Αυτό θέλουμε και αυτό έχουμε

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Άλλο κείμενο ξεκίνησα να γράψω, άλλο γράφω.
Να, δεν ήθελα να γράψω για το Αφγανιστάν.
Τι να γράψω για το Αφγανιστάν;

Όλοι στη Δύση έχουμε μια άποψη για το πώς πρέπει να διοικείται ή πώς πρέπει να είναι η δύσμοιρη αυτή ασιατική χώρα. Τους Αφγανούς δεν τους ρωτάει κανένας. Δεν ξέρουν αυτοί. Ήρθαμε εμείς οι πολιτισμένοι και τους δείξαμε τι πάει να πει πολιτισμός. Και 20 χρόνια πέταξαν σαν να μην πέρασε μια μέρα. 40 χρόνια, αν συμπεριλάβουμε τους προηγούμενους και τον δικό μας πρώτο “γύρο”.

Γενικά, στη Δύση όλοι έχουμε από μια άποψη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μόνο μια άποψη μετράει, αυτή της ελίτ, της αμερικανικής στην προκειμένη περίπτωση.

Για την ελίτ, το Αφγανιστάν δεν έχει περισσότερη ή μικρότερη σημασία από τη Μάλτα, το Βιετνάμ, την Αϊτή, το …Τέξας ή τις Παρθένες Νήσους. Άλλη μια κουκκίδα στο χάρτη.

Ούτε έχει σημασία για την ελίτ το πολίτευμα της χώρας, ποιος θα παριστάνει πως κυβερνά, τι θα διδάσκουν στα σχολεία, ούτε καν έχει σημασία αν υπάρχουν σχολεία.

Αρκεί να μην μπλέκονται οι ντόπιοι στα πόδια της, όταν θα αντλείται χρήμα.

Η μπίζνα πάνω απ’ όλα.

Τίποτα δεν θα αλλάξει για την ελίτ με την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία.

Με ή χωρίς Ταλιμπάν, ο νικητής είναι πάντα ένας, πάντα ο ίδιος.

Το χρήμα, άλλωστε, θα συνεχίσει να ρέει άφθονο στις ίδιες τσέπες. Αυτές που αιώνια κερδίζουν.

Τίποτα δεν μας διδάσκει η Ιστορία της Ανθρωπότητας. Τίποτα απολύτως.

Όλη αυτή η φρίκη δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Έτσι τυπώνεται το χρήμα. Πάνω σ’ ανθρώπινα συντρίμμια.

Αυτός είναι ο πολιτισμός τους που τόσο γουστάρουμε και το σύστημα, του οποίου το όνομα δεν το λέμε πια γιατί κάνει τζιζ.

Να δείτε τι έχει να γίνει όταν θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους οι λαοί για πόρους, όταν η επιβίωση σε έναν λιγότερο φιλόξενο πλανήτη πραγματικά δυσκολέψει, καθώς τώρα ζούμε στα χρόνια της …αφθονίας.

Ο τέλειος κόσμος, όπως τον φαντάζεται η ελίτ.

Δεν ήταν το κείμενο που περιμένατε να διαβάσετε, ε;

Τι θέλατε να πούμε; Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Για τη Δύση που χώνει τα χέρια της στον Τρίτο Κόσμο; Για την αποικιοκρατία που μας έπεισαν ότι σταμάτησε πριν 1+ αιώνα, και το κατάπιαμε αμάσητο; Οι Πορτογάλοι παραθερίζουν στη Μοζαμβίκη, αλλά εκεί δεν έχει κάμερες. Μεταξύ άλλων.

Τώρα μας πιάνει ο πόνος μας για τους Αφγανούς και τις Αφγανές, σε λίγους μήνες θα τους πυροβολούμε και θα τους πνίγουμε στα σύνορά μας. Βαθιά η υποκρισία. Θα ήταν τιμιότερο να λέμε «δεν μου καίγεται καρφί για το Αφγανιστάν». Στις ΗΠΑ οι μισοί δεν ξέρουμε ούτε σε ποια ήπειρο πέφτει. Αλλά θερίζει η υποκρισία και η …αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.

Δηλαδή, πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς όλη αυτή την …αλληλεγγύη; Ολόκληρα κράτη θα βυθίζονταν στον πόλεμο, τη δυστυχία και τη φτώχεια, μήπως; Ενώ, πριν λίγα χρόνια με μερικές τρομοκρατικές επιθέσεις στην καρδιά της Δύσης, βγαίναμε και απαιτούσαμε το αίμα τους. Go figure.

