάτω, έχει-δεν έχει, κάναμε-δεν κάναμε το εμβόλιο, φοράμε-δεν φοράμε μάσκες. Δεν υπάρχουν -άλλωστε- και σωτήρες. Οι άνθρωποι μόνοι τους σώνονται. Ή όχι. Και δεν μιλάω για το γαμωεμβόλιο αλλά για την διάθεση να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον. Ή και να …αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Αχαχαχαχαχα, καλό. Οπότε, πρώτον, θα το κάνουμε μάκια να περάσει, και δεύτερον, απ’ τη στιγμή που έχεις γεννηθεί στη Γη, θα έπρεπε να σε προετοιμάζουν για τη μηχανή του κιμά, αντί να στο φέρνουν μαλακά-μαλακά. Ή να σου πουλάνε «αγάπη» μόνο όταν φοβούνται μην πεθάνουν οι εργάτες, μήπως σταματήσει η Μηχανή. Άσε που πιο πολύ απ’ όλα βαριέμαι τις βλακείες γενικότερα. Πολλή βλακεία, ρε παιδί μου. Όλους αυτούς που κουνάνε σημαιούλες και νομίζουν ότι παίζει κάποιο ρόλο. Ή αυτούς -εμάς δηλαδή- που τυγχάνει να γεννηθήκαμε στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και που νομίζουμε ότι είμαστε ασφαλείς από το «σκοτάδι». Γιατί έτσι. Γιατί σε εμάς δεν θα συμβεί. Καλά, ναι. Αυτή η Δύση, είναι μια μεγάλη κοτσάνα, τελικά. Το τελευταίο …οχυρό. Πφφφφφφφ. Συγγνώμη. Η επέλαση των ηλίθιων και της ηλίθιας ανάπτυξής τους. Είναι όλα τόσο ηλίθια πια, που σε λίγο θα τρώμε μπανάνες. Τίποτα δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Εκτός ενός: «Γιατί κάποιοι να έχουν τόσο πολλά»; Αυτή την ερώτηση την έκανε ο Φιντέλ Κάστρο σε συνέλευση του ΟΗΕ. Και αναρωτήθηκε πάλι: «για να έχουν κάποιοι άλλοι, τόσο λίγα;». Η απάντηση είναι «ναι, γι’ αυτό ακριβώς». Μόνο που δεν υπολόγισε ότι αυτοί που έχουν λίγα θα τα βάζουν με αυτούς που έχουν …λιγότερα. Αν και τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι Battle Royale η κατάσταση, και όποιος μείνει. Κατά τύχη, ζούμε. Ή κάνουμε πως ζούμε. Ορίστε, άρχισαν και τα ταξίδια οι μεγιστάνες στο διάστημα λίγο πριν τον τελευταίο, μεγάλο περίπατο που όπου να ‘ναι ξεκινάει για όλους μας. Δηλαδή, καλά να περάσουμε λίγο πριν τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Όχι τώρα άμεσα φυσικά, αλλά σε μερικά, λίγα χρόνια. Μ’ αρέσει που κάνουν και μακροχρόνια σχέδια πολλοί, υπογράφοντας υποσχετικές προς τους πιστωτές τους. Οι μεταγενέστεροι -αν επιζήσετε- να μην μας θυμάστε και να μην μας δείξετε καμία επιείκεια. Hasta la …vista.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, με τον κορωνοϊό, οι άνθρωποι ξέχασαν τον καπιταλισμό. Που είναι μια χαρά και τους έκανε όλους ευτυχισμένους. Άρη, εδώ να δεις τι γράφουν και τι λένε για την Κούβα. Να ζεις στο προτεκτοράτο και να δίνεις συμβουλές και οδηγίες στους Κουβανούς. Εντάξει, πολύ γέλιο. Άρη, να περνάς υπέροχα. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.