No justice, no peace
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Τι να γράψω;
Πριν λίγες ώρες ο Kyle Rittenhouse, ο νεαρός που σκότωσε 2 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλον έναν, σε ένα γεγονός που σημάδεψε το ταραχώδες αμερικανικό καλοκαίρι του 2020, αφού πρώτα είχε περάσει στη διπλανή πολιτεία (φυσιολογική κίνηση εν μέσω ταραχών), και αφού πέρασε ανενόχλητος με το αυτόματο μέσα από αστυνομικά μπλόκα, μετά την πράξη του, τελικά κρίθηκε αθώος και στις 5 κατηγορίες που του αποδόθηκαν.
Τι να γράψω;
Για τον γελοίο φλώρο που παρίστανε τον δικαστή και έκανε αστειάκια (ποιο γελοίο δικαστή δεν παίζει να έχω ξαναδεί); Για το σάπιο σύστημα δικαιοσύνης των ΗΠΑ; Για την ανύπαρκτη δικαιοσύνη οπουδήποτε στον κόσμο (νομίζετε ότι είναι η εξαίρεση);
Μ’ αρέσει, βέβαια, που οι Έλληνες ιντερνετικοί σχολιάζουν για τον Rittenhouse, όταν 7 -ή 8 ήταν, δεν θυμάμαι- τύποι με στολή γάζωσαν κάτι πιτσιρίκια με ένα κλεμμένο αμάξι, στη χώρα τους, πριν λίγες μόλις μέρες.
Παίδες, με όλο το σεβασμό, μην πάτε να λύσετε τα δικά μας, εδώ δεν βλέπετε τι συμβαίνει μπροστά στη μύτη σας.
Τι να γράψω;
Για τη «νέα» φιλοσοφία του όσα δεν φτάνει ο μπάτσος, να τα πιάνουν οι …πολιτοφύλακες (όποιος έχει διαβάσει λίγο αμερικάνικη ιστορία δεν εκπλήσσεται).
Για τους εκπληκτικούς, πρόσφατους νόμους σε κάποιες πολιτείες που άνοιξαν το δρόμο για νέους …ιππότες της ασφάλτου;
Ή που φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν είναι υποκρισία η αθώωση, όταν χιλιάδες άλλοι φυλακίζονται ή σκοτώνονται κυριολεκτικά για το τίποτα ή επειδή κρατούσαν ένα σακουλάκι καραμέλες;
Θέλει ερώτημα αν είναι υποκριτικό και χυδαίο;
Φυσικά και είναι.
Μόνο που δεν ξέρω γιατί περιμένουμε από το ίδιο σύστημα που σκοτώνει νυχθημερόν, να φυλακίζει τους δολοφόνους του, αυτούς που εξοπλίζει δηλαδή άμεσα ή έμμεσα, είτε είναι …υπεύθυνοι …πολίτες, είτε είναι υπεύθυνοι μπάτσοι/στρατιώτες.
Αναρωτιέμαι ποια είναι η ηθική διαφορά ανάμεσα στον Rittenhouse που σκότωσε δυο ανθρώπους και οποιονδήποτε Αμερικανό στρατιώτη. Το τραβάω;
Συγγνώμη αλλά, αν δεν θέλουμε να μας δίνουν ηλίθιες απαντήσεις, ας μην κάνουμε ηλίθιες ερωτήσεις.
Δεν λέω ότι καλώς αθωώθηκε. Όχι, φυσικά. Είμαι εξοργισμένος. Πρέπει να είναι κανείς εξοργισμένος. Όποιος δεν εξοργίζεται με κάτι τέτοιο είναι αφύσικος. Και δεν έχω καμία διάθεση να φιλοσοφήσω για τον αν πρέπει να υπάρχουν φυλακές, ποινές, σωφρονισμός και άλλα τέτοια και αν είναι σύγχρονη η λογική να ελπίζουμε ότι δεν θα γεμίσουν ποτέ οι φυλακές μας. Δεν είναι τώρα η ώρα γι’ αυτά. Κάποτε πρέπει να τα ξεπεράσουμε, αλλά πρώτα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτή την εποχή.
Αυτό που λέω είναι ότι από πού και ως πού αναρωτιόμαστε γι’ αυτή την εξέλιξη; Δεν θα έπρεπε, εκτός αν είμαστε …νεογέννητοι και ήρθαμε σ’ αυτό τον κόσμο μόλις τώρα.
Με την καμία δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να καταλήξει σε κελί ο Rittenhouse, γιατί θα ήταν σαν να μπαίνει φυλακή η …μισή Αμερική. Αυτή που είναι τόσο περήφανη που δεν μπορεί να το κρύψει.
