Καίμε το παρόν και το μέλλον μας, αφού πρώτα κάψαμε τις συνειδήσεις μας.
(Γεια σου, πιτσιρίκο.)
Φωτιές παντού, ο κόσμος φλέγεται, τα δάση μας καταστρέφονται, τα ζώα μας καίγονται, ο αέρας μυρίζει καμένη ζωή και εμείς αναπνέουμε τις στάχτες μας. Έντρομοι μπροστά στο χάος που έρχεται. Μα οι φωτιές σήμερα είναι απλά ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας ετών που κουβαλάει η ανθρώπινη φύση, την απληστία.
Αναζητούμε ευθύνες από έναν κρατικό μηχανισμό που αποτελεί ένα γρανάζι του παγκόσμιου τεχνοκρατικού συστήματος;
Ένα σύστημα που έβαλε στο χρηματιστήριο την τροφή, λεηλάτησε τους φτωχούς πληθυσμούς και ύστερα τους μετέτρεψε σε είλωτες της ίδιας τους της γης, αφαίμαξε τους πόρους της φύσης, μόλυνε το οξυγόνο, το νερό, το σύμπαν για να κερδίσει και άλλο.
Έκαψε τον Αμαζόνιο, τη Σιβηρία, μόλυνε τον Ινδικό ωκεανό, έριξε τόνους πετρέλαιο και χημικά σε κάθε είδους θάλασσα.
Από αυτό το τεχνηέντως άπληστο σύστημα ζητάμε να σώσει τώρα τη φύση; Μα η φύση είναι προς εκμετάλλευση και τίποτα πάνω σε αυτήν δεν έχει αξία, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Είναι αστείο να πιστεύουμε το αντίθετο.
Μήπως, όμως, μας ενοχλεί τώρα λίγο περισσότερο γιατί ο φόβος ότι αύριο δεν θα μπορούμε να ζήσουμε σε αυτήν την γη είναι πλέον πιο ορατός από ποτέ;
Μήπως είναι πιο φανερό από ποτέ ότι είμαστε για το σύστημα τόσο αναλώσιμοι;
Τροφοδοτήσαμε το σύστημα και πιστεύαμε πως θα μας ανταμείψει.
Κάψαμε τις συνειδήσεις μας και κλείσαμε τα μάτια σε όλην αυτήν την ασέβεια προς τη φύση και χαιρόμασταν να θεωρούμε πως έχουμε αξία γιατί πληρώνουμε.
Ξεχάσαμε να ταΐσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας με σεβασμό, αλληλεγγύη, ταπεινότητα, αξιοπρέπεια αλλά δεν ξεχάσαμε να ταΐσουμε το σύστημα με τα παιδιά μας.
Τελικά, ο επιλεκτικός σεβασμός δεν υπάρχει. Το τέρας του τεχνοκρατισμού δεν μας σεβάστηκε.
Η φύση, σήμερα, ουρλιάζει από πόνο και αύριο θα ακούγονται τα δικά μας ουρλιαχτά.
Το σύστημα δεν θα σταματήσει την πορεία του μέχρι να εκμεταλλευτεί και τον τελευταίο πόρο, την τελευταία ανάσα, τον τελευταίο ζωντανό οργανισμό.
Μήπως, τελικά η θεραπεία της ασθένειας να είναι η σκέψη μας; Μια σκέψη με συνείδηση, θάρρος, σεβασμό και ταπεινότητα.
Σταματήσαμε να σκεφτόμαστε και αφήσαμε να καταστραφούν τα πάντα, ας αρχίσουμε πάλι μήπως και σώσουμε τουλάχιστον τις ψυχές μας.
Παπακωνσταντίνου Δήμητρα
(Αγαπητή φίλη, μαθαίνω πως κάποιοι άνθρωποι στις περιοχές που κάηκαν τσακώνονται για το ποιος θα πάρει την βοήθεια που τους έστειλαν οι πολίτες, ενώ κάποιοι θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα της βοήθειας στα μαγαζιά τους. Για να σκεφτεί ένας άνθρωπος, πρέπει να έχει και τα εφόδια για να σκεφτεί. Οπότε, δύσκολο. Άλλωστε η σκέψη, η γνώση και το διάβασμα παρουσιάζονται σαν βαρετά πράγματα, ενώ είναι συναρπαστικά. Η απληστία είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Και η ηλιθιότητα είναι το όγδοο. Αλλά αυτό δεν το λέει κανείς. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.