Η θρησκεία της επανάστασης

Αγαπημένε μου πιτσιρίκο,
Έκατσα να γράψω κάποιες σκέψεις για τον ρόλο της αριστεράς -της ποιάς;- σε όλο αυτό το χάλι, πράγματα τα οποία συζητήσαμε και πρόσφατα μαζί, αλλά περισσότερο για τον ρόλο του ακτιβισμού -αφού δεν υπάρχουν κινήματα πλέον-, της διαμαρτυρίας και τα λοιπά, αλλά ξέφυγε λιγάκι το κείμενο, οπότε υπομονή, κάποτε θα τελειώσει.

Πιτσιρίκο μου, ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών ανθρώπων που ασχολούνται ενεργά σε αντικαπιταλιστικά κινήματα, είναι ότι σε έναν βαθμό, θεωρούν αυτό που κάνουν ως σκοπό της ζωής τους, όπως κάνει και κάποιος άλλος με την δουλειά του, ή με την καριέρα του, αλλά χωρίς την ιδιοτέλεια.

Δεν θέλω να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν, υπάρχουν αρκετοί αστυφύλακες όπως είναι, ούτε να κάνω τον έξυπνο, ο καθένας μας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, και πολλές φορές πολύ λιγότερα από αυτά που καταλαβαίνει. Απλά, κάνω μερικές διαπιστώσεις.

Όλοι στην ίδια σούπα κολυμπάμε, άλλωστε.

Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος, λοιπόν, ταυτίζει την προσωπικότητά του με τη δουλειά του, ως γιατρός ή δάσκαλος, ο ακτιβιστής -ας τον πούμε έτσι, ο αγωνιστής, ο επαναστάτης, ο αντιεξουσιαστής, δεν έχει σημασία η ταμπέλα- δεν κάνει ακτιβισμό, είναι ο ακτιβισμός. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς του ως άτομο.

Ο ακτιβισμός, φυσικά, πέρα από μια ταυτότητα, είναι και αυτός ένας ρόλος, ένας εξειδικευμένος ρόλος, που μετατρέπει τον ακτιβιστή σε ειδικό της κοινωνικής αλλαγής.

Γεμίσαμε ακτιβισμό, αλλά η κοινωνική αλλαγή δεν θέλει να έρθει.

Βέβαια, όπως ξέρουμε από τον μούσια της επανάστασης, κάθε εξειδίκευση είναι βασισμένη στον διαχωρισμό της εργασίας, που δεν είναι άλλο, από το θεμέλιο της ταξικής κοινωνίας.

Κάπου δεν κολλάει το πράγμα, έτσι;

Οι ειδικοί, συνήθως, είναι πολύ προστατευτικοί σε ό,τι έχει να κάνει με την ειδική γνώση που κατέχουν -στην συγκεκριμένη μας περίπτωση την επαναστατική-, γιατί είναι το μόνο που τους διαχωρίζει από το να είναι σαν όλους τους άλλους.

Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για τον επαγγελματία αριστερό.

Τους κρατά ξέχωρους από τους άλλους, αφού η ισχύς της ειδικής τους γνώσης, τους δίνει επιρροή πάνω στους μη-ειδικούς και τους αμύητους, ενισχύοντας έτσι την ιεραρχική δόμηση της ταξικής μας κοινωνίας, ακόμα και εντός του κινήματος για την διάλυση των τάξεων, του λεγόμενου σοσιαλιστικού.

Ή μήπως αυτά τα περί ιεραρχίας, είναι μόνο για τους άλλους;

Δεν τους έφταναν όλα τα άλλα, κάποιοι παλιότερα είχαν και καθοδηγητές, ή μήπως υπάρχουν και σήμερα;

Ο ειδικός ρόλος του ακτιβιστή, -του αγωνιστή, όπως θέλεις πες το- προς τιμή του πολλές φορές, τον θέλει να αναλαμβάνει έναν ρόλο εις το όνομα όλων αυτών που έχουν εγκαταλείψει αυτή την ευθύνη, την ευθύνη του να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε όλοι, το οποίο είναι και το κυρίαρχο καθήκον κάθε υπεύθυνου πολίτη, άλλωστε.

Αλλιώς, τι νόημα έχουν οι δημοκρατίες μας, έτσι;

Έτσι.