Αν και το πρόβλημα είναι τι θα γίνει τελικά με την άλλη …μισή Αμερική, αυτή που τρώει καθημερινά στη μάπα το …αμερικάνικο όνειρο. Αυτή που άρχισε εδώ και χρόνια να παίρνει ανάποδες με τον νεοπουριτανισμό κάτι ηλίθιων και όχι δεν μιλάω για το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας που ζει στην ωραία φούσκα του.
Ο Kyle Rittenhouse δεν είναι μια τυχαία περίπτωση, στην τελική. Είναι αυτό που παράγει η κοινωνία μας.
Και μια μέρα η Αμερική θα κληθεί να απαντήσει τι θα κάνει με όλους αυτούς που επιμένει να εξοργίζει και να περιθωριοποιεί καθημερινά. Και δεν θα κληθεί να το κάνει σε δικαστική αίθουσα απέναντι σε έναν τζιτζιφιόγκο δικαστή.
Γιατί είναι προφανές πια. Δεν αλλάζει αυτό το σκατόπραγμα.
Πείτε μου, λοιπόν, τι να γράψω, που δεν το ξέρετε ήδη;
Όπως λέει και η εικόνα το σύστημα δεν είναι σπασμένο. Αντιθέτως, δουλεύει ρολόι.
Πεθαίνουν αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και επιβιώνουν αυτοί που θα σκοτώσουν για να τον διατηρήσουν ως έχει.
Το σύστημα σκοτώνει έναν 12χρονο που έπαιζε στην αυλή της γιαγιάς του με ένα …νεροπίστολο και αθωώνει έναν βουτυρομπεμπέ που την είδε Ράμπο και βγήκε παγανιά στους δρόμους της Kenosha. Με την ίδια χαρακτηριστική ευκολία. Συνειδητά. Υπεύθυνα.
Έτσι πάνε αυτά.
Να το πάω ακόμα παραπέρα και να μιλήσω για την ανάγκη να τελειώνουμε κάποτε με τα όπλα, τους τύπους που τα κραδαίνουν με τόση ευκολία, τον νεοφασισμό, τον καπιταλισμό, την αστυνόμευση, τους στρατούς, τις φυλακές και όποια άλλη σαπίλα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί στον… 21ο αιώνα που διανύουμε;
Αλήθεια, γιατί φτιάχνονται όπλα; Τι τα θέλουμε; Γιατί είναι στη φύση μας, λένε. Για να καταπολεμούν το …έγκλημα. Το κακό τους τον καιρό.
Το αποκαλούν «φυσιολογικό» γιατί ψάχνουν συνεχώς για σερίφηδες, στρατιώτες, δολοφόνους, ανθρώπους που θα σκοτώσουν χωρίς να κάνουν ερωτήσεις και που θα την σκαπουλάρουν χωρίς να τους κάνουν ερωτήσεις.
Μας θέλουν να δεχθούμε ως αναπόδραστη την πραγματικότητά τους που ζέχνει καθημερινά θάνατο και δυσωδία.
Και πιστέψτε με τους βρίσκουν όλους αυτούς, γιατί είναι εύκολο να σκοτώσεις. Να προστατεύσεις μια ζωή είναι το δύσκολο.
Και, αν μη τι άλλο, είναι μεγάλη η δεξαμενή με τους ηλίθιους που τους γέμισαν τα μυαλά με εθνικιστικές παπάτζες.
Αν και κάθε πολιτισμός στην Ιστορία δεν κρίθηκε ποτέ απ’ αυτούς που περιλάμβανε και προστάτευε, αλλά από ποιους και πόσους περιθωριοποίησε και χλεύασε.
Ο Kyle Rittenhouse θα μπορούσε, αλλά δεν θα αλλάξει ποτέ τον κόσμο. Αν και χωρίς να το θέλει, έβαλε το λιθαράκι του για να αλλάξει.
Και αν φτάσαμε εδώ και ακόμα απορείτε γιατί την σκαπουλάρισε (σιγά μην τον δικάσουν ξανά για το ίδιο έγκλημα), είναι πολύ απλό: Απ’ τη στιγμή που μπήκε στη ζυγαριά η αυτοάμυνα απέναντι στους «πλιατσικολόγους», από την μια, και της καταδίκης της οπλοχρησίας -στη χώρα με τις περισσότερες οπλοβιομηχανίες στον πλανήτη- και της οπλοκατοχής -στη χώρα που μέσα στην πανδημία ο κόσμος αγόραζε …πυρομαχικά- από την άλλη, τότε το αποτέλεσμα ήταν κάπως σιγουράκι. Το σύστημα δεν θα καταδικάσει τον εαυτό του.