Τι νόημα έχει, στο κάτω-κάτω. Τι νόημα έχει να σοκάρουμε τους πολίτες στη Δύση με εικόνες καταστροφής σε μια χώρα μακρινή, χώρα καταραμένη, στην οποία δεν είχαμε καμία δουλειά εξαρχής;

Α, ναι. Πρέπει να τους δείξουμε ότι πρώτον, θα μπορούσαν άνετα να βρισκόντουσαν στη θέση αυτή -να διαφημιστούμε ως οι εγγυητές της …σταθερότητας, σαν να βάλουμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα με άλλα λόγια- και δεύτερον, να μας εκτιμούν που τους επιτρέπουμε να ζουν ανέμελοι.

Φυσικά, ό,τι γράφουμε το γράφουμε για προσωπική εκτόνωση, έχεις απόλυτο δίκιο, κομπανιέρο. Άλλοι άνθρωποι, καλύτεροι από μας, πιο πριν από μας, τα έγραψαν όλα, τα έγραψαν πολύ καλύτερα, τους διάβασαν πολλοί περισσότεροι από τα εκατομμύρια που διαβάζουνε εμάς, παρ’ όλα αυτά ο κόσμος είναι αυτό που είναι σήμερα, οπότε προφανώς we can’t write our way out of this mess.

Προφανώς, επειδή, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Μπορούμε να επιλέξουμε -όσοι έχουμε την πολυτέλεια- πώς θα ζήσουμε, αλλά δεν θα γλιτώσουμε, κανείς μας δεν θα γλιτώσει, απ’ την αχόρταγη απληστία της παγκόσμιας ελίτ, αν δεν τους σταματήσουμε, με κάποιο τρόπο. Είναι ανόητο να εκλιπαρούμε αυτούς τους αδίστακτους τύπους να επιδείξουν ανθρωπιά. Δεν τους νοιάζει αν ζούμε, πώς ζούμε. Τόσο ανόητοι είμαστε πια;

Νομίζουμε ότι θα μας λυπηθούν, ότι θα μας ξεχωρίσουν σε λιγότερο και περισσότερο φτωχούς, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί δεν κάνουν διακρίσεις· εμείς τις κάνουμε όλες. Οι πλούσιοι την μόνη συνείδηση που έχουν είναι η ταξική τους. Και τα πάνε περίφημα. Σε όλους τους τομείς, πλην της μακροζωίας -καθώς ούτε γι’ αυτούς θα υπάρχει …ξαπλώστρα στον καυτό ήλιο. Γενικά, μας έχουν κάνει κιμά, όπως και αν το δούμε.

Ένα γνωστό σύνθημα, που έχει παρατεθεί και παλιότερα στο blog, λέει πως η ιδιοκτησία θα μας κοστίσει τον πλανήτη.

Η ιδιοκτησία δεν θα μας κοστίσει τον πλανήτη. Μας τον κόστισε ήδη.

Η ιδιοκτησία και από κοντά η εργασία. Αυτά τα δυο δεινά που οι άνθρωποι δεν θέλουν να αποχωριστούν, μην και καταστραφούν οι δύσμοιροι. Και είναι δεινά γιατί ευθύνονται απόλυτα για την καταστροφή του πλανήτη που όλοι θέλουν να σώσουν, συνεχίζοντας να δουλεύουν και να κατέχουν.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο και περιμένουμε προκοπή.

Αυτή, βλέπετε, είναι η θανάσιμη διαφορά των ανθρώπων απ’ όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, που δεν είναι τόσο έξυπνα, σαν και εμάς, ώστε να καταστρέφουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν.

Η απληστία.

Ή μήπως δεν ευθύνεται η απληστία για τον αμερικανικό επεκτατισμό, την Καμπούλ, τα καμένα δάση ανά τον κόσμο και την ανθρώπινη δυστυχία;

Αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε -πάλι παραφράζοντας τον Κώστα- είναι πως όλοι οι πλούσιοι είναι άπληστοι, αλλά δεν είναι όλοι οι άπληστοι πλούσιοι.