Η εξειδίκευση της εργασίας του πραγματικού κόσμου, όμως, βρίσκει κάποιους ανθρώπους να απασχολούνται με την παραγωγή της τροφής που θα φάει ο ακτιβιστής, των ρούχων που θα φορέσει, της ενέργειας που θα καταναλώσει, του καφέ που θα πιει, όσο αυτός είναι εκεί έξω και αγωνίζεται για την επανάσταση.

Αυτό που πολλοί έχουν ξεχάσει, είναι ότι η ταξική πάλη συμβαίνει όλη την ώρα. Όχι μόνο την ώρα της πορείας, της διαμαρτυρίας ή της απεργίας. Και χάνουμε.

Γιατί έρχεται πάλι το φθινόπωρο, και τα προβλήματα δεν λύθηκαν ούτε αυτό το καλοκαίρι, δια μαγείας.

Ένα από τα πράγματα, όμως, που έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, είναι ότι η διαμαρτυρία πλέον έχει φύγει από το πλαίσιο του σκοπού, που ιστορικά ήταν η διάλυση των ταξικών σχέσεων εξουσίας και του καπιταλισμού, και έχει μεταφερθεί στο πλαίσιο συγκεκριμένων θεμάτων.

Αυτή είναι η κατάρα της πολιτικής των ταυτοτήτων, στην οποία έχει μπλέξει πατόκορφα η αριστερά της αλλαγής και της προόδου.

Πλέον, η διαμαρτυρία προσανατολίζεται μυωπικά απέναντι σε κάποιο έγκλημα, κάποια εταιρεία, σε κάποια πολιτική, σε κάποιο μειονοτικό θέμα, ή απέναντι σε κάποιον νόμο, κυνηγώντας την ουρά της επίκαιρης θεματολογίας του συστήματος, προς την οποία οι καλοί μας δημοσιογράφοι φροντίζουν να μας κρατούν συνέχεια στραμμένους.

Ενώ λοιπόν η μορφή του αγώνα έχει αλλάξει, οι μέθοδοι παραμένουν οι ίδιοι.

Ενώ ο καπιταλισμός ο ίδιος έχει αλλάξει, ο τρόπος λειτουργίας των κινημάτων παραμένει ο ίδιος, παρά το γεγονός ότι η μέθοδος για να ρίξεις μια κακή εταιρεία, ή να εμποδίσεις να περάσει ένας νόμος, είναι τελείως διαφορετική από το να ρίξεις τον καπιταλισμό και να διαλύσεις τις ταξικές σχέσεις εξουσίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τραγελαφική επίθεση κάποιων ακτιβιστών σε κρεοπωλεία της γειτονιάς, διαμαρτυρόμενοι για τα δικαιώματα των ζώων, που το μόνο που κατάφεραν ήταν να κλείσουν τα κρεοπωλεία -κάτι που πανηγυρίστηκε αρχικά ως νίκη- ενώ το μόνο που στην ουσία κατάφεραν να κάνουν, είναι να ωφελήσουν τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ-μάρκετ της περιοχής.

Ναι, και στα Εξάρχεια έχουν σούπερ-μάρκετ.

Ο ακτιβισμός μπορεί να κάνει ζημιά σε μια επιχείρηση, ενδεχομένως και να την κλείσει, αλλά η ουσία του θέματος είναι ότι ο καπιταλισμός συνεχίζει αμέριμνα την καταστροφή του.

Μέχρι να κλείσει η μία κακή εταιρεία, δεκάδες νέες δημιουργούνται καθημερινά, και το θεατράκι συνεχίζεται.

Οι αντικαπιταλιστικές δράσεις λειτουργούν ακόμα με την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημα της επανάστασης απέναντι στην λαίλαπα του καπιταλισμού, είναι πρόβλημα αριθμών. Η ψευδαίσθηση της κριτικής μάζας. Η λογική είναι ότι, αν είχαν περισσότερο κόσμο, θα είχαν και περισσότερες δράσεις, κάτι που θα βραχυκύκλωνε το σύστημα.

Είναι μια ρομαντική ιδέα, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Δεν μπορείς να ρίξεις τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, με τις σύγχρονες σχέσεις ισχύος που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία 40, τα τελευταία 20, τα τελευταία 10 χρόνια, χρησιμοποιώντας τακτικές του 19ου αιώνα.