Νομίζω αρκεί να αναφέρει κανείς επιγραμματικά και τον ρόλο των ΜΜΕ στην αποσιώπηση των όποιων εγκλημάτων βαραίνουν αυτούς που λαμβάνουν εντέλει τις πολιτικές, οικονομικές ή κοινωνικές αποφάσεις ακόμα και για μια ασθένεια -μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ήταν πολιτική απόφαση η αθώωση-, μέσω της εκπληκτικής απάντησης που έδωσε κάποιος -δεν θυμάμαι τι ήταν, λες και έχει σημασία- στη ρεπόρτερ ενός άρθρου για τον υπερβολικό θόρυβο που έκαναν τα αμερικανικά ΜΜΕ γύρω από το «πλιάτσικο» -όπως ονόμασαν τους απελπισμένους ανθρώπους που έπαιρναν κάτι να φάνε από διαλυμένα μαγαζιά- σε σχετικά πρόσφατες φυσικές καταστροφές της χώρας, αλλά και στα περσινά γεγονότα: «Τα κανάλια δεν πρόκειται να μεταδώσουν ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια συστημική κατάρρευση, και πως στο σύστημα του καπιταλισμού η ατομική ιδιοκτησία είναι σημαντικότερη από τους ανθρώπους».
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το συνονθύλευμα που επιμένουμε να αποκαλούμε οργανωμένη κοινωνία τελείωσε, παίδες. Οριστικά. Μέχρι να το καταλάβουμε, θα μας παιδέψει αφάνταστα.
Σάπισε, βρώμισε και προσπαθεί να μας θάψει, πριν το θάψουμε. Και θα το καταφέρει αν συνεχίσουμε έτσι.
Γιατί πρώτα πρέπει να τα βάλουμε με αυτή την νεκροφάγα ελίτ που συνεχώς δημιουργεί τεχνητές ή υπαρκτές εντάσεις, για να ‘χουμε κάτι να τσακωνόμαστε -ώστε οι πραγματικοί υπαίτιοι των πραγματικών καταστροφών, αυτοί που όπλισαν άμεσα και έμμεσα έναν 17χρονο και τον αμόλησαν να σπείρει θάνατο, να μπορούν να πηγαίνουν ανενόχλητοι στην τράπεζα- και μετά να δούμε πόσο δρόμο έχουμε για την …ουτοπία.
Το αφήνω απλά εδώ, προφανώς επειδή τους πραγματικούς ιδιοκτήτες της χώρας, και του πλανήτη, δεν τους καίγεται καρφί αν πεθάνουν και οι μισοί άνθρωποι από μια ασθένεια, την πείνα, τις σφαίρες ενός αυτόματου ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτοί, πάντως, όποιοι και αν είναι αυτοί, που άρχισαν ήδη να πανηγυρίζουν για την αθώωση του Kyle Rittenhouse δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Ακόμα.
Όπως επίσης και οι γελοίοι που νομίζουν ότι μια δικαστική απόφαση γίνεται αυτομάτως σεβαστή από την (όποια) κοινωνία, τώρα ή σε μεταγενέστερο χρόνο.
Δεν συνειδητοποίησαν ότι μόλις έκαναν την βίαιη ανατροπή τους, αναπόφευκτη -έστω και αν ακούγεται υπερβολή αυτό για τους υπόλοιπους και δη τις κοινότητες που ξέχασαν με τι και ποιους έχουν να κάνουν.
Όπως σε κάθε άλλο γεγονός που επέτεινε και επιτείνει την συνεχή κοινωνική σήψη των ΗΠΑ, έτσι και αυτό θα έχει την ανάλογη …συνέχεια. Στους δρόμους.
Γιατί όπως έλεγε και το ίσως γνωστότερο σλόγκαν της πρόσφατης αμερικανικής εξέγερσης: «No justice, no peace».
Το οποίο κάποιοι το ξέχασαν λίγο πιο …γρήγορα, απ’ ό,τι …έπρεπε.
Με εκτίμηση,
Άρης
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, έβλεπα τον δικαστή της υπόθεσης να χαριεντίζεται και δεν πίστευα στα μάτια μου. Μια πρώτη σκέψη ήταν πως όλα έχουν πάει στον διάολο. Διαβάζοντας το κείμενό σου, θυμήθηκα το τραγούδι του Rufus Wainwright “I’m going to a town”, και τον στίχο “I’m so tired of America”. Εδώ στην εκτέλεση του George Michael:
Βέβαια, το τραγούδι μετά λέει “I’ve got a life to live, America”. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.