Είναι τέτοια η απληστία, μάλιστα, μερικών προνομιούχων -η πραγματική ελίτ μην ανησυχείτε, έχει καλύτερα να ασχοληθεί απ’ το να κάνει δηλώσεις στο γυαλί- που βγαίνουν διάφοροι στα αμερικανικά ΜΜΕ και αναρωτιούνται γιατί οι «φτωχοί» -που στη Δύση είναι …μεσαία τάξη-, οι κοινοί θνητοί, ο απλός ο κόσμος, ξέρετε οι γνωστοί ανόητοι της ιστορίας μας, γιατί αυτοί οι αχάριστοι δεν θέλουν να δουλέψουν τώρα τελευταία. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα στον πλανήτη των ανθρωποπιθήκων σήμερα. Γιατί δεν δουλεύετε, ρε πλεμπαίοι, γ@μώ την αφραγκία σας;

Σε μια από τις σπουδαιότερες στιγμές του ανθρώπινου είδους, και πιθανόν μια από τις τελευταίες έτσι όπως το πάμε, ένας καραγκιόζης, ο Taffer, παρομοίασε τους εργαζόμενους με τους στρατιωτικούς σκύλους, τους οποίους ταΐζουν μόνο το βράδυ, καθώς ο πεινασμένος σκύλος είναι περισσότερο υπάκουος.

Δουλέψτε για να μην πεινάσετε, αλλά όχι μέχρι να χορτάσετε, γιατί πρέπει και να πεινάτε τόσο ώστε να μας υπακούτε, όταν σας λέμε πως η λύση για τον πλανήτη είναι οι εντατικότεροι ρυθμοί καταστροφής του.

Και καθόμαστε και τους κοιτάμε.

Βαρέθηκα πραγματικά, επειδή τα ξέρουμε, και κυρίως επειδή υποψιάζομαι πού πάνε όλα αυτά και επειδή είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να τρώνε πλαστικό παρά να ζουν ελεύθεροι, που δεν βλέπω κάποια διέξοδο από το τούνελ της ανάπτυξης.

(ΗΠΑ. Φέτος το καλοκαίρι, κοντά σε πολιτειακό καπιτώλιο. Περαστικά μας.)

Η δε εργασία κρατάει την κοινωνία στα πρόθυρα του λιμού, ώστε να διατηρηθεί η δομή της (κοινωνίας) ανέπαφη και μάλλον η αυλαία θα πέσει στη διάρκεια της βάρδιας μας.

Στο μεταξύ, ένας φίλος από Ελλάδα μου έλεγε, προχθές, ότι φοβάται πως θα ιδιωτικοποιήσουν τα δάση της Ελλάδας, και με πήρε λίγο ξώφαλτσα.

Ξεπουλήθηκε όλη η Ελλάδα, αλλά τα δάση της είναι δημόσια. ΟΚ.

Τι να πω δεν αδικώ κανέναν. Ακόμα και εκείνους που τσιμπιούνται μήπως ξυπνήσουν από τον εφιάλτη.

Κάπου δεν μπορώ, ρε, να εξηγούμε μέχρι τα αυτονόητα.

Οπότε, ποιο μπουρλότο όλα;

Ό.τι και να κάνουμε, τα πράγματα πάνε μόνα τους, μέχρι το αποκαρδιωτικό φινάλε και το τελευταίο κλαψούρισμα όλων εκείνων -εμάς- που περίμεναν μάταια να τους λυπηθούν οι καταπιεστές τους.

Τίποτα δεν μας δίδαξε η Ιστορία και δεν θα επαναλαμβάνεται μέχρι να καταστεί σαφής.

Κουράστηκε και αυτή και απλά περιμένει ποιος θα πατήσει το κουμπάκι πρώτος.

Η αλήθεια είναι ότι με πιάνει κατά διαστήματα μια διάθεση αναχωρητισμού. Νοητού και μη. Βασικά, από τις ΗΠΑ δεν θα αποχωρήσω (ξανά), αλλά από τον πλανήτη; Με την πρώτη ευκαιρία.

Δεν παλεύεται άλλο.

Οι πάντες ξέρουμε πού μας οδηγούν οι …ηγέτες, αλλά συνεχίζουμε να δούμε που το πάνε. Από βαρεμάρα; Από ελπίδα; Ή απλά είμαστε εξίσου αδίστακτοι;

Ε, δεν μπορώ να το φιλοσοφώ συνέχεια. Οι απαντήσεις δίνονται κάθε μέρα. Αυτό θέλουμε και αυτό έχουμε.