Στην κοινωνία του 21ου αιώνα, η καταιγιστική επανάληψη συγκεκριμένων εικόνων, προτύπων και στερεοτύπων, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και στον δρόμο, προσφέρει μια γκάμα κοινωνικών ρόλων από την οποία ο καθένας διαλέγει αυτή που του ταιριάζει ως προσωπικότητα.

Ο ρόλος του ακτιβιστή, όπως και ο ρόλος του πολιτευόμενου αριστερού επαναστάτη, είναι και αυτοί κοινωνικοί ρόλοι που βασίζονται σε συγκεκριμένες εικόνες, πρότυπα και στερεότυπα, και, παρά την επαναστατική τους ρητορική, η ύπαρξή τους ως κοινωνικοί ρόλοι, συμβάλλει στον συντηρητισμό τους. Την ανάγκη, δηλαδή, για την διατήρησή τους.

Όπως και κάθε ρόλος, ο ρόλος του ακτιβιστή, του επαναστάτη, είναι ένας ρόλος με επαναλαμβανόμενες δράσεις. Μια επαναστατική ρουτίνα, η οποία έχει σμιλευτεί μέσα από αμέτρητες δράσεις τις οποίες αρνείται να αλλάξει, αφού η πιθανότητα της αλλαγής είναι επικίνδυνη στον ρόλο που έχει επιλέξει να ακολουθήσει, στην ίδια την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

Φυσικά, αυτό συνοδεύεται και από δράσεις οι οποίες ίσως να μην είναι καθόλου ευχάριστες, γιατί, ως ακτιβιστής, ακόμα και οι επιθυμίες του πρέπει να αντανακλούν τις αρχές του κινήματος.

Αν οι επιθυμίες σου δεν βρίσκονται στην σφαίρα της πολιτικής, τότε πρέπει να τις θυσιάσεις, για να μην κατηγορηθείς για υποκρισία από τους συντρόφους.

Απαιτείται ιδεολογική συνέπεια.

Βέβαια, η πραγματικότητα, για ακόμα μια φορά, είναι κάπως διαφορετική.

Ενώ, πολλές φορές, ο ακτιβιστής θα βάλει όντως τις συλλογικές δράσεις πάνω από τις προσωπικές του επιθυμίες, ο ακτιβισμός του είναι σαν μια δουλειά.

Κάνεις ακτιβισμό από τις 9 έως τις 5, και μετά πας σπίτι σου και κάνεις κάτι άλλο, ή πας για μπύρες.

Είναι πολύ εύκολη παγίδα να πέσει κανείς, επειδή ο ρόλος του ακτιβιστή δημιουργεί μια απόσταση από τον υπόλοιπο κόσμο, αφού ο ακτιβιστής, ως ειδικός μαχητής της αντικαπιταλιστικής πάλης, διατηρεί την ηθική του ανωτερότητα από την κοιμισμένη μάζα, χωρίς τον κίνδυνο να νικήσει, δηλαδή, χωρίς τον κίνδυνο να επιφέρει την κοινωνική αλλαγή που θα κατέστρεφε τον ίδιο του τον ρόλο ως ακτιβιστή.

Σε ένα βαθμό, οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή είναι επικίνδυνη για τον ακτιβιστή και τον επαγγελματία αριστερό, αφού μια πραγματική επανάσταση θα διέλυε τους ρόλους όλων μας.

Σε μια πραγματική επανάσταση, όλοι είναι είτε επαναστάτες, είτε αντιδραστικοί, και ο ακτιβιστής, δεν είναι πια ούτε ειδικός, ούτε ξεχωριστός.

Είναι κι αυτός μάζα.

Στην περίπτωση του σύγχρονου ακτιβισμού, όμως, σε αντίθεση με τα πολιτικά κινήματα της δεκαετίας του ‘60, για παράδειγμα, τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί και οι συνθήκες είναι διαφορετικές, όπως και οι προσωπικότητες.

Ο ακτιβισμός, έχει αυτή τη λογική του “πρέπει να κάνουμε κάτι για το τάδε θέμα ΤΩΡΑ!”, μια λογική που ενώ φαινομενικά φαίνεται σωστή, αφού τα προβλήματα μας είναι τώρα, φαίνεται να πηγάζει περισσότερο από τα ενοχικά κόμπλεξ των ακτιβιστών, παρά από μια επείγουσα πραγματική ανάγκη αλλαγής -αφού και χθες, και προχθές, και πριν δέκα χρόνια, τα ίδια σκατά ζούσαμε- το οποίο βέβαια είναι μια φιλοσοφία δράσης χωρίς καμία τακτική αξία.