Να, φάγαμε κάτι μερόνυχτα πριν λίγες εβδομάδες για έναν γαμωαγωγό, τον οποίον χτίζουν κάμποσα μίλια παραπέρα μας, που ξέρουμε ότι θα οργώσει και τα δικά μας κατατόπια εν καιρώ.

Ωραία περάσαμε, νοιώσαμε κομμάτι κάτι μεγαλύτερου από μας, αλλά οι μηχανές κοπιάζουν για λίγο και ξανά προς τη δόξα τραβούν.

Μια χαρά θα τον περάσουν και εκεί και εδώ και όπου αλλού θέλουν.

Βρίσκουν εργάτες να τον χτίσουν, ηλίθιους να τον ανεχθούν και πελάτες να κονομήσουν.

Τι να λέμε τώρα. Μας πουλάνε την καταστροφή μας όλη μέρα, κάθε μέρα, 24/7, και κάνουμε ουρά να την αγοράσουμε σε τιμή …ευκαιρίας και mega-jumbo jet συσκευασία, αλλά απορούμε γιατί τρώμε το ένα γκολ μετά το άλλο και γιατί η απελπισία έχει κυριεύσει τον πλανήτη από το Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι την Καμπούλ.

Μου είπε και ένα φιλαράκι κάτι ωραίο, το είδε κάπου, ξέχασα πού, αλλά θα μάθω.

Με έβαλε σε σκέψεις, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει μόνο το τώρα, και συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έλεγε ο Μίσσιος, ότι αναβάλλουμε οι μ@λάκες για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ, αλλά με έβαλε να το σκεφτώ και από την άλλη.

Τέλος πάντων, έτσι, μου είπε, μας σκλαβώνουν, πείθοντάς μας να αποδεχθούμε ότι δεν έχουμε μέλλον και υπάρχει μόνο το τώρα.

Να σερνόμαστε όλη μέρα, και να πανηγυρίζουμε που τη «βγάλαμε» ως το πρωί.

Μπόρες είναι όλες θα περάσουν. Μόνο που δεν περνάνε. Είναι η ελεύθερη πτώση και η παρηγοριά του μέχρι εδώ, όλα καλά. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.

Στην πραγματικότητα, δεν μας θέλουν να ονειρευόμαστε ουτοπίες. Οι ουτοπίες τι είναι; Μια μελλοντική συνάντηση σε έναν τόπο που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, και που μπορεί και να μην υπάρξει και ποτέ.

Στάσιμοι στο σήμερα, στο τώρα. Προσκολλημένοι. Άκρως ακίνδυνοι. Ασήμαντοι. Αναλώσιμοι. Αδιάφοροι. Ανύπαρκτοι. Εφήμεροι. Τουρίστες.

Υπό αυτή την έννοια, δεν έχει άδικο. Τους δώσαμε τα κλειδιά και μας πηγαίνουν βόλτα, χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να καθορίσουμε τον προορισμό. Άρα, είμαστε εδώ απλά γι’ αυτή την βόλτα. Επιβάτες. Ποτέ οδηγοί.

Η ερώτηση, βέβαια, είναι γιατί μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και δεν επιλέξαμε να περπατήσουμε, που θέλαμε βολτίτσες με την κούρσα, τρομάρα μας.

Και άρχισα να βλέπω ότι κάπως σκατά τα έκανα με τις αλληγορίες και σιγά μην κάτσω να το ξεμπλέξω.

Λες και έχει νόημα. Το μόνο που έχει νόημα είναι να τους σκίσουμε πριν μας σκίσουν. Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς. Μας έχουν σκίσει πατόκορφα.

Δηλαδή, γάμ@ το και αυτό. Το μεγάλο θέμα στις ΗΠΑ τώρα είναι ο εμβολιασμός των απείθαρχων και το Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν, που θέλαμε να εκδημοκρατίσουμε, αλλά αυτό δεν ήθελε· καλά, αυτά είναι για τους μπούφους, όλα για τα λεφτά έγιναν, πάντα γι’ αυτά γίνονται, και αυτό έχει ειπωθεί μυριάδες φορές στο παρελθόν. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Μαντέψτε, κιόλας, πόση σημασία θα έχουν όλα αυτά σε έναν κόσμο που θα καίγεται από άκρη σ’ άκρη, πολύ συντομότερα απ’ ό,τι νομίζουμε. Απολύτως καμία.