Και έτσι, ο χρόνος θυσιάζεται στο να μοιράζει κανείς ενημερωτικά φυλλάδια, να κολλάει αφίσες, να ποστάρει στο διαδίκτυο, να πηγαίνει σε πορείες πού και πού, και άλλες τέτοιες δραστηριότητες ρουτίνας, οι οποίες δεν έχουν κανένα μετρήσιμο αποτέλεσμα, εκτός από το να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι μέρος της λύσης, και όχι του προβλήματος.

Αυτός ο φετιχισμός των ασύνδετων ποικίλων δράσεων, φυσικά, έχει και ένα άλλο αποτέλεσμα: Δεν σκέφτεσαι.

Απλά, πας από την μία δράση στην άλλη.

Τι έχει το πρόγραμμα σήμερα; Να κάνω ψώνια, να μαγειρέψω, να πλύνω το αυτοκίνητο, και να χτυπήσω τον καπιταλισμό.

Ο καθένας με το γκρουπάκι του έχει τις δικές του δράσεις, και στο τέλος καταλήγουν ο καθένας με το κουταλάκι του, να υποσκάπτουν το βουνό του καπιταλισμού από τα μέσα.

Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, όποιες και αν είναι οι ιδέες μας θεωρητικά, ούτε κομμουνιστές υπάρχουν, ούτε αναρχικοί, ούτε σοσιαλιστές, όλοι στον καπιταλισμό ζούμε και δουλεύουμε.

Δεν σκέφτεσαι, λοιπόν, πηγαίνοντας από την μία δράση στην άλλη, και δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι, επειδή την σκέψη την κάνει “ο αρχηγός”, ή “οι αρχηγοί”, ας μην δουλευόμαστε, αυτοί δηλαδή που ξέρουν τα επαναστατικά τερτίπια απέξω και ανακατωτά, οι αριστεροί γκουρού, που καθορίζουν την γραμμή που θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.

Όσο πιο πολύ έχει υποφέρει ένας ακτιβιστής και όσο πιο παλιός είναι, τόσο μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή έχει έναντι των συντρόφων του, οι οποίοι του την χαρίζουν απλόχερα επειδή αισθάνονται ενοχές, γιατί δεν υπέφεραν τόσο όσο αυτός, δεν πήγαν σε τόσες πορείες όσες αυτός, δεν συνελήφθησαν τόσες φορές όσες αυτός, δεν πλακώθηκαν με τους μπάτσους τόσες φορές όσες αυτός, ή επειδή δεν ξέρουν το ευαγγέλιο του μαρξισμού τόσο καλά όσο αυτός.

Όπως ακριβώς στη θρησκεία, έτσι και στον αγώνα, η ενοχή δημιουργεί ιεραρχικές δομές εξουσίας, την ιεραρχία της οδύνης και της αλαζονείας ενός ανώτερου σκοπού.

Φυσικά, ο ηγέτης-ακτιβιστής δεν βρίσκει κανέναν ηθικό φραγμό στο να εκμεταλλευτεί τις ιεραρχικές δομές της θεολογίας της οδύνης, χρησιμοποιώντας την ενοχή των υπολοίπων ώστε να διατηρήσει την ηγετική του θέση.

Αν όμως οι δράσεις καθορίζονται από αυτή την αίσθηση της ενοχής για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, τότε ο ακτιβισμός και η διαμαρτυρία βγαίνουν από το πλαίσιο της αντικαπιταλιστικής πάλης και μπαίνουν στο πλαίσιο της θρησκείας.

Η αίσθηση της ενοχής, άλλωστε, είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό των πιστών κάθε θρησκείας.

Αυτή η αίσθηση της ενοχής, ότι δεν κάνει κανείς αρκετά, αλλά συνάμα η αίσθηση ότι πρέπει και να ζήσεις, ότι ως άνθρωπος έχεις επιθυμίες και ανάγκες που δεν σχετίζονται με το να ρίξεις τον καπιταλισμό, δημιουργεί μια σχιζοφρένεια, μια αντιπάθεια απέναντι στη ίδια τη ζωή, και μια πικρία απέναντι σε αυτούς που ζουν χωρίς να κάνουν τίποτα για να στηρίξουν τον αγώνα.

Σε ακραίες περιπτώσεις, ο ακτιβιστής-μάρτυρας προσβάλλεται και εξάπτεται, όταν βλέπει άλλους που δεν κάνουν το ίδιο με αυτόν, που δεν αυτο-θυσιάζονται.

Όπως ακριβώς κάνει και ο “εργατικός” και υπάκουος υπαλληλάκος ενός γραφείου, όταν κατηγορεί τον συνάδελφο του ότι τεμπελιάζει, ενώ όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο πραγματικός λόγος που τον κατηγορεί για τεμπελιά, είναι επειδή στην πραγματικότητα μισεί και ο ίδιος την δουλειά του και τη ζωή του όπως είναι, και επομένως μισεί ακόμα περισσότερο αυτόν που έχει καταφέρει να δραπετεύσει από αυτή τη μοίρα, μισεί, δηλαδή, αυτούς που το διασκεδάζουν, που δεν υποφέρουν όπως υποφέρει εκείνος.

Ακριβώς όπως, λοιπόν, αυτός ο σπιούνος του γραφείου, το καλό παιδί του αφεντικού, προτιμά να ρίξει τους συναδέλφους του στην ίδια μοίρα οδύνης και αυτοθυσίας με αυτόν, παρά να αλλάξει ο ίδιος, έτσι και ο ακτιβιστής, μισεί κρυφά, ή θεωρεί κατώτερους, αυτούς που δεν υποφέρουν μαζί του στον αγώνα, τον ίδιο τον λαό, για του οποίου το δίκαιο αγωνίζεται.

Και τα κοινά με τη θρησκεία πάνε ακόμα πιο βαθιά, αφού ο απώτερος σκοπός του μάρτυρα είναι να πάει στον παράδεισο, που στην περίπτωση του ακτιβιστή, είναι μια θέση στην Ιστορία.

Τον παράδεισο της μπουρζουαζίας.

Η πραγματική ισχύς του κεφαλαίου, όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, είναι στις καθημερινές μας ζωές.

Ο καπιταλισμός φτιάχνεται από την αρχή, κάθε μέρα που ξυπνάμε όλοι και πάμε στις δουλειές μας, όπως και κάθε φορά που ξυπνάμε και πάμε σε συνελεύσεις, σε πορείες, σε διαμαρτυρίες, και κάθε φορά που κάνουμε επιθετικές και βαρύγδουπες ανακοινώσεις στα σόσιαλ, ή γράφουμε κείμενα διαμαρτυρίας.

Το κίνημα, το πρώην-εργατικό, το αντιεξουσιαστικό, η ταξική πάλη ολόκληρη, είναι πλήρως αφομοιωμένα από τον καπιταλισμό, αφού στην καλύτερη περίπτωση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ρίσκο της αγοράς που πρέπει να διαχειριστεί η πολιτική εξουσία, το οποίο θα ενεργοποιήσει βεβαίως-βεβαίως τις δυνάμεις της ίδιας της αγοράς, σε όπλα, εξοπλισμούς, υπηρεσίες ασφάλειας, εργολαβίες, και τα λοιπά, που το ίδιο το κίνημα όμως αντιμάχεται.

Άστα σου λέω.

Γι’ αυτό και κανένα κομμάτι της ελίτ δεν φαίνεται να ανησυχεί και ιδιαίτερα. Οι πλούσιοι, όπως έκαναν πάντα, συνεχίζουν να κάνουν διακοπές σε αυτόν τον πλανήτη.

Το κίνημα λειτουργεί τέλεια μέσα στο πλαίσιο που του έχει οριστεί, μέσα σε αυτόν τον φαύλο-κύκλο αντίδρασης και αντιδραστικότητας, με κερδισμένο πάντα τις τοπικές ελίτ της κάθε χώρας.

Ξέρετε ποιους εννοώ, έχουν και ονοματεπώνυμα, αυτούς για τους οποίους όλοι μας, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, φαίνεται να ταΐζουμε.

Η ανθρωπότητα βίωσε τον 20ο αιώνα, και τον έως τώρα 21ο, ως μια διαδοχική αλληλουχία κρίσεων. Αλλά όπως εκείνο το θρίλερ που είχες δει κάποτε και σε τρόμαξε την πρώτη φορά που το είδες, αλλά την πέμπτη φορά ούτε που σε άγγιξε, έτσι και στις κοινωνικές κρίσεις, σε κάποια στιγμή το μυαλό σου σου λέει ότι, εφόσον έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά, αλλά εσύ εξακολουθείς να είσαι ζωντανός, ίσως τελικά να μην χρειάζεται να κάνεις κάτι, και ίσως απλά να φτιάξεις εκείνο το τοστάκι που ήθελες να φας, επειδή πείνασες λιγάκι.

Κι αυτό θα περάσει.

Εν κατακλείδι, η προβληματική και αναποτελεσματική δραστηριότητα του ακτιβιστή, υποδεικνύει και την πιο γενική αναποτελεσματική δραστηριότητα του συνόλου της αριστεράς, η οποία έχει ξοδέψει περισσότερο από 150 χρόνια δράσης κάνοντας τα πάντα, εκτός από το να ενωθεί.

Να η κριτική μάζα, την έχετε ήδη. Ενωθείτε.

Το πρόβλημα, δεν είναι μόνο οι αντιδραστικοί υπερεθνικιστές της δεξιάς, οι φασίστες και οι ρατσιστές.

Στο φινάλε, μετά την …επανάσταση, με αυτούς θα κληθούμε να ζήσουμε ως γείτονες, ως μέλη της οικογένειάς μας, ως συνανθρώπους.

Εκτός κι αν ξυπνήσουν Μαοσταλινικά ένστικτα, και τους βάλει η επανάσταση όλους στο τσεκούρι.

Δεν νομίζω, την έχουμε ξανακάνει αυτή τη συζήτηση.

Ούτε το πρόβλημα είναι μόνο οι ανίκανοι γραφειοκράτες πολιτικοί, οι πρεζέμπορες της προπαγάνδας που τρώνε αμάσητη οι λαοί.

Ούτε το πρόβλημα είναι μόνο οι πολυεθνικές, που έχουν περισσότερη εξουσία από ολόκληρους λαούς, και καθορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας ανενόχλητες.

Όλοι αυτοί, την δουλειά τους κάνουν.

Όχι, δεν είναι αυτοί το πρόβλημα.

Γιατί αυτοί, τουλάχιστον, ενώθηκαν.

Από το μακρινό Αμστελόδαμο και τα μακρινά σπήλαια των βουνών της Ολλανδίας, όπως πάντα, με αγάπη.

Κώστας

Υ.Γ. Ζούμε από συνήθεια πιτσιρίκο μου, για να περνάει η ώρα. Σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική, το σάλιο μας χαλάμε, εκεί καταλήγει το θέμα.

Υ.Γ.2 Βέβαια, εδώ θα μου πεις ο κόσμος καίγεται, στην κυριολεξία. Κάποτε, μιλούσαμε ακόμα αθώα για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αν όμως ο πλανήτης γίνεται σαν θερμοκήπιο, αυτό τι μας κάνει εμάς, τα φρούτα, ή τα ζαρζαβατικά;

Υ.Γ.3 Ενώ το τελευταίο κείμενο του Γ.Κ. ακυρώνει πλήρως ό,τι έχω γράψει παραπάνω, ήταν παράλληλα και έμπνευση για το παρόν. Απλά, θα προσποιηθώ ότι δεν το διάβασα ποτέ. Σ’ ευχαριστώ Γ.Κ., και σου βγάζω το καπέλο.

(Φίλε Κώστα, τα είπες όλα. Κώστα, υπάρχει και ναρκισσισμός στους συντρόφους που είναι επαναστατημένοι στη …φαντασία τους. Αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους. Οπότε, σιγά μην ενωθούν· αφού αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους. Βέβαια, Κώστα, ας μην κοροϊδευόμαστε, για πολλούς συντρόφους έχει και χρήμα η …επανάσταση. Η επανάσταση είναι επάγγελμα για κάποιους. Ο αντιφασισμός είναι επάγγελμα για κάποιους άλλους. Επίσης, ξέρουμε ανθρώπους που δήλωναν αναρχικοί και βρέθηκαν να δουλεύουν σε γραφεία υπουργών. Αυτός είναι ο λόγος που επιμένω να ρωτάω τους ανθρώπους για ποιον δουλεύουν, ποιος τους πληρώνει. Αλλά δεν θέλουν να πουν. Με αυτά και με αυτά -και με την πολιτική των ταυτοτήτων- η Αριστερά έγινε ανέκδοτο. Και έγινε και πολύ βαρετό ανέκδοτο. Κώστα, έχουμε πάντα την θάλασσα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.