Οπότε, προτιμώ να πάω να φουμάρω.

Και μετά να πάρω το πρώτο ποδήλατο για το βουνό, όπου όλα αυτά δεν με απασχολούν καθόλου. Ναι, δεν υπάρχει μόνο το τώρα, αλλά τώρα αυτό μπορώ να κάνω, αυτό θα κάνω.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ. Πόσες φορές μας προειδοποίησαν κάποιοι άνθρωποι πως δεν πρέπει να τους αφήσουμε ούτε πιθαμή -των ελιτιστών- γιατί θα μας ξεσκίσουν; Άπειρες. Να, ένας «παλιός» εκτίμησε ότι ο κόσμος δεν θα χαθεί εξαιτίας των «κακών» ανθρώπων που τον καταστρέφουν, αλλά εξαιτίας όλων των «καλών» που κάθονται άπραγοι και τους κοιτούν. Πάρα πολλοί δεν θέλουν να ακούνε πλέον ούτε το όνομα του συστήματος που μας σκοτώνει. Το οποίο παίζει μπαλάρα με τα κεφάλια μας. Έστειλε τους δικούς του ανθρώπους στο Καπιτώλιο και από τότε το προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Υπέροχοι. Μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι είμαστε περισσότερο λόγια παρά πράξεις. Μάλλον εμείς είμαστε οι μονίμως ανεπαρκείς. Δηλαδή, αν μια ομάδα μπάζει πίσω, δεν λες τι σπουδαία επίθεση έχει ο αντίπαλος. Εντάξει, παιδιά, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Ο καπιταλισμός απελευθερώνει. Το είπε και ο γέρο-Joe προ εβδομάδων. Ειδικά ο …αμερικάνικος. Τέλος πάντων, λογικά η αμερικανική ξιπασιά ξαναγυρνάει στον μπαμπούλα του ισλαμισμού, και της κηδεμονίας κατεστραμμένων κρατών, λες και έφυγε ποτέ, και αν δεν μπορεί λόγω της παρακμής της, κάτι άλλο θα βρει, για να μπορεί να μας σκοτώνει ανενόχλητα εδώ, πίσω στο σπίτι, κάθε μέρα, χωρίς να βγάζουμε άχνα. Και οι πολίτες δεν αντιδρούν σ’ αυτά που συμβαίνουν τώρα, μπροστά στα μάτια τους, αλλά πιστεύουν ότι θα αντιδράσουν σε κάτι που θα εκτυλίσσεται επί δεκαετίες, την κλιματική αλλαγή, και θα καταφέρουν μάλιστα να το αποτρέψουν γιατί θα οδηγούν ηλεκτρικά οχήματα και θα έχουν σώσει μερικά δασάκια και μερικά πάρκα και κάνα δυο κράτη, απ’ τους αχόρταγους, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Το προλεταριάτο, αντί να αποκτήσει ταξική συνείδηση, θα αποκτήσει οικολογική. Και θα σωθεί, νομίζει. Οπότε, (οικο)λογικά, η κλιματική καταστροφή θα είναι η οριστική ταφόπλακα ενός είδους που ήταν τόσο άπληστο, που δεν του έφτανε ο παράδεισος στον οποίο ζούσε, αλλά ήθελε δικό του και τον ουρανό με τ’ άστρα, μέχρι που μια μέρα τον καταπλάκωσε και ησύχασε. Συγγνώμη, αυτό θα είναι το φινάλε της ελίτ, όχι το δικό μας. Οι υπόλοιποι θα μείνουμε με τη λαχτάρα.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, το κακό που κάποιοι νομίζουν πως βρίσκεται κάπου στο μέλλον, είναι ήδη εδώ. Χρόνια τώρα. Αλλά οι άνθρωποι συνηθίζουν σαν τον βάτραχο στην κατσαρόλα που συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, μέχρι να γίνει …βραστός. Μου αρέσει που γράφουμε τα ίδια και τα ίδια πάνω από δέκα χρόνια. Και τίποτε δεν γίνεται καλύτερο. Εκτός από τα μπάνια που πάντα μου φαίνονται όλο και καλύτερα. